JOSH SINTON ένας διαχρονικός fan του Steve Lacy

Για τον βαρύτονο σαξοφωνίστα Josh Sinton έχουμε γράψει κάμποσες φορές στο blog, με αφορμή είτε σόλο προσωπικούς δίσκους του, όπως το “b.” [FiP Recordings, 2021] είτε άλλους με ευρύτερα σχήματα, σαν το Josh Sinton’s Predicate Trio (το “Making Bones…”, στην ILUSO, το 2018) και το τρίο Tony Falco / Josh Sinton / Jed Wilson (το “Adumbrations” στις FiP Recordings, το 2022), τονίζοντας, παραλλήλως, την ιδιαίτερη σχέση, που έχει οικοδομήσει με τις δουλειές του (ο Sinton), με τον σημαντικό σοπράνο σαξοφωνίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή Steve Lacy (1934-2004).
Τουλάχιστον τρία άλμπουμ του Josh Sinton είναι αφιερωμένα στον Steve Lacy, και λέμε βασικά για τις εγγραφές του με τους (The) Ideal Bread, δηλαδή τις “Ideal Bread” (2007), “Transmit” (2010) και “Beating the Teens” (2014), ενώ ένα ακόμη στρίβει τώρα στο player.

Πρόκειται για το «Steve Lacy’s Book of Practitioners, Vol.1 “H”» [FiP Recordings, 2022], το οποίον αποτελεί αναδημιουργία, κατά βάση, ενός σόλο LP του Steve Lacy, σόλο για σοπράνο σαξόφωνο εννοείται, του «Hocus-Pocus / Book “H” of “Practitioners”», που είχε ηχογραφηθεί στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Salve Mater, στην Lovenjoel του Βελγίου, τον Δεκέμβριο του 1985, για να κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά (1986) από την Les Disques Du Crépuscule, σε παραγωγή του Wim Mertens!
Τα κομμάτια στο CD του Josh Sinton είναι εκείνα τα έξι του Steve Lacy, από το δικό του άλμπουμ, με την ίδιαν ακριβώς διαδοχή.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως η γνωριμία Sinton-Lacy ξεκινά από τότε όπου ο Lacy δίδασκε στο New England Conservatory, στις αρχές των 00s, και ο Josh Sinton ήταν ακόμη φοιτητής. Όπως λέει ο ίδιος ο Sinton:
«Τότε ρώτησα τον Steve Lacy, αν θα μπορούσα να παίξω το “Hustles” στο βαρύτονο (σ.σ. το τέταρτο από τα κομμάτια του αυθεντικού άλμπουμ) και αν η επανάληψη κάθε ενότητας θα έπρεπε να είναι κυριολεκτική. Επίσης τον είχα ρωτήσει για το πώς θα έπρεπε να προσεγγίσω το αυτοσχέδιο τμήμα του κομματιού κ.ο.κ. Οι περισσότερες από τις απαντήσεις του ήταν ναι μεν φιλικές, αλλά λιτές. Βασικά αυτό που θυμάμαι να λέει είναι ότι δεν πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να παιχθεί το συγκεκριμένο κομμάτι στο βαρύτονο. Έτσι, και αφού είχα ολοκληρώσει το παίξιμό μου, εκείνος απλώς είχε καθίσει εκεί τρίβοντας το πιγούνι του και λέγοντας: “λοιπόν, υποθέτω ότι μπορείς να το παίξεις στον βαρύτονο”».
Ο Steve Lacy περιέγραφε τις φόρμες των συγκεκριμένων κομματιών ως σταθερές. Υπήρχε η σύντομη εισαγωγή, μια σειρά επαναλαμβανόμενων μοτίβων ξετυλιγόταν με αυστηρή σειρά, μετά η εισαγωγή επέστρεφε, οδηγώντας έτσι στο αυτοσχεδιαστικό μεσαίο τμήμα, το οποίο στηριζόταν στον τρόπο που καθόριζε η εισαγωγή. Όταν αυτό το τμήμα ολοκληρωνόταν, το κύριο σύνολο των μοτίβων επανερχόταν και πάλι στο προσκήνιο.
Τα κομμάτια, φυσικά, ήταν εντελώς προσωπικά, καθότι ο Steve Lacy τα συνέθετε έχοντας κατά νου κάποια πρόσωπα, που τον ενέπνεαν. Με την σειρά τα πρόσωπα αυτά ήταν: ο bebop vocalist και ποιητής Babs Gonzales, ο σαξοφωνίστας Sonny Stitt, ο τσιρκολάνος Karl Wallenda, o βιολιστής-συνθέτης Niccolò Paganini, o μάγος Harry Houdini και ο πιανίστας συνθέτης James P. Johnson.
Η προσέγγιση του Sinton, τώρα, σίγουρα είναι αυτοσχεδιαστική και σίγουρα «πατάει» πάνω στους «κανόνες», που εμφάνιζε ο Lacy στην δική του εγγραφή, που χαρακτηριζόταν για την εντελώς free οπτική του, καθώς άλλαζε αυτή αναλόγως με την διάθεση της στιγμής.
Στο εισαγωγικό “Hubris” π.χ. ο Sinton χρησιμοποιεί σύντομα και κάπως απότομα φυσήματα , που, σταδιακά κινούνται προς μία περισσότερο funky φρασεολογία. Στο “Hallmark”, που ακολουθεί, ο Sinton ξεκινά κάπως διαλογιστικά, αλλά στην πορεία εκείνο που ακούμε μοιάζει σαν να συνομιλεί το βαρύτονο με τον εαυτό του.
Τέλος πάντων το άκουσμα παραμένει, καθ’ όλη την εξέλιξη του άλμπουμ, καίριο, απρόσμενο και ριζοσπαστικό, τιμώντας ασυζητητί και τον Steve Lacy κι εκείνο το άλμπουμ του 1986, και βεβαίως την ιστορία και το σύγχρονο «πρόσωπο» του βαρύτονου σαξοφώνου.
Επαφή: www.joshsinton.com