Φοβερός ο ήχος του Barbieri. Γλυκός και
τραχύς ταυτόχρονα, έλιωνε τους πάντες. Ανεπανάληπτο τενόρο σαξόφωνο, που θα
μείνει στη μνήμη όλων – όλων εκείνων που τον άκουσαν στο σάουντρακ της μυθικής
ταινίας του Bernardo Bertolucci «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» (1972). Και όμως ο
ήχος του Barbieri, που πέθανε προχθές στα 84 χρόνια του, δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν και μετά…
Ο Barbieri φθάνει στην
Ιταλία, στη Ρώμη, το 1962 και αμέσως μπλέκει με το κύκλωμα των κλαμπ. Κάπως
έτσι θα γνωριστεί με ιταλούς και αμερικάνους μουσικούς, και πολύ γρήγορα θα
μπει σε μπάντες ηχογραφώντας ωραία… ιταλική τζαζ ή τζαζ σάουντρακ για τον
κινηματογράφο. Οι δίσκοι του στην Ιταλία είναι πολύ σπάνιοι στις αυθεντικές
εκδόσεις τους, όμως όλο και κάποιες reissues εντοπίζονται σε CD ή σε
βινύλια.
Ο Leandro “Gato” Barbieri ξεκίνησε να παίζει τζαζ στην πατρίδα του την
Αργεντινή και ήδη στα τέλη του ’50 ήταν από τους μουσικούς που ξεχώριζαν στην
τοπική σκηνή, αφού συνεργαζόταν με τον άλλο μεγάλο συμπατριώτη του πιανίστα και
συνθέτη, τον Lalo Schifrin. Επηρεασμένος από τον Charlie Parker και τον John Coltrane πρόλαβε να γράψει και δίσκους εκεί (πριν την
κάνει για Ευρώπη) με το κουαρτέτο του ντράμερ Pichi Mazzei, το γκρουπ του κοντραμπασίστα Jorge López Ruiz κ.ά.
Απ’ αυτή την εποχή ν’
αναφέρουμε την παρουσία τού Αργεντινού στο έξοχο hard bop άλμπουμ του μπασίστα Giorgio Azzolini “Tribute
To Someone”, που είχε τυπωθεί στην εταιρεία του Adriano Celentano(!), την Ciao! Ragazzi, την εμφάνισή του
στο σάουντρακ “3 Notti D'Amore” [CAM, 1964] που είχε γράψει ανάμεσα σε άλλους ο Pierro Piccioni, αλλά και τη
συμμετοχή του στην μπάντα του πιανίστα Giorgio Gaslini.
H συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου