ΕΞΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ όψεις του νέου ροκ... progressive, avant ή όποιου άλλου

NOYADES: Go Fast [Atypeek Music/ S.K. Records, 2016]

Από τη Λυών είναι οι Noyades, ένα instrumental power rock trio αποτελούμενο εκ των Cyril Meysson κιθάρες, Vincent Cuny μπάσο και Jessy Ensenat ντραμς. Βεβαίως, με το να λέμε σκέτο «ροκ» είναι σαν να μη λέμε απολύτως τίποτα, οπότε ας συμπληρώσουμε και τα παρακάτω…

Όχι οι Cream, αλλά ο Hendrix θα μπορούσε να είναι μια κλασική πρώτη αναφορά των Γάλλων – και λέμε πρώτη, γιατί από ’κει κάτω το… χάος. Με τις κιθάρες ναι μεν στην τσίτα και σε πλήρη θορυβοποιό δράση, αλλά ενίοτε και με μια διάθεση περισσότερο περιγραφική, οι Noyades έχουν κομμάτια, στο “Go Fast”, για το μέσο αυτί, και βεβαίως πιο πολλά για το… εξειδικευμένο. Το track 5 π.χ., που τιτλοφορείται “Sidi Abderrahman” (βραχώδες σχεδόν-νησί κοντά στην Καζαμπλάνκα, που «κρατάει») ξεκινά κάπως χαλαρά, με έξυπνη μονοτονία, πριν αρχίζει να «γεμίζει» μετά τη μέση του, με το “Mevlana” να επενδύει στα χοντροκομμένα riffs, όχι μακριά από μια Sabbath-ική λογική. Μνείας χρήζει, τέλος, και το έσχατο 17λεπτο “Reflects”, στο οποίο οι τρεις Noyades το πάνε το θέμα και σε πιο κοσμικές, μα πάντα «σκληρές» μεριές (πολύ ενδιαφέρον).

Γενικώς, ένας συνδυασμός «μετάλλου» και noise είναι ό,τι πιο περιεκτικό μπορείς να πεις γι’ αυτό το ενδιαφέρον γκρουπ.

LABIRINTO: Gehenna [Pelagic, 2016-17]

Μεταλλική κατασκευή… χτισμένη στο São Paulo. Βραζιλιάνοι είναι οι Labirinto (Ricardo P. Cabral μπάσο, Muriel Curi ντραμς, Erick Cruxen κιθάρες, Luis Naressi πλήκτρα) με το “Gehenna” να μην είναι το ντεμπούτο τους, αλλά το τελευταίο τους 2LP/CD. Εννοούμε πως το συγκρότημα υπάρχει από το 2003, έχοντας κυκλοφορήσει διάφορες δουλειές του είτε σε ψηφιακή, είτε σε υλική μορφή, έχοντας (πάντα και εξ όσων κατάλαβα) καλή σχέση με το έπος. Χωρίς φωνή κι εδώ, και με τέσσερις μουσικούς που ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν, οι Labirinto είναι η μπάντα εκείνη που μπορεί να κάνει όνομα και στην Ευρώπη – καθώς το “Gehenna”, που τυπώθηκε στη Βραζιλία πέρυσι από την Dissenso Records θα κυκλοφορήσει και στη Γερμανία το προσεχές διάστημα από την Pelagic.

Εκείνο που πρέπει να πούμε για τους Labirinto είναι πως έχουν πολύ καλή αίσθηση της μεταλλικής μελωδίας, διαθέτοντας φυσικά και όλη εκείνη τη φαρέτρα με τα riffs, που τους χρειάζεται καθώς ξεδιπλώνουν τα κομμάτια τους. Βεβαίως και τα keyboards παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε κομμάτια όπως το “Locrus” π.χ., που πάει ενίοτε προς μια κατεύθυνση “666” και Aphrodite’s Child(!), με το έπος (πείτε το και stoner) να χαρακτηρίζει κάθε μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι των συνθέσεων. Το ίδιο, δε, θα έλεγα και για ένα άλλο κιμπορντικό track, το “Aludra”.

Περαιτέρω, δεν γίνεται να μείνει ασχολίαστη η παραγωγή του Billy Anderson (έχει δουλέψει με Melvins, Swans κ.ά.), που προσφέρει στους Labirinto έναν διαυγή hard/cosmic ήχο.

Πολύ καλό άλμπουμ, που κλείνει με δύο ακόμη, θα τα χαρακτήριζα μεγαλειώδη, θέματα, το 7λεπτο “Q’yth-el” και το 12λεπτο, φερώνυμο, “Gehenna”.

APOLLONIUS ABRAHAM SCHWARTZ: S/T [Atypeek Music, 2016]

Δεν το έψαξα και πολύ για πληροφορίες από το δίκτυο, αλλά έχω την εντύπωση πως οι ApOllonius AbRaham ScHwarz είναι καινούριο (γαλλικό) σχήμα. Για τριπλέτα πρόκειται (Laurent Waeber βαρύτονο, David Doyon κιθάρες, Dominic Frey ντραμς), που ασκείται σε προχωρημένα πεδία, εκεί όπου τέμνεται π.χ. η avant-jazz με το ανάλογο rock. Δηλαδή συγκρότημα τύπου R.I.O. είναι οι Γάλλοι; Ναι, θα έλεγα, μ’ έναν τρόπο, φυσικά, σημερινό. Με κομμάτια μέσης και μικρής διάρκειας (το μεγαλύτερο είναι εννέα λεπτά και το μικρότερο δύο), οι ApOllonius AbRaham ScHwarz έχουν πνευστό μπάσο (όπου το χρειάζονται), κάτι που, οπωσδήποτε, τους κάνει ξεχωριστούς. Βεβαίως, τον περισσότερο χρόνο το βαρύτονο δεν παίζει «πίσω», ενώ και οι κιθάρες θα έλεγα πως ανταποκρίνονται σ’ έναν διπλό ρόλο, καθώς με τα διάφορα εφφέ τις ακούς συχνά και σαν keyboards. Με όλα τούτα θέλω να πω πως οι τύποι, αν και μόλις τρεις, κατορθώνουν ν’ ακούγονται για περισσότεροι, αγγίζοντας στιγμές εμπνευσμένης δημιουργίας στα 7λεπτα “Scum” και “Il naquit d’un zèbre”, με τα πιο μικρής διάρκειας tracks, όπως το “Daniel Weiss”, να φέρνουν στο νου τους Henry Cow, με τις «κοντές» συγκοπτόμενες φράσεις στην κιθάρα και τη γενικότερη «μπρεχτική» ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν λείπει η φωνή από τους Απολλώνιους, όμως κι έτσι όπως παρουσιάζονται διαπρέπουν.

ALFIE RYNER: What’s Wrong? [Atypeek Music, 2016]

Από το 2006 στη γύρα, οι Alfie Ryner είναι ένα ακόμη γκρουπ της μεγάλης γαλλικής σχολής τού προχωρημένου ροκ. Του ροκ δηλαδή της δεκαετίας του ’70, που συνδύασε στοιχεία από την free jazz, τη σύγχρονη avant και το progressive, προκειμένου να πάει κάπου πέρα… πολύ πιο πέρα – σε άλλη κατεύθυνση από το ιταλικό, το γερμανικό κ.ο.κ. Σ’ αυτή τη «γραμμή», που συνεχίζει να χαράσσεται ακόμη, θέση έχουν, και μάλιστα περίοπτη (ως καινούριο σχήμα), και οι Alfie Ryner. Το τέταρτο(;) άλμπουμ των Γάλλων έχει τίτλο “What’s Wrong” είναι ηχογραφημένο τον Μάιο του 2016 και είναι από εκείνα που σε «πιάνουν» με την πρώτη. Οι Paco Serrano σαξόφωνα, φωνή, Guillaume Pique τρομπόνι, Gérald Gimenez κιθάρες, Guillaume Gendre κοντραμπάσο και Loris Pertoldi ντραμς (σ’ ένα κομμάτι φωνή και η Yuko Yamada) εμφανίζουν εδώ μια σειρά από συνθέσεις (επτά στον αριθμό) φισκαρισμένες απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία που θα σε αναγκάσουν να κολλήσεις. Κοντολογίς; Θαυμάζεις, απλώς, τη μαεστρία και την εφευρετικότητά τους.

Δυναμικά rock passages, ρυθμοί ατέρμονοι, αλλαγές σε tempi μέσα στο ίδιο track, που προσφέρουν διαδοχικές συγκινήσεις, τέλος πάντων μιαν αλλόκοτη αλληλουχία μελωδιών και ρυθμών, που μπορεί τους μη μυημένους να τους κουράσει, αλλά εκείνους που έχουν εξοικειωθεί με τα ηχοχρώματα της γαλλοβελγικής σχολής (Univers Zero, ZNR, Etron Fou Leloublan, Art Zoyd κ.λπ.) να τους ενθουσιάσει.

OWLS ARE NOT: isnot [Atypeek Music/ 1000HZ, 2016]

Ακόμη ένα ευρωπαϊκό και κάπως παράξενο σχήμα, οι Πολωνοί Owls Are Not αποτελούνται από τον Piotr Cichocki ηλεκτρονικά και τον Marcin Suliński ντραμς. Αυτοί οι δύο είναι βασικά, ενώ σ’ ένα track ακούγεται και ο Paco Serrano σαξόφωνα (από τους Alfie Ryner). Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις εκείνο που ακούς στο “isnot” και το να πεις, τέλος πάντων, “Suicide” μοιάζει το πιο εύκολο. Υπάρχει δηλαδή πού και πού ένας πάνκικος θυμός, πλημμυρισμένος φυσικά στα ηλεκτρονικά, χωρίς, σε καμμία περίπτωση να έχουμε ένα electro/wave σχήμα. Η διάθεση είναι μάλλον ανατρεπτική, καθώς στη μουσική του γκρουπ παρεισφρέουν off ήχοι και άλλες παραδοξότητες (φωνές κ.λπ.), που τοποθετούν αυτομάτως το “isnot” στο χώρο του experimental. Υπάρχουν στιγμές, εδώ, στις οποίες «χάνεσαι», όπως συμβαίνει με το προτελευταίο 8λεπτο – ένα πολύ γαμάτο track, που θυμίζει τις σκληρές μέρες των Heldon, πίσω στο δεύτερο μισό των seventies.

Σε γενικές γραμμές το τρίτο αυτό άλμπουμ των Owls Are Not είναι υπεράνω των όποιων προσδοκιών – με τις τρεις μεγαλύτερες στο χρόνο συνθέσεις όχι απλώς να ξεχωρίζουν, αλλά και να… ενσωματώνονται με άνεση στην αφρόκρεμα του παρελθόντος.

TWINESUNS: The Empire Never Ended [Pelagic, 2017]

Αν υπάρχει ένα πρώτο που διακρίνει τους Twinesuns από άλλα συγκροτήματα του improv/ noise/ space/ ambient σκηνικού τούτο είναι η απουσία ντραμς. Περίεργο και ασύνηθες όσο να ’ναι για το χώρο. Παρά ταύτα, εμείς θα πούμε, πως η όλη κατασκευή στέκει και μάλιστα πολύ καλά, μέσα βασικά από τα τείχη των κιθαρών και βεβαίως των εφφέ, που δίνουν στο άκουσμα αυτή την space/cosmic όψη. Υπάρχει, περαιτέρω, και μιαν άλλη ατμόσφαιρα, που κάνει συχνά-πυκνά, για να μην πω μονίμως εμφανή την παρουσία της στο άκουσμα κι αυτή είναι η… δυστοπική. Σαν σάουντρακ ταινίας φουτουριστικού τρόμου ηχεί το “The Empire Never Ended”, με τίτλους όπως οι “Simon the Magus”, “Pneuma”, “Going through life with eyes closed” κ.λπ. να προξενούν από μόνοι τους εντυπώσεις.

Βαρύ και ασήκωτο λοιπόν το άκουσμα, συνήθως χτισμένο πάνω σε μια γραμμή, με πολύ συγκεκριμένες μετακινήσεις ένθεν κι ένθεν. Ρέει, πάντως, καλά.

Επαφή: www.creative-eclipse.com