MONSIEUR DOUMANI τρομεροί Κύπριοι, τελείως ξεχωριστοί απ’ οτιδήποτε μπορείς ν’ ακούσεις τριγύρω

Κύπριοι είναι οι Monsieur Doumani (Δημήτρης Γιασεμίδης τρομπόνι, φλάουτο φωνή, Άγγελος Ιωνάς κιθάρα, φωνή, Αντώνης Αντωνίου τζουράς, φωνή, ηλεκτρονικά), ένα συγκρότημα για το οποίον έχουμε ξαναγράψει εδώ στο δισκορυχείον – για το πρώτο CD του “Grippy Grappa” από το 2013. Το τωρινό «Αγκάθθιν / Angathin» [Ιδιωτική Έκδοση, 2018] είναι το τρίτο άλμπουμ τους (είχε προηγηθεί το “Sikoses” του 2015) και ενδεχομένως το πιο φιλόδοξο όλων, αφού πέραν του ιδιόμορφου και μοναδικού τους στυλ, που πάντα θα κάνει τους Monsieur Doumani να ξεχωρίζουν, εδώ υπάρχουν και άφθονες «συμμετοχές», που παρέχουν κι άλλα credits στο συγκρότημα. «Συμμετοχές» σε φωνές (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μιχάλης Τερλικκάς, JUΛIO, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Fortis Vocal Ensemble St. Petersburg), όπως και σε κρουστά (Αλέξανδρος Γαγάτσης).

Εκείνο που κάνει την πρώτη διαφορά στο συγκρότημα είναι πως τραγουδάει σύγχρονους κοινωνικούς και κοινωνικοπολιτικούς στίχους στην κυπριακή διάλεκτο. Και μάλιστα στίχους πολύ καλούς, εξ όσων μπορώ να αντιληφθώ (γιατί δεν μπορώ να τους αποκρυπτογραφήσω πλήρως – βοηθάει όμως, και μάλιστα πολύ, η αγγλική μετάφρασή τους!), που έχουν φιλοσοφικές, σκωπτικές και άλλες προεκτάσεις.

Τούτο το θεωρώ μεγάλο προτέρημα στην εποχή μας, μαγκιά, πώς να το πω αλλιώς. Γιατί εδώ έχουμε ένα είδος δημιουργικής περιφρόνησης για το παγκόσμιο (την σχεδόν πάντα κίβδηλη ανάγκη να τραγουδάς αγγλικά π.χ.), με μια παράλληλη βεβαιότητα για την αληθινή και βαθιά παγκοσμιότητα του τοπικού.

Αυτή η στενή, αλλά τόσο πλατιά και άφοβη στη βάση της αντίληψη ξεφεύγει από τα όρια του λόγου, για να καταλήξει στις μουσικές, στις επεξεργασίες και τις ενοργανώσεις και τέλος στις ερμηνείες του γκρουπ. Σε όλα τούτα οι Monsieur Doumani, περιττό να το πούμε, λαμβάνουν «άριστα», όσον αφορά στην δημιουργία εξυπηρέτηση και υποστήριξη ενός είδους τραγουδιού που αποκλείεται να το ακούσεις κάπου αλλού.

Φυσικά, υπάρχουν αναφορές στην παραδοσιακή και λαϊκή μουσική (ρεμπέτικο π.χ.), στις μεσαιωνικές μπαλάντες, στο rock, στην jazz, ακόμη και στο hip hop ή και σε άλλα διάφορα, και τελείως διαφορετικά, μεταξύ τους, είδη, αλλά εκείνο που προέχει είναι το άλεσμα που συμβαίνει στο «Αγκάθθιν», η σιγουριά πως αυτό που θα παρουσιασθεί μπροστά στον κόσμο θα είναι εν τέλει απολύτως προσωπικό, και ίσως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο παντελώς ακατάτακτο.

Δεν μπορείς να περιγράψεις, με άλλα λόγια, τι ακριβώς είναι αυτό που ακούς στο «Αγκάθθιν». Απεναντίας, μπορεί να γράψεις για την ευφορία και τη συναισθηματική πληρότητα που δημιουργείται εντός σου κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Για τις συνεχείς εκπλήξεις στον αρμονικό και μελωδικό τομέα, στους ρυθμούς, στα όργανα, στις φωνές, στα πάντα.

Τα συγχαρητήριά μου στους Monsieur Doumani, που ξέρουν να αδιαφορούν για όλα τα αισθητικά / δισκογραφικά ψεύτικα και ευτελή, επιμένοντας μόνο στην αναζήτηση της ουσίας.

Επαφή: www.monsieurdoumani.com