η MONICA VITTI ως κατάσκοπος Modesty Blaise στην ομώνυμη ταινία του Joseph Losey, από το 1966

Μπορεί η μεγάλη ιταλίδα ηθοποιός Monica Vitti (1931-2022) να έγραψε ιστορία με την περίφημη «τριλογία της αλλοτρίωσης», δηλαδή τις ταινίες του Michelangelo Antonioni “L'avventura” (H Περιπέτεια) (1960), “La Notte” (Η Νύχτα) (1961) και “L'eclisse” (Η Έκλειψη) (1962), όμως είχε πρωταγωνιστήσει και σε άλλα φιλμ, πιο «ελαφρά», έως και κωμωδίες.
Μάλιστα η ίδια σε συνέντευξή της είχε προσδιορίσει όψεις του χαρακτήρα της και από ’κει και πέρα το τι της άρεσε αληθινά να παίζει στον κινηματογράφο. Μιλώντας, λοιπόν, με αφορμή τις ταινίες του Antonioni, είχε πει [«Επίκαιρα», τεύχος #225, 24-30 Νοεμβρίου 1972]:
«Με δυσαρεστεί το γεγονός ότι πρέπει να ερμηνεύω πάντα τραγικούς ρόλους. Θα ήθελα τόσο να κάνω τους ανθρώπους να γελούν! Θα πρέπει να καταλάβουν ότι είμαι φτιαγμένη ακριβώς γι’ αυτό».

Η Monica Vitti έπαιζε και σε «διασκεδαστικές» ταινίες λοιπόν –για να μην πούμε κυρίως σε τέτοιες– ήδη από τα μέσα του ’60 και μία από αυτές ήταν και η κατασκοπική περιπέτεια “Modesty Blaise” (1966), ένα παράξενο φιλμ του σημαντικού αμερικανού σκηνοθέτη Joseph Losey.
Είναι σίγουρο πως ο Losey δεν θα σκηνοθετούσε κάτι προφανές και επίπεδο και πως θα περνούσε τα δικά του χαρακτηριστικά, ακόμη και σε μια κωμωδία της εποχής του Swinging London – παρότι η Monica Vitti μοιάζει κάπως έξω από τα νερά της… ίσως γιατί «μιλάει» αγγλικά ή ίσως πάλι γιατί την είχε από πολύ κοντά ο Michelangelo Antonioni και την καθοδηγούσε κρυφά από τον Joseph Losey! Εν ολίγοις...
Μια κατάσκοπος, η Modesty Blaise, που δουλεύει για την βρετανική κυβέρνηση, καλείται να προστατεύσει μια αποστολή με διαμάντια, που προορίζονται για ένα σεΐχη, αλλά μια συμμορία με αρχηγό τον Gabriel (υποδύεται ο Dirk Bogarde) έχει βάλει στο μάτι την αποστολή και... κάπου η μπάλα χάνεται.
Πιο πολύ η ταινία αξίζει για τα χρώματά της, τα ντεκόρ της, ίσως για την lounge μουσική της από τον καλό βρετανό τζάζμαν John Dankworth και φυσικά για την χάρμα ιδέσθαι Monica Vitti, που χειρίζεται τα διάφορα πρακτορικά γκάτζετ σαν τους άντρες συναδέλφους της, παίζοντας με την αυτοπεποίθηση της γυναίκας που ξέρει να ορίζει τον εαυτό της, παίρνοντας εκείνο που θέλει με τη θέληση και την εξυπνάδα της.
Μπορεί να την έχουμε συνηθίσει σε άλλους ρόλους την Monica Vitti και να μας φαίνεται «κάπως», σ’ αυτήν την κόμικ-καρικατούρα, αλλά ok…
Να πούμε, επίσης, πως η Monica Vitti ήταν πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα στα χρόνια του ’60 και αξίζει εδώ να μεταφέρουμε ένα ωραίο περιστατικό, που είχε διηγηθεί ο Διονύσης Σαββόπουλος στο περιοδικό LiFO (τον Δεκέμβριο του 2009), ενθυμούμενος τον πρώτο καιρό του στην Αθήνα, στις αρχές του ’63, όταν οι φοιτητικές αναταραχές ήταν, τότε, στην ημερησία διάταξη:

«(...) Μάλιστα, την ημέρα της μεγάλης διαδήλωσης του Χημείου την άνοιξη του ’63, που είχε απαγορευτεί από την Αστυνομία, κατά σύμπτωση είχε βγει η καινούργια “Πανσπουδαστική”, η οποία είχε αφιέρωμα στον Αντονιόνι, η “Περιπέτεια” ήταν τότε νομίζω. Στο εξώφυλλο ήταν η Μόνικα Βίτι. Οπότε έβλεπες εκατοντάδες διαδηλωτές να επιτίθενται στην Αστυνομία ανεμίζοντας τη Μόνικα Βίτι. Σουρεαλιστικό».
Και όντως, με το τεύχος της Πανσπουδαστικής (το υπ’ αριθμόν #42) να κυκλοφορεί από τον Δεκέμβριο του 1962.
Η ταινία “Modesty Blaise” είχε παιχθεί στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή;
Φυσικά. Συνέβη το καλοκαίρι του 1966, κάνοντας μάλιστα εντύπωση – κυρίως λόγω της ακαταμάχητης εικόνας της Modesty Blaise. Και κάπως έτσι «τσιμπάει» και η Επιθεώρηση της εποχής, με τους συγγραφείς Βασιλειάδη-Κατσάμπη-Μιχαηλίδη-Στολίγκα να ενσωματώνουν ανάλογο σκετς στο έργο «Η Πεπονόφλουδα». Ελληνίδα Modesty Blaise; Η Μάρθα Καραγιάννη!
Μια μελαχρινή; Φυσικά, καθότι και η ορίτζιναλ Modesty Blaise, στο πρωτότυπο κόμικ των Peter O'Donnell και Jim Holdaway (που ήταν η αρχή των πάντων), ήταν επίσης μελαχρινή. 

Ας προσθέσουμε, επίσης, πως το κόμικ του Peter O'Donnell κάποια στιγμή θα περάσει και στα βιβλία, μ’ ένα απ’ αυτά, το «Σαλαμάντρα 4», να τυπώνεται το 1971 και στην Ελλάδα, με το κόμικ αυτό καθ’ αυτό να δημοσιεύεται στις «Εικόνες», το 1966, στη συνέχεια, στα χρόνια του ’80, στην εφημερίδα «Απογευματινή» και πιο μετά στο κοριτσίστικο περιοδικό «Κατερίνα».

Αξίζει να σημειώσουμε, τέλος, πως η Monica Vitti δεν έκανε αυτό που θα λέγαμε «τεράστια διεθνή καριέρα», επειδή όπως είχε πει και η ίδια, δεν της άρεσε να ταξιδεύει με το αεροπλάνο, καθότι δεν έβλεπε το λόγο «γιατί θα πρέπει κανείς να βιάζεται, μ’ αυτό τον τρόπο, να πετά πάνω από ηπείρους και χώρες, χωρίς να βλέπει και να γνωρίζει τίποτα» και πως της άρεσε πολύ να ζει στην εξοχή, και ειδικότερα στο Βένετο, τονίζοντας:
«Θα μου άρεσε να βγαίνω το πρωί και να συναντώ γνωστά πρόσωπα, να χαιρετώ χαμογελαστούς ανθρώπους, τον μανάβη ή την γριούλα της γειτονιάς. Γεννήθηκα στην Ρώμη, αλλά δεν μου αρέσει να ζω στην Ρώμη. Αν θέλω να κάνω έντονη ζωή, προτιμώ το Παρίσι. Αλλά αν θέλω να ζήσω, όπως μου αρέσει, προτιμώ μια γωνιά της ιταλικής επαρχίας. Είναι θαυμάσιο να έχεις πολύ κόσμο γύρω σου, να τρως με φίλους σε κάποια λαϊκή ταβέρνα, ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους. Είμαι από αυτούς, που έχουν πάντα ανάγκη από φίλους κοντά τους, για να αισθάνονται ευτυχισμένοι, για να επαναλαμβάνουν πάντα τα ίδια πράγματα. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω, χωρίς συνήθειες».

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό YELLOW BOX (τεύχος #13, Απρίλιος-Μάιος 2022)