ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 460

28/8/2022 

Στο νέο τεύχος του περιοδικού Yellow Box, που κυκλοφορεί στα περίπτερα, ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα στην ιστορική εταιρεία της free-jazz, του avant-folk και του avant-rock ESP-Disk... 

27/8/2022

Και για να το συνεχίσω λίγο ακόμη το προηγούμενο ποστ, για τους εξαφανισμένους.
Εμείς μεγαλώσαμε όταν στο κρατικό ραδιόφωνο, μετά το δελτίο ειδήσεων, γύρω στις τρεισήμισι το μεσημέρι, μεταδίδονταν οι αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Ίσως το πιο σκοτεινό δεκάλεπτο-τέταρτο στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου.
Κάτι φοβερές φωνές εκφωνητών, να λένε για άτομα που είχαν χαθεί και που τα είχαν δει κάποιοι, κάπου, κάποτε, χρόνια πριν, προτού εξαφανιστούν για πάντα...
Με συνέπαιρναν εκείνες οι ανακοινώσεις των εξαφανισμένων. Άλλοι από την Κατοχή, άλλοι από τον Εμφύλιο, άλλοι πιο μετά... Πολλοί απ’ αυτούς κομμουνιστές, που το κρύβανε, βέβαια, οι ανακοινώσεις.
Πού να βρίσκονταν; Να ζούσαν; Να ήξεραν ότι κάποιοι τους έψαχναν και να το αγνοούσαν; Να ήθελαν να επικοινωνήσουν και να μην μπορούσαν; Τι απ’ όλα να συνέβαινε;
Και από ’κει είχαν βγει σενάρια. Κι είχαν γυριστεί και ταινίες...
Και μετά από τις αναζητήσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, άκουγες «καπάκι», τις ανακοινώσεις για τα πεδία βολής του Στρατού, ώστε να μην περάσει κανένας από ’κει κοντά και του ’ρθει η μπόμπα στο κεφάλι. Θρίλερ!
Και ο Γεωργίτσης είχε πέσει κατά λάθος σ’ ένα πεδίο βολής, σε μια ταινία, κι είχε σκοτωθεί... από φίλια πυρά. (γέλιο)

27/8/2022
Είδα χθες ένα road-movie, ξένο, παλιό... τώρα δεν θέλω να πω ποιο, για κάποιο λόγο. Άνθρωποι εξαφανισμένοι, που τους ψάχνανε άλλοι, και δεν μπορούσαν να τους εντοπίσουν... και δεν μιλάω για παρανόμους. Και πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, το ότι ο ένας δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν ο άλλος, για μια-δυο-τρεις μέρες, στηριζόταν μία καταπληκτική εν ολίγοις ταινία.
Τέτοιες ταινίες σήμερα, που υπάρχουν τα ζμάρτφων και λοιπά, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν. Δεν έχουν νόημα. Δεν μπορείς πλέον να χαθείς, να εξαφανιστείς, με την θέλησή σου ή όχι, χωρίς να μπορούν να σε βρουν. Ούτε για μισή ώρα.
Κάπου θα σκάσεις μύτη, σε κανα ATM, σε κανα κοινωνικό δίκτυο, κάποιος θα σου στείλει e-mail, θα σε πάρει τηλ. στο κινητό κ.λπ. Κάπου θα δώσεις στίγμα. Το GPS εξάλλου καιροφυλαχτεί.
Τζίφος. Καταστροφή. Και όχι μόνο για τον κινηματογράφο δηλαδή...

27/8/2022
Αυτός ο Μουμτζής έγραψε ένα γελοίο κείμενο στην «Καθημερινή» σε σχέση με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, ότι δεν ακούγονταν τα τραγούδια του στο κρατικό ραδιόφωνο επί ΠΑΣΟΚ «με διοικητική απαγόρευση», πως ήταν από εκείνους τους καλλιτέχνες που εξαφανίστηκαν «γιατί δεν έδωσαν γη και ύδωρ στο αριστερό ιερατείο» και κάτι τέτοια.
Λοιπόν αυτά είναι σαχλαμάρες, που τις γράφουν μόνον ξεφωνημένοι φιλελέδες, που τυχαίνει να είναι και παντελώς άσχετοι με αυτά τα θέματα.
Εγώ το διατύπωσα το θέμα πολύ ωραία στο LiFO.gr., γράφοντας πως... «Πολλοί ποπ καλλιτέχνες (όχι όλοι), που είχαν ξεκινήσει στην δεκαετία του ’70, βρίσκονται πλέον εκτός κλίματος. Η ποπ οπισθοχωρεί φανερά, ενώ ανεβαίνουν τάχιστα το νεο-ρεμπέτικο και το νεο-λαϊκό τραγούδι» και πιο κάτω πως... «Εν τω μεταξύ κόβονται και οι διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιρειών από το ραδιόφωνο και πολλοί τέτοιοι δίσκοι, ποπ δίσκοι, που εξακολουθούσαν να τυπώνονται, περνάνε σχετικώς απαρατήρητοι (χωρίς διαφήμιση από ραδιόφωνο και τηλεόραση)», και λίγο πιο μετά... «κάπως έτσι ο Robert Williams «θα τα πάρει», όπως λέμε, αφού αντιμετωπίζεται πλέον ως «κομμένος», για να στραφεί φανερά προς το κόμμα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ήταν η Νέα Δημοκρατία, επί αρχηγίας Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, συνθέτοντας στρατευμένα τραγούδια».
Δηλαδή αυτό που γράφει ο Μουμτζής για «διοικητική απαγόρευση» είναι εντελώς της πλάκας.
Κατ’ αρχάς εγώ θυμάμαι να ακούω Ρόμπερτ Ουίλιαμς στο κρατικό ραδιόφωνο στα μέσα του ’80.
Και από το κρατικό είχα ακούσει για πρώτη φορά –100% αυτό που σας λέω– το καταπληκτικό «Σαν την δης» (που το έβαλα και στο κείμενο στο LiFO.gr), το οποίο κι έψαχνα μάταια, μετά, στα LP του Ουίλιαμς. Λέω «μάταια», γιατί το τραγούδι υπήρχε μόνο σε 45άρι, το οποίο θα αγόραζα από τον Γιάννη τον Βινύλιο στις αρχές των 90s, όταν έβγαζε πάγκο με δισκάκια στην Βρυσακίου, απέναντι από τους Διόσκουρους, στο Μοναστηράκι, πολύ πριν κάνει το γνωστό μαγαζί.
Κι είχα ακούσει κι άλλα τραγούδια του Ρόμπερτ Ουίλιαμς στο ραδιόφωνο, τότε, όπως το «Μες στην προσευχή μου σε θυμάμαι» κ.λπ., ενώ είμαι σίγουρος πως θα είχε εμφανισθεί και στην τηλεόραση ο Ρόμπερτ, τουλάχιστον επί... Σημίτη (εννοώ μετά το ’85, όταν ο «Κινέζος» ήταν υπουργός εθνικής οικονομίας).
Είμαι σίγουρος, δε, πως περισσότερα τραγούδια του Ουίλιαμς θα είχαν ακουστεί τότε στο κρατικό, απ’ όσα είχαν ακουστεί του Πασόκου Θωμά Μπακαλάκου – τα οποία δεν τα θυμάμαι σχεδόν καθόλου.
Αυτό που συνέβαινε τότε με το κρατικό ήταν το εξής.
Επειδή είχαν κοπεί οι διαφημιστικές εκπομπές των εταιρειών, οι παραγωγοί έπαιζαν κατά κόρον καινούρια τραγούδια. Κι έπαιζαν τα πάντα.
Εγώ στο κρατικό ραδιόφωνο είχα ακούσει τότε Περικλή Χαρβά («Στην Άσφαλτο»), Χρήστο Λεττονό («Στρατιωτικά»), Νικόλα Μητσοβολέα («Αφύλαχτη Διάβαση»), Ηδύλη Τσαλίκη («Αυταπάτη») κι είχα τρέξει μετά στα δισκάδικα για ν’ αγοράσω τους δίσκους.
Και αναφέρθηκα σ’ αυτά τα τέσσερα ονόματα, που είναι «άγνωστα» γενικώς, γιατί με τα γνωστά γινότανε χαμός. 50 φορές την ημέρα θα άκουγες Νταλάρα, Αρβανιτάκη, Φατμέ, Τερμίτες, Κατσιμιχαίους κ.λπ.
Όμως άκουγες και Πασχάλη, και Δάκη, και Ρόμπερτ Ουίλιαμς, απλά αυτά δεν πολυπαιζόντουσαν, δεν γινόταν «παιχνίδι» με αυτά τα τραγούδια – όχι ότι ήταν με «διαταγή» κομμένα.

26/8/2022
Pinnacle “Time slips by”…
https://www.youtube.com/watch?v=b0_Gh7b30RA

25/8/2022
Με τον Αφροαμερικανό Malcolm Mooney στο τραγούδι – πριν πάει ο Ιάπωνας Damo Suzuki. Στη σωστή 6λεπτη διάρκεια...
https://www.youtube.com/watch?v=ZAiYRCpvC2c

25/8/2022
Το σκάνδαλο των υποκλοπών έθαψε τον ψευτο-κοσμοπολιτισμό των Μητσοτάκηδων. Δεν πρόκειται να τους ξαναδείς στα CNN της Εσπερίας να παριστάνουν τους τσιτσερόνε του αμερικάνικου στόλου. Τους ήρθε από ’κει πετριά κανονική...

24/8/2022
«Χα, στέκομαι στη στάση το βραδάκι / αχ πάει το χρυσό καλοκαιράκι»...
Έχει ωραία ρυθμική κιθάρα. Να είχε και μία lead, αντί για το βιολάκι, τι καλά που θα 'τανε... Κόλλαγε με το ροκ ο Πατσιφάς το '69 και άφησε τον "έντεχνο" Κοντογιώργο να κάνει κουμάντο στον δίσκο...
https://www.youtube.com/watch?v=Q_QR5G9EOrY

24/8/2022
A rebel with a cause... (συνταρακτικός Ferre Grignard)
https://www.youtube.com/watch?v=ayGyIEQqeWA

24/8/2022
Νομίζω πως κινηματογραφικά δεν θα είχαν υπάρξει η Ευδοκία και ο λοχίας, αν δεν είχαν προηγηθεί ο Θάνος με την Δέσποινα.

Εικαστικά, δε, ο Παπατάκης πρέπει να είχε επηρεάσει πολύ κόσμο, του νέου ελληνικού κινηματογράφου, με τους «Βοσκούς», και πρώτον όλων τον Θόδωρο Αγγελόπουλο της Αναπαράστασης, που μέχρι τότε γύριζε ποπ ταινίες.
Δεν ξέρω... ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην τον επηρέαζε ο Παπατάκης τον Αγγελόπουλο και να συνέχιζε να γυρίζει ποπ ταινίες (ο Αγγελόπουλος), με συγκροτήματα και τραγουδιστές.
Θα μπορούσε να είχε κάνει φερ’ ειπείν, στην εποχή του Θιάσου, μια ταινία για τον Σαββόπουλο (με μάγους, Ζωζώ, μπουλούκια, αντάρτες, Ελλάδα-παράγκα κ.λπ.), που να μην ξέφευγε από το κόνσεπτ του Θιάσου, πηγαίνοντάς το και παραπέρα... Τέλος πάντων... όνειρα....
[πάντως για τους Βοσκούς θέλω να γράψω κάποια στιγμή και θα το πράξω]

23/8/2022
Και μην γράψει κανείς πως τραγουδάει σαν τον Tim Buckley. O Tim Buckley τραγουδούσε σαν τον Fred Neil...
https://www.youtube.com/watch?v=BdRRft5aGGY

22/8/2022
Σεπτέμβριος '73. Ενδιαφέρον πρόγραμμα...