OWEN BRODER / THE AMERICAN ROOTS PROJECT μια τζαζ βουτιά στη λευκή μουσική κληρονομιά

Οι αμερικανοί μουσικοί –ανάμεσά τους κι εκείνοι της jazz φυσικά– ψάχνουν συχνά στο παρελθόν όχι μόνο για να εμπνευστούν, δημιουργώντας καινούριες συνθέσεις κ.λπ., αλλά και για να αποτίσουν φόρους τιμής σε λαϊκά είδη, που ως τέτοια, ως λαϊκά δηλαδή, δεν μπορεί παρά να αφορούν στους πάντες σε κάθε δημιουργικό χώρο. Το πόσο μπορεί να έχουν επηρεάσει την jazz, φερ’ ειπείν, οι ήχοι των παραδοσιακών τραγουδιών των Απαλαχίων, το λευκό blues του ’20, το bluegrass και όλα τα… από-κει-και-κάτω παρακλάδια τής γενικότερης country music είναι γνωστό, χοντρικώς, στους μουσικόφιλους – κάτι που, από την άλλη μεριά, δεν γίνεται να ακυρώσει τις σοβαρές προσπάθειες υπενθύμισης όλων τούτων στο διάβα του χρόνου. Πόσω μάλλον όταν η δουλειά που γίνεται σε περιπτώσεις άλμπουμ όπως του “Heritage” [artistShare, 2017], του σαξοφωνίστα Owen Broder, είναι από ’κείνες που μπορούν να κάνουν αμέσως τη διαφορά.

Σε τι ακριβώς συνίσταται η διαφορά στο “Heritage”; Κατ’ αρχάς στην ιδέα ενός ολοκληρωμένου project γύρω απ’ αυτήν τη συγκεκριμένη κληρονομιά, που έχει τη σφραγίδα όχι μόνο του Broder και των συνεργατών του, μα και του παραγωγού Ryan Truesdell – ενός νέου ακόμη ανθρώπου με ήδη σοβαρά επιτεύγματα (Gil Evans Project κ.ά.). Έπειτα, στην ουσία αυτού καθ’ αυτού του project, που από τη μια μεριά τιμά το μουσικό παρελθόν, αλλά από την άλλη αρθρώνει μια σύγχρονη πρόταση ανάγνωσής του, με πολλά στοιχεία υψηλού γούστου. Αρκεί ν’ ακούσει κάποιος το πώς διασκευάζονται τα κλασικά “Wayfaring stranger” και “Jambalaya” ή να προσέξει τις μεγαλειώδεις, σε κάποιες περιπτώσεις, πρωτότυπες συνθέσεις-αποδόσεις σαν την “The people could fly” (του τρομπετίστα Alphonso Horne), που περιστρέφεται γύρω από το θέμα της ιστορικής δουλοπαροικίας των Αφρικανών και το πώς, φθάνοντας στην Αμερική, άλλαξαν τη μουσική του Νέου Κόσμου.

Σ’ αυτήν την προσπάθειά του ο Broder, που συνθέτει κιόλας (ακούμε το άνοιγμα και το κλείσιμο του άλμπουμ) δεν είναι μόνος. Έχει δίπλα του αναγνωρισμένους μουσικούς, όπως τον τρομπονίστα Nick Finzer, τον ντράμερ Matt Wilson, τον πιανίστα Frank Kimbrough, τον μπασίστα Jay Anderson, την τραγουδίστρια Kate McGarry, τη βιολίστρια Sara Caswell, αλλά και τις προσφορές στη σύνθεση των  Jim McNeely, Bill Holman, Ryan Truesdell κ.ά. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι εντυπωσιακό. Το “Heritage” έχει από τη μια μεριά την «ευγένεια» των μικρών combos, των άλμπουμ της Alison Krauss για παράδειγμα, και από την άλλη τη δύναμη και τη συνοχή μιας μεσαίας ορχήστρας, ικανής να αποδώσει «τα πάντα».

Εξαιρετική προσπάθεια, που δείχνει συνάμα, και το όραμα της πάντα ασυναγώνιστης σε τέτοια ζητήματα, artistShare.

Επαφή: www.owenbroder.com