Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020

ο ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ πέθανε σαν σήμερα το 1982 – Το πιο προχωρημένο έργο του ήταν «Τα Νέγρικα» από το 1966 και αυτή είναι η ιστορία τους

Συμπληρώνονται σήμερα 38 χρόνια από τότε που πέθανε ο συνθέτης και τραγουδοποιός Μάνος Λοΐζος (1937-1982), ένας άνθρωπος που έγραψε μερικά από τα πιο σημαντικά και πιο ωραία ελληνικά τραγούδια, από την δεκαετία του ’60 και μετά. Ήταν μόλις 45 ετών, όταν έφυγε από τη ζωή. Εξαιρετικός μελωδός, καίριος στιχουργός, απολύτως πειστικός, σχεδόν σπαραχτικός ως τραγουδιστής (όποτε αποφάσιζε να πει ο ίδιος τα τραγούδια του), μ’ ένα τελείως ανοιχτό πνεύμα όσον αφορά στις ενορχηστρώσεις του – ίσως το πιο ανοιχτό της γενιάς του, μαζί με τον Σταύρο Ξαρχάκο. 
Τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου δεν είναι απλώς πασίγνωστα σε όλους μας είναι και αθάνατα, καθότι συνεχώς θα ακούγονται, πάντα και παντού, χωρίς ποτέ να χάνουν την αξία τους. Μέσα σ’ αυτά, μέσα σ’ αυτούς τούς όχι και τόσο πολλούς μεγάλους δίσκους του, υπάρχουν και «Τα Νέγρικα», ένας κύκλος τραγουδιών πολύ ιδιαίτερης και ξεχωριστής σημασίας. 
Αρκετοί έχουμε ακούσει για την προδικτατορική περιπέτεια των «Νέγρικων», ενός μουσικού έργου του Μάνου Λοΐζου σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη (1930-1991), που εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση (Δεκέμβριος 1975), αλλά εδώ θα γράψουμε λεπτομέρειες.
Πότε είχαν παρουσιαστεί για πρώτη φορά «Τα Νέγρικα»; 
Στο βιβλίο Μάνος Λοΐζος / απ’ τη μνήμη στην καρδιά (2012) των εκδόσεων Μετρονόμος (σε επιμέλεια Θανάση Συλιβού) καταγράφεται μια συνέντευξη του Μάνου Λοΐζου στον Δημήτρη Γκιώνη, για την τότε εφημερίδα της αριστεράς Δημοκρατική Αλλαγή (Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 1966). 
Στην αρχή ο Δ. Γκιώνης γράφει: 
«Όταν την περασμένη Δευτέρα το βράδυ άνοιξε η αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, το κοινό που είχε κατακλύσει την πλατεία  και τους εξώστες τα ’χασε: ορχήστρα γε-γε σε λαϊκή συναυλία; Μήπως είχε γίνει λάθος; (σ.σ. Είναι λογικό να υποθέσουμε πως η «περασμένη Δευτέρα» πρέπει να ήταν η 19η Δεκεμβρίου και όχι η 26η, επειδή η ύλη για το φύλλο της Τρίτης 27 Δεκεμβρίου είχε παραδοθεί νωρίτερα). Απορία, έκπληξη, και σε μερικούς μικρό σοκ. Ώσπου εμφανίζεται ο Μάνος Λοΐζος με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Ζωγράφο και αρχίζει η εκτέλεση της νέας σειράς τραγουδιών του συνθέτη Νέγρικα, πάνω σε 10 ποιήματα του Γιάννη Νεγρεπόντη. Τα πρώτα συναισθήματα διαδέχτηκε μια γενική ικανοποίηση που δεν άργησε να γίνει ενθουσιασμός. Παρουσιασμένα σ’ ένα ιδανικό ζευγάρωμα, τα θετικά στοιχεία των δύο αντιμαχομένων μέχρι τότε παρατάξεων –λαϊκών συνθετών και γε-γε– δημιούργησαν ένα σύνολο που ασφαλώς ανοίγει καινούργιους δρόμους»

Η συνέχεια εδώ... 

1 σχόλιο:

  1. Από το fb...

    Giorgos Tselonis
    Όσοι γνωρίζουν από μουσική (παίζουν/αυτοσχεδιάζουν/συνθέτουν) ή έχουν με τα χρόνια αναπτύξει "έμπειρο" αυτί κι οξυμμένη αντίληψη ως ακροατές είναι σε θέση να νιώσουν τις τέλειες, απολύτως αρμονικές, ΚΥΚΛΙΚΕΣ ΜΕΛΩΔΙΕΣ που έγραφε ο Λοΐζος. Εδώ, π.χ., ακούγοντας την "Προσευχή" σού έρχονται δάκρυα στα μάτια...

    Theodoros Sarigkiolis
    Εξαιρετικό άρθρο!

    Costas Lemonidis
    Κρίμα που αυτό το σπουδαίο έργο δεν είχε τη τύχη μιας καλύτερης παραγωγής ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή