με αφορμή ένα άρθρο στο efsyn.gr

Το να γράφει κάποιος, κάτι, για τον συνθέτη Γιώργο Κατσαρό, και να βγαίνει «καπάκι» κάποιος άλλος και να σημειώνει από κάτω... «ποιος, αυτός που μελοποίησε τον ύμνο της χούντας;» το θεωρώ γελοίο.
Πολλοί εμφανίζονται να έχουν γνώμη για κάποια πράγματα, ενώ στην πράξη δεν ξέρουν τίποτα. Είναι άσχετοι. Κάτι έχει αρπάξει το αυτί τους από ’δω κι από ’κει, και χωρίς να συνειδητοποιούν τι λένε «πετάνε» ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, όπου να ’ναι.
Ήμουν από τους πρώτους (αν όχι ο πρώτος), που είχα γράψει αυτό για τον Κατσαρό, το 2012, σε μιαν ανάρτηση για τον τραγουδιστή Φώτη Δήμα (που τραγούδησε τον χουντικό ύμνο), έχοντας δείξει (σ’ εκείνη την ανάρτηση) και την ετικέτα του δίσκου (που τον έχω πολλά χρόνια), αλλά ποτέ, αν γράψω κάτι για τον Γιώργο Κατσαρό, δεν θα προτάξω τη συγκεκριμένη μελοποίηση. Έχει γράψει τόσα φοβερά τραγούδια ο άνθρωπος!
Θέλω να πω πως είναι μ@λακία να κολλάει κάποιος σ’ αυτό – που δεν είναι μικρό, και που βεβαίως συνεκτιμάται μέσα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, αλλά δεν μπορεί επ’ ουδενί να χρησιμοποιείται για να μειώσεις, έως εξαφανίσεως, την 60χρονη καλλιτεχνική πορεία ενός ανθρώπου.
Εν τω μεταξύ υπάρχουν και κάτι άλλοι, που νομίζουν πως αν αποκαλέσουν κάποιον χουντικό οι ίδιοι αποκτούν, αυτόματα, γαλόνια προοδευτικότητας, αριστεροσύνης, κομμουνιστοσύνης ή δεν ξέρω ’γω ό,τι άλλο. Πολλές φορές πρόκειται για επίσης άσχετους, σε επιμέρους θέματα, που έχουν κακοχωνέψει ανερμάτιστες πληροφορίες, αδυνατώντας να σκεφτούν λογικά και επί της ουσίας.

Γράφεις π.χ. κάτι για τον Νίκο Μαστοράκη σήμερα, για μια ταινία που θα γυρίσει (γύρισε ήδη;) για τον Άλιμο, με λεφτά του δήμου, επιχειρείς να δεις (και σωστά) αν έγινε κάποια παρατυπία στην ανάθεση, αν κάτι πήγε στραβά, και ξαφνικά, στο τελείως άσχετο, θυμάσαι τον Μαστοράκη ως «διαφημιστή της χούντας», αρχίζεις να λες για τους Μοντέρνους Ρυθμούς, την εκπομπή του για το Πολυτεχνείο και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Εγώ αυτό το θεωρώ φαιδρό. Γελοίο, πώς να το πω.
Ο Μαστοράκης είναι ο Μαστοράκης. Όλοι ξέρουμε (όσοι ξέρουμε τέλος πάντων) τι έχει πει και τι έχει γράψει μέσα στα χρόνια. Ξέρουμε επίσης τις απόψεις του (το ότι βρίζει, χλευάζει, τον Σύριζα ας πούμε είναι γνωστό, αλλά δεν τρέχει και τίποτα – σιγά τα ωά δηλαδή, ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι που το κάνει). Παρά ταύτα εγώ δεν θα σταματήσω να βλέπω το Island of Death ή To Κορίτσι Βόμβα, ούτε θα σταματήσω ν’ ακούω τα τραγούδια των Forminx (στα οποία έχει γράψει λόγια), και να διαβάζω τα κείμενά του, παλιά και καινούρια, με κριτικό πνεύμα (όπως κάνω πάντα).
Ο Μαστοράκης, πολιτικά, είναι ακραία συντηρητικός, είναι επίσης αντικομμουνιστής, εκφράζει πολλάκις δεξιές και ακροδεξιές απόψεις, είναι άσχετος με το ροκ (εγώ κι αυτό το θεωρώ σημαντικό και το προτάσσω), έχει γλείψει και τη χούντα μέσα από τους Μοντέρνους Ρυθμούς (για την εκπομπή του Πολυτεχνείου αφήστε το, γιατί αυτή είναι μια σκοτεινή ιστορία την οποία κανείς δεν την έχει ψάξει στην ολότητά της και όπως πρέπει – εγώ πάντως, που το έχω ψάξει όσο μπορώ, τον αθωώνω σε πολλά σε σχέση με τη συγκεκριμένη εκπομπή) και τέλος πάντων είναι αυτός που είναι. Δεν κρύβεται.
Από ’κει και πέρα μια σκληρή κριτική σε στοχευμένα θέματα πάντα θα έχει νόημα και αξία. Αυτό που δεν έχει δηλαδή το «ό,τι θυμάμαι χαίρομαι».