τρεις σημερινές διαστάσεις του ροκ

LÈCHE MOI: S/T [Atypeek Diffusion / Pied de Biche, 2018]

Οι Lèche Moi είναι Γάλλοι και είναι δύο… συν ένα rhythm box. Ένας άντρας που παίζει μπάντζο(!) και μια γυναίκα που τραγουδάει. Υπάρχουν και βοήθειες σε ακορντεόν, κιθάρες κ.λπ., αλλά το πράγμα δεν αλλάζει. Εννοώ πως η εκφραστική λιτότητα των Γάλλων είναι δεδομένη και είναι εκείνη που τους οδηγεί σ’ αυτό το ακατάτακτο electro, που μερικές φορές μοιάζει σαν τραβηγμένο από τα μαλλιά, αλλά μερικές άλλες έχει μια «βελβετική» απογειωτική αύρα, που σε στέλνει. Το CD τους είναι EP βασικά, με έξι tracks, δηλαδή ένα 7λεπτο και έξι 2λεπτα και 3λεπτα.

Το μεγάλο κομμάτι, που έχει τίτλο “Jennifer” έχει τη σκοτεινιά της «μπανάνας», με την τραγουδίστρια να έχει οπωσδήποτε τη Nico για φάρο (χωρίς αυτό να σημαίνει πως την μιμείται), ενώ τα μικρά είναι λιγότερο αποδεκτά, χοντρικά, από το «μέσο αυτί», καθώς σ’ αυτά περιλαμβάνονται κάτι αποστασιοποιημένες μπαλάντες, κάτι αργά τελετουργικά ασμάτια ολίγον παρακμιακά, και κάτι πιο γρήγορα, πάντα με το rhythm box μπροστά, που φέρνουν στη μνήμη μου εκείνα τα πρωτόλεια, ανάλογα, που έκανε στις αρχές του ’70, ο Arthur Brown με τους Kingdome Come (“Journey”). Εντάξει. Ενδιαφέρον υπάρχει.

THE SHADOW LIZZARDS: S/T [Tonzonen Records]

Γερμανοί, από την Νυρεμβέργη, είναι οι Shadow Lizzards – μια κλασική hard progressive τριπλέτα, με τραγουδιστή-μπασίστα, που παίζει και όργανο, και ακόμη κιθαρίστα και ντράμερ. Η μπάντα διαθέτει δικές της συνθέσεις, δέκα στον αριθμό στο CD (στο LP καταγράφονται εφτά) με υπαινιγμούς από Warhorse, Epitaph, Blackwater Park, Birth Control, Lucifer’s Friend, Baker Gurvitz Army και τα ρέστα. Κάπως περίεργος για το σήμερα αυτός ο ήχος, που είναι φυσικά στιβαρός και γαμάτος, αλλά κάπως… περιθωριοποιημένος από τα σύγχρονα συγκροτήματα, που όταν δεν είναι στονεράδικα, είναι progressive με τρόπους που σηκώνουν συζήτηση. Το rock των Shadow Lizzards δεν σηκώνει κουβέντα όμως. Είναι γερά πακτωμένο στα διδάγματα του παρελθόντος, με το όργανο και την κιθάρα να μάχονται απέναντι σε… κοινούς εχθρούς, αλλά και μεταξύ τους, και με το μπάσο-ντραμς ν’ ακούγονται διαρκώς σαν ποδοβολητό, σκορπώντας παντού πανικό και σύγχυση. Αν δεν είχαν καλές συνθέσεις-τραγούδια οι Γερμανοί (Jochen Leistner, Oliver Pfeiffer, Simon Schnellinger) δεν θα υπήρχε λόγος ν’ ασχοληθούμε. Ούτε βεβαίως αν ακούγονταν, απλώς, σαν ρέπλικα των… μεγάλων παλαιών. Με την περίπτωσή τους, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα τραγούδια τους είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, οι «συνομιλίες» των οργάνων ποτέ δεν είναι βαρετές, ενώ και η η ηχογράφηση με την παραγωγή διαθέτουν όλες εκείνες τις ποιότητες, που είναι απαιτητές από μια rock δουλειά του σήμερα. Μπράβο στα παιδιά! Α… και κάτι που παρ’ ολίγο να το ξεχάσω. Οι Shadow Lizzards τραγουδάνε στ’ αγγλικά, καλύτερα απ’ όλους τους Γερμανούς των seventies…

PHANTOM WINTER: Into Dark Science [Golden Antenna]

Επίσης Γερμανοί, οι Phantom Winter (Andreas Schmittfull, Björn Granzow, Christian Krank, Christof Rath, Martin Achter αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα αναφέρει το discogs) είναι ένα γκρουπ που κινείται στο χώρο του sludge metal – ενός μεταλλικού υποείδους, που συνδυάζει στοιχεία doomy και hard core. Το “Into Dark Science” είναι το τρίτο LP/CD του γκρουπ, καθώς έχουν προηγηθεί τα “Cvlt” (2015) και “Sundown Pleasures” (2016), ένα άλμπουμ… πολλά κιλά σκοτεινό, που δεν είναι όμως της πλάκας. Εννοώ πως οι Γερμανοί παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους κι αν εξαιρέσεις τα φωνητικά αυτού του τύπου, που είναι βεβαίως παλαιά ιστορία κι εμένα προσωπικά μου τη σπάνε, υπάρχει καλό υπόστρωμα εδώ, στίχοι επίσης και αναφορές, για τις οποίες δεν μπορείς να πεις κάτι (κάτι αρνητικό εννοώ). Ναι, η αποξένωση, οι λεγόμενοι «εσωτερικοί δαίμονες» και το γενικότερο σκοτάδι, που μπορεί να καλύπτει σχέσεις, συμπεριφορές κ.λπ. απασχολούν τους Phantom Winter – όπως απασχολούσαν και τις αναφορές τους (Adrienne Rich, Oscar Wilde, Rainer Werner Fassbinder, Heinrich Heine, Mary Shelley, Neil Gaiman). Οπωσδήποτε για τους φίλους του είδους, αλλά ίσως και για κάποιους λίγο παραπέρα…

Επαφή: www.creative-eclipse.com