Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

η ελληνοανατολική τζαζ του MAGNANIMUS TRIO

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την προηγούμενη φορά που μας απασχόλησαν δισκογραφικώς οι Magnanimus Trio. Και να τώρα το πιο καινούριο άλμπουμ (και τρίτο συνολικώς) αυτού του πολύ ιδιαίτερου (τζαζ να το πούμε;) τρίο, που μας έρχεται από τη Θεσσαλονίκη και την AN Music. Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα:
«Το Magnanimus Trio δημιουργήθηκε από τρεις φίλους, τον Χρήστο Μπάρμπα πιάνο, καβάλ, φωνή, τον Δημήτρη Τασούδη τύμπανα, πιάνο, φωνή και τον Παύλο Σπυρόπουλο κοντραμπάσο, φωνή, τον Σεπτέμβρη του 2010. Η γνωριμία τους γίνεται ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν συμφοιτητές στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του συνδύασαν ποικίλες και εξίσου ενδιαφέρουσες μουσικές διαδρομές και επαγγελματικές ενασχολήσεις».
Διορθώσεις στο άνω σημείωμα; Ο Μπάρμπας χειρίζεται, επιπροσθέτως, νέι και ο Τασούδης καλίμπα.
ΣτοNo Time το Magnanimus Trio συνεχίζει, θα έλεγα, από ’κει όπου σταμάτησε με το “Still Time” του 2012. Συνεχίζει να προσαρμόζει τις αισθητικές αναζητήσεις του πάνω σ’ ένα πλαίσιο το οποίο καθορίζουν η παράδοση, η jazz και η πρωτοπορία – αν και όχι, εν προκειμένω, με την αυτήν αναλογία. Εννοώ πως στο “No Time” η jazz, μοιάζει να διεκδικεί κάποια πρωτεία όσον αφορά στο τελικό ηχητικό οικοδόμημα – παρότι και σ’ αυτή την περίπτωση, πάλι, χρειάζεται να γράψουμε για κάποιο «αστεράκι» (ν’ αφήσουμε μιαν υποσημείωση). Κυρίως γιατί το Magnanimus Trio δεν ακούγεται σαν ένα τυπικό αμερικανικό post-bop ή contemporary σχήμα, αλλά σαν ένα γκρουπ της ευρύτερης περιοχής μας (της Ανατολικής Μεσογείου ας πούμε), που έχει αφομοιώσει τις όποιες τεχνικές του αυτοσχεδιασμού (σε σχέση πάντα με τις τροπικές μελωδίες), παίζοντας μ’ έναν αέρα σιγουριάς και αυτοπεποίθησης. Και τραγουδώντας ακόμη – αν κρίνουμε από τις εύθραυστες αποδόσεις ενός σονέτου του Σαίξπηρ, κι ενός ακόμη κομματιού σε στίχους Χρήστου Μπάρμπα.
Αυτή η μοναδικότητα, ας την πούμε έτσι, φαίνεται πρωτίστως στις συνθέσεις τού γκρουπ, που μέσα στην απλότητά τους εμφανίζονται ισορροπημένες και κυρίως ολοκληρωμένες. Θέλω να πω πως δεν είναι εύκολο να συναντήσεις κάπου αλλού τον ήχο του Magnanimus Trio. Θες γιατί πολλά ευρωπαϊκά τρίο δεν επενδύουν στην τροπικότητα, καταφεύγοντας στις πιο οικείες για ’κείνα romances, θέλεις γιατί σε άλλα «προχωρημένα» (ευρωπαϊκά ή αμερικάνικα) σχήματα η avant περιπλοκή δεν αφήνει πολλά περιθώρια για συναισθηματικό δόσιμο – η αλήθεια είναι τούτη.
Όσο και αν η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» έχει δημιουργήσει μιαν αισθητική ισοπέδωση, με αποτέλεσμα, πολλές φορές, να μην μπορείς να αντιληφθείς αν εκείνο που φθάνει στ’ αυτιά σου έχει ρίζες που να είναι χωμένες, κάπου, μέσα, βαθιά, πάντα θα υπάρχει ένα αντίβαρο. Και η Ανατολική Μεσόγειος είναι από τις περιοχές του πλανήτη που παράγει ακόμη τέτοια αντίβαρα – όσο και αν τούτο δεν αρέσει σε κάποιους.

7 σχόλια:

  1. Μου άρεσε πολύ η τελευταία παράγραφος του κειμένου, τη βρίσκω πολύ εύστοχη. Αντίθετα με πολλούς φίλους της μουσικής οι οποίοι είτε σε προσωπικές κουβέντες, είτε σε κείμενά τους υποστηρίζουν ότι η μουσική παίζει ολοένα και μικρότερο ρόλο στη ζωή μας, ένα συμπέρασμα όπως το παραπάνω δείχνει περίτρανα ότι η μουσική βρίσκεται σε έντονη αλληλεπίδραση με την πολιτική και κοινωνική ζωή, τελικά με τις νοοτροπίες των ανθρώπων σήμερα.

    Θ' ακούσω Magmanimus Trio οπωσδήποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιος λέει πως... "η μουσική παίζει ολοένα και μικρότερο ρόλο στη ζωή μας";
      Και τι εννοεί ακριβώς μ' αυτό που λέει;

      Διαγραφή
    2. Ένα γενικότερο κλίμα μεταφέρω: ειδικά τον τελευταίο καιρό όταν συζητάω με φίλους και γνωστούς που αγαπάνε με ειλικρίνεια τη μουσική, μου λένε ότι πλέον λόγω του διαδικτύου και της υπερπληροφόρησης, οι νεότερες γενιές απομακρύνονται από την καλή μουσική. Και ότι γενικότερα η μουσική έχει γίνει πλέον συνήθεια, παρά ένα πάθος, δεν αφορά τόσο τους ανθρώπους όσο παλιότερα.

      Σε επίπεδο κειμένων, έχω πετύχει κατά καιρούς αρκετά άρθρα που εκφράζουν αυτή την άποψη, με πιο πρόσφατο αυτό: http://popaganda.gr/pop-16-david-stubbs/

      Δεν γνωρίζω προσωπικά τον συγγραφέα του, Παναγιώτη Μένεγο, αλλά τον παρακολουθώ αρκετά. Γράφει ενδιαφέροντα κείμενα, ωστόσο στο συγκεκριμένο έχω κάμποσες διαφωνίες.

      Διαγραφή
    3. Δεν ξέρω. Εμένα αυτές οι κουβέντες μου φαίνονται και λίγο δήθεν.
      Να πούμε και «κάτι» για τη μουσική, για να μη λέμε, ξέρω ’γω, όλο για δίσκους και τραγούδια…
      Φυσικά η μουσική δεν είναι μόνο δίσκοι και τραγούδια, αλλά το «κάτι» πρέπει να εδράζεται κάπου γερά και όχι να είναι φτερό στον άνεμο. Μιλάω γενικά… δεν ξέρω τι γράφει ο άνθρωπος αυτός.

      Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στη μουσική, σήμερα, και δεν ξέρω αν αυτό είναι όντως πρόβλημα (θα δείξει), είναι πως δεν έχει μια κατεύθυνση. Δεν υπάρχει κάτι κυρίαρχο, που να την χαρακτηρίζει.
      Ίσως να υπάρχει κιόλας, και να είναι οι χιπχοειδείς μπαρούφες… πάντως ούτε κι αυτές «αγκαλιάζονται» από τον κόσμο, όπως αγκαλιαζόταν κάποτε η disco ή η synth-pop (για να μην πάω πιο πίσω, ούτε πιο μπροστά…).
      Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή δεν υπάρχει κυρίαρχη φόρμουλα πληροφόρησης.
      Παλιά ήταν οι εταιρείες δίσκων, που έδιναν πρόμο στους ραδιοφωνατζήδες και από ’κει γινόταν όλη η δουλειά (γράφανε εν τω μεταξύ και τα περιοδικά κ.ο.κ.).
      Τώρα ο καθένας επιλέγει μόνος του να ενημερωθεί απ’ όπου γουστάρει, αναδεικνύοντας ό,τι του αρέσει. Όλα είναι στο τραπέζι δηλαδή και ο καθείς απλώνει και παίρνει ό,τι να ’ναι.
      Αυτό έχει μπερδέψει τα πράγματα – για να μην πω πως τα έχει ξενερώσει.

      Διαγραφή
    4. Σε γενικά πλαίσια, συμφωνω μαζί σου. Θα συμπλήρωνα ότι το σκηνικό "Όλα είναι στο τραπέζι δηλαδή και ο καθείς απλώνει και παίρνει ό,τι να ’ναι." έχει και τα θετικά του. Πλέον οι ακροατές, ανάλογα τον χρόνο που διαθέτουν, το κριτήριο τους, το γούστο τους κλπ. μπορούν πιο ανεπηρέαστοι απ' ότι στο παρελθόν να επιλέξουν τί θα ακούσουν, τι τους ταιριάζει περισσότερο, από το φάσμα παλιότερης και τρέχουσας μουσικής κάθε είδους. Μεγαλύτερη ελευθερία σημαίνει αυτό.

      Επομένως, για να συνδέσει κάποιος αληθινά τη ζωή του με τη μουσική, πρέπει να μην ακολουθεί δουλικά τα κυρίαρχα μέσα, τα οποία π.χ. φέτος προέβαλαν Beyonce, Solange κλπ., χαρακτηρίζοντας τα μάλιστα ως φοβερή μαύρη μουσική. Ο κάθε ακροατής μπορεί και χρειάζεται να έχει προσωπικότητα στις μέρες μας.

      Και θα κλείσω με το εξής, χωρίς να θέλω να γίνω απλοϊκός: είμαι σίγουρος πως τώρα που γράφω αυτό το σχόλιο, σε κάποιο μέρος του κόσμου ένας δεκαπεντάρης-δεκαεξάρης ακούει για πρώτη φορά - πιθανότατα από το Youtube, δεν παίζει ρόλο- Pink Floyd και κολλάει άσχημα... Ή ένας 25άρης-30άρης ανακαλύπτει συγκλονισμένος τον John Coltrane. Κάπως έτσι η ζωή των ανθρώπων συνδέεται με τη μουσική και αυτή η διάδραση, όσο απαισιόδοξοι και να είναι κάποιοι, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ.

      Διαγραφή
  2. > Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή δεν υπάρχει κυρίαρχη φόρμουλα πληροφόρησης. Παλιά ήταν οι εταιρείες δίσκων, που έδιναν πρόμο στους ραδιοφωνατζήδες και από ’κει γινόταν όλη η δουλειά (γράφανε εν τω μεταξύ και τα περιοδικά κ.ο.κ.). Τώρα ο καθένας επιλέγει μόνος του να ενημερωθεί απ’ όπου γουστάρει, αναδεικνύοντας ό,τι του αρέσει.

    Δεν είναι μόνο αυτό. Παλιά ένας έφηβος ή νεαρός είχε 2-3 διασκεδάσεις και άπειρο χρόνο μες την αναμονή χωρίς τίποτα να τον τσιγκλάει συνέχεια.

    Τώρα παίζει κινητό μόνιμα στο χέρι για SMS, chat με κολλητούς/ες, παιχνίδια στο κινητό, σερφάρισμα σε εκατομμύρια σελίδες, YouTube να δείς ότι θέλεις, παιχνίδια στο PC και στην παιχνιδομηχανή, streaming να ακούσεις ότι σου κατέβει όποια στιγμή θέλεις, streaming για σειρές και ταινίες, πειρατικές ταινίες και σειρές, και καμμιά 10ρια άλλα πράγματα (περιλαμβανομένης της αβέρτα τσόντας).

    Τότε κάνα βιβλίο, σινεμά, κάνα ηλεκτρονικό ή μπιλιάρδο, κλπ. Τα οποία κόστιζαν και δεν ήταν για χόρταση. Και η τσάμπα τηλεόραση, ε, πόση ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ μπορούσε να δεί ένας νέος; Ενώ αν έχεις όπως σήμερα 200 κανάλια και 50 εκατομμύρια βίντεο στο YouTube, και σελίδες, και παιχνίδια κλπ κλπ, κάτι θα βρείς.

    Η προσοχή που δίνονταν στη μουσική μοιράστηκε με όλες τις άλλες νέες, άφθονες, και πάμφθηνες, διασκεδάσεις.






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. >Αντίθετα με πολλούς φίλους της μουσικής οι οποίοι είτε σε προσωπικές κουβέντες, είτε σε κείμενά τους υποστηρίζουν ότι η μουσική παίζει ολοένα και μικρότερο ρόλο στη ζωή μας, ένα συμπέρασμα όπως το παραπάνω δείχνει περίτρανα ότι η μουσική βρίσκεται σε έντονη αλληλεπίδραση με την πολιτική και κοινωνική ζωή, τελικά με τις νοοτροπίες των ανθρώπων σήμερα.

    Αισιόδοξο αυτό, αλλά από τους Magmanimus Trio το εμπνεύστηκες, που με δυσκολία θα ακούσουν 1000 συνέλληνες;

    Τι να λέγαμε δηλαδή για την εποχή του Θεοδωράκη και την επιρροή της μουσικής τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή