ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ σε πεδία επιστημονικής φαντασίας

Σε παραγωγή του Στυλιανού Τζιρίτα [A Man out of a Man Ltd, 2016] και με τελικό mastering από τον Δημήτρη Παπαδάτο δεκατρείς έλληνες συνθέτες προτείνουν ισάριθμα ηλεκτρονικά tracks, τα οποία, όπως διαβάζουμε στον τίτλο, συνδέονται με την επιστημονική φαντασία. Τώρα και να μη συνδέονταν μικρό το κακό – καθότι εδώ έχουμε μουσική, καλή μουσική, που στέκει το ίδιο καλά και έξω από το οποιοδήποτε concept.

Η κασέτα ανοίγει με το “Flesh and wire” του Αντώνη Λιβιεράτου, το οποίο θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω progressive electronic – καθώς το αυτί μου πιάνει μέχρι και κάτι από μέλοτρον. Ο Λιβιεράτος δημιουργεί ποικίλα επίπεδα, πίσω βαθειά και υποδόρια, μπροστά πιο φωτεινά και μελωδικά, καθώς διάφορα αναλογικά «γεμίσματα», κρουστά και κιθάρες (έτσι ακούγονται δεν παίρνω όρκο για τις πηγές τους) προσθέτουν σε αφηγήσεις. Δυνατή αρχή.

Το “Proxima Centauri”του Bellorophone είναι πειραματικό κομμάτι, που λουπάρει ασυστόλως. Στη βάση του, γιατί και εδώ, σ’ ένα πιο μπροστά επίπεδο, διάφοροι ήχοι που συμβάλλουν δημιουργούν οπωσδήποτε ένα κλίμα (ναι, κάπως πιο βιομηχανικό).

Στην ίδια χοντρικά λογική και με εκμετάλλευση μιας κάποιας παρήχησης των βόμβων, το «Άφιξη στην αποικία 73ΜΧ» του Yiannis Karr επιχειρεί να προσομοιώσει στο φανταστικό πεντάγραμμο την άφιξη ενός διαστημοπλοίου π.χ. σ’ έναν εξώκοσμο πλανήτη. Από την εποχή του “Zeit” των Tangerine Dream έχουμε το soundtrack, αλλά ακόμη τίποτα…

Στο “Frequence Deu(x-s)” ο Δημήτρης Καμαρωτός επιχειρεί να καινοτομήσει, ας το πούμε έτσι, δημιουργώντας πνευστούς ήχους, συνδυάζοντας improv-jazz με ηλεκτρονικά. Το κομμάτι έχει μια ροή, η οποία στη διαδρομή διακόπτεται και από κάποιες παρεμβάσεις θερεμίνης (αληθινής ή όχι μικρή σημασία έχει), που πέφτουν πάνω σ’ ένα ηλεκτροστατικό τελάρο. Στο τέλος μια κοσμική «βροχή» θα σκεπάσει τα πάντα. Ή σχεδόν τα πάντα…

Προτελευταίο κομμάτι της πλευράς το μελαγχολικό “Emotional destiny” του ION. Εδώ το ηλεκτρονικό feeling αφορά στο electro, στο eighties electro αν θέλετε, που δεν είναι κατ’ ανάγκην εικονοκλαστικό, με παράλληλη συνεισφορά από πρωτοποριακά και ποπ στοιχεία. Ο ION είναι «μανούλα» σε κάτι τέτοια, και το κομμάτι εκπέμπει αισθητές δέσμες φωτός, σ’ ένα κατά το μάλλον ή ήττον σκοτεινό περιβάλλον.

Στο “ISM (The incredible shrinking man)” ο Spyros VJ γίνεται ακόμη πιο ποπίστας, καθώς το δικό του electro είναι ακόμη πιο χειροπιαστό, με τις φωνές που παρεμβάλλονται ανάμεσα να σπάνε τη γενικότερη μηχανιστική μοναξιά.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “He was an enigma to earthmen and star beings alike” του Αχιλλέα Χαρμπίλα. Υποβλητικό οπωσδήποτε track με πολλαπλά επίπεδα ήχων και με μιαν αίσθηση “contact” (επαφής εννοώ).

Στο “Carl Opland, Miles Sagan” οι Hydra προτείνουν ένα περιβάλλον, στο οποίο συγκλίνουν στοιχεία αβαντγκάρντιας και cosmic sounds, με πολλά στοιχεία επανάληψης.

Ο/οι Right Knider με το “In the silent rooms” παίζουν κάπως με το trip-hop (κάπως λέω). Το κομμάτι τους είναι καλό, παρά το γεγονός πως δεν διαθέτει κάποιο space βάρος/βάθος.

Πολύ διαφορετικούς ακούω τους Joalz στο “Jelo (live)” σε σχέσεις με άλλες παλαιότερες ηχογραφήσεις του. Εδώ έχουμε electro/rock υποβολής με ωραία στρώματα keyboards, σ’ ένα κομμάτι που αρχίζει και τελειώνει στο πι και φι.

Πάνω σε μιαν up-tempo επινοημένη bassline οι Sone Urbia απλώνουν διάφορους «παράξενους» ήχους (και φωνές), δίνοντας στο “Aether” μια ταξιδευτική αίσθηση.

Απεναντίας το “Antitransparency” των Big Fat Lips είναι περισσότερο «κομμένο και ραμμένο», με τα breaks από πλήκτρα και κιθάρες (τα πάντα μπορεί να προέρχονται από πλήκτρα – κανείς δεν παίρνει όρκο σ’ αυτά τα θέματα) να παρέχουν κι άλλα credits στη γενικότερη ποπ φόρμα.

Η κασέτα θα κλείσει με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μ’ ένα τραγούδι για ένα… φανταστικό πάρτυ. Το “(theme from) space sheriff Gavan[remix]” είναι πολύ καλό dance/italo, αλλά δεν κολλάει με τίποτα με τα υπόλοιπα κομμάτια (είτε της side A, είτε της Side B).

Γενικά θα έλεγα πως η κασέτα είναι αξιόλογη, με τα πιο ενδιαφέροντα tracks να εντοπίζονται στην πρώτη πλευρά.