ERIC REVIS νέο άλμπουμ, προς jazz-avant κατευθύνσεις

Η Pyroclastic Records είναι μία σχετικώς καινούρια εταιρεία, που ιδρύθηκε το 2016 από την πιανίστρια Kris Davis. Πριν λίγο καιρό (16 Ιουλίου 2020) είχαμε γράψει για ένα πρώτο άλμπουμ της Pyroclastic, το “Accelerate Every Voice” του πιανίστα Cory Smythe, ενώ τώρα επανερχόμαστε στην ετικέτα με το “Slipknots through a Looking Glass” (2020) του μπασίστα Eric Revis, που αποτελεί και το ένατο νούμερό της. Η κατεύθυνση της Pyroclastic είναι, χονδρικώς, εκείνη της avant-jazz – κάτι που, σε κάθε περίπτωση, το διαπιστώνουμε και με παρόν CD, που κινείται καταφανώς στο χώρο της τζαζ-πρωτοπορίας.

Ο Eric Revis είναι ένας μπασίστας για τον οποίον έχουμε ξαναγράψει στο blog, όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ του με το Aruán Ortiz Trio “Hidden Voices” [Intakt, 2016]. 

Ο Revis έχει συνεργαστεί με σημαντικούς μουσικούς κατά καιρούς (Andrew Cyrille, Jason Moran, Kurt Rosenwinkel κ.ά.), αφιερώνοντας τούτη την εγγραφή του στους Ellis Marsalis, Henry Grimes, Lee Konitz, Wallace Roney και Junius Taylor (πιανίστας – όχι γνωστός). Το άλμπουμ του περιλαμβάνει έντεκα συνθέσεις (οι περισσότερες δικές του), ενώ συνεργάζεται σε αυτό με την Kris Davis πιάνο και ακόμη με τους Bill McHenry τενόρο, Darius Jones άλτο, Chad Taylor ντραμς, mbira και Justin Faulkner ντραμς (σε δύο tracks).

Οι συνθέσεις τού Revis (οκτώ στις έντεκα), όπως και των υπολοίπων, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν είναι κάτι το αναμενόμενο, μα ούτε και κάτι που καταχράται της jazz-avant, αυτοαναφορικό, χωρίς αρχή και τέλος. Η μπάντα δεν αρνείται την μελωδία, πόσω μάλλον όταν αυτή πρωταγωνιστεί όσο τίποτ’ άλλο σε κομμάτια όπως το “When I become nothing”, έχοντας όμως να επιδείξει ταυτοχρόνως και άλλα ενδιαφέροντα. 

Για παράδειγμα το 7λεπτο “House of leaves”, που ξεκινά με μια συνομιλία ανάμεσα στο μπάσο (Revis) και τα ντραμς (Taylor), αναπτύσσεται μ’ έναν ωραίο τρόπο, με το ρυθμικό τμήμα να κάνει εξαιρετική δουλειά καθ’ όλη τη διάρκεια, και με τα υπόλοιπα όργανα (πιάνο, πνευστά) να «γεμίζουν», αργά, πάνω σ’ ένα κάπως τελετουργικό ρυθμικό μοτίβο. Στο “SpÆ” θα λέγαμε πως η mbira κυριαρχεί, δίνοντας στη σύνθεση μια πολύ μυστήρια tribal και ελαφρώς groovy κατεύθυνση (σε συνδυασμό με τα breaks του κοντραμπάσου, είτε με δοξάρι είτε χωρίς, και την λιτή πιανιστική συνοδεία), ενώ στο 12λεπτο “Vimen” η μπάντα έχει όλο το χρόνο (προφανώς έχει και όλα τα εφόδια) προκειμένου να δημιουργήσει, να αναπτύξει και να καταγράψει ένα εξαιρετικό avant-jazz track, που εξελίσσεται υπερ-δυναμικά, με όλα τα όργανα να... εκπέμπουν στο κόκκινο.

Απαιτητική jazz, «δύσκολη», αλλά εξαιρετικής έμπνευσης, από ένα σχήμα σπουδαίων μουσικών, που ξέρει πώς να κινηθεί (και να καταπλήξει) σε ακραίες, αλλά εντελώς ελεγχόμενες (από τους ίδιους) ηχητικές περιοχές. 

Επαφή: www.ericrevis.com