Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

οι APHRODITE’S CHILD και ο ανεκδιήγητος ψευτοϊστορικός της ψυχεδελονεολαίας Μανώλης Νταλούκας

Πριν λίγες ημέρες (11/1) κάποια Lana Turner άφησε ένα σχόλιο (στην αγγλική), εδώ στο δισκορυχείον, παραπέμποντάς μας σ’ ένα ντοκουμέντο. Στη φωτογραφία του διαβατηρίου του Ντέμη Ρούσσου, στην οποία (φωτογραφία) φαινόταν πως ο τραγουδιστής και μπασίστας των Aphrodites Child είχε εισέλθει στη Γαλλία την 23/3/1968. Ευχαρίστησα, φυσικά, την… Lana Turner για το ντοκουμέντο, δίχως να ενδιαφερθώ να το σχολιάσω περαιτέρω, επειδή η συγκεκριμένη πληροφορία δεν έχει για μένα, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, ουδεμία ευρύτερη αξία. Δεν λέω ότι είναι ασήμαντη, αλλά δεν λέω πως είναι και σημαντική. Είναι μια πληροφορία που, τέλος πάντων, καλώς υπάρχει. Έτσι, όταν κάποιος σοβαρός άνθρωπος, στο μέλλον, θα κάτσει να γράψει, με λεπτομέρειες, την ιστορία του θρυλικού γκρουπ να την έχει, και αυτήν, υπ’ όψιν του.
Ο γνωστός σαχλαμαρογράφος Μανώλης Νταλούκας πληροφορήθηκε τα καθέκαστα (από το δισκορυχείον πιθανώς ή προφανώς) συντάσσοντας πάραυτα ψευτοκείμενο το οποίον επιγράφει… «Ένας μύθος για τους Aphrodite’s Child, τελικά, καταρρίπτεται!»!! Αυτός μπορεί να βάζει ένα θαυμαστικό μετά το «καταρρίπτεται», αλλά εγώ θα βάλω δύο έξω από τα εισαγωγικά (τρία ή και περισσότερα θαυμαστικά είναι μαλακία και να μην τα βάζει κανείς).
Για να γελάσουμε. Το ogdoo.gr έχει πάρει τη φωτογραφία του διαβατηρίου του Ντέμη Ρούσσου από το facebook, όντας «καθαρή», κι έχει κοτσάρει πάνω υδατογράφημα. Φοβούνται μην τους την κλέψουμε… Γυφτιές. (Εδώ, φυσικά, τη βλέπουμε όπως πρέπει).
Για ποιο «μύθο» μιλάει ο λεμέγκουρας; Και τι ακριβώς καταρρίφθηκε; Για να δούμε τι γράφει:
«Επί μισό σχεδόν αιώνα, αναπαραγόταν ο μύθος πως οι Aphrodite’s Child, ταξιδεύοντας για Λονδίνο, εγκλωβίστηκαν στο Παρίσι από τα επαναστατικά γεγονότα του Μάη του '68. Ο μύθος που άρχισε να δημιουργείται από ανεύθυνα ρεπορτάζ του 1968, αναπαραγόταν μέχρι και σήμερα, από αυτοσχέδιους αρθρογράφους, σαν τον Φώντα Τρούσα».
Κατ’ αρχάς να πούμε πως η λέξη «μύθος» είναι εντελώς βαριά (σε σχέση και με το συγκεκριμένο θέμα), καθώς χρησιμοποιείται εσκεμμένα από τον προχειρογράφο Νταλούκα για να προκαλέσει εντυπώσεις. Κανένας «μύθος» δεν υπάρχει επί του προκειμένου, εκείνο που υπάρχει είναι μιαν αναντίρρητη πραγματικότητα!
Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο ίδιος ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Ο Κόσμος του Τραγουδιού (1969):
«Στο ξεκίνημά μας γνωρίσαμε δύο, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, ατυχίες. Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόμαστε μέσω Παρισίων για το Λονδίνο, προκειμένου να ηχογραφήσουμε το ‘Ραίην εντ τήαρς’, η απεργία (δεν λειτουργούσε κανένα μεταφορικό μέσον) μας εξηνάγκασε να παραμείνουμε στη Γαλλία… Επειδή όμως η απεργία συνεχιζόταν και σχεδόν μας είχαν τελειώσει όλα τα χρήματά μας, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας στα εκεί στούντιο της φωνογραφικής εταιρίας ‘Μέρκιουρυ’. Ήταν η δεύτερη ατυχία μας, γιατί δεν έμεινα απολύτως ικανοποιημένος από την ηχογράφηση. Στις ημέρες που ακολούθησαν και ενώ το Παρίσι ομοίαζε με πόλη της Αποκαλύψεως, ο δίσκος μας, πράγμα παράξενο, πωλούσε τις πρώτες ημέρες 200 χιλιάδες αντίτυπα και κατελάμβανε την τέταρτη θέσι στο TOP της χώρας αυτής».
Αυτά τα λόγια ειπώθηκαν μόλις μερικούς μήνες μετά την ηχογράφηση του “Rain and tears” και όποιος θέλει να βγάλει τον Παπαθανασίου ψεύτη θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ηλίθιος. Ο Νταλούκας το έχει αυτό το προσόν…
Το συγκρότημα όντως ήθελε να πάει στο Λονδίνο, όντως αποκλείστηκε στο Παρίσι λόγω των γεγονότων, όντως ηχογράφησε το “Rain and tears” μάνι-μάνι στη γαλλική πρωτεύουσα και όντως φυσικά ο δίσκος «κόπηκε» στο τάκα-τάκα, αρχίζοντας να κάνει την επιτυχία που έκανε (μέσα στον Μάη). Θα βγάλουμε, τώρα, ψεύτη τον Παπαθανασίου που μιλάει το 1969 (τόσο παλιά), προβάλλοντας ως «αλήθεια» τις σημερινές μπαρούφες του Νταλούκα; Αν είναι δυνατόν…
Προσέξτε τι γράφει ο άνθρωπας (ο Νταλούκας ντε) στο ogdoo.gr (13/1/2017):
«Ήταν αναμενόμενο. Πρώτα πρώτα, η ιστορία του αποκλεισμού τους, λόγω του Γαλλικού Μάη, φαινόταν αμέσως πως ήταν ψεύτικη: Αν τα Παιδιά της Αφροδίτης, είχαν φθάσει τον Μάιο, πώς ήταν δυνατόν να κυκλοφορήσουν τον δίσκο μέσα στον ίδιο μήνα;».
Ελπίζω να μην τον πληρώνει κανείς για να γράφει τέτοιες αρλούμπες.

Ο αποκλεισμός των Aphrodites Child στο Παρίσι λόγω Μάη δεν ήταν καθόλου ψεύτικος. Τον επιβεβαιώνει ο Παπαθανασίου ήδη από το 1969! Το πότε έφθασαν οι Aphrodites Child στο Παρίσι δεν έχει καμμία βαρύνουσα σημασία (εξάλλου το έδαφος, ανεξαρτήτως του πότε έφθασαν, είχε προλειανθεί, αφού υπήρχε ήδη το αμερικάνικο δισκάκι και οι διάφορες επαφές του Παπαθανασίου με τους υπεύθυνους τής Mercury/Polydor). Είναι μια λεπτομέρεια, θέλω να πω, που μπορεί να αφορά σε μιαν (λεπτομερή) εξιστόρηση των γεγονότων, και που, σε καμμία περίπτωση, δεν σχετίζεται με την ουσία.
Ο Νταλούκας όντας άσχετος με τη δισκογραφία, εν γένει, δεν ξέρει πως ένα δισκάκι μπορεί να ηχογραφηθεί σε μια μέρα, δηλαδή σε μια ώρα, πως μπορεί να κοπεί τάχιστα και πως μπορεί μετά από 2-3 μέρες να παίζεται στα ραδιόφωνα. Είναι τόσο βλάκας, καθώς αφήνει υπονοούμενα πως το “Rain and tears” μπορεί να ηχογραφήθηκε ακόμη και τέλη Μάρτη ή μέσα στον Απρίλη του ’68!!
Φυσικά το “Rain and tears” γράφτηκε, κόπηκε και ακούστηκε μέσα στον Μάη του ’68 και κάποιος θα πρέπει να πει ξεκάθαρα στον Νταλούκα πως λέει ανεπανόρθωτες μαλακίες! Ο «μύθος» λοιπόν παραμένει εν ισχύι, όπως εν ισχύι παραμένει και η πρωτιά τού… ψυχεδελονεολαίου στην αρλούμπα.
(Κάνετε κλικ στη φωτογραφία, για να διαβαστεί όπως πρέπει)
Προσέξτε τι γράφουν οι άνθρωποι από το facebook τού Demis Roussos Museum (10/7/2015):
“Demis Roussos Museum: according to Studio files they recorded/mixed the two tracks on two days, the 10th and 14th of May and it was released the 22nd of May. Released as a promo to radiostations the 20th of May. Probably the singles were pressed up just before the strikes of the 17th. (…)”.
Κι ένας σχολιαστής:
Adriano Rossi: So we can say that it was recorded on 2 days and 'just pressed' the 15th, at least the day after (one more day is left , the 16th,but surely 'before' and not 'after' the strike, as the facts are told) ...the making of - birthday was the final 14th, as for the creation of the song itself, which matters in a biography... the 20th too... the 22th is the 'public' edit-date, the one that matters in a discography.
Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία πως το “Rain and tears” ηχογραφήθηκε, κόπηκε, κυκλοφόρησε και έγινε επιτυχία μέσα σ’ ένα μήνα. Τον Μάη του ’68. Το ακούς Νταλούκα αυτό; Άκουσέ το και κρύψου.
Και σταμάτα ν’ ασχολείσαι με τους Aphrodites Child – δεν σε παίρνει. Όπως είχα γράψει και σε σχόλιο, εδώ στο δισκορυχείον, την 21/11/2012:
«Μανώλη Νταλούκα, κοίταξα τι γράφεις στο βιβλίο σου για τους Aphrodite’s Child, στις σελίδες 283-287, και σού λέω πως έχεις άγρια μεσάνυχτα. Κάθεσαι και ασχολείσαι με ανούσια ζητήματα (ιστορικά συγκροτήματα), μπερδεύοντας τον αναγνώστη σου με ακατανόητα θέματα. Γράφεις: “Με αυστηρά κριτήρια ελληνικής ψυχεδέλειας[sic], το σύνολο των ‘ιστορικών γκρουπ’ τίθεται υπό αμφισβήτηση[sic]”. Ποιος έθεσε τι σε αμφισβήτηση μωρέ; Δημιουργείς ζητήματα από το πουθενά, τα απαντάς μόνο σου, και, το χειρότερο, κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα το ουσιώδες απ’ όσα γράφεις. Επινοείς όρους (“ελληνική ψυχεδέλεια”, “ιστορικά συγκροτήματα”), μιλάς για “ζηλωτές”, που δεν παραδέχονται τους Νοστράδαμος (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!), μιλάς για τους “αδικημένους” Morca[sic] (ποιος τους αδίκησε; – μόνο εσύ το ξέρεις!), μιλάς για “παραδόσεις” που είναι ισχυρότερες από τις “αναλύσεις”, για “συλλογικά αισθητήρια” που δεν “κρίνουν” γιατί “ζουν” και άλλες τινές φαιδρότητες ων ουκ έστιν αριθμός.
Και τι μας λες για τους Aphrodite’s Child; Άλλα αντί άλλων. Ότι σχηματίστηκαν στην Ελλάδα – σιγά την είδηση. Το θέμα ήταν να μας πεις πού και πώς ονομάστηκαν Aphrodite’s Child (εγώ σου λέω στην Αμερική ερήμην τους). Λες ότι ο Κουλούρης τέλη ’67 πήγε φαντάρος, ενώ εκείνη την εποχή (λίγο αργότερα) παίζει με τους υπολοίπους ηχογραφώντας τα πρώτα δύο τραγούδια τους, τα “Plastics nevermore” και “The other people”. (Μη μας πεις τώρα πως τα ηχογράφησε στην άδεια ορκωμοσίας του, γιατί θα φλιπάρω). Λες πως τον Ιανουάριο του ’68 φθάνουν στα σύνορα[sic] της Αγγλίας o Λουκάς Σιδεράς με τον Ντέμη Ρούσσο, όταν τα στοιχεία από τους Μ.Ρ. σε διαψεύδουν. Ο Ρούσσος έπαιζε εκείνη την εποχή με τον Γεράσιμο Λαβράνο (ενώ μόνον ο Παπαθανασίου φαίνεται να πηγαίνει στο Λονδίνο).
Στη συνέχεια μιλάς για κάποιον “Νίκο Αντύπα”… Ξέρεις άραγε για ποιον πρόκειται; Και αν ξέρεις, γιατί δεν το γράφεις να ενημερώσεις τους αναγνώστες σου, που μπορεί να νομίζουν πως είναι ο ντράμερ των Socrates κ.λπ.; Γράφεις πως οι Γάλλοι τους βαφτίζουν Aphrodite’s Child, όταν το όνομα αυτό έχει εμφανιστεί για πρώτη φορά στο αμερικανικό single, γράφεις για την “κλασική μελωδία Canon de Pachelbell”, αγνοώντας πως ο Johann Pachelbel είναι γερμανός οργανίστας του μπαρόκ από τον 17ον αιώνα (τον περνάς για κομμάτι!) και άλλα διάφορα, από τα οποία προκαλείται μόνο σύγχυση και παραπληροφόρηση.
Για τις “χουντικές κατηγορίες” θα πω τη γνώμη μου σε άλλο σχόλιο, αν υπάρχει λόγος…»
.
(Κλικ κι εδώ για μεγαλύτερη... απόλαυση)
Ο άνθρωπος που έχει βγάλει «ξαδέλφια»(!!) τους Ντέμη Ρούσσο και Βαγγέλη Παπαθανασίου (στο blog της ψευτοϊστορίας την 25/10/2015) δεν δικαιούται δια να ομιλεί!

13 σχόλια:

  1. ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ Rave teen magazine---ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ--January, 1969(ΓΕΝΑΡΗΣ 1969 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΑΙ)---Fate however, was kind and they were heard by a Phillips record producer, Pierre Sberre, in Paris, who was impressed and recorded them. This all happened in May, and now their very first record Rain and Tears is an astounding hit throughout Europe.gkitea

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επώνυμα σχόλια από τους βλάκες-προβοκάτορες, αν θέλουν να τα δουν δημοσιευμένα και επιθυμούν να τους πάρω λιγάκι στα σοβαρά.
    Φτάνουν οι ανωνυμίες πια, σας έχω βαρεθεί.
    Είστε όλοι βαφτισμένοι, πείτε μας το ονοματάκι σας, αλλιώς... ξου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο σχολιαστής Γιώργος, στο facebook, μας έδωσε και αυτή τη σελίδα από το γαλλικό τοπ της εποχής…

    http://www.laurentpons.com/charts/france/1968.htm

    Το “Rain and tears” μπαίνει στο top την 16/6/1968 στη θέση 4 (πολύ γρήγορα δηλαδή), για να βρεθεί στο τέλος του μήνα (30/6) στην κορυφή, στην οποία παραμένει μέχρι αρχές του Σεπτέμβρη (8/9). Φαντάζεστε τι γινόταν το καλοκαίρι του ’68 στη Γαλλία με το τραγούδι. Πανικός!

    Επίσης η είσοδος στη θέση 4 επιβεβαιώνει και την εγκυρότητα της συνέντευξης του Παπαθανασίου στο περιοδικό «Ο Κόσμος του Τραγουδιού».

    Το λέω για μερικούς ηλίθιους…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νταλούκα είσαι μεγάλος βλάκας, να το ξέρεις. Και το ξέρεις, όσο μπορείς να το ξέρεις…

    Όταν γράφεις για μένα πως είμαι «μπουζουκόβιος αρθρογράφος της LiFO» να γνωρίζεις πως με τιμάς! Εσύ βέβαια μπορεί να νομίζεις ότι μου τη χώνεις, αλλά είσαι τόσο ζώον ώστε να μην καταλαβαίνεις…

    Με τον Καφάση μεγάλωσα, επειδή τον άκουγα στο ραδιόφωνο στα seventies. Και άκουγα το «Γέλα κυρία μου» και το «Δεν μπορεί είν’ αδύνατον», που είναι τραγουδάρες και όχι το «Γλάρο» (που δεν μ’ αρέσει).

    Όπως μεγάλωσα και με Κοινούση, με Κόκκοτα, με Βοσκόπουλο, με Λάκη Αλεξάνδρου, με Κωστή Χρήστου και με όλους αυτούς τους τραγουδιστές του ’70, γιατί αυτούς έπαιζαν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις.

    Το βιβλίο του Mark J.T. Griffin το έχω σχεδόν από τότε που βγήκε (έχω τη δεύτερη έκδοση του 1997) κι έχω δει τις άπειρες ανακρίβειες που γράφει μέσα – κοινώς μαλακίες.

    Κανένας Βαγγέλης δεν είπε ποτέ στον Griffin ότι ήταν ξαδέλφια με τον Ρούσσο. Αυτό το έγραψε μόνος του ο Griffin στη σελίδα 15 του βιβλίου του κι εσύ σαν ζώον που είσαι το πίστεψες. Όπως πιστεύεις ότι μαλακία σου λένε ή διαβάζεις.

    Τα πράγματα με τους Aphrodite’s Child είναι έτσι όπως τα ξέρουμε από χρόνια, και τα επιβεβαιώνει και ο Βαγγέλης στη συνέντευξη στον «Κόσμο του Τραγουδιού» (όπου μιλάει και για το number 4, την είσοδο στο γαλλικό τσάρτ κ.λπ.).

    Το ότι ο Ρούσσος μπορεί να πήγε στο Παρίσι το Μάρτη δεν λέει τίποτα. Το “Rain and tears” ηχογραφήθηκε τον Μάη του ’68, όπως γράφω στο κείμενο (και όπως δείχνουν τα press releases). ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ’ΣΕΝΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΔΕΟΣ.

    Αν κάποιος ταράχτηκε αυτός δεν είμαι εγώ, και το ξέρεις πολύ καλά.

    Το λέω γιατί η απάντησή σου είναι επιεικώς απαράδεκτη, όχι γιατί τα χώνεις σ’ εμένα (ξέρεις, εγώ χέστηκα), αλλά γιατί δείχνει ότι είσαι μεγάλος γρόθος. Ότι δεν παραδέχεσαι τις μαλακίες που λες, θέλοντας να βγεις κι από πάνω…

    Γεια σου… ξάδελφε!
    (Πού ξέρεις… μπορεί να είμαστε κι εμείς ξαδέλφια – όλα γίνονται σ’ αυτή την πουτάνα τη ζωή…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. θα περάσω να σε πάρω
    Κοίταξε μη φας Θα φάμε γλάρο

    Ωραίο τραγούδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Spyros Hytiris

    Aphrodite's Child: Greek Chartsters
    Alan Smith, New Musical Express, 23 November 1968
    'RAIN AND TEARS' is one of those songs with a prickle at the nape of the neck moving to a shiver down the spine, and after months on release, justice is finally seen to be done. Thank you, Stuart Henry. Thank you, Rosko. The record comes into the NME Chart this week at No 27 on Mercury. Aphrodite's Child is the first Greek group to make the NME list (singing an old German melody in English, yet), and it does so only after persistent and dedicated plays by both Stuart Henry and Rosko and several others who know a beautiful record when they hear it. 'Rain and Tears' has already topped the French chart, and was stopped from No. 1 on the Radio 1 "European Pop Jury" recently by only no less than 'Hey Jude' and 'Those Were The Days'. Members of the group are Vangelis Papathanassiou, born in Volos, Greece, on March 29, 1943; Demis Roussos, born on June 15, 1947, in Egypt of Greek parents; and Lucas Sideras, born in Athens on December 5, 1941. Vangelis plays organ, drums, vibes, flute and several Greek instruments; his father is a painter arid his mother a singer; he studied art and classical music at college, and is said to speak fluent English and French. Demis speaks English, French, Arabic and Greek, first studied music in Egypt from the age of eight, then continued in music college in Athens. He plays trumpet, double bass and organ, and — would you believe — bouzouki. Finally, Lucas — whose mother is a classical pianist, who is the drummer with the group, and who says he has devoted himself to pop music as a reaction against his classical background. Strangely, Aphrodite's Child originally decided to base themselves in England, and not France, after leaving Greece a year or two ago. But a Paris transport strike held up the group and Vangelis, Demis and Lucas met a Philips Records producer Pierre Sberre, who signed them immediately.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι Μάης του 68,στο επίκεντρο των μεγάλων γεγονότων για τη Γαλλία, και των απεργιών στους σιδηροδρόμους το τραίνο θα κολλήσει στη Γαλλια,"Ναι σταθήκαμε πραγματικα τυχεροί, στο ξενοδοχείο που πήγαμε μάθαμε πως γίνονταν ενα συνέδριο της Phillips ,μεταξύ των συνέδρων είδαμε και των Έλληνα διευθυντη της εταιρίας Νίκο Αντυπα που τον ξέραμε,μαζί μας ειχαμε μια κασέτα με δυο τραγούδια που ειχαμε ηχογραφησει στην Ελλάδα,για να την δεινουμε σαν δείγμα δουλειάς όταν θα φταναμε στο εξωτερικο και θα αρχιζαμε να χτυπάμε τις πόρτες των εταιρειών.Του δώσαμε λοιπον του Αντύπα τη κασέτα, και αυτός προθυμοποιήθηκε να τη βάλει να την ακούσουν οι άλλοι σύνεδροι της Phillips.Αυτό ηταν ,τα τραγουδια άρεσαν και μας εβαλαν να υπό γράψουμε αμέσως,με ενα πολύ φτηνό συμβολαιο ,μας έδωσαν 200 δολάρια για τους τρεις.
    Εκεί λοιπον υπήρχε κι ένας διάσημος παραγωγός που έγινε διάσημος ο Λου Ρεηζνερ και μας έδωσε το όνομα Aphrodite s child,Απο εκεί και πέρα όλα έγιναν πολύ γρήγορα"
    Αυτά μεταξύ πολλών αλλων λέει ο Ντέμης Ρούσος στον Ταχυδτοο Αύγουστος 1985,(το τεύχος αυτό αποσύρθηκε καθώς είχε στο εξώφυλλο τον Ντέμη με την κιθάρα του
    σε παραλία με γυμνόστηθες αιθεριες υπάρξεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Sorry για τα λαθάκια, Ταχυδρόμος 29 Αυγούστου 1985
    kostas focus

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τώρα βέβαια ο Μεσιέ Νταλουκας μπορεί να δει οτι και στο Wikipedia του Lou Reizner αναφέρει οτι αυτός έδωσε το όνομα στος Aphrodite's Child ,και να μιλάει για μεγάλη ανακάλυψη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Πάντως, όνομα το γκρουπ απέκτησε ως φαίνεται στην Αμέρικα, αφού στο 45άρι της Philips πρωτοεμφανίστηκε το… Aphrodite’s Child. Πώς; Πιθανώς ο παραγωγός τής Mercury (στον ίδιο όμιλο ανήκε και η Philips) Lou Reizner (ή κάποιος συνεργάτης του τέλος πάντων) να επιλήφθηκε του θέματος βαφτίζοντας το γκρουπ με τον τίτλο ενός τραγουδιού του Dick Campbell, που υπήρχε στο άλμπουμ “Sings Where It’s At” [USA. Mercury SR 61060, 1966].<<

      Από εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/11/aphrodites-child-lp-singles.html

      (21/11/2012)

      Διαγραφή