O FIDEL CASTRO ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Και με την ευκαιρία του ψευτο-δημοσιογραφικού «κουβανο-ρολινκστοουνικού» κλαυσίγελου να και λίγα λόγια τού ίδιου του Φιντέλ για τη μουσική, έτσι όπως ειπώθηκαν στο πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (Αβάνα 17-22/12/1975). Από το βιβλίο «Φιντέλ Κάστρο/ Εισήγηση / Venceremos!» [Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976]… Ας υπάρχουν κι αυτά…

«Παλιότερα, πολλοί από τους μουσικούς μας ήταν περισσότερο γνωστοί στο εξωτερικό παρά στην Κούβα, όπου ζούσαν σχεδόν ολότελα αγνοημένοι. Η χώρα μας που έχει έναν πλούσιο μουσικό πολιτισμό, αντιμετώπιζε τη μόνιμη πίεση από τα ξένα και κυρίως τα αμερικάνικα μουσικά πρότυπα. Τα μέτρα που πάρθηκαν οδήγησαν σε μια πρωτοφανή άνθιση της μουσικής τέχνης. Πρέπει να σημειώσουμε ιδιαίτερα τη δημιουργία, το 1960, της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας, μπροστά στην οποία ανοίχτηκαν τέτοιες δυνατότητες, που δεν είχαν ποτέ τους οι κουβανοί μουσικοί. Δημιουργήθηκαν συμφωνικές ορχήστρες στις επαρχίες. Το 1959, με τη δημιουργία της Κρατικής Χορωδίας, άρχισε η ανάπτυξη της χορωδιακής τέχνης και σήμερα υπάρχουν ήδη δέκα επαγγελματικά συγκροτήματα. Η παραδοσιακή πολιτικοκοινωνική γραμμή στο τραγούδι συνεχίστηκε με το κίνημα του «νέου τραγουδιού» (nueva trova) [σ.σ. είναι το επαναστατικό κουβανικό τραγούδι των late sixties, που επηρεάστηκε από την τοπική παράδοση φυσικά, και ακόμη από τον Dylan και τους Beatles, ανακατεύοντας folk και rock στοιχεία, με κύριους εκπρόσωπους του τους Silvio Rodriguez, Pablo Milanés, Carlos Puebla κ.ά.]. Οι μουσικοί μας ταξίδεψαν σ’ όλον τον κόσμο, αντιπροσωπεύοντας με την τέχνη τους την επαναστατική Κούβα κι ένοιωσαν με πόση θέρμη βλέπουν οι λαοί την Επανάστασή μας. 
Η ανάπτυξη της βιομηχανίας επέτρεψε να ρυθμίσουμε την παραγωγή μουσικών οργάνων και τη μαζική παραγωγή συνόλων οργάνων για ορχήστρες, με σκοπό να ικανοποιήσουμε, κοντά στα άλλα, τόσο τις ανάγκες της μέσης εκπαίδευσης στην ύπαιθρο, όσο και τις ανάγκες των πιονιέρων. Η δημιουργία της επιχείρησης μουσικών ηχογραφήσεων, το 1962, συνέβαλε στη διάδοση των μουσικών ηχογραφήσεων και την παραγωγή δίσκων, που το 1974 έφτασε στα 1.000.000 κομμάτια».  

Ακούμε το κλασικό “Hasta siempre Comandante” από τον Carlos Puebla, που ναι μεν προηγήθηκε του κινήματος του nueva trova, αλλά από την άλλη αγαπήθηκε και από τους «νέους τρoβαδούρους» (Silvio Rodríguez κ.ά.) αφού επείχε ρόλο στάνταρντ. Και τούτο πριν το ανακαλύψουν οι Δυτικοί (από την Barbara Dane, τον Charlie Haden, τον Robert Wyatt και τον Jan Garbarek, μέχρι την Μαρία Φαραντούρη και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου) και το μετατρέψουν σε παγκόσμιο επαναστατικό ύμνο. Δεν χρειάζεται να πω, πέραν των στίχων (που σε άλλους μπορεί ν’ αρέσουν και σε άλλους όχι), πως η μελωδία του τραγουδιού είναι συγκλονιστική...