ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 292

27/9/2020
Το παρατηρώ αυτό από παλιά, σε διάφορες συνεντεύξεις, σε διάφορους συνεντευξιαστές, αλλά δεν θυμάμαι αν το έχω σχολιάσει. Αν επαναλαμβάνομαι ζητάω συγγνώμη.
Λοιπόν ορισμένες φορές οι συνεντευξιαστές κάνουν δόλιες και ύπουλες ερωτήσεις στους συνεντευξιαζόμενούς τους (στα παλιά πρόσωπα, συχνά ξεχασμένα, αλλά όχι πάντα, που δεν είναι εύκολο να θυμούνται με λεπτομέρειες το απώτατο παρελθόν), προκειμένου να υφαρπάξουν με πλάγιο τρόπο, εκείνο που θέλουν ν’ ακούσουν και να επιβεβαιώσουν, κάτι στραβό συνήθως που τους έχει σφηνωθεί στο κεφάλι (των συνεντευξιαστών), ώστε να δημιουργήσουν κάποια συγκεκριμένη εντύπωση.
«Δεν είχατε εμφανισθεί και σε ταινία μαζί με τον Έλβις Πρίσλεϋ;». Τι να πει κι ο άλλος; Ναι, θα πει. Κορόιδο είναι να πει όχι...
«Δεν σας είχε απαγορέψει το τραγούδι, η δικτατορία, γιατί λέγατε μέσα για “κόκκινο χρώμα”;». Τι να πει κι ο άλλος; Ναι, θα πει, για να εμφανισθεί και ως αντιστασιακός...
«Δεν φταίει το πολιτικό τραγούδι και το ΚΚΕ με την ΚΝΕ, για την αργοπορία του πανκ στην Ελλάδα;». Ναι, θα πει κι αυτός, που δεν ξέρει να σκέφτεται, που του φαίνεται «ωραίο» κάτι τέτοιο, και που νοιώθει κάπως εγκλωβισμένος από τον τρόπο που γίνεται η ερώτηση.
Δεν ξέρω, σήμερα, τι μαθαίνουν στα νέα παιδιά, εκεί στις σχολές δημοσιογραφίας, για το πώς πρέπει να γίνεται μια συνέντευξη, με τι είδους ερωτήσεις, και πώς αυτές θα παρουσιάζονται, ώστε να μην αλλοιώνουν, υφαρπάζουν, εκβιάζουν κ.λπ., συγκεκριμένες απαντήσεις, να μην μοιάζουν δηλαδή με ανακρίσεις, ξέρω όμως ότι αυτή η ύπουλη τακτική «ζει» ανάμεσά μας.

27/9/2020
To άκουσα πριν από λίγο. Όλο το άλμπουμ είναι εξαιρετικό. Φοβεροί Public Enemy. Κάργα old school βέβαια, αλλά εμείς αυτά γνωρίσαμε ως hip hop και αυτά μας αρέσουν... Απορώ γιατί το βγάλανε σε CD και όχι σε βινύλιο.
https://www.youtube.com/watch?v=0d03GjG9crw

26/9/2020
Οι βλάκες έχουν εισχωρήσει παντού. Και στην wikipedia φυσικά...

[από το λήμμα του άλμπουμ Tattoo, του Rory Gallagher]

25/9/2020
Μπαίνει κάποιος σ’ ένα μουσικό σάιτ, να διαβάσει για κανα δίσκο, κανα μουσικό κείμενο, να χαλαρώσει λίγο, και πέφτει πάνω σε άρθρο για αρρώστιες και θανάτους (και δεν αναφέρομαι στον ιό). Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς. Οι... υγειονομιστές έχουν βάλει παντού το χέρι τους. Δεν τους ενδιαφέρουν πλέον οι ασθενείς, αυτούς τους έχουν στο τσεπάκι τους, αλλά και όσοι νοιώθουν καλά, σπέρνοντάς τους, με ύπουλη τακτική, τον φόβο και την αγωνία.
Ποτέ δεν θυμάμαι τέτοια επίθεση στην πιο προσωπική αμφιβολία μας.
- Νοιώθεις καλά, ok. Είσαι όμως;
- Ναι ρε, καλά είμαστε... αμέτε στο διάτανο απογευματιάτικα.

25/9/2020
Δίλημμα από πρωθυπουργό («Θα το πω ανοιχτά: Το δίλημμα είναι "Αυτοπροστασία ή Καραντίνα"») και μετάθεση ευθυνών στους πολίτες σημαίνει πλήρης και παταγώδης αποτυχία μιας ασκημένης κυβερνητικής πολιτικής σε κάθε επίπεδο. Μηδέν σε όλα. Και στην διάρκεια της καραντίνας την άνοιξη (διάλυση κοινωνίας και οικονομίας, προς πάσα κατεύθυνση, δίχως την παραμικρή πιθανότητα «να γίνουμε Ιταλία», για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους), και στην άρση της από τον Μάη και μετά, και το καλοκαίρι (με παντελή έλλειψη σοβαρού προγραμματισμού και διαχείρισης ενός μικρού και περιορισμένου τουριστικού κύματος), και σε ό,τι έχει γίνει από το φθινόπωρο και μετά, και μέχρι σήμερα (με ανερμάτιστα, φοβισμένα και τυχαία μέτρα, που αφήνουν απ’ έξω νοσοκομεία, γηροκομεία, σχολεία, δημόσιες συγκοινωνίες, καταυλισμούς προσφύγων και βεβαίως τον κόσμο του πολιτισμού).
Κανονικά, αν υπήρχε σοβαρή και μετρημένη αντιπολίτευση, και όχι αυτό το μπάχαλο που αποκαλείται Σύριζα, αυτή τη στιγμή η χώρα θα έπρεπε να οδηγείται σε εκλογές, μετά από μια τέτοια ολική καταστροφή.

24/9/2020
Υπάρχει η αντίληψη ή η εντύπωση ή η βεβαιότητα (σε κάποιους) πως οι βιντεοταινίες του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’80 είναι ό,τι χειρότερο παρουσίασε ποτέ ο ελληνικός κινηματογράφος. Ασχέτως αν πολλά απ’ αυτά τα «έργα» δεν προβάλλονταν στις αίθουσες, καθώς γυρίζονταν μόνο για την αγορά του βίντεο, είναι στην πράξη «ταινίες», και ως τέτοιες θα πρέπει να τις λογαριάζουμε. Λοιπόν, η γενίκευση πως οι βιντεοταινίες είναι συλλήβδην φόλες είναι άδικη. Έχω δει καλές βιντεοταινίες ή και πολύ καλές, και κάποια στιγμή θα γράψω για μερικές απ’ αυτές. Δεν είναι το μέσον, θέλω να πω, εκείνο που κάνει τη διαφορά, αλλά το μήνυμα. Το τι θες να πεις. Δεν είναι ο κόκκος του φιλμ συνυφασμένος με την ποιότητα και το βίντεο με τα σκουπίδια. Αυτά είναι τρίχες.
Υπάρχουν, λοιπόν, ταινίες, από την δεκαετία του ’80, το πρώτο μισό της, που είναι αληθινά σκουπίδια – κι εννοώ πως δεν βλέπονται ούτε ως cult.
Μια τέτοια γελοία ταινία, τους «Χούλιγκανς» του Κώστα Καραγιάννη από το 1983, επιχείρησα να δω τις προάλλες και έφριξα. Την είχα δει και στα 90s και είχα φρίξει, αλλά είπα να την ξαναδώ τώρα, μεγάλος, μήπως και τότε, παλιά, την είχα αδικήσει.
Άθλια ταινία, της πλάκας, φουλ αντιδραστική (δεν έχω όρεξη τώρα να εξηγήσω τα τι και πώς), στην οποία περιλαμβάνεται και η πιο άθλια ατάκα (ή εν πάση περιπτώσει στο top-3), που έχει ακουστεί ποτέ στον ελληνικό κινηματογράφο. Λέω για το «η αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς» (ο Γιώργος Πετρόχειλος προς τον παπά πατέρα του Χριστόφορο Ζήκα).
Κάποιοι «νοσταλγοί» μπορεί να εκστασιάζονται με κάτι τέτοια, να θυμούνται τα νειάτα τους, ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο, αλλά για μένα και η ταινία, και η ατάκα, και κάθε τι μέσα σ’ αυτήν είναι εντελώς για χέσιμο.