καινούρια άλμπουμ, καινούρια συγκροτήματα

HIMMELLEGEME: Myth of Earth [Karisma, 2017]

Το progressive rock ζει και βασιλεύει και στη Νορβηγία, εκεί όπου εσχάτως δραστηριοποιούνται οι Himmellegeme, μια βαρύγδουπη πεντάδα (Aleksander Vormestrand κιθάρες, φωνή, Hein Alexander Olson κιθάρες, Thord Nordli ντραμς, Erik Alfredsen μπάσο, Lauritz Isaksen πλήκτρα), που ξέρει να μεταφέρει το ροκ έπος στο τώρα.  

Δεν ξέρω αν οι Yes είναι μια πρωταρχική επιρροή των Νορβηγών, μάλλον, εκείνο που ξέρω είναι πως, στην πράξη, το συγκρότημα παίζει ελεύθερο και άνευ «εικονίσματος» πάνω από το κεφάλι του. Ο ήχος του, θέλω να πω, είναι σύγχρονος, χωρίς παλιομοδίτικα hooks, με προσόν τη φωνή, τις καλές κιθάρες και τα εξ ίσου ωραία keyboards. Οι αργές ταχύτητες, περαιτέρω, είναι εκείνες που αναδεικνύουν τα προσόντα των Himmellegeme (το ξέρουν και οι ίδιοι!), που είναι, το ξαναλέω, ο πολύ καλός τραγουδιστής τους και στη σειρά όλα τα υπόλοιπα. 

Τραγούδια όπως το “Breathe in the air like it’s fire” φερ’ ειπείν σε κερδίζουν με τη μελωδική απλότητά τους και γενικότερα με την άπλα της αφήγησής τους, ενώ άλλα tracks, όπως το “Fish” δείχνουν, απλώς, γιατί τα πλήκτρα θα είναι πάντα το back Α και Ω του progressive rock. Όχι, εδώ δεν έχουμε ανέξοδες «συνομιλίες» πλήκτρων-κιθάρας, αλλά πλήκτρα που στερεώνουν γερά το ροκ αφήγημα.

INC. NO WORLD: Living [The Big Oil Recording Company, 2017]

Δύο άτομα είναι οι Inc. No World, τ’ αδέλφια Andrew Aged (φωνή, κιθάρες) και Daniel Aged (μπάσο, παραγωγή, φωνητικά). Τι παίζουν οι Inc. No World; R&b το λένε τώρα, αλλά εγώ θα το πω smooth soul, όταν είναι smooth (τις πιο πολλές φορές) και όχι κάτι άλλο… πιο απρόσωπο. Το λιγότερο από 25 λεπτά “Living” είναι ευχάριστο, θερμό, soulful… πώς να το πούμε αλλιώς και οπωσδήποτε κατάλληλο για ν’ ακουστεί σε ραδιόφωνα, μπαράκια, καφετέριες κ.λπ. Έχει δηλαδή καθαρή χρηστική αξία και αυτό είναι κάτι… μέσα στο γενικότερο τίποτα.

GET YOUR GUN: Doubt Is My Rope Back To You [Empty Tape, 2017]

Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση έτσι κι εδώ δύο αδέλφια κρύβονται, βασικά, πίσω από τους Δανούς Get Your Gun, ο Andreas Westmark κιθάρα, πλήκτρα, φωνή και ο Simon Westmark ντραμς, κρουστά, φωνητικά. Δεν είναι όμως μόνοι τους, καθώς πλαισιώνονται από τους Mark Kühn μπάσο, lap steel, πλήκτρα, Zeki Jindyl σαξόφωνα και Asger Christensen βιολί. Ωραίος ο ήχος των Get Your Gun, που είναι κάπως rock ή εν τοιαύτη περιπτώσει rock, αλλά μ’ έναν τρόπο έντεχνο και λυρικό, καθώς μπορεί να δανείζεται στοιχεία από διαφορετικές δεκαετίες (seventies, eighties, nineties), εντάσσοντάς τα σ’ ένα σημερινό «προσωπικό» πλάνο. Έτσι λοιπόν, αν η φωνή και ο τρόπος που εκείνη αφηγείται έχει κάτι από τη σκοτεινιά της δεκαετίας του ’80, υπάρχουν οι ενοργανικές πινελιές από τα πλήκτρα που είναι seventies και κάποιες φορές οι σκληρές κιθάρες (“Haywire”), που παραπέμπουν περισσότερο σε nineties καταστάσεις. Το σύνολο είναι πάντως πολύ δεμένο και τραγούδια όπως τα “Joy of recognition” και “You’re nothing” δεν τα συναντάς κάθε μέρα από τα σύγχρονα γκρουπ.

Προσπαθώ ακούγοντας ξανά και ξανά τους Get Your Gun να προσδιορίσω τις πιο βαθιές αναφορές τους – και νοιώθω κάπως να τις χάνω. Το αμερικάνικο «εναλλακτικό ροκ» της δεκαετίας του ’80 είναι μια καλή περίπτωση, αλλά και ο ήχος της 4AD δεν είναι εκτός πλαισίου. Τώρα, το πώς μπορεί να συνδυάζουν οι Δανοί αυτά τα δύο είναι ένα θέμα, αλλά σε κάθε περίπτωση… ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα.

WE STOOD LIKE KINGS: 1982 [Kapitan Platte, 2017]

Το να βάζεις μουσικές σε ταινίες βουβές είναι κάτι εύκολο, μέσα στη δυσκολία του. Δεν έχεις να συγκριθείς με τίποτα πρωτότυπο. Το κάνουν κι άλλοι, για την ίδια (βουβή) ταινία; Ναι. Αλλά κι εσύ είσαι ο «ένας». Το πράγμα αλλάζει, όμως, όταν αφαιρείς το original soundtrack από ένα (καταξιωμένο και πασίγνωστο) φιλμ και τοποθετείς στη θέση του ένα δικό σου. Τούτο έπραξαν, με άγνοια κινδύνου(;), οι Βέλγοι We Stood Like Kings, καθώς αφαίρεσαν τη μουσική τού Philip Glass από το Koyaanisqatsi (1982) του Godfrey Reggio, για να τοποθετήσουν επ’ αυτού ό,τι εμπνεύστηκαν εκείνοι. Θέλει κότσια κάτι τέτοιο. Τόλμη, και βεβαίως τη σιγουριά πως… ξέρεις τι κάνεις και τι θες να πεις.

Νομίζω πως οι Βέλγοι τα καταφέρνουν καλά ή και πολύ καλά. Η μουσική τους, εννοώ, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα (και μακράς διαρκείας, σκορπισμένη σε δύο CD), αλλά αν δεν μπορείς να την ακούσεις πάνω και μέσα στο φιλμ είναι δύσκολο να την κρίνεις (ως soundtrack).

Να συμπληρώσουμε λοιπόν πως οι We Stood Like Kings έχουν μέλη τους Judith Hoorens πιάνο, Philip Bolten κιθάρες, Colin Delloye μπάσο και MathieuWaterkeyn ντραμς και πως η μουσική τους, που ηχεί με εντυπωσιακό τρόπο, έχει μελωδικά χαρίσματα, είναι «φευγάτη», έχει αλλαγές και ανατροπές – είναι ένα είδος rock δηλαδή, που κρατάει από το παλαιό κεντροευρωπαϊκό progressive, για να διαχυθεί μέσα στους λειμώνες του αισθητικού alternative.

Δεν ξέρω πώς δένει με το φιλμ του Reggio η μουσική των Βέλγων, ξέρω όμως πως αποκομμένη από την εικόνα –έτσι όπως την ακούω στο “1982” δηλαδή– είναι θαυμάσια και πλήρης.

Επαφή για όλα: www.creative-eclipse.com