ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ ΦΙΝΟΣ με αφορμή τα 40 χρόνια από το θάνατό του, που συμπληρώνονται σήμερα

Ο Φιλοποίμην Φίνος γεννήθηκε το 1908 στην Κάτω Τιθορέα της Λοκρίδας (Φθιώτιδα) και πέθανε στην Αθήνα την 26η Ιανουαρίου του 1977. Λίγες μέρες νωρίτερα (12/1) η Finos Film κατέβαζε ρολά, μετά από 34 χρόνια, με την πρώτη προβολή τής τελευταίας ταινίας της Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται. Σ’ αυτό το διάστημα ο «πατριάρχης» του ελληνικού σινεμά κατάφερε να ολοκληρώσει 187 ταινίες, δίνοντας οριστική πνοή σ’ εκείνο που αποκαλούμε Ελληνικός Κινηματογράφος. Ούτε Νέος, ούτε Παλιός, απλά Ελληνικός – καθότι χωρίς τις ταινίες τού Φίνου δεν θα είχε υπάρξει ούτε ο λεγόμενος «νέος» κινηματογράφος. Πρώτα-πρώτα από την τεχνική πλευρά του, το ανθρώπινο (τεχνικό) δυναμικό του.

Για τη ζωή του Φίνου έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, παρότι ο ίδιος σπανιότατα μιλούσε δημοσίως για τον εαυτό του και πολύ περισσότερο για τα τεχνικά επιτεύγματά του – για το γεγονός π.χ. πως είχε καταφέρει από το τίποτα, πριν από τον πόλεμο, να φτιάξει μηχανή, που να «γράφει» και να «μιλάει» ελληνικά. Έτσι, αποτέλεσμα αυτού ήταν να ετοιμάσει την πρώτη ομιλούσα ταινία του κινηματογράφου μας, Το Τραγούδι του Χωρισμού (1939), την οποία σκηνοθέτησε κιόλας. Ήταν η πρώτη και η τελευταία απόπειρά του στο ρόλο αυτό. Την ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (στα τραγούδια τον ντουμπλάριζε ο φημισμένος τενόρος Πέτρος Επιτροπάκης), την είδαμε για πρώτη φορά στα τέλη του’95-αρχές ’96, στο Παλλάς, με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα «Τα πρώτα 100 χρόνια του κινηματογράφου», καθώς έως τότε εθεωρείτο χαμένη.

Το 1943 είναι η κομβική χρονιά για την Finos Film καθώς προβάλλεται, μέσα στην Κατοχή (29 Μαρτίου) H Φωνή της Καρδιάς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ιωαννόπουλου και με πρωταγωνιστές τους Αιμίλιο Βεάκη, Δημήτρη Χορν, Καίτη Πάνου, Σμαρούλα Γιούλη, Λάμπρο Κωνσταντάρα κ.ά. Η μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, επιτυχία της ταινίας δεν ευοδώθηκε, καθώς ο Φιλοποίμην μαζί με τον πατέρα του Γιάννη συλλαμβάνονται από τους Γερμανούς. Η κατάληξη; Ο απαγχονισμός του Γιάννη Φίνου, τον Ιούλιο του ’44 με την κατηγορία τού «δρώντος κομμουνιστή».

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/130584