JOHN VANORE τιμή στον μέγα Oliver Nelson

Μηχανικός ήχου και παραγωγός, μα ακόμη ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας, ο John Vanore πράττει εδώ κάτι σημαντικό – και για τον ίδιο και για τη σύγχρονη jazz γενικότερα. Επαναφέρει στο τώρα, μέσω μιας σύγχρονης και πλούσιας παραγωγής, την αειθαλή μουσική του συνθέτη και μέγα ενορχηστρωτή Oliver Nelson (πέθανε στα 43 του, το 1975). Ένα tribute λοιπόν στη φοβερή αυτή μορφή της jazz έχουμε εδώ, τον άνθρωπο που ηχογράφησε αριστουργήματα στα sixties κυρίως, καθώς μερικά από τα άλμπουμ του (“The Blues and the Abstract Truth”, “More Blues and the Abstract Truth”, “Sound Pieces” κ.λπ.) είναι κάτι σαν «άγια δισκοπότηρα» για τη μεγάλη μαύρη μουσική… ανά τους αιώνες.

Ο Vanore φτιάχνει φυσικά μια μεσαία ορχήστρα, για να αντιμετωπίσει το έργο τού Oliver Nelson. Δύο σαξοφωνίστες, τέσσερις τρομπετίστες, δύο τρομπονίστες, δύο κορνίστες και ακόμη… πιάνο, μπάσο, ντραμς, κιθάρα και κρουστά (σύνολο 15 άτομα δηλαδή), δημιουργώντας το κατάλληλο υπόβαθρο για τις δικές του… τιμές και παρεμβάσεις.

Όπως γράφει και ο ίδιος, στο πολύ περιποιημένο “Stolen Moments / Celebrating Oliver Nelson” [Acoustical Concepts Inc., 2017], γνώρισε τον Oliver Nelson το 1966 στο jazz camp του Indiana University – μια γνωριμία, που του άλλαξε τη μουσική ζωή του. Σκύβει λοιπόν, ο Vanore, στο έργο του Nelson και επαναφέρει στο τώρα μέσω διακεκριμένων σύγχρονων οργανοπαικτών (Steve Wilson, Ryan Keberle, Mike Richmond, Danny Gottlieb κ.ά.) μια σειρά δημιουργιών του θρύλου μουσικού, διασκευάζοντάς τες με γνώση και με κέφι. 

Το ρεπερτόριο είναι, με άλλα λόγια, το κλειδί, όπως ισχυρίζεται και ο Vanore. Και απ’ αυτό το ρεπερτόριο δεν θα μπορούσε να λείπει ένα μάλλον υποτιμημένο αριστούργημα του Nelson, το φοβερό LP “Black, Brown and Beautiful”, που τυπώθηκε το 1970 για την Flying Dutchman του Bob Thiele. Από ’δω ο Vanore διαλέγει για lead track κιόλας το “Self-help is needed”, ένα εκπληκτικό groovy hard bop, με το άλτο του Steve Wilson να πετάει φωτιές. Από το ίδιο LP μάλιστα ο Vanore διαλέγει κι άλλο ένα κομμάτι για να διασκευάσει, το “I hope in time a change will come”, με το σοπράνο αυτή τη φορά του Wilson να αποδίδει την μαγική μελωδία. Φυσικά, εδώ δεν ενορχηστρώνονται μόνον οι μεγάλες και διαχρονικές συνθέσεις του Nelson (“Stolen moments”, “Blues and the abstract truth”…), αλλά και στάνταρντ που δεν έλειπαν ποτέ από το ρεπερτόριο του μεγάλου arranger (“St. Louis blues”, “Greensleeves”). Και σ’ αυτά ο John Vanore κάνει εξαιρετική δουλειά (το “Greensleeves” με το τρομπόνι του Keberle σε πρώτο πλάνο είναι «άσσος»), δείχνοντας την αγάπη του και για τις δουλειές του Oliver Nelson (μπροστά και πίσω από τα φώτα), αλλά και τη δική του αξία σαν ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας.

Καταπληκτικό άλμπουμ!

Επαφή: www.johnvanore.net