VAGINA LIPS αθανασία

Vagina Lips είναι ο Zimmy Lips, ο οποίος, μαζί με τον ντράμερ Lostinthe (ex-Psychedelic Trips to Death), ηχογράφησε την “Athanasia” [Inner Ear, 2018], το καλοκαίρι του 2016. To άλμπουμ ακούστηκε πρώτα ψηφιακά, ενώ τώρα τυπώνεται και σε limited βινύλιο από την Inner Ear.

Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στο bandcamp του/των Vagina Lips θα διαπιστώσει πως υπάρχουν εκεί «ανεβασμένες» εννέα κυκλοφορίες, με πιο πρόσφατη μία από τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Αυτό σημαίνει πως το σχήμα (ας το λέμε έτσι) βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση τα τελευταία τρία (τουλάχιστον) χρόνια και πως το αρκετό δικό του υλικό, που υπάρχει διαθέσιμο στο δίκτυο, δίνει οπωσδήποτε όλες τις πληροφορίες για την (μεταβαλλόμενη) εικόνα του. Τέλος πάντων, εδώ δε θα γράψουμε γενικώς για τους Vagina Lips, αλλά μόνο για την “Athanasia” – ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα άλμπουμ τους έτσι κι αλλιώς, που μεταφέρει ταυτοχρόνως και μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική πρόταση.

Το σχήμα κινείται σε… pop/punk κατευθύνσεις, να το πούμε από την αρχή αυτό, συνθέτοντας και ηχογραφώντας, τηρώντας με συνέπεια τουλάχιστον τα βασικά προσχήματα. Υπάρχει, θέλω να πω, μια diy και οπωσδήποτε lo-fi προσέγγιση τόσο των ενοργανώσεων (πλήκτρα, κιθάρες, ντραμς), όσο και της τραγουδοποιίας αυτής καθαυτής, που ορισμένες φορές δίνει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Και αναφέρομαι κυρίως στο μεγαλύτερο σε διάρκεια track του άλμπουμ, το σχεδόν 9λεπτο “Born to live”, που φανερώνει το ταλέντο των Vagina Lips να παράγουν ολοκληρωμένες καταστάσεις με το minimum των μέσων. Όμως και το αμέσως επόμενο “Disease”, που κλείνει την πρώτη πλευρά, διατηρεί και αυτό μια δύναμη, που φέρνει το κάπως dreamy στυλ των Vagina Lips πιο κοντά σ’ ένα eighties πλαίσιο, με πάντα σαφείς τις punky αναφορές. Πολύ καλό είναι επίσης και το B1 “Lifestyle motherfuckers you are killing me”, που έχει ένα κολλητικό κιθαριστικό riff στην αρχή (που μου θυμίζει κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά, τώρα, δεν μπορώ να βρω τι ακριβώς) και που σαν τραγούδι τρέχει με χίλια, ενώ το “Skygazer”, που ακολουθεί, ακούγεται σαν να είναι γραμμένο από άλλο γκρουπ (και όχι μόνον επειδή πρόκειται περί ορχηστρικού). Το “I don’t eat my friends” ξεκινά λες και ακούς το “ Lifestyle motherfuckers…” σ’ επανάληψη, αλλά γρήγορα μετατρέπεται σε κάτι διαφορετικό, με ωραίες «γέφυρες» από πλήκτρα και φωνητικά. Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το “Unlove you”, είναι από τα πιο ιδιαίτερα του δίσκου (με αναφορές ακόμη και σε Eno τής τραγουδοποιητικής εποχής του).

Όχι κάτι… pop σύνηθες, γενικώς το λέμε, που έχει οπωσδήποτε τις πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές του. 

Επαφή: www.inner-ear.gr