το “- Indeed -” του KOSTA A.-MONK

Στον Κωστή Αναγνωστόπουλο ή Kosta A.-Monk είχαμε αναφερθεί τον προηγούμενο Οκτώβριο, όταν γράψαμε για το δισκάκι των Distortion Tamers στις Athens Mood Records/ Anazitisi Records. Βασικός συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Distortion Tamers, ο Αναγνωστόπουλος, με θητεία πριν 20 και βάλε χρόνια στους Eels (έχει περάσει, φυσικά, και από άλλα συγκροτήματα), έχει τώρα ένα προσωπικό CD σε κυκλοφορία που έχει τίτλο “- Indeed -”, και που είναι τυπωμένο από την Anazitisi Mood Records. Το άλμπουμ αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα ροκάδικα, φτιαγμένο από Έλληνες, που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό και στη συνέχεια τού κειμένου θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί…

Οι επί της ουσίας ροκ αναφορές του Kosta A.-Monk φθάνουν μέχρι τα eighties, μέχρι τα χρόνια του «ροκ της ερήμου», την αναβίωσης του ψυχεδελικού και garage ήχου των sixties, και αυτό είναι ένα μεγάλο ατού για τον ήχο του δίσκου. Ούτε οι αηδίες του grunge, ούτε άλλα ψευτοπανκοειδή ή στονεράδικα συμπράγκαλα… Rock και folk-rock γερό, απλό και κατανοητό, όπως εκείνο που έφτιαξαν οι «πατέρες» του ’60, ο Dylan, οι Byrds, οι Crazy Horse με τον Neil Young (ή και χωρίς αυτόν), ο Johnny Cash και βεβαίως ο Tom Waits, o Warren Zevon, ο Chuck E. Weiss, ακόμη και ο Leonard Cohen, ακόμη και ο Nick Cave (από κάποιο σημείο και μετά). Σ’ αυτό το είδος του rock επενδύει ο Αναγνωστόπουλος, και πάνω σ’ αυτές τις ράγες βαδίζει απαρέγκλιτα, αφού και τα οκτώ κομμάτια του “- Indeed -” αποτίνουν φόρο τιμής σε όλους αυτούς τους ήρωες – στις «σκοτεινές» ή λιγότερο «σκοτεινές» ιστορίες τους.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “Sorrow tango”, ένα κάπως διφορούμενο στιχουργικώς τραγούδι, που είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος του. Εύκολο στο στόμα, και γι’ αυτό ωραίο (είναι η μελωδία δηλαδή, που το κάνει ωραίο), το “Sorrow tango” μοιάζει ιδανικό για εισαγωγή (και είναι). Το “Pine trees and the sea” είναι blues, με τον τρόπο ενός Tom Waits ας πούμε, περιγράφοντας με λέξεις αδρές (και) τη σημασία τής μουσικής στην προσωπική ζωή. Στο “Memories” ο Kosta A.-Monk γίνεται ακόμη πιο προσωπικός και πειστικός, γυρνώντας πίσω στο χρόνο, έχοντας πάντα όμως «για μπροστά» μια θανατηφόρα ροκιά (ο ίδιος παίζει το ωραίο σόλο της κιθάρας στο κλείσιμο). Το “Away for so long” είναι ένα ακόμη blues, με το “Argentina” να κινείται στο χώρο της ροκ μπαλάντας, «ντυλανικής» ή άλλης. Το ίδιο, δε, θα έλεγα και για το “On my way home”, που βγάζει ατόφια americana, κι ας εξελίσσεται, ως περιπέτεια, στην Ευρώπη. Το προτελευταίο κομμάτι του “- Indeed -” είναι το “Crossroad”. Κι αυτό πολύ προσωπικό τραγούδι, που λέει κάποια πράγματα για τη φιλία, υπονοώντας ακόμη περισσότερα για άλλα θέματα (υπαρξιακά, να τα πούμε έτσι). Το κλείσιμο με το «21^ο πάτωμα» είναι μια moody ροκιά αυτογνωσίας, που διαβάζεται (οι στίχοι της) στα κουπλέ και τραγουδιέται στο ρεφρέν, με την τρομπέτα να δίνει στο κομμάτι ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα.

Γενικώς το “- Indeed -” είναι πολύ προσεγμένο και όσον αφορά στην ενοργάνωσή του, αφού πέραν μιας βασικής τετράδας (Kosta A.-Monk κιθάρες, φωνή, Άση Κονδυλίδου πιάνο, πλήκτρα, Σταμάτης Χουλιάρας ή Χουλιαράς μπάσο, Πλάτων Μουσαίος ντραμς) βολτάρουν ακόμη, σε διάφορα tracks, οι Manuel De Villiers, Αλέξης Καλοφωλιάς, Χρήστος Μιχαλάτος, Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος, Παναγιώτης Νταβέλος, Στάθης Καλυβιώτης και Γιώργος Παυλής – με τους περισσότερους, αν όχι όλους, με παρουσίες σε πολλά και διαφορετικά συγκροτήματα (The Last Drive, Thee Holy Strangers, No Man’s Land, Purple Overdose, Πυξ-Λαξ, Tsopana Rave, Ανυπόφοροι, Greekadelia…).

Επαφή: www.anazitisirecords.com