ΑΚΗΣ ΜΠΑΡΟΥΤΑΣ επιστρέφω στη Γη

Νεαρός τραγουδοποιός (μουσική, στίχοι, ερμηνεία… όλα δικά του) από τη Θεσσαλονίκη, που κάνει τώρα το δεύτερο βήμα του. Το πρώτο του, πριν τέσσερα χρόνια, πέρασε μάλλον απαρατήρητο (ο λόγος για το άλμπουμ «Στις Πλατείες του Κόσμου» στο Polytropon), ενώ για το παρόν «Επιστρέφω στη Γη» [Puzzlemusik, 2018] ευχόμαστε, από την αρχή, να κάνει πλατύτερη εντύπωση.

Θα άξιζε κάτι τέτοιο για τα τραγούδια τού Άκη Μπαρούτα; Σίγουρα ναι. Αφού, παρά τα κάποια ζητηματάκια, ο Μπαρούτας δείχνει πως έχει πράγματα να πει και πως συχνά, αυτά ακριβώς τα… πράγματα που λέει, τα λέει με ωραίο τρόπο. Και τούτο το υποστηρίζουμε όχι για να… βάλουμε πλάτη σ’ έναν 24χρονο τέλος πάντων άνθρωπο, που γράφει τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος αρνούμενος να ραπάρει (όπως άλλοι της κλάσης του κατά το συνηθέστερο), αλλά γιατί κομμάτια σαν τα «Κύτταρο» και «Οι καμινάδες» έχουμε ξεχάσει να τ’ ακούμε από ανθρώπους της ηλικίας του.

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως το «Επιστρέφω στη Γη» έχει… κλίμα. Κάπως υποτονικό βεβαίως, αλλά έχει… κλίμα. Δεν ξέρω, ίσως να είναι αυτό το στυλ τού Μπαρούτα, να εκφράζεται σε χαμηλούς τόνους, χωρίς εξάρσεις και με τη φωνή σ’ ένα μοτίβο, εκείνο που ξέρω είναι πως με την τρίτη ακρόαση, αυτό το στυλ το αποδέχτηκα (ενώ στην αρχή με ξένισε, για να μην πω… με ενόχλησε). Έτσι λοιπόν, και πάνω σ’ αυτό το λίγο… πλαδαρό τελάρο, ο Μπαρούτας αφήνει στιχάκια και μελωδίες, rock μέσες-άκρες, ή rock σκέτο χωρίς μέσες-άκρες, που είναι το ίδιο χαλαρές και… αναβλητικές. Αισθάνεσαι, εννοώ, πως απ’ ώρα σε ώρα κάτι τρανταχτό θα συμβεί, κάτι που θ’ αλλάξει αυτή τη σταθερή ροή, παρότι σχεδόν ποτέ αυτό δεν συμβαίνει. Δεν πειράζει…

Οι μουσικοί που συνοδεύουν τον Μπαρούτα (Νίκος Δημακίδης κιθάρες, φωνές, Τόλης Δεληγιάννης μπάσο, Ανθή Κύρκου πιάνο, πλήκτρα, Αλέκος Σπανίδης ντραμς, κρουστά, Εύη Καζαντζή τσέλο) κάνουν επίσης πολύ καλή δουλειά, και παρότι οι επιρροές σε ορισμένα κομμάτια είναι ολοφάνερα τραβηγμένες από κάποια παλαιότερα ονόματα της σκηνής (τους Εν Πλω ας πούμε), το τελικό αποτέλεσμα είναι εκείνο που πρέπει να είναι.

Άφησα για το τέλος τους στίχους. Ο Μπαρούτας, διάβασα στο δίκτυο, θέλει να παρουσιάζεται μπροστά μας βασικά σαν στιχουργός και δευτερευόντως σαν συνθέτης και ερμηνευτής. Ok… Η δική μου γνώμη είναι, πάντως –και αν δεχτούμε σαν στυλ αυτή την ήρεμη και αδιατάρακτη ηχητική γραμμή των κομματιών του, θεωρώντας, ταυτοχρόνως, ως επαρκείς τις ερμηνείες του– πως η πλευρά του στίχου είναι εκείνη που χρήζει της μεγαλύτερης προσοχής, ή μάλλον της… ακόμη μεγαλύτερης προσοχής. Ο Μπαρούτας γράφει έναν προσωπικό, υπαρξιακό και ελεύθερο συνήθως στίχο, με κοινωνικές ή και κοινωνικοπολιτικές αιχμές, ο οποίος (στίχος) λίγες φορές κατορθώνει να αφήσει βαθύ και ισχυρό στίγμα. Χρειάζεται περισσότερη σαφήνεια, μεγαλύτερη πύκνωση των νοημάτων, λιγότερη ποιητικότητα και επίσης να μην υποτιμάται η ομοιοκαταληξία. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, πως το «Κύτταρο», με τη σαφή, ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του CD του.

Σε γενικές γραμμές δηλώνω ικανοποιημένος από το άκουσμα τού «Επιστρέφω στη Γη» ή και πολύ ικανοποιημένος κατά τόπους, και νομίζω πως ο Μπαρούτας έχει όλα τα προσόντα ώστε να εξελιχθεί, στο άμεσο μέλλον, ακόμη περισσότερο.

Επαφή: www.puzzlemusik.com