οι APHRODITE’S CHILD και ο ανεκδιήγητος ψευτοϊστορικός της ψυχεδελονεολαίας Μανώλης Νταλούκας

Πριν λίγες ημέρες (11/1) κάποια Lana Turner άφησε ένα σχόλιο (στην αγγλική), εδώ στο δισκορυχείον, παραπέμποντάς μας σ’ ένα ντοκουμέντο. Στη φωτογραφία του διαβατηρίου του Ντέμη Ρούσσου, στην οποία (φωτογραφία) φαινόταν πως ο τραγουδιστής και μπασίστας των Aphrodite’s Child είχε εισέλθει στη Γαλλία την 23/3/1968. Ευχαρίστησα, φυσικά, την… Lana Turner για το ντοκουμέντο, δίχως να ενδιαφερθώ να το σχολιάσω περαιτέρω, επειδή η συγκεκριμένη πληροφορία δεν έχει για μένα, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, ουδεμία ευρύτερη αξία. Δεν λέω ότι είναι ασήμαντη, αλλά δεν λέω πως είναι και σημαντική. Είναι μια πληροφορία που, τέλος πάντων, καλώς υπάρχει. Έτσι, όταν κάποιος σοβαρός άνθρωπος, στο μέλλον, θα κάτσει να γράψει, με λεπτομέρειες, την ιστορία του θρυλικού γκρουπ να την έχει, και αυτήν, υπ’ όψιν του.

Ο γνωστός σαχλαμαρογράφος Μανώλης Νταλούκας πληροφορήθηκε τα καθέκαστα (από το δισκορυχείον πιθανώς ή προφανώς) συντάσσοντας πάραυτα ψευτοκείμενο το οποίον επιγράφει… «Ένας μύθος για τους Aphrodite’s Child, τελικά, καταρρίπτεται!»!! Αυτός μπορεί να βάζει ένα θαυμαστικό μετά το «καταρρίπτεται», αλλά εγώ θα βάλω δύο έξω από τα εισαγωγικά (τρία ή και περισσότερα θαυμαστικά είναι μαλακία και να μην τα βάζει κανείς).

Για να γελάσουμε. Το ogdoo.gr έχει πάρει τη φωτογραφία του διαβατηρίου του Ντέμη Ρούσσου από το facebook, όντας «καθαρή», κι έχει κοτσάρει πάνω υδατογράφημα. Φοβούνται μην τους την κλέψουμε… Γυφτιές. (Εδώ, φυσικά, τη βλέπουμε όπως πρέπει).

Για ποιο «μύθο» μιλάει ο λεμέγκουρας; Και τι ακριβώς καταρρίφθηκε; Για να δούμε τι γράφει:

«Επί μισό σχεδόν αιώνα, αναπαραγόταν ο μύθος πως οι Aphrodite’s Child, ταξιδεύοντας για Λονδίνο, εγκλωβίστηκαν στο Παρίσι από τα επαναστατικά γεγονότα του Μάη του '68. Ο μύθος που άρχισε να δημιουργείται από ανεύθυνα ρεπορτάζ του 1968, αναπαραγόταν μέχρι και σήμερα, από αυτοσχέδιους αρθρογράφους, σαν τον Φώντα Τρούσα».

Κατ’ αρχάς να πούμε πως η λέξη «μύθος» είναι εντελώς βαριά (σε σχέση και με το συγκεκριμένο θέμα), καθώς χρησιμοποιείται εσκεμμένα από τον προχειρογράφο Νταλούκα για να προκαλέσει εντυπώσεις. Κανένας «μύθος» δεν υπάρχει επί του προκειμένου, εκείνο που υπάρχει είναι μιαν αναντίρρητη πραγματικότητα!

Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο ίδιος ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Ο Κόσμος του Τραγουδιού (1969):

«Στο ξεκίνημά μας γνωρίσαμε δύο, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, ατυχίες. Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόμαστε μέσω Παρισίων για το Λονδίνο, προκειμένου να ηχογραφήσουμε το ‘Ραίην εντ τήαρς’, η απεργία (δεν λειτουργούσε κανένα μεταφορικό μέσον) μας εξηνάγκασε να παραμείνουμε στη Γαλλία… Επειδή όμως η απεργία συνεχιζόταν και σχεδόν μας είχαν τελειώσει όλα τα χρήματά μας, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας στα εκεί στούντιο της φωνογραφικής εταιρίας ‘Μέρκιουρυ’. Ήταν η δεύτερη ατυχία μας, γιατί δεν έμεινα απολύτως ικανοποιημένος από την ηχογράφηση. Στις ημέρες που ακολούθησαν και ενώ το Παρίσι ομοίαζε με πόλη της Αποκαλύψεως, ο δίσκος μας, πράγμα παράξενο, πωλούσε τις πρώτες ημέρες 200 χιλιάδες αντίτυπα και κατελάμβανε την τέταρτη θέσι στο TOP της χώρας αυτής».

Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν μόλις μερικούς μήνες μετά την ηχογράφηση του “Rain and tears” και όποιος θέλει να βγάλει τον Παπαθανασίου ψεύτη θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Ο Νταλούκας το έχει αυτό το προσόν…

Το συγκρότημα όντως ήθελε να πάει στο Λονδίνο, όντως αποκλείστηκε στο Παρίσι λόγω των γεγονότων, όντως ηχογράφησε το “Rain and tears” μάνι-μάνι στη γαλλική πρωτεύουσα και όντως φυσικά ο δίσκος «κόπηκε» στο τάκα-τάκα, αρχίζοντας να κάνει την επιτυχία που έκανε (μέσα στον Μάη). Θα βγάλουμε, τώρα, ψεύτη τον Παπαθανασίου που μιλάει το 1969 (τόσο παλιά), προβάλλοντας ως «αλήθεια» τις σημερινές μπαρούφες του Νταλούκα; Αν είναι δυνατόν…

Προσέξτε τι γράφει ο άνθρωπας (ο Νταλούκας ντε) στο ogdoo.gr (13/1/2017):

«Ήταν αναμενόμενο. Πρώτα πρώτα, η ιστορία του αποκλεισμού τους, λόγω του Γαλλικού Μάη, φαινόταν αμέσως πως ήταν ψεύτικη: Αν τα Παιδιά της Αφροδίτης, είχαν φθάσει τον Μάιο, πώς ήταν δυνατόν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο μέσα στον ίδιο μήνα;».

Ελπίζω να μην τον πληρώνει κανείς για να γράφει τέτοιες αρλούμπες.

Ο αποκλεισμός των Aphrodite’s Child στο Παρίσι λόγω Μάη δεν ήταν καθόλου ψεύτικος. Τον επιβεβαιώνει ο Παπαθανασίου ήδη από το 1969! Το πότε έφθασαν οι Aphrodite’s Child στο Παρίσι δεν έχει καμμία βαρύνουσα σημασία (εξάλλου το έδαφος, ανεξαρτήτως του πότε έφθασαν, είχε προλειανθεί, αφού υπήρχε ήδη το αμερικάνικο δισκάκι και οι διάφορες επαφές του Παπαθανασίου με τους υπεύθυνους τής Mercury/Polydor). Είναι μια λεπτομέρεια, θέλω να πω, που μπορεί να αφορά σε μιαν (λεπτομερή) εξιστόρηση των γεγονότων, και που, σε καμμία περίπτωση, δεν σχετίζεται με την ουσία.

Ο Νταλούκας όντας άσχετος με τη δισκογραφία, εν γένει, δεν ξέρει πως ένα δισκάκι μπορεί να ηχογραφηθεί σε μια μέρα, δηλαδή σε μια ώρα, πως μπορεί να κοπεί τάχιστα και πως μπορεί μετά από 2-3 μέρες να παίζεται στα ραδιόφωνα. Είναι τόσο βλάκας, καθώς αφήνει υπονοούμενα πως το “Rain and tears” μπορεί να ηχογραφήθηκε ακόμη και τέλη Μάρτη ή μέσα στον Απρίλη του ’68!!

Φυσικά το “Rain and tears” γράφτηκε, κόπηκε και ακούστηκε μέσα στον Μάη του ’68 και κάποιος θα πρέπει να πει ξεκάθαρα στον Νταλούκα πως λέει ανεπανόρθωτες μαλακίες! Ο «μύθος» λοιπόν παραμένει εν ισχύι, όπως εν ισχύι παραμένει και η πρωτιά τού… ψυχεδελονεολαίου στην αρλούμπα.

(Κάνετε κλικ στη φωτογραφία, για να διαβαστεί όπως πρέπει)

Προσέξτε τι γράφουν οι άνθρωποι από το facebook τού Demis Roussos Museum (10/7/2015):

“Demis Roussos Museum: according to Studio files they recorded/mixed the two tracks on two days, the 10th and 14th of May and it was released the 22nd of May. Released as a promo to radiostations the 20th of May. Probably the singles were pressed up just before the strikes of the 17^th. (…)”.

Κι ένας σχολιαστής:

“Adriano Rossi: So we can say that it was recorded on 2 days and 'just pressed' the 15th, at least the day after (one more day is left , the 16th,but surely 'before' and not 'after' the strike, as the facts are told) ...the making of - birthday was the final 14th, as for the creation of the song itself, which matters in a biography... the 20th too... the 22th is the 'public' edit-date, the one that matters in a discography”.

Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία πως το “Rain and tears” ηχογραφήθηκε, κόπηκε, κυκλοφόρησε και έγινε επιτυχία μέσα σ’ ένα μήνα. Τον Μάη του ’68. Το ακούς Νταλούκα αυτό; Άκουσέ το και κρύψου.

Και σταμάτα ν’ ασχολείσαι με τους Aphrodite’s Child – δεν σε παίρνει. Όπως είχα γράψει και σε σχόλιο, εδώ στο δισκορυχείον, την 21/11/2012:

«Μανώλη Νταλούκα, κοίταξα τι γράφεις στο βιβλίο σου για τους Aphrodite’s Child, στις σελίδες 283-287, και σού λέω πως έχεις άγρια μεσάνυχτα. Κάθεσαι και ασχολείσαι με ανούσια ζητήματα (“ιστορικά συγκροτήματα”), μπερδεύοντας τον αναγνώστη σου με ακατανόητα θέματα. Γράφεις: “Με αυστηρά κριτήρια ελληνικής ψυχεδέλειας[sic], το σύνολο των ‘ιστορικών γκρουπ’ τίθεται υπό αμφισβήτηση[sic]”. Ποιος έθεσε τι σε αμφισβήτηση μωρέ; Δημιουργείς ζητήματα από το πουθενά, τα απαντάς μόνο σου, και, το χειρότερο, κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα το ουσιώδες απ’ όσα γράφεις. Επινοείς όρους (“ελληνική ψυχεδέλεια”, “ιστορικά συγκροτήματα”), μιλάς για “ζηλωτές”, που δεν παραδέχονται τους Νοστράδαμος (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!), μιλάς για τους “αδικημένους” Morca[sic] (ποιος τους αδίκησε; – μόνο εσύ το ξέρεις!), μιλάς για “παραδόσεις” που είναι ισχυρότερες από τις “αναλύσεις”, για “συλλογικά αισθητήρια” που δεν “κρίνουν” γιατί “ζουν” και άλλες τινές φαιδρότητες ων ουκ έστιν αριθμός.
Και τι μας λες για τους Aphrodite’s Child; Άλλα αντί άλλων. Ότι σχηματίστηκαν στην Ελλάδα – σιγά την είδηση. Το θέμα ήταν να μας πεις πού και πώς ονομάστηκαν Aphrodite’s Child (εγώ σου λέω στην Αμερική ερήμην τους). Λες ότι ο Κουλούρης τέλη ’67 πήγε φαντάρος, ενώ εκείνη την εποχή (λίγο αργότερα) παίζει με τους υπολοίπους ηχογραφώντας τα πρώτα δύο τραγούδια τους, τα “Plastics nevermore” και “The other people”. (Μη μας πεις τώρα πως τα ηχογράφησε στην άδεια ορκωμοσίας του, γιατί θα φλιπάρω). Λες πως τον Ιανουάριο του ’68 φθάνουν στα σύνορα[sic] της Αγγλίας o Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο, όταν τα στοιχεία από τους Μ.Ρ. σε διαψεύδουν. Ο Ρούσσος έπαιζε εκείνη την εποχή με τον Γεράσιμο Λαβράνο (ενώ μόνον ο Παπαθανασίου φαίνεται να πηγαίνει στο Λονδίνο).
Στη συνέχεια μιλάς για κάποιον “Νίκο Αντύπα”… Ξέρεις άραγε για ποιον πρόκειται; Και αν ξέρεις, γιατί δεν το γράφεις να ενημερώσεις τους αναγνώστες σου, που μπορεί να νομίζουν πως είναι ο ντράμερ των Socrates κ.λπ.; Γράφεις πως οι Γάλλοι τους βαφτίζουν Aphrodite’s Child, όταν το όνομα αυτό έχει εμφανιστεί για πρώτη φορά στο αμερικανικό single, γράφεις για την “κλασική μελωδία Canon de Pachelbell”, αγνοώντας πως ο Johann Pachelbel είναι γερμανός οργανίστας του μπαρόκ από τον 17ον αιώνα (τον περνάς για κομμάτι!) και άλλα διάφορα, από τα οποία προκαλείται μόνο σύγχυση και παραπληροφόρηση.
Για τις “χουντικές κατηγορίες” θα πω τη γνώμη μου σε άλλο σχόλιο, αν υπάρχει λόγος…».

(Κλικ κι εδώ για μεγαλύτερη... απόλαυση)

Ο άνθρωπος που έχει βγάλει «ξαδέλφια»(!!) τους Ντέμη Ρούσσο και Βαγγέλη Παπαθανασίου (στο blog της ψευτοϊστορίας την 25/10/2015) δεν δικαιούται δια να ομιλεί!