ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 1

Από τις 27 Νοεμβρίου (2016) είμαστε και στο facebook. Γράφουμε κι εκεί σύντομα κείμενα, παραλλήλως με αυτά που δημοσιεύονται καθημερινώς στο δισκορυχείον. Επειδή τα κείμενα από το facebook χάνονται με τον καιρό για μερικά απ’ αυτά, που έχουν κάτι γενικότερο να πουν, θα τους φυλάω κι εδώ μια θέση… 

18/1/2017 
ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ (να τριτώσει το καλό)
Το «Φαρμακωμένα χείλη» είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Τσιτσάνη. Εγώ το βάζω στα δέκα καλύτερα. Το είπε ο Χατζηαντωνίου πρώτος στα σίξτις, αλλά κανείς δεν το είπε ποτέ σαν την Έλενα Γιαννακάκη – μία μεγάλη λαϊκή φωνή, που έγινε γνωστή στους κουλτουριάρηδες μέσω Σαββόπουλου («Στο Χωριό στο Πανηγύρι»). Έχω δει τη Γιαννακάκη λάιβ, στην πολύ καλή εποχή της, και βεβαιώνω πως όλοι ρίχναμε άγκυρα στην πίστα – κατεβαίναμε μόνο με κατεστραμμένες σπλήνες. Ιέρεια! Ιδίως σ’ αυτό το αριστουργηματικό συρτοτσιφτετέλι… καπάκι με «Είσαι νινί ακόμα» και «Εσένα θέλω μόνο»…  

16/1/2017 
ΤΟ ΡΟΚ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ

«Η κρίσιμη καμπή στη διαδικασία γνωριμίας της σοβιετικής νεολαίας με το "καινούριο" ήταν το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών που οργανώθηκε στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1957. Χιλιάδες νέοι, από διάφορες χώρες, πλημμύρισαν τη Μόσχα, μεταξύ των οποίων μουσικοί της τζαζ, μπήτνικ ποιητές, πρωτοποριακοί καλλιτέχνες, ακόμα και πολιτικοί ακτιβιστές από το εξωτερικό, που ήταν μοντέρνα ντυμένοι και ήξεραν πώς να χορεύουν το rock n’ roll – ανάμεσά τους και ο κολομβιανός δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αργότερα βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας».
update 21/1/2017
(απόσπασμα από το βιβλίο του Αρτέμη Τροΐτσκι, στις Omnibus Press από το 1987 - γιατί μας διαβάζουν και μαλάκες μαμαμάμες...)

15/1/2017 
Διαβάζω για τις προωθούμενες αλλαγές στην παιδεία και γελάω.

Το πρόβλημα στην παιδεία δεν είναι ούτε τα συστήματα, ούτε οι πιστώσεις (εκ των προτέρων), ούτε οι φουκαράδες οι μαθητές. Το πρόβλημα είναι οι… γονείς και οι καθηγητές. Οι πρώτοι, γιατί νομίζουν ότι ανατρέφουν μικρούς Αϊνστάιν (στην πλειονότητά τους) και οι δεύτεροι γιατί είναι κουμπούρες (στην πλειονότητά τους).
Για τους πρώτους δεν υπάρχει λύση, για τους δεύτερους υπάρχει. Βάλτε όλους τους καθηγητές (όλων των τάξεων) να εξετάζονται μαζί με τους μαθητές (στα ίδια θέματα) στις Πανελλήνιες. Όποιοι καθηγητές γράφουν 20 να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, όποιοι όχι να πάνε να φυτέψουν ντομάτες. Μπορεί να είναι πιο εύκολο… 

15/1/2017 

Να σταματήσουν οι άσχετοι να χρησιμοποιούν για ψύλλου πήδημα και για τελείως ξεκάρφωτους λόγους τη λέξη «ψυχεδέλεια». Άμα δεν ξέρουν τι είναι «ψυχεδέλεια» δεν πειράζει. Όταν όμως τη χρησιμοποιούν σαν… αλατοπίπερο σε ό,τι να ’ναι, για να πουλήσουν μούρη σε πιο άσχετους από ’κείνους, τότε, ναι, πειράζει.
Η ψυχεδελική μουσική (αν μιλάμε για μουσική) είναι οριοθετημένη γεωγραφικά, χρονικά, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και αισθητικά, δημιουργήθηκε, δηλαδή, κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και δεν ξαναδημιουργείται. Όπως δεν ξαναδημιουργείται το φουτουριστικό ή το σουρεαλιστικό κίνημα.
Μουσική με τα αισθητικά χαρακτηριστικά της ψυχεδέλειας, του acid rock δηλαδή, μπορεί να γραφτεί οποτεδήποτε, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Το acid rock δεν υπήρξε εργαστηριακό είδος, όπως το progressive π.χ. Είχε πολύ ισχυρή κοινωνική βάση (στην Αμερική πρωτίστως και δευτερευόντως στην Αγγλία) στο δεύτερο μισό των sixties και αυτή (η βάση) ΔΕΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ. Ο δε όρος «ελληνική ψυχεδέλεια» είναι απλώς ΓΕΛΟΙΟΣ. 

15/1/2017

ΠΕΘΑΝΕ Ο… ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ 

Δεν ξέρω πόσοι το πήραν χαμπάρι αλλά πριν λίγες μέρες (12/1) πέθανε ο συγγραφέας του «Εξορκιστή», ο William Peter Blatty. Ο Blatty είχε σκηνοθετήσει και ο ίδιος ταινίες – μόλις δύο, αλλά ήταν και οι δύο εξαιρετικές. Τον φοβερό «Ένατο Σχηματισμό» (1980), ένα από τα καλύτερα φιλμ που διαπραγματεύτηκαν την παράνοια, την τρέλα, στο σελιλόιντ (μόνο με το “Shock Corridor” του Samuel Fuller μπορεί να συγκριθεί), αλλά και τον «Εξορκιστή» το «τρία» (1990), που είχε μερικές πολύ δυνατές σκηνές γκραν γκινιόλ.
Δεν ήταν μικρός… 89 ήταν. 

12/1/2017 

ΠΑΟΚΑΡΑ ΡΕΕΕ

Χθες κατά έναν απρογραμμάτιστο, όπως συνήθως συμβαίνει, τρόπο, θυμήθηκα τις ραδιοφωνικές ποδοσφαιρικές μεταδόσεις τα μεσημέρια της Κυριακής στα seventies. Και θυμήθηκα, λοιπόν, έναν σπήκερ της ΕΡΑ από τη Θεσσαλονίκη, που μετέδιδε ΠΑΟΚ – τον Πάνο Θεοδώνη. Ποιος Μίνος τώρα, και ποιος Τραπεζανίδης! Θρύλος μιλάμε! Είχε βγει η μπάλα άουτ και άκουγες, το θυμάμαι σαν τώρα, το εξής τρομερό: Μαζεύει ο Φορτούλα (σ.σ. ο τερματζής του ΠΑΟΚ), κάνει δυο-τρία γκελάκια, την παίζει στην περιοχή του… 

(Τώρα; Τώρα έχουμε τους ψευτοπροπονητές-σπήκερ, με τα στατιστικά του κώλου).

11/1/2017

Ας τελειώσω μέσα στο πνεύμα της ημέρας, γιατί δε θέλω να φανεί πως σνομπάρω…
Καμμία μελοποίηση Καββαδία δεν άγγιξε τον «ιδανικό και ανάξιο εραστή» του Σπανού (ούτε Μικρούτσικος, ούτε κανένας άλλος). Ο πρώτος διδάξας, ο μεγάλος κιθαρίστας Κώστας Καράλης σε μια σπάνια ζωντανή εμφάνιση, με το χρόνο να κάθεται ευγενικά πάνω στη φωνή του…
Μια μέγιστη στιγμή του ελληνικού τραγουδιού. 

8/1/2017 

Αυτή η φάση με τους σιξτάδες DJs (ορισμένοι είναι φίλοι και γνωστοί μου και τους αγαπώ) έχει καταντήσει αστεία. Ο άλλος παίζει μόνο mod, ο άλλος μόνο british r&b, ο άλλος μόνο garage, ο άλλος μόνο ska… κι έτσι δεν τολμά να ρίξει κι ένα seventies dub στο πρόγραμμά του. Η πλάκα είναι πως οι περισσότεροι απ’ αυτούς αγνοούν το τι σήμαινε “sixties” στην Ελλάδα, στο μοντέρνο τραγούδι, κι έτσι κανένας δεν θα παίξει έναν Adamo ή έναν Gianni Morandi. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ DJ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΕΓΓΛΕΖΟΣ Ή ΣΑΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ. Πάνε και βρίσκουν, λοιπόν, εκείνους που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τα φοβερά και βασικά. Μικροί είναι σιγά-σιγά θα μάθουν… Κι εμείς στην πορεία μάθαμε (αλλά μάθαμε), δεν γεννηθήκαμε δα και το 1945...

3/1/2017 

ΤΑ ΠΑΡΤΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ. ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ…

Δεν ξέρω πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει πως οι Les Humphries Singers υπήρξαν μια γαμάτη χορευτική μπάντα. Μάλλον λίγοι, καθώς λίγοι τους έχουν κατά νου. Εγώ το έμαθα πριν καμμιά 20αριά χρόνια, όταν αγόρασα ένα LP τους (λόγω “Ela ela” και Axis) έξω από τη Νομική από τους γέροντες που πουλάγανε βιβλία (κάπου-κάπου και δίσκους), ακριβώς στη γωνία Σόλωνος & Μασσαλίας. Τώρα οι γέροι πεθάνανε, οι υπαίθριες βιβλιοθήκες μεταφερθήκανε σε τινά περίπτερα, οι δίσκοι όμως των Les Humphries Singers εξακολουθούν να σείουν το δωμάτιο...

29/12/2016 

Το καλλιτεχνικό περιοδικό Panderma το τύπωνε στη Βασιλεία της Ελβετίας ο ουγγροελβετός έμπορος έργων τέχνης, συλλέκτης και συγγραφέας Carl Laszlo ήδη από τα τέλη του ’50. Τυπώθηκαν 13 νούμερα ανάμεσα στα χρόνια 1958-1977. Κάποια στιγμή, κάποιο τεύχος πρέπει να έπεσε στα χέρια τού επίσης φιλότεχνου Λεωνίδα Χρηστάκη και αποφάσισε να το… κάνει δικό του. Ο Λεό δεν πήρε μόνον τον τίτλο φτιάχνοντας το ελληνικό Panderma τον Νοέμβρη του 1972 (η λέξη, έλεγε ο μακαρίτης, σήμαινε «παντός τέρμα ή παντός δέρμα» – τρέχα γύρευε δηλαδή), βούτηξε ακόμη και τη γραμματοσειρά του τίτλου!
Αυτά τα ωραία συνέβαιναν εκείνα τα προϊστορικά χρόνια… 

27/12/2016 

ΒΠήδες ΣΕ ΡΟΛΟ «ΛΑΟΥ» ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ

(Η ΠΑΟΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚI) 

Όσοι με ξέρουν από το «δισκορυχείον» και οι πιο παλιοί από το «Jazz & Τζαζ» κ.λπ. ξέρουν ότι δεν κωλώνω να υποστηρίξω με πείσμα τις απόψεις μου. Κι έχω λοιδορηθεί γι’ αυτό – όταν έγραψα π.χ. υπέρ του Κοινούση και του Καφάση, υπέρ του σκυλάδικου (του λαϊκού τρίτης εθνικής εννοώ), κατά του σύγχρονου αχαΐρευτου τραγουδιού της λεβεντογέννας κ.ο.κ.
Όταν, όμως, ακούω την Πάολα να δολοφονεί τον «Ευαίσθητο ληστή» των Χατζιδάκι-Γκάτσου-Ρωμανού στην μπακαλοταβέρνα του Σπύρου Παπαδόπουλου στον Alpha δεν θα πω «μπράβο στο κορίτσι», για να μη φανεί πως ζορίζομαι να αποδεχτώ αυτή την… κατάβαση στο πόπολο.
Η συγκεκριμένη απόδοση σε στυλ «γκαρίζω, επειδή μου είπαν πως έχω φωνούλα» υπήρξε απαράδεκτη και σε συνδυασμό, μάλιστα, με το γενικότερο σκηνικό (ο Παπαδόπουλος γιατί χειροκροτεί πρώτος απ’ όλους, για να πει «μπράβο» στον εαυτό του, ή μήπως νομίζει πως ανατρέπει την ιστορία;) θα με αναγκάσει να μιλήσω για ένα... περίλαμπρο ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΣΟΚ, που αρμόζει μόνο στο αθλιότερο κωλάδικο.
Το πρόβλημα με το γούστο είναι το εξής ένα – όπως το έχουμε πει κι άλλες φορές. Μπορούν να το επικαλούνται και όσοι δεν το έχουν. 

26/12/2016 

Ακούγοντας από το πρωί τραγούδια των Wham! και του George Michael, που προτείνουν φίλοι ή που χτυπάω με κλειστά μάτια στο YouTube σκέφτομαι, συν τοις άλλοις, πως όλοι εμείς, που έχουμε πάνω-κάτω την ηλικία του μακαρίτη, μεγαλώσαμε στα early 80s με τραγουδάρες –είχαμε αυτό το προνόμιο!– που είχαν γερές μελωδίες, καλούς στίχους και ερμηνείες από ανθρώπους με αληθινές φωνές. Ακόμη κι αν δεν αγοράζαμε Wham! το ’83, γιατί αγοράζαμε Mecano και Robert Wyatt…
Το λέω, καθώς λυπάμαι για τα σημερινά παιδιά που είναι αναγκασμένα ν’ ακούνε όλες αυτές τις χιπχοπάδικες μαλακίες που κατακλύζουν τα τοπ…
Ποιος, άραγε, απ’ αυτούς τους άχρηστους μπορεί να γράψει, σήμερα, ένα τραγούδι σαν το “Careless whisper”;

26/12/2016 

Με δένουν διάφορα με τα τραγούδια των Wham! και με τον George Michael, ήδη από τα καλοκαίρια των early eighties στο νησί, αλλά τώρα δεν θέλω να πιάσω την ιστορία από την αρχή, γιατί μπορεί και να με πάρουν τα κλάματα. Σοβαρά το λέω.
Πάνω στο γύρισμα του αιώνα ακούω τον Τζωρτζ σε μια δισκάρα, που λεγόταν “Songs from the Last Century” (1999) και παθαίνω (και αναθεωρώ πολλά). Από ’κει και ο κοινωνικός Ύμνος τής περιόδου τής Ύφεσης “Brother can you spare a dime?”, που, τώρα, τον ξανακούω με ακουστικά και με τα μάτια κλειστά… Και δεν θέλω να τ’ ανοίξω… 

25/12/2016 

ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ AMON DÜÜL II

Πολύς ντόρος έγινε τον τελευταίο καιρό για τον Φασμπίντερ. Και καλώς δηλαδή, γιατί ο Γερμανός πρόλαβε να σκηνοθετήσει και μερικά αριστουργήματα στη σύντομη διαδρομή του, όπως το «Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά» (ταινιάρα) ή τον «Καυγατζή» (τα καλύτερα χρώματα, που έχω δει ποτέ στο σινεμά). Δεν ξέρω πόσοι έχουν κατά νου πως σε μια ταινία του, την “Die Niklashauser Fart” από το 1970, εμφανίζονται οι Amon Düül II σ’ ένα χαοτικό τζαμάρισμα. Ο Φασμπίντερ στα πρώτα έργα του περιέγραψε την σε αναβρασμό γερμανική νεολαία των late sixties, εκείνη από την οποίαν ξεπήδησαν πολλά: από το kraut rock, μέχρι την τρομοκρατία. 

23/12/2016 

Παρατηρώ πως τα ποσταρίσματα τραγουδιών του Bob Dylan (τραγουδισμένα από άλλους – γιατί από τον ίδιο δεν υπάρχουν) συνεχίζονται με απτόητο ρυθμό. Φυσικά πουθενά δεν βάζω like, για να μη δίνω θάρρος, αλλά, τέλος πάντων, έλεος μ’ αυτό το “Knockin’ οn heaven’s door”, που έχει κι ένα από τα πιο ανέμπνευστα ρεφραίν όλων των εποχών. 

22/12/2016 

ΒΓΑΛΤΕ ΛΙΓΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ
Τι λέγαμε; To Book Press... «βουτάει στη θάλασσα με τα ποιητικά βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2016 στη χώρα μας» και επιλέγει… 31 συλλογές. Ούτε καν 30! Σιγά ρε παιδιά μη βουτάτε τόσο, θα πονέσουν τ’ αυτιά σας.

21/12/2016 

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΜΕ «ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ» ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΙΚΡΟΥ Ή ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΒΕΛΗΝΕΚΟΥΣ; ΡΩΤΑΩ, ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΑΘΩ…

Όπως έγραψα πριν σ’ ένα σχόλιο αξία, για μένα, στο θέμα των «καλυτέρων» (δίσκων, ταινιών, βιβλίων κ.λπ.), που μας κατακλύζουν στο τέλος κάθε χρονιάς, έχει η ΑΦΑΙΡΕΣΗ και όχι η πρόσθεση. Θέλω ν’ ακούσω από τους επαΐοντες έναν τίτλο (ένα δίσκο, μια ταινία, ένα βιβλίο…) και όχι τριάντα. Είναι αστειότητα αυτό το πράγμα. Να προσπαθούμε να βολέψουμε τα πάντα… και τους πάντες με κάτι μακρινάρια (που δημοσιεύονται από κάποιους μέχρι και σε συνέχειες). Πείτε ένα-δυο ονόματα… μέχρι εκεί, αλλιώς δεν πείθετε.