η ALLEGRA LEVY είναι μια τραγουδίστρια της jazz

Γράψαμε πρώτη φορά για την τζαζ τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Allegra Levy, τον Φεβρουάριο του 2015, όταν είχαμε αναφερθεί, τότε, στο πρώτο άλμπουμ της για την SteepleChase (μα και γενικότερα το πρώτο της), το “Lonely City” (2014). Εκεί είχαμε σημειώσει ανάμεσα σε άλλα: «πολύ ωραία τραγούδια, καθαρή mezzo φωνή (όχι μεγάλη, αλλά καθαρή), που βγαίνει ωραιότερα στις χαμηλές και στην ψιθυριστή ερμηνεία, θεατρική πλαστικότητα όπου απαιτείται, συνθέσεις που φέρνουν στο νου μεγάλες στιγμές και κυρίες του κλασικού αμερικανικού songbook (την Betty Carter π.χ.), αλλά ταυτοχρόνως και αναφορές σε άλλες καλλιτέχνιδες τύπου Joni Mitchell ας πούμε, που φαίνεται να έχουν επηρεάσει εξ ίσου την Allegra Levy στην διαμόρφωση και διατύπωση των τραγουδοϊστοριών της».
Τα χρόνια πέρασαν. Η Levy κυκλοφόρησε κι άλλα άλμπουμ στην πορεία, όπως το “Cities Between Us” [SteepleChase, 2017] και το “Looking at the Moon” [SteepleChase, 2018], για να φθάσουμε σιγά-σιγά στο πιο πρόσφατο απ’ αυτά, το “Lose My Number” (2020), που τυπώνεται και αυτό για την SteepleChase (και που αποτελεί το εννιακοσιοστό νούμερο τής ιστορικής ετικέτας!).

Σ’ αυτό το CD, που περιέχει εννέα tracks, η Levy τραγουδά και γράφει στίχους, ενώ οι μουσικές ανήκουν στον τρομπετίστα John McNeil. Ποιος είναι αυτός; Δάσκαλός της στο New England Conservatory και σημαντική τζαζ φιγούρα, με προσωπική δισκογραφία ήδη από την δεκαετία του ’70.
O McNeil , ως τρομπετίστας, δεν εμφανίζεται πολύ στο άλμπουμ (παίζει ως guest σε τρία από τα εννέα κομμάτια), ενώ, αντιθέτως, εκείνο που εμφανίζεται σε όλα τα tracks (συνοδεύοντας την Levy) είναι ένα πιάνο-τρίο, το οποίο αποτελούν η Carmen Staaf πιάνο, η Carmen Rothwell μπάσο και η Colleen Clark ντραμς (το βασικό κουαρτέτο είναι γυναικείο δηλαδή), με τον πολύ γνωστό κιθαρίστα Pierre Dørge να παίζει ukulele σ’ ένα τραγούδι.
Τα τραγούδια του McNeil και της Levy είναι τζαζ φυσικά, τόσο στον τύπο, όσο και στην ουσία τους.
Από μουσικής πλευράς ο McNeil έχει συγκεντρώσει μια πολύ γερή ομάδα σκοπών, που ξεκινά με το «αιθέριο» “Samba de beach”, περνάει από την 8λεπτη μπαλάντα “Tiffany”, για να καταλήξει σιγά-σιγά στο 4λεπτο “Lose my number” (τίτλος ίδιος μ’ εκείνον του δίσκου), που διαθέτει πλην των όσων άλλων και εντυπωσιακό scat singing. Γενικώς, το swinging δεν λείπει από τα κομμάτια του McNeil, που είναι απλά στη φόρμα τους, αλλά απαιτητικά στην απόδοσή τους (οργανική και φωνητική).
Από την πλευρά των στίχων η Levy επίσης κάνει πολύ καλή δουλειά. Τα λόγια της είναι το ίδιο απλά, συναισθηματικά, ελαφρώς ποιητικά και αναφέρονται σε ζητήματα σχέσεων, αγάπης κ.λπ. – τα κλασικά, δηλαδή, αλλά διατυπωμένα και αναπτυγμένα με γνώση και καλαισθησία.
Ως τραγουδίστρια, δε, η Levy είναι επίσης εξαιρετική. Καθαρή φωνή, εύπλαστη, δουλεμένη, εκφραστική, που ξέρει πώς να αντιμετωπίσει και τις συνθετικές και τις στιχουργικές καταστάσεις.
Πολλά «συν», τέλος, στο σχήμα συνοδείας, με την πιανίστρια Carmen Staaf να εντυπωσιάζει γενικότερα (και κατά τόπους ειδικότερα), με τα παθιασμένα παιξίματά της.
Επαφή: www.allegralevy.com