THE MAN FROM MANAGRA το νέο άλμπουμ

Διάβασα τι είχα γράψει για τον The Man from Managra/ Coti K. πριν τρία χρόνια (4/3/2014), με αφορμή το πρώτο, τότε, άλμπουμ του κάτω απ’ αυτή την επωνυμία… και θέλω να το επαναλάβω. Όχι γιατί δυσκολεύομαι να γράψω κάτι καινούριο, αλλά γιατί είναι τόσο «ακριβές» σε σχέση και με το έσχατο “Half a Century Sun” [Inner Ear, 2017], ώστε να με κάνει κομματάκι να απορώ. Τον ίδιο δίσκο έκανε ο Coti K.; Στη βάση του ναι, κι αυτό είναι μαγκιά – εννοώ πως το προσμετρώ θετικά.

Τι λέγαμε, τότε, λοιπόν; Αντιγράφω… με κάποιος ελάχιστες προσαρμογές:

«Όντας ολοκληρωμένο στην Τήνο και την Αθήνα το άλμπουμ αυτό επιχειρεί να προσεγγίσει την πλευρά του “καθαρού” τραγουδιού, με τον τρόπο ενός Syd Barrett (των προσωπικών του LP) ή ακόμη καλύτερα ενός Kevin Ayers (για να μην αναφερθώ σε μεταγενέστερους τραγουδοποιούς, όπως ο David Sylvian π.χ.). Υπάρχει λοιπόν μία… ταπεινών vibes μουσική συνοδεία –ένα “προσαρμοσμένο” μπάσο, κατ’ αρχάς, που κάνει σχεδόν τα πάντα, και βεβαίως η φωνή που είναι, ίσως, το βασικότερο όργανο– και από ’κει και πέρα μία ανάλογη διάθεση παραγωγής, που μεγεθύνει επί των “στοιχειωδών”, ώστε να δίνεται η εντύπωση του “ολοκληρωμένου” και του “πλήρους”.(…) Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνεις την διαφορά, και ο Coti K. το γνωρίζει».

Αυτά τα λόγια ταιριάζουν γάντι και στο παρόν “Half a Century Sun”, ένα LP που διακρίνεται κατ’ αρχάς για τη λιτότητά του. Όσο και αν, εδώ, έχουμε κάτι φαινομενικώς πιο «απαιτητικό» από το παρθενικό “The Man from Managra” (καθότι υπάρχουν περισσότερα όργανα και άρα περισσότερες συμμετοχές), στην πράξη πρόκειται για ένα δεύτερο άλμπουμ που βαδίζει, εντελώς, στα χνάρια του πρώτου.

Ο Coti K. ενδιαφέρεται για τα πρωταρχικά στοιχεία του τραγουδιού: τη μελωδία, τον καθαρό λόγο και από ’κει και πέρα την ενοργάνωση και παραγωγή τού υλικού του, στηριγμένος πάντα σ’ αυτό το πνεύμα της ολιγάρκειας. Έχοντας, λοιπόν, ένα πρωτογενές υλικό που ν’ ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες απαιτήσεις δεν έχει παρά να το κατανείμει, απλώς, στο χρόνο. Και αυτό πράττει στο “Half a Century Sun”.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “Sailor”, ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει γράψει ο Coti K. Απολαυστικό… Kevin Ayers style, που με κάνει να ανατριχιάσω. Αρχοντική ερμηνεία, άψογη μελωδική γραμμή, ωραία φωνητικά γεμίσματα από τη Ρένα Ρασούλη και γερή συνοδεία από τον πάντα παρόντα Χρήστο Λαϊνά. Στο δεύτερο και στο τρίτο κομμάτι της πρώτης πλευράς ντραμς παίζει ο Jim White των Dirty Three –ωραία τραγούδια–, είναι στο τέταρτο όμως, το “Se ti rivedro’”, όταν η τραγουδοποιία του Coti K. εξακοντίζεται στο αχανές. Έξοχο τραγούδι που θα το ζήλευαν οι πάντες (ακόμη και ο Bowie των early seventies) και που κερδίζει ακόμη περισσότερο από τα πλήκτρα (του Coti) και από την τρομπέτα του Γιώργου Αβραμίδη. Η πλευρά θα κλείσει με το επίσης εξαιρετικό “Martha’s home”, που ρέει σαν… ποίημα.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το δυναμικό και περισσότερο εξωστρεφές “You can keep your winters”, στο οποίο τραγουδά ο Blaine L. Reininger. Όμως και η συνέχεια είναι κάπως ανάλογη με τον Coti να παρουσιάζει ένα πρότυπο ποπ τραγούδι, βασισμένο σε μια γερή ρυθμική γραμμή και με ωραία breaks από φωνητικά και τρομπέτα (και με κεντημένη ενοργάνωση γενικότερα). Στο “Because of you” το πνεύμα του Ayers (θα επιμείνω) είναι, και εδώ, πανταχού παρόν. Ένα τρίτο στη σειρά κομμάτι που στηρίζεται εξ ίσου και στο ρυθμό, και που σε κερδίζει με την ουσιαστική και προσεγμένη επεξεργασία του. Άλλη μια ιδιαίτερη romance αποτυπώνεται στο “Forgotten”, ένα επίσης τραγούδι-μετάξι με τον Coti να τραγουδά απλά και με πίστη. Το προτελευταίο “This wind” είναι μια τέλεια συνέχεια, με το ορχηστρικό “Paddle away”, που κλείνει το LP να στηρίζεται στη βιόλα του Blaine L. Raininger.

Το “Half a Century Sun” είναι το πρώτο σημαντικό ελληνικό άλμπουμ του 2017. Να το θυμηθούμε στις λίστες 11 μήνες αργότερα…

Επαφή: www.inner-ear.gr