BIRBAS - JOHN BALIKOS TRIO δύο ελληνικές παραγωγές της Violins Productions

Δύο CD έφτασαν προσφάτως στα χέρια μου, δύο παραγωγές της εταιρείας Violins Productions, που έχει την έδρα της στη Νάουσα της Πάρου. Εντάξει… είναι λίγο παλαιότερα, αλλά αυτό δεν θα μας εμποδίσει να γράψουμε μερικά λόγια.

BIRBAS: Finchley Road [VIOLINS 05-17, 2017]

Birbas είναι ο… Πάνος Μπίρμπας, γνωστός μας, βασικά, ως η φωνή και οι (ακουστικές) κιθάρες των πολύ καλών Dustbowl. Εδώ, λοιπόν, ακούμε τον Πάνο Μπίρμπα σ’ ένα προσωπικό CD του, που δεν είναι το πρώτο του και, που μπορεί να εμφανίζει (και) κάποιες ομοιότητες με το συγκρότημά του (δικό του και των υπολοίπων).

Ο Μπίρμπας γράφει τραγούδια (αγγλόφωνα) απλά και γι’ αυτό ενδιαφέροντα. Αν τώρα στην απλότητα προσθέσεις και το καλοφτιαγμένο, που έχει να κάνει με τις ενοργανώσεις, την παραγωγή και άλλα τεχνικά, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι υψηλό – στα στάνταρντ, εννοώ, που θα μπορούσε να διαθέτουν και τα καλύτερα ανάλογα άλμπουμ από το εξωτερικό.

Πώς να τα πεις τα τραγούδια του Μπίρμπα; Ροκ… χοντρικώς. Τώρα, αν αρχίσουμε τους επιμερισμούς άλλοι θα πουν για… post-rock, άλλοι για indie-rock, άλλοι για ηλεκτρικές μπαλάντες κ.λπ. Η ουσία είναι πως όταν έχεις τόσο καλά αφομοιωμένες αναφορές από Nick Cave και Neil Young (απ’ αυτούς τους δύο είναι επηρεασμένο, εξάλλου, το 90% των ελλήνων «εναλλακτικών») και περαιτέρω Lou Reed και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη (ακόμη και Smiths ακούω στο “Daughter” και Leonard Cohen στο “St James Hotel) δεν μπορεί… όλα αυτά κάτι θα σου έχουν αφήσει. Βάλε τώρα σε όλα τούτα και τους εξ ίσου απλούς και ενδιαφέροντες στίχους (προσφυγικό, άστεγοι, ο έρωτας και η αγάπη) και συμπληρώνεις ένα ωραίο παζλ, με όλα τα κομμάτια του εν παρατάξει.

Πολύ ωραίο άλμπουμ!

JOHN BALIKOS TRIO: Rings Around the Moon [VIOLINS 01-15, 2015/16]

Τέλη του ’15-αρχές του ’16 κυκλοφόρησε αυτό το CD του Γιάννη Μπαλίκου, για τον οποίον είχα γράψει και παλαιότερα στο δισκορυχείον, με αφορμή, τότε (2013), το πρώτο άλμπουμ του, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα και το εξής περίεργο. Ο Γιάννης Μπαλίκος για το τρίο του γράφει μόνο τις μουσικές, δεν συμμετέχει ο ίδιος σ’ αυτό παίζοντας κάποιο όργανο! Εδώ, λοιπόν, το John Balikos Trio αποτελούν οι: Τάκης Φαραζής πιάνο, Πέτρος Βαρθακούρης κοντραμπάσο και Θάνος Χατζηαναγνώστου ντραμς, ενώ σε δύο tracks συμμετέχουν και οι Γιάννης Ζαρίας βιολί, Θέμης Νικολούδης βιολί και Αλέξανδρος Καζαρτζής τσέλο.

Οι συνθέσεις του Γιάννη Μπαλίκου είναι συνθέσεις γραμμένης τζαζ, με μικρά περιθώρια αυτοσχεδιαστικών παρεμβολών. Υπάρχουν επιρροές από την «κλασική μουσική», τον ρομαντισμό, διάφορα μεσογειακά και λατινικά ηχοχρώματα… γενικώς θα λέγαμε πως πρόκειται για μία jazz εύληπτη (δεν είναι, φυσικά, μειωτικό αυτό), καλογραμμένη, οπωσδήποτε καλοπαιγμένη και κάποιες φορές με στιγμές απογειωτικές, όπως συμβαίνει στα κομμάτια“Fulfillment” και “Your hidden smile”. Αν και, να το πούμε και τούτο, οι περισσότερες συνθέσεις τού Μπαλίκου είναι χαμηλών τόνων, πάντα με ενδιαφέρουσες επεξεργασίες (μελωδικές, αρμονικές) και οπωσδήποτε παιξίματα – με τον σπουδαίο Τάκη Φαραζή να περιγράφει πλήρως και εντελώς μιαν ιμπρεσιονιστική τζαζ πραγματικότητα, που θα είναι πάντα θελκτική.

Επαφή: violinsproductions@gmail.com

FOTOCRIME, BOJANEK & MICHALOWSKI, SONS OF ALPHA CENTAURI (τα τρία πρόσφατα άλμπουμ τους) eighties rock, electronic music, hard driving stoner progressive

FOTOCRIME: Principle of Pain [Golden Antenna, 2018]

Για τους Αμερικανούς Fotocrime έχω ξαναγράψει –τον προηγούμενο Νοέμβριο, με αφορμή το mini-CD τους “Always Night”– σημειώνοντας τις πολλές και γόνιμες αναφορές τους από το electro και το electro-rock των eighties. Τώρα, έχουμε στ’… αυτιά μας το πρώτο ολοκληρωμένο LP/CD/digital των Fotocrime, το οποίον είναι ηχογραφημένο στη Βαλτιμόρη (το 2017).

Fotocrime είναι βασικά ο R (Ryan Patterson) που έχει γράψει όλα τα τραγούδια του άλμπουμ, τα οποία ερμηνεύει κιόλας, παίζοντας κιθάρες, μπάσο, σύνθια, ενώ κάνει και προγραμματισμό. Δίπλα στον R είναι ακόμη τρία άτομα (Nick Thieneman κιθάρες, φωνητικά, Shelley Anderson μπάσο, φωνητικά, Mother ντραμς), ενώ πιο δίπλα στέκονται και τρεις ακόμη guests (Janet Morgan, J. Robbins, Pete Moffett). Τα περισσότερα απ’ αυτά τα ονόματα έχουν την ιστορία τους στα αμερικάνικα 00s (ο R π.χ. ήταν πριν στους πάνκηδες-χαρτνκοράδες Coliseum, ο Nick Thieneman προέρχεται από τους νοϊζάδες Young Widows κ.λπ.) με αποτέλεσμα το “Principle of Pain” να διαθέτει εξ αρχής κάποια εχέγγυα… σημαντικότητας ας πούμε.

Και όντως δηλαδή, μιας και τα τραγούδια του R είναι όλα πολύ καλά, ηχώντας… eighties κυρίως, διατηρώντας γερές μελωδίες και δυναμικά ρυθμικά χαρακτηριστικά. Άλλοτε μπορεί να βγαίνουν μπροστά οι κιθάρες, άλλοτε τα σύνθια, άλλοτε το μπάσο-ντραμς με τα φωνητικά, όμως και σε κάθε περίπτωση τα τραγούδια κινούνται από καλά, ή και πολύ καλά, και πάνω. Με στίχους σκοτεινούς, υπαρξιακούς, ερωτικούς κ.λπ. με φωνή κατάλληλη για να αποδώσει το κλίμα, και με ουσιαστικές συνθετικές ικανότητες, ο R αποδεικνύεται, εδώ, ένας πέρα για πέρα αξιολογότατος τραγουδοποιός –που μπορεί να έχει κατεβάσει ταχύτητα εν σχέσει με το πρόσφατο παρελθόν του– ικανός να σε παρασύρει με τα πράγματι χαρισματικά τραγούδια του (“Nadia”, “Don’t pity the young”, “Autonoir”, “Confusing world” κ.λπ.).

BOJANEK & MICHALOWSKI: Solid [N_Coded, 2018]

Ηλεκτρονική μουσική από την Πολωνία. Να το πούμε έτσι χοντρά και με τους… παλαιούς όρους. Για το ντούο των Grzegorz Bojanek και Piotr Michałowski ο λόγος, που έχουν σχετικώς μακριά πορεία στο χώρο ως άτομα, αλλά μάλλον κοντή στο χρόνο ως συνεργάτες. Το “Solid”, μάλιστα, πρέπει να είναι μόλις το δεύτερο κοινό άλμπουμ τους (είχε προηγηθεί το “As Far As It Seems” το 2013), που κυκλοφορεί τώρα από το επίσης πολωνικό label N_Coded.

Εντάξει, υπάρχουν και άλλοι όροι ή συμπληρώματα όρων για να περιγράψουν τις μουσικές των Πολωνών, όπως ας πούμε το ambient και το new-age – και τούτο, επειδή ορισμένες φορές, καθώς ακούς το “Solid”, έρχονται στη μνήμη σου οι μουσικές τής Hearts of Space (Robert Rich, Steve Roach και τα συναφή), αν και οι βασικές ηλεκτρονικές διαστάσεις των seventies (Tangerine Dream, ύστερος Klaus Schulze κ.λπ.), όπως και η αναζωογόνηση των nineties τύπου Fennesz, επίσης έχουν πολλά να πουν όσον αφορά στο αισθητικό πλάνο, που μας παρουσιάζουν εδώ οι Bojanek και Michałowski.

Σε κάθε περίπτωση οι μουσικές των Πολωνών είναι «εντάξει», δεν υπάρχει λόγος, και σίγουρα καθόλου γλυκανάλατες ή το αντίθετο, δηλαδή… αστόχως πειραματικές. Έχουν παλμό, ένταση (ενίοτε και «εσωτερική», όταν δεν είναι τούτη εξωτερικώς καταφανής), στρωτή αφήγηση, επιτυχημένη ενσωμάτωση τεχνητών (μάλλον) φυσικών ήχων, λελογισμένα breakbeats, ακόμη και kraut ξεπετάγματα (“Monoliths”), που δεν θα τα χαρακτήριζες ούτε ξεκρέμαστα, ούτε ξεκάρφωτα. Και κυρίως ούτε αδιάφορα.

SONS OF ALPHA CENTAURI: Continuum [H42 Records, 2018]

Ω! Να μια πολύ καλή περίπτωση σύγχρονου progressive rock, με κάποια ελαφρώς στονεράδικα χαρακτηριστικά, από μια μπάντα που με μόλις ένα ολότελα δικό της άλμπουμ, και μάλιστα τυπωμένο πριν από έντεκα χρόνια(!), έχει ήδη γράψει ιστορία. Ο λόγος για τους Λονδρέζους Sons of Alpha Centauri, δηλ. τους Marlon King κιθάρες, Blake ηλεκτρονικά, Nick Hannon μπάσο και Stevie B ντραμς, που επανέρχονται τώρα με το βαρύ “Continuum”, ένα LP/CD που φέρνει έναν άλλον αέρα στο στυλ. 

Εντάξει, υπάρχουν κι εδώ κάποιες κλασικές αναφορές (από Black Sabbath ας πούμε, μέχρι Pink Floyd και κάποια, ίσως, βαριά γερμανικά «χαρτιά», Birth Control για παράδειγμα και τα λοιπά), όμως υπάρχει και πολύ ταλέντο, όπως και παίξιμο βαρβάτο, ώριμες συνθετικές ιδέες και απίθανα complex patterns, που τέμνονται συνέχεια από τις μεγαλοπρεπείς κιθάρες και τα διαβρωτικά πλήκτρα και ηλεκτρονικά. Υπάρχουν tracks που έφεραν στη μνήμη μου το ατίθασο hard-driving rock των May Blitz (τηρουμένων των αναλογιών και του χάντικαπ των εποχών) και άλλα κάπως πιο στρωτά και μελωδικά – ανεξαρτήτως των κιθαρών, που ξέρουν παντού και πάντα να τα χώνουν.

Όλα τα tracks έχουν σεμνές διάρκειες, πλην του τελευταίου 11λεπτου (“Return voyage”) που αποτελεί από μόνο του ένα ολοκληρωμένο progressive έπος, με φοβερά κιθαριστικά ανεβοκατεβάσματα, ακράτητα riffs και βαρύτατα «σκασίματα», ικανά να σχίσουν τα μεγάφωνα.

Εντάξει, να μην περιμένουν οι παλιοσειρές κάτι που να ηχεί σώνει και καλά… παλαιολιθικά. Για σύγχρονη κατάσταση μιλάμε.

Επαφή: www.creative-eclipse.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 98

29/5/2018

Πρόκειται για ένα ναζιστικής αντίληψης άτομο, που έχει παρεισφρήσει (οποία δυσκολία!) στους κόλπους της ΕΕ. Είναι ο ξεπουλημένος χριστιανοδημοκράτης γερμανός επίτροπος Günther Oettinger που δήλωσε με όλη την απανθρωπιά και τον κυνισμό που μπορεί να διακρίνει τους πιο εγκληματικούς από τους γκαουλάιτερ ότι… «οι αγορές θα δείξουν στους Ιταλούς πώς να ψηφίσουν»!

Είναι ο ίδιος που είχε πει το 2012… «μια χαρά φερθήκαμε στην Ελλάδα»!

28/5/2018

Χαίρεται και ο τζιτζιφιόγκος...

28/5/2018

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Από την επιστολή της 9ης Ιουλίου 1965 του Γέρου της Δημοκρατίας στον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, εν μέσω της πολιτικής κρίσης που συγκλόνιζε εκείνη την εποχή την Ελλάδα

[ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, Αθήναι 1965]

27/5/2018

Τον θυμάστε το Βασίλη Ράπανο, που είχε προτείνει ο Σαμαράς για υπουργό εθνικής οικονομίας μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012; Ο Ράπανος είχε επικαλεστεί τότε λόγους υγείας βγαίνοντας… κομψά από τη μέση, στο πιτς φιτίλι, γιατί προφανώς δεν ήταν αρεστός στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Η κίνηση του αντιμνημομιακού ακόμη-τότε Σαμαρά, μέσω Ράπανου, συμβόλιζε, την πρόθεσή του να διαπραγματευτεί τα μνημόνια από κάπως πιο λαϊκές θέσεις, αλλά εις μάτην. Μπήκε ο Στουρνάρας στο παιγνίδι και το «όνειρο» έλαβε τέλος.
Τώρα, με τον υποψήφιο υπουργό οικονομικών Σαβόνα στην Ιταλία, τα πράγματα ήταν πιο… μπαμ και κάτω. Δεν υπάρχουν περιθώρια για καθυστερήσεις. Διαφωνείς με την ΟΝΕ, με τις επιλογές της ΕΕ; Σε κόβω, ορθά-κοφτά, από την αρχή. Δημοκρατία τώρα, όχι τρίχες…

27/5/2018

Όποιος δεν το έχει αντιληφθεί στην Ιταλία επιχειρείται πραξικόπημα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Ματαρέλα, που απειλεί με κυβέρνηση τεχνοκρατών (με πρωθυπουργό κανα... Παπαδήμο) και νέες εκλογές, επειδή δεν είναι αρεστός στους Γερμανούς ο υποψήφιος υπουργός οικονομικών Σαβόνα (που προτείνεται-υποστηρίζεται από τα 5 Αστέρια και τη Λέγκα). Τα χρονικά περιθώρια, για το τι θα γίνει τελικά, είναι ελάχιστα…
Η Ιταλία αντιστέκεται στο άθλιο ευρωενωσικό ιερατείο. Για να δούμε έως πού μπορεί να φτάσει...

24/5/2018

FIFTY YEARS
Εδώ πληροφορείσαι ακόμη και για τον Σενεγαλέζικο Μάη, τις ταραχές στο Πανεπιστήμιο του Ντακάρ, το Μάη του ’68!
Εξαιρετικό αλμανάκ, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1968, με επιμέλεια των Μιχάλη Φακίνου και Μηνά Παπάζογλου, στο οποίο διαβάζεις για το τι συνέβη, μέρα-μέρα, στους 11 μήνες εκείνης της χρονιάς… που άλλαξε ή δεν άλλαξε τον κόσμο (όπως το βλέπει ο καθείς).
Μόνο για το Γαλλικό Μάη υπάρχουν 8 σελίδες με αναλύσεις και φωτογραφίες.

23/5/2018

Οι Πατρινοί (και όποιοι άλλοι) έχουν ένα δάκρυ απόψε για τον Κώστα Δαβουρλή.

[26 χρόνια από το θάνατό του (23 Μαΐου 1992)]