η δέηση στον Κύκλωπα χθες βράδυ

Είμαι ακόμη ενθουσιασμένος, γιατί χθες το βράδυ στον Κύκλωπα (στη Σουλτάνη, στα Εξάρχεια), άκουσα το ελληνικό ροκ της ζωής μου. Πίσω από τα πικάπ, τα decks όπως τα λένε, ήταν ο Δημήτρης Βασιλειάδης – ένας νέος άνθρωπος που ξέρει καλά και γουστάρει με χίλια το είδος.

Ο Δημήτρης για 3-4 ώρες που ήμουν/ήμασταν στο μαγαζί (φιλιά σε όλη την παρέα) μάς μάγεψε, παίζοντας seventies κυρίως ελληνικό ροκ (με σπόντες και από sixties) από δίσκους βινυλίου – LP και 45άρια!! Και τι δεν ακούσαμε και τι δεν ευχαριστηθήκαμε! Περιττό να το πω, αλλά ας το πω. Ποτέ έως τώρα στη ζωή μου δεν είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω, σε μπαρ, τόσο και τέτοιας ποιότητας και σπανιότητας ελληνικό ροκ, από σπαρταριστά βινύλια… αφού αμφιβάλλω αν αυτό που έγινε χθες βράδυ έχει ξαναγίνει.

Αμφιβάλλω δηλαδή αν σ’ ένα πρόγραμμα με βινύλια έχουν ακουστεί ποτέ δημοσίως τα τραγούδια των Σιδερένιων Πεταλούδων και των Crisis (από την Καβάλα), μαζί με τη φοβερή εισαγωγή από τον «Ρήγα» του Θέμη Ανδρέαδη και το απίστευτο “I am not jockin” κάποιου Νίκου Νικολαΐδη (μέλος του συγκροτήματος Σταυρός). Ξεχνάω κι άλλα… Εν ολίγοις; Ο Βασιλειάδης μάς πήρε τα σώβρακα… Μας έκανε να παραμιλάμε…

Ο Δημήτρης ήταν φοβερός. Έκανε ένα πρόγραμμα χωρίς πολύ σκέψη, αλλά με απίστευτο υλικό (τι να σκεφτείς δηλαδή, όταν έχεις «πράμα»;), παίζοντας το ένα διαμάντι μετά το άλλο. Και τι δεν ακούσαμε! Από Διονύση Σαββόπουλο («Η θεία Μάρω») και Γιώργο Ρωμανό («Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά»), μέχρι Πελόμα Μποκιού («Ύμνος στη ζωή») και Θανάση Γκαϊφύλλια («Αν είχα δυο ανάσες») και από Gravel («Αντώνης ο άγγελος») και Black Lovers («Το φιλί»), μέχρι Crisna («Δικαστής») και Περικλή Χαρβά («Είναι μια μικρή πόλη»). Ακόμη, Σταμάτη Σπανουδάκη από το “Looking Back”, Μαρίζα Κωχ («Σκέψεις»), Σωτήρη Κοματσιούλη (και με Lovers και «Επιδρομή από τον Άρη»), μέχρι αμερικάνικα των… κάποτε στην Αμερική seventies Αγγελιαφόρων και Αθηναίους του Τορόντο… Αυτά απλώς δεν γίνονται, αλλά… μπορεί και να ξαναγίνουν!

Και κάτι ακόμη. Είναι άλλο ν’ ακούς στο σπίτι σου τη «Θεία Μάρω» φερ’ ειπείν, που μπορεί και να μην τη βάλεις ποτέ στο πικάπ, επειδή την έχεις ακούσει χιλιάδες φορές, και άλλο να την ακούς σ’ ένα ωραίο μαγαζί, με παρέα, πίνοντας, στη σωστή ισχυρή ένταση, και πριν ή μετά από κάτι άλλο, εξ ίσου μεγάλο. Η διαφορά είναι αμέτρητη.

Χίλια εύγε στον Δημήτρη! Να ευχαριστιόμαστε, αλλά και να μαθαίνουμε κι εμείς οι... γεροντότεροι.