21/10/2017
Πριν δυόμισι χρόνια έγραψα ένα κείμενο στο lifo.gr για την «Κλωστηρού» του Μάρκου Βαμβακάρη – ένα συγκλονιστικό τραγούδι από το 1934. Την εποχή εκείνη το κείμενο είχε κάνει καμιά 500αριά shares. Χθες, όταν το αναζήτησα για να το στείλω κάπου, διαπίστωσα πως έχει ξεπεράσει τα 2000 shares.
Αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική ανταμοιβή μας γι’ αυτά που γράφουμε. Πως τα κείμενά μας δεν πηγαίνουν χαμένα δηλαδή, πως διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται ενώ εμείς τα έχουμε ξεχάσει.
>>Είναι «Η κλωστηρού» το ωραιότερο ρεμπέτικο του Μάρκου Βαμβακάρη; Ένα αριστούργημα του 1934, που μπορεί να μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα<<
http://www.lifo.gr/team/music/58893
20/10/2017
Σήμερα διάβασα, σ’ ένα παλιότερο βιβλίο που βρήκα τ’ απόγευμα, πως η πρώτη ταμπλόιντ πολιτική εφημερίδα που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν το ΕΘΝΟΣ το 1981 (όπως όλοι πιστεύουμε και διαβάζουμε παντού στα σάιτ), αλλά η ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, που είχε για εκδότη το Γιώργο Κουρή και διευθυντή το Μανώλη Γλέζο! Η εφημερίδα αυτή κυκλοφόρησε για κανα-δυο βδομάδες το Μάιο του 1978. Τη θυμάται κανείς;
19/10/2017
Είχα χθες μια κουβεντούλα στο τηλέφωνο μ’ ένα νέο παιδί, καλό παιδί, που γράφει σε κάτι σάιτ, τώρα, κ.λπ. και πάνω στην κουβέντα τον ρώτησα αν ξέρει, μ’ αυτά πού γράφει, πού απευθύνεται.
Μου απάντησε αγαθά… «σε όλους».
Σιγά ρε φίλε, του είπα, που απευθύνεσαι «σε όλους». Δεν είσαι δα κι ο… Χατζηνικολάου!
Εγώ, του λέω, απευθύνομαι ΜΟΝΟ στους ανθρώπους της ηλικίας μου, αυτούς μ’ ενδιαφέρει να εκφράζω, όσοι είναι δηλαδή λίγο κάτω-λίγο πάνω από τα 50 και που πιθανώς να έχουμε ορισμένες κοινές εμπειρίες, αναφορές και τέτοια – άρα δεν διακινδυνεύω και τόσο το να μη με καταλάβουν. Τώρα αν με καταλαβαίνουν και οι 70ρηδες-80ρηδες, του λέω, ή και οι 15χρονοι-20χρονοι δεν έχω πρόβλημα, απλώς είναι πιο πιθανό, αυτούς, να τους απογοητεύσω.
Τον προσγείωσα λίγο απότομα, είναι αλήθεια, αλλά μάλλον σε καλό θα του βγει, γιατί είναι έξυπνο παιδί και με ταλέντο… Δεν του το ’πα αυτό το τελευταίο, αν και τώρα θα το διαβάσει…
19/10/2017
Κάποιοι μεγάλοι τέλος πάντων ηγέτες (Μέρκελ, Πούτιν κ.ά.) μιλάνε στις γλώσσες τους και όχι στα αγγλικά, όταν βγαίνουν έξω κ.λπ. Από την άλλη κάτι αγράμματοι (στη γλώσσα τους) σαν το δικό μας κωλώνουν να μιλήσουνε στην ξένη με διερμηνέα. Δεν ξέρω τι παραστάνει μ’ αυτό το πράγμα ο Τσίπρας.
Στη Γαλλία μπορεί οι Λεπένηδες να κράξανε το Μακρόν πως πηγαίνει έξω και δε μιλάει τη γλώσσα του Μολιέρου (ο Μακρόν είναι τσιράκι του κεφαλαίου, όμως, δεν είναι καν Ολάντ, οπότε μιλάει τη γλώσσα της «αγοράς»), αλλά εδώ δεν κινδυνεύει από κάτι ανάλογο ο Τσίπρας – καθότι ζορίζεται αφόρητα να μιλήσει όχι μόνο τη γλώσσα του Ελύτη και του Σεφέρη, μα ακόμη και την απλή γλώσσα τού λαού.
Την παροιμία «φάγαμε το γάιδαρο μας έμεινε η ουρά του» τη μετέφερε κακήν-κακώς στα αγγλικά ως… φάγαμε την καμήλα μάς έμεινε η ουρά της! Άκου… καμήλα!!
Έχει ουρά και η καμήλα; Δε θυμάμαι… πάω να δω…
19/10/2017
Να γλιτώσουμε και από το ολοκαύτωμα τέλος πάντων...
Πριν δυόμισι χρόνια έγραψα ένα κείμενο στο lifo.gr για την «Κλωστηρού» του Μάρκου Βαμβακάρη – ένα συγκλονιστικό τραγούδι από το 1934. Την εποχή εκείνη το κείμενο είχε κάνει καμιά 500αριά shares. Χθες, όταν το αναζήτησα για να το στείλω κάπου, διαπίστωσα πως έχει ξεπεράσει τα 2000 shares.
Αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική ανταμοιβή μας γι’ αυτά που γράφουμε. Πως τα κείμενά μας δεν πηγαίνουν χαμένα δηλαδή, πως διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται ενώ εμείς τα έχουμε ξεχάσει.
>>Είναι «Η κλωστηρού» το ωραιότερο ρεμπέτικο του Μάρκου Βαμβακάρη; Ένα αριστούργημα του 1934, που μπορεί να μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα<<
http://www.lifo.gr/team/music/58893
20/10/2017
Σήμερα διάβασα, σ’ ένα παλιότερο βιβλίο που βρήκα τ’ απόγευμα, πως η πρώτη ταμπλόιντ πολιτική εφημερίδα που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν το ΕΘΝΟΣ το 1981 (όπως όλοι πιστεύουμε και διαβάζουμε παντού στα σάιτ), αλλά η ΝΕΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, που είχε για εκδότη το Γιώργο Κουρή και διευθυντή το Μανώλη Γλέζο! Η εφημερίδα αυτή κυκλοφόρησε για κανα-δυο βδομάδες το Μάιο του 1978. Τη θυμάται κανείς;
19/10/2017
Είχα χθες μια κουβεντούλα στο τηλέφωνο μ’ ένα νέο παιδί, καλό παιδί, που γράφει σε κάτι σάιτ, τώρα, κ.λπ. και πάνω στην κουβέντα τον ρώτησα αν ξέρει, μ’ αυτά πού γράφει, πού απευθύνεται.
Μου απάντησε αγαθά… «σε όλους».
Σιγά ρε φίλε, του είπα, που απευθύνεσαι «σε όλους». Δεν είσαι δα κι ο… Χατζηνικολάου!
Εγώ, του λέω, απευθύνομαι ΜΟΝΟ στους ανθρώπους της ηλικίας μου, αυτούς μ’ ενδιαφέρει να εκφράζω, όσοι είναι δηλαδή λίγο κάτω-λίγο πάνω από τα 50 και που πιθανώς να έχουμε ορισμένες κοινές εμπειρίες, αναφορές και τέτοια – άρα δεν διακινδυνεύω και τόσο το να μη με καταλάβουν. Τώρα αν με καταλαβαίνουν και οι 70ρηδες-80ρηδες, του λέω, ή και οι 15χρονοι-20χρονοι δεν έχω πρόβλημα, απλώς είναι πιο πιθανό, αυτούς, να τους απογοητεύσω.
Τον προσγείωσα λίγο απότομα, είναι αλήθεια, αλλά μάλλον σε καλό θα του βγει, γιατί είναι έξυπνο παιδί και με ταλέντο… Δεν του το ’πα αυτό το τελευταίο, αν και τώρα θα το διαβάσει…
19/10/2017
Κάποιοι μεγάλοι τέλος πάντων ηγέτες (Μέρκελ, Πούτιν κ.ά.) μιλάνε στις γλώσσες τους και όχι στα αγγλικά, όταν βγαίνουν έξω κ.λπ. Από την άλλη κάτι αγράμματοι (στη γλώσσα τους) σαν το δικό μας κωλώνουν να μιλήσουνε στην ξένη με διερμηνέα. Δεν ξέρω τι παραστάνει μ’ αυτό το πράγμα ο Τσίπρας.
Στη Γαλλία μπορεί οι Λεπένηδες να κράξανε το Μακρόν πως πηγαίνει έξω και δε μιλάει τη γλώσσα του Μολιέρου (ο Μακρόν είναι τσιράκι του κεφαλαίου, όμως, δεν είναι καν Ολάντ, οπότε μιλάει τη γλώσσα της «αγοράς»), αλλά εδώ δεν κινδυνεύει από κάτι ανάλογο ο Τσίπρας – καθότι ζορίζεται αφόρητα να μιλήσει όχι μόνο τη γλώσσα του Ελύτη και του Σεφέρη, μα ακόμη και την απλή γλώσσα τού λαού.
Την παροιμία «φάγαμε το γάιδαρο μας έμεινε η ουρά του» τη μετέφερε κακήν-κακώς στα αγγλικά ως… φάγαμε την καμήλα μάς έμεινε η ουρά της! Άκου… καμήλα!!
Έχει ουρά και η καμήλα; Δε θυμάμαι… πάω να δω…
19/10/2017
>>Ο Δήμος της Πάτρας γιορτάζει τα 100 χρόνια από την
Οκτωβριανή επανάσταση με σοβιετικού τύπου εκδηλώσεις<<
Πείτε τίποτα και για τα γκούλαγκ ρε παιδιά. Όχι μόνο για το
Βερτώφ και τον Αϊζενστάιν... Αυτά τα ξέρουν οι φιλελέδες... Για τα γκούλαγκ
θέλουν ν' ακούσουνε...
19/10/2017
Δεν θέλω να διαβάζω κείμενα στα οποία περιγράφονται απλώς
καταστάσεις, και μάλιστα μέσω αδιέξοδων μπλα-μπλα, δίχως εκείνοι που τα γράφουν
να παίρνουν συγκεκριμένη θέση. Ήξεις, αφήξεις… Τελικά τα διαβάζω, χάνοντας το
χρόνο μου, επειδή ελπίζω πως στο τέλος θα υπάρξει ένα «δια ταύτα». Απογοήτευση.
Δεν φτάνει μόνο να εκτίθεσαι ως γραφιάς (αυτό πάντα συμβαίνει ούτως ή άλλως), αλλά ενίοτε, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, να αναλαμβάνεις και κάποια ρίσκα.
Πες το ρε φίλε, μην κολλάς... σιχαίνομαι τα θαλασσινά και γουστάρω το γιουβέτσι.
Δεν φτάνει μόνο να εκτίθεσαι ως γραφιάς (αυτό πάντα συμβαίνει ούτως ή άλλως), αλλά ενίοτε, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, να αναλαμβάνεις και κάποια ρίσκα.
Πες το ρε φίλε, μην κολλάς... σιχαίνομαι τα θαλασσινά και γουστάρω το γιουβέτσι.
19/10/2017
>>Κανονικά ο καθένας μας θα έπρεπε να μιλάει για τον
τομέα του. Μπορεί ένας τραγουδιστής στον τομέα του να είναι καταπληκτικός, αλλά
όταν βγαίνει και μιλάει να λέει μπούρδες.<<
>>Νομίζω ότι απλά είναι η χειρότερη κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ) που έχει
περάσει ποτέ από τη χώρα –για όσα χρόνια ζω– <<
Ο ηθοποιός και ουχί τραγουδιστής Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μιλάει στην Athens
Voice, και μας λέει πως γεννήθηκε μετά το... 2004, μετά την πανωλεθρία της
κλεφτοκυβέρνησης «Κινέζου» (χρηματιστήριο, golden boys, νέα τζάκια,
τσοχατζομαντέληδες, δομημένα ομόλογα, δημόσια έργα, πάρτυ ολυμπιάδας,
παπαντωνίου, ψεύτικα στατιστικά, εξοπλιστικά, μαύρα ταμεία Siemens, στρατηγοί
τσουκάτοι κ.λπ.) και άρα, ως… προέφηβος που είναι, μπορεί να λέει ό,τι μαλακία
θέλει.
18/10/2017
Ελπίζω να πρότεινε ο Τσίπρας στον Τραμπ, ως φαν του Αντρέα
(όπως λέει ότι είναι δηλαδή), να μεσολαβήσει στον Κιμ Γιονγκ Ουν, ώστε να τα
βρούνε οι δυο τους στην Ελούντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου