ΜΑΙΡΗ ΜΟΝΤ μια σπουδαία ερμηνεύτρια του ελαφρού τραγουδιού, που διέπρεψε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 – ήταν σύζυγος του μαέστρου και συνθέτη Αλέκου Σπάθη, ενώ είχε εμφανισθεί και στον κινηματογράφο

Υπάρχει μια προκατάληψη για το ελληνικό ελαφρό τραγούδι των δεκαετιών του ’50 και του ’60. Για αρκετούς θεωρείται δευτερεύον, ενώ και οι δημιουργοί του, οι συνθέτες, οι στιχουργοί και οι τραγουδιστές του, δεν θεωρούνται εφάμιλλης αξίας με τα ανάλογα πρόσωπα του «κλασικού λαϊκού».
Επικρατεί η αντίληψη πως το ελαφρό τραγούδι δεν ήταν λαϊκό, πως δεν εξέφραζε τις χαρές, τις αγωνίες ή και τα δράματα του λαού (την φτώχεια, την ανέχεια, το κυνήγι των μισών Ελλήνων από τους άλλους μισούς, τα κοινωνικά προβλήματα, την μετανάστευση) και πως σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να βρίσκεται στο ίδιο πλατύσκαλο με το «κλασικό λαϊκό», αλλά κάπου πιο κάτω.
Αλήθειες υπάρχουν παντού. Όπως υπάρχουν και ελαφρά τραγούδια με κοινωνικό περιεχόμενο ή με στίχους του Γιάννη Ρίτσου. Και φυσικά υπάρχουν και λαϊκά φαιδρά και αδιάφορα, όπως υπάρχουν και μεγαλειώδη.
Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η «επανάσταση» στο ελληνικό τραγούδι, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, δεν έγινε από τους λαϊκούς συνθέτες, αλλά από τους «έντεχνους», τους «δυτικούς», τους «ελαφρούς», γιατί τέτοιοι ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.
Αναγνώριζαν, βεβαίως, αμφότεροι, την αξία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, έχοντας επηρεαστεί σφόδρα και από τα δύο, αλλά προχώρησαν παραπέρα, μπολιάζοντας το λαϊκό τραγούδι, με «έντεχνα» στοιχεία, «ελαφρά» και άλλα, δημιουργώντας το νέο πλαίσιο.
Την ίδια γραμμή είχαν ακολουθήσει, φυσικά, και άλλοι «έντεχνοι» συνθέτες, σημαντικοί και σπουδαίοι, όπως ο Μίμης Πλέσσας εξόχως, ο Νίκος Μαμαγκάκης ή και ο Σταύρος Κουγιουμτζής, μα ακόμη και οι Γεράσιμος Λαβράνος και Κώστας Κλάββας, ενώ όλους αυτούς θα έρχονταν να συνοδεύσουν οι παλαιότεροι συνάδελφοί τους όπως οι Γιάννης Σπάρτακος, Κώστας Γιαννίδης, Τάκης Μωράκης, Αλέκος Σπάθης, Λυκούργος Μαρκέας, Κώστας Καπνίσης, Σπήλιος Μεντής κ.ά., για να μην αναφέρουμε ακόμη και τον Γιώργο Μουζάκη.
Δίπλα, δηλαδή, στους Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιώργο Μητσάκη, Απόστολο Καλδάρα, Μπάμπη Μπακάλη, Θόδωρο Δερβενιώτη και όλους τους υπόλοιπους βάρδους του «κλασικού λαϊκού» πορεύονταν και οι «ελαφροί», στο δικό τους μονοπάτι. Μάλιστα, ορισμένες φορές, αυτά τα μονοπάτια τέμνονταν.

Κομβικό σημείο για την τόνωση, για την ενδυνάμωση της αξίας του «ελαφρού» υπήρξαν τα τρία Φεστιβάλ Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ., τις χρονιές 1959, 1960 και 1961, καθώς σε αυτά συμμετείχαν οι πάντες – όλοι οι προαναφερόμενοι του «ελαφρού» και βεβαίως οι Χατζιδάκις-Θεοδωράκης.
Σ’ εκείνο το φεστιβάλ, στην πρώτη διοργάνωση του 1959, όταν είχαν βραβευθεί τα τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι «Κάπου υπάρχει αγάπη μου» με την Νάνα Μούσχουρη (πρώτο βραβείο) και Μίμη Πλέσσα-Κώστα Πρετεντέρη «Ξέρω κάποιο αστέρι» με τους Νάνα Μούσχουρη-Τρίο Καντσόνε (δεύτερο βραβείο), είχε ακουστεί και το τραγούδι των Αλέκου Σπάθη-Γιώργου Οικονομίδη «Φύγε» με την Μαίρη Μοντ και το Τρίο Καντσόνε.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/mairi-mont-mia-spoydaia-ermineytria-toy-elafroy-tragoydioy-poy-dieprepse-stis