Ο Δημήτρης Αγγελάκης (Dimitris Angelakis) είναι συνθέτης και τζαζ
βιμπραφωνίστας. Δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος στον χώρο, καθώς τον συναντάμε,
πολλά χρόνια τώρα, σε ποικίλες εγγραφές (άλμπουμ) των Αντώνη Σουσάμογλου, Σάκη
Ζαχαριάδη, Q Orchestra,
Δημήτρη Καλαντζή, Γιάννη Παπατριανταφύλλου, 4hardgroove κ.ά., είναι, όμως, τώρα η πρώτη φορά, κατά την οποίαν
ο Δημήτρης Αγγελάκης μας παρουσιάζεται μ’ ένα προσωπικό CD του. Αποκαλείται “Long Way Home” (2022) και κυκλοφορεί
από την ΠΚ Music (την
εταιρεία του κοντραμπασίστα Πέτρου Κλαμπάνη).
Στο άλμπουμ αυτό τον Δημήτρη Αγγελάκη, που χειρίζεται βιμπράφωνο φυσικά, συνοδεύουν οι Γιώργος Κοντραφούρης fender rhodes, πιάνο, Κίμων Καρούτζος μπάσο και Jason Wastor ντραμς.
Το “Long Way Home”
περιλαμβάνει οκτώ tracks,
πέντε πρωτότυπα (συνθέσεις του Αγγελάκη) και τρεις versions, στο “Coral keys” του Walter Bishop Jr., στο “Very early” του Bill Evans και
στο “Polka dots and moonbeams”
του Jimmy Van Heusen.
Τα κομμάτια αυτά, οι διασκευές, τοποθετούνται από την θέση 5 του track list και μετά – και κάπως
έτσι θα λέγαμε πως το «πρώτο μέρος» του άλμπουμ, με τις τέσσερις συνθέσεις του
Αγγελάκη, μας δίνει μιαν αρκετά καλή και πλήρη «εικόνα» των ευρύτερων
δυνατοτήτων του έλληνα βιμπραφωνίστα.
Ο Δημήτρης Αγγελάκης, λοιπόν, έτσι όπως μας παρουσιάζεται εδώ φανερώνει στοιχεία αξιόλογου συνθέτη – πέρα από εκείνα του εκτελεστή. Τα κομμάτια του είναι πολύ καλά, ρέοντα, με «σωστές» αναπτύξεις, ωραίες μελωδικές γραμμές, «κοψίματα», επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, παρέχοντας χώρο και για μικρά κατά κύριο λόγο σόλι, μα και για πλήρες και πυκνό ομαδικό παίξιμο.
Μέσα σ’ αυτό το σφιχτό μεν, αλλά άψογα οριοθετημένο πλαίσιο οι τρεις συνεργάτες-μουσικοί δεν έχουν τίποτ’ άλλο να πράξουν από το να ακολουθήσουν τα μοτίβα, που αναπτύσσει ο Αγγελάκης, με σύντομες αλλά καίριες παρεμβάσεις, πότε από το πιάνο και το rhodes του Γ. Κοντραφούρη και πότε από το μπάσο του Κίμωνα Καρούτζου – με τα ντραμς του Jason Wastor και το μπάσο, όταν συνοδεύει (και δεν παίζει σόλο), να ακολουθούν το ρυθμικό μενού που «κανονίζει» ο Δ. Αγγελάκης, με πάθος και συνέπεια.
Έτσι, οι συνθέσεις, είτε είναι τετράλεπτες αυτές, είτε αγγίζουν τα επτά λεπτά, είτε είναι αργές (μπαλαντικές), είτε γρήγορες και πιο groovy, ακούγονται πάντοτε με την ίδια άνεση, δίχως να ξεπέφτουν στην επανάληψη και δίχως να κουράζουν.
Όμως και οι versions είναι πολύ καλές, δείχνοντας κι αυτές, αν θέλετε, τον τρόπο που «σκέπτεται» συνθετικώς ο Δ. Αγγελάκης, επιχειρώντας να συνδυάσει επιδράσεις από το αμερικάνικο song book, μαζί με soul jazz hints και waltz στοιχεία.
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι εκείνο που πρέπει να είναι – κι εννοούμε με αυτό την συγκρότηση ενός «τέλειου» άλμπουμ, με ειδική και επεξεργασμένη ατμόσφαιρα, καθ’ όλη την πορεία του, που διακρίνεται περαιτέρω για την συνθετική και οργανοπαικτική του δύναμη.
Επαφή: https://www.dimitrisangelakis.com/
Στο άλμπουμ αυτό τον Δημήτρη Αγγελάκη, που χειρίζεται βιμπράφωνο φυσικά, συνοδεύουν οι Γιώργος Κοντραφούρης fender rhodes, πιάνο, Κίμων Καρούτζος μπάσο και Jason Wastor ντραμς.
Ο Δημήτρης Αγγελάκης, λοιπόν, έτσι όπως μας παρουσιάζεται εδώ φανερώνει στοιχεία αξιόλογου συνθέτη – πέρα από εκείνα του εκτελεστή. Τα κομμάτια του είναι πολύ καλά, ρέοντα, με «σωστές» αναπτύξεις, ωραίες μελωδικές γραμμές, «κοψίματα», επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, παρέχοντας χώρο και για μικρά κατά κύριο λόγο σόλι, μα και για πλήρες και πυκνό ομαδικό παίξιμο.
Μέσα σ’ αυτό το σφιχτό μεν, αλλά άψογα οριοθετημένο πλαίσιο οι τρεις συνεργάτες-μουσικοί δεν έχουν τίποτ’ άλλο να πράξουν από το να ακολουθήσουν τα μοτίβα, που αναπτύσσει ο Αγγελάκης, με σύντομες αλλά καίριες παρεμβάσεις, πότε από το πιάνο και το rhodes του Γ. Κοντραφούρη και πότε από το μπάσο του Κίμωνα Καρούτζου – με τα ντραμς του Jason Wastor και το μπάσο, όταν συνοδεύει (και δεν παίζει σόλο), να ακολουθούν το ρυθμικό μενού που «κανονίζει» ο Δ. Αγγελάκης, με πάθος και συνέπεια.
Έτσι, οι συνθέσεις, είτε είναι τετράλεπτες αυτές, είτε αγγίζουν τα επτά λεπτά, είτε είναι αργές (μπαλαντικές), είτε γρήγορες και πιο groovy, ακούγονται πάντοτε με την ίδια άνεση, δίχως να ξεπέφτουν στην επανάληψη και δίχως να κουράζουν.
Όμως και οι versions είναι πολύ καλές, δείχνοντας κι αυτές, αν θέλετε, τον τρόπο που «σκέπτεται» συνθετικώς ο Δ. Αγγελάκης, επιχειρώντας να συνδυάσει επιδράσεις από το αμερικάνικο song book, μαζί με soul jazz hints και waltz στοιχεία.
Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι εκείνο που πρέπει να είναι – κι εννοούμε με αυτό την συγκρότηση ενός «τέλειου» άλμπουμ, με ειδική και επεξεργασμένη ατμόσφαιρα, καθ’ όλη την πορεία του, που διακρίνεται περαιτέρω για την συνθετική και οργανοπαικτική του δύναμη.
Επαφή: https://www.dimitrisangelakis.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου