ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 464

14/9/2022
Ο Στέλιος πέθανε του Σταυρού, πριν από 21 χρόνια. Να το θυμάστε πάντα...

14/9/2022
>>Μεγαλοπρεπής, αρχοντική, δυναμική, η Ειρήνη Παπά ήταν η προσωποποίηση του ελληνικού κάλλους στην κινηματογραφική οθόνη και στη θεατρική σκηνή, μία διεθνής πρωταγωνίστρια που εξέπεμπε ελληνικότητα.<<
«Προσωποποίηση του ελληνικού κάλλους», «εξέπεμπε ελληνικότητα»... στάνταρ κλισέ λογυδρίου χουντικής γυμνασιάρχου.

14/9/2022
Άμα το ψάξεις λίγο βρίσκεις ωραίες και άγνωστες φωτογραφίες της Ειρήνης Παπά, για να προβάλλεις – όχι τις ίδιες και τις ίδιες. “The Desperate Ones” (1967) του Alexander Ramati...

14/9/2022
Παντού θα διαβάσεις για την μη-καθοριστική παρουσία της Ειρήνης Παπά στο 666 των Aphrodite's Child, αλλά πουθενά δεν θα διαβάσεις για τον αληθινά καθοριστικό ρόλο της στο επίσης 2LP "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε ποίηση Διονυσίου Σολωμού.
Στην φωτογραφία από αριστερά: Γιάννης Μαρκόπουλος, Ειρήνη Παπά, Νίκος Ξυλούρης, Λάκης Χαλκιάς και Ηλίας Κλωναρίδης.

14/9/2022
Πόσα λάθη υπάρχουν εδώ; Τρία τουλάχιστον...

>>Το 1972 εμφανίζεται στο πλευρό τού, αργότερα βραβευμένου με Όσκαρ Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Την πείθει να δοκιμάσει το ταλέντο της στο τραγούδι. Η Ειρήνη Παπά ηχογραφεί μαζί του το «666», τελευταίο άλμπουμ του μουσικού συγκροτήματος «Aphrodite's Child», με αναφορές στην «Αποκάλυψη του Ιωάννη» και στιχουργική συμβολή του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη.<<

14/9/2022
ΕΥΤΥΧΩΣ ΧΑΣΑΜΕ
Όταν οι αθλητικές νίκες δεν τοποθετούνται στη σωστή τους διάσταση και μετατρέπονται σε «εθνικές επιτυχίες», επί των οποίων σπεκουλάρουν αηδιαστικά οι πολιτικάντηδες με τους αυλοκόλακές τους, προκειμένου να κρύψουν τους διασυρμούς τους, δεν είναι αμαρτία να μετατρέπεσαι σε... δωσίλογο και να είσαι ακόμη και με τον πιο αχώνευτο αντίπαλο.
Δεν πρέπει να σε ενώνει απολύτως τίποτα με την πολιτική αγυρτεία.. Κανόνας.

14/9/2022
Τους έχω ικανούς τους Γερμανούς. στον επόμενο λογαριασμό, να μας χρεώσουνε και τα στεφάνια, που τους καταστρέψαμε στο ευρωμπάσκετ. Τέτοιο σφυροκόπημα μόνο στις χαλυβουργίες του Ρουρ...

13/9/2022
Για το χίπικο άρθρο «Μπέρκλεϋ: Η Μέκκα της αμφισβητήσεως» και για τους νορβηγούς progsters Titanic το είχα αγοράσει κάποτε αυτό, αλλά τώρα παίζει για άλλο λόγο... Κώστας Καζάκος RIP…

13/9/2022
ΖΗΤΩ Ο ΖΑΝ-ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ UNDERGROUND!!
Σκανάρω ένα τμήμα της ελληνο-ψυχεδελικής τεχνοτροπίας διαφήμισης της νεανικής εκπομπής «Γεύσι από Νειάτα», που παρουσίαζαν δύο παιδιά, ο Αλέξης και η Χριστίνα, στην χουντική τιβί, στο κανάλι 5 των Ενόπλων (λίγο πιο μετά ΥΕΝΕΔ), το 1970, κάθε Τετάρτη, στις 6 το απόγευμα.
Τα παιδιά έβαζαν και μουσικές, μιλούσαν για την μόδα unisex, το θέατρο του Αραμπάλ, συνέκριναν τους Beatles με τον Μότσαρτ, μιλούσαν για το underground, δηλαδή τον underground κινηματογράφο (η λέξη ήταν συνυφασμένη, τότε, με τον κινηματογράφο) και άλλα διάφορα.

Η χούντα δεν είχε πρόβλημα να προπαγανδίζει, ακόμη και από την τηλεόραση, το underground ή τον Γκοντάρ και οτιδήποτε άλλο ερχόταν από την Δύση. Και το ροκ φυσικά.
Είναι γνωστά αυτά, αλλά ελάχιστοι τα γνωρίζουν όπως και όσο πρέπει, έχοντας τον τρόπο να τα διαχειριστούν σήμερα.

13/9/2022
Πριν από τρεις μήνες τον βρίζανε, τώρα "ο γίγαντας του γαλλικού νέου κύματος"...
«Η παρέμβαση του Ζελένσκι στο φεστιβάλ των Καννών είναι προφανής, αν την εξετάσουμε από την άποψη αυτού που ονομάζεται “σκηνοθεσία”: ένας κακός ηθοποιός, ένας επαγγελματίας κωμικός υπό το βλέμμα άλλων επαγγελματιών οικείων επαγγελμάτων. Νομίζω ότι έχω πει κάτι ανάλογο πριν από πολύ καιρό. Χρειάστηκε έτσι η σκηνοθεσία του νιοστού παγκόσμιου πολέμου και η απειλή μιας ακόμη καταστροφής για να μάθει ο κόσμος ότι οι Κάννες είναι ένα εργαλείο προπαγάνδας, όπως όλα τα άλλα. Προπαγανδίζουν τη δυτική αισθητική…
Η συνειδητοποίηση αυτή δεν είναι κάτι σπουδαίο κι όμως ήδη είναι. Η αλήθεια των εικόνων έρχεται αργά. Τώρα, φανταστείτε ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι αυτή η αισθητική που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ενός παγκόσμιου φεστιβάλ, του οποίου οι ενδιαφερόμενοι είναι τα κράτη που βρίσκονται σε σύγκρουση ή μάλλον “συμφέροντα”, που μεταδίδουν αναπαραστάσεις των οποίων είμαστε όλοι θεατές… εσείς και εγώ. Ακούω συχνά τον όρο “σύγκρουση συμφερόντων”, ο οποίος είναι ταυτολογία. Υπάρχει σύγκρουση, μικρή ή μεγάλη, μόνο αν υπάρχει συμφέρον.
Πέραν της μαζικοποίησης των δολοφονιών, δεν έχουν αλλάξει πολλά: Βρούτος, Νέρωνας, Μπάιντεν ή Πούτιν, Κωνσταντινούπολη, Ιράκ ή Ουκρανία…».
ΖΑΝ-ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ

13/9/2022
Δεν μπορώ να τον καταλάβω τον κόσμο. Kι ούτε θα τον καταλάβω ποτέ, αφού δεν τον έχω καταλάβει μέχρι τώρα...
Όταν έκανα το κείμενο για την ταινία «Αναζήτησις...» του Ερρίκου Ανδρέου δεν περίμενα ότι ο κόσμος θα το γούσταρε τόσο πολύ. Ότι θα έκανε μερικές χιλιάδες shares κ.λπ.
Αλλά ακριβώς επειδή είχε μοιραστεί τόσο πολύ περίμενα να υπάρξουν και κάποιες αντιδράσεις.
Και τούτο, επειδή είχα γράψει πως ο Ανδρέου έκανε κριτική στην μεγαλοαστική τάξη, επεξηγώντας το γιατί και επειδή ο Αντωνόπουλος (κυρίως αυτός), μα και η Έλενα Ναθαναήλ (ως ένα σημείο και αυτή) ενσάρκωναν αρνητικούς ρόλους.
Περίμενα να βγούνε κάποιοι και να πούνε... ρε Τρούσα, τι είναι αυτά που γράφεις, για... ολιγάρχες, για... Παττακούς και τα ρέστα. Τι το πολιτικοποιείς; Σαν πολύ μακριά δεν το πας;
Τίποτα... κιχ... ουδένα τέτοιο σχόλιο. Λες και κανείς δεν διάβασε το κείμενο. Γιατί, να πιστέψω ότι το διάβασαν όλοι και συμφώνησαν μαζί μου, μού μοιάζει απίθανο.
Ο κόσμος έβαζε λάικ και «μοίραζε» κατά ριπάς, επειδή είχε κάτι καρφωμένο στο μυαλό του, σε σχέση με την «Αναζήτησις...», όχι γιατί του άρεσαν αυτά που έγραφα, τα οποία αμφιβάλλω αν διάβασε – αν κρίνω από τα σχόλια τού τύπου ... «αχ, τι ωραία η Έλενα!», «τι γόης ο Αντωνόπουλος!», «τι ατμόσφαιρα!», η «Μύκονος!» και τέτοια.
Αναρωτιέμαι, ορισμένες φορές, για ποιους και κυρίως για πόσους γράφουμε...
Φυσικά, αν έγραφα κάτι, για το οποίο έχει γνώμη (δεν λέω γνώση) όλος ο κόσμος,, ένα προβοκατόρικο κείμενο περί μπάσκετ φερ’ ειπείν, θα γινότανε «σφαγή» και τα σχόλια θα ήτανε χιλιάδες...

12/9/2022
ΔΕΘ, χωρίς Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού είναι αυγολέμονο, χωρίς αυγά και λεμόνι.
Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από το πρώτο «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης», όπως το λέγαμε –κιχ από παντού– κι εγώ ρίχνω την ιδέα κάθε χρόνο, από του χρόνου, αφού κάποιοι επαΐοντες δεν το σκέφτηκαν να το κάνουν από φέτος, όπως θα ήταν το σωστό, να επαναλειτουργήσει το Φεστιβάλ με τα ίδια ακριβώς τραγούδια κάθε χρονιάς (τα παλιά θέλουμε, δεν θέλουμε καινούρια), με νέες ενορχηστρώσεις προφανώς, με ζωντανή ορχήστρα και όχι playback, με νέους ερμηνευτές και με νέες ψηφοφορίες, μήπως γινόταν να αποκατασταθούν, έστω και κατόπιν εορτής, οι ουκ ολίγες αδικίες.
Εφέτος έπρεπε να ακουστούν σε μια λαμπρή γιορτή στο Αλεξάνδρειο όλα τα τραγούδια του 1962. Του χρόνου του ’63, του παραχρόνου του ’64 και ούτω καθ’ εξής.
Και κάπως έτσι θ’ ακούγαμε κι εμείς, με σωστή σύγχρονη φεστιβαλική ορχήστρα, τον Άνεμο, το 2031...
Λεφτά για το Φεστιβάλ και όχι για το ΝΑΤΟ...
https://www.youtube.com/watch?v=60nsWIZ80CI

12/9/2022
Οι... κρυφοβασιλικοί είναι εν τω μεταξύ και έξαλλοι φαν του ράλλυ ακρόπολις, το οποίο μας το περνάνε για πολιτιστικό γεγονός και μάλιστα υψίστης σημασίας. Πρόκειται για αγράμματους, που συγχέουν τον πολιτισμό με τον τουρισμό (κάποτε, επί ΓΑΠ, είχαμε και Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, αλλά ο Σαμαράς, να’ ναι καλά ο άνθρωπας, το κατήργησε!) και που νομίζουν ότι τα καρμπιρατέρ και οι τσιμούχες, μπορεί και να είναι κάτι σαν το αέτωμα του Παρθενώνα ή σαν τους ναύτες του Τσαρούχη...

12/9/2022
Πάντως εγώ βλέποντας χθες στο μπάσκετ να σπάνε οι σύγχρονοι «σουτέρ» τα καλάθια, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να βρω κανα λούνα παρκ με κρίκους και μπουκάλια, να πάω να ρίξω μερικούς...
Πιο εύκολα ρίχνεις κρίκο από τα 6,75 στο λαιμό του μπουκαλιού, παρά βλέπεις εύστοχο σουτ για τρίποντο...

12/9/2022
Δεύτερο αθλητικό ποστ στη σειρά...
Δεν υπάρχει πιο γελοίο και πιο κακόγουστο άθλημα από το αμερικάνικο ποδόσφαιρο.
Το διαπίστωσα εκ νέου ξαναβλέποντας, εσχάτως, το απαράδεκτο τελευταίο ημίωρο του M*A*S*H.
[μάγκες εδώ πέρα που έρχεστε να με διαβάζετε να ξέρετε ότι θα λέω ανάποδα πράγματα, είτε μιλάω για το μπάσκετ είτε μιλάω για ταινίες κ.λπ., πολλές φορές δε και από σκέτη αντίδραση στην ομοιομορφία που με κατακλύζει]

12/9/2022
Το μπάσκετ έχει γίνει τελείως της πλάκας. Τρέχουν όλοι σαν αφιονισμένοι, ξαφνικά σταματάνε, βγάζουν την μπάλα «έξω» και σπάνε τα στεφάνια με τα τρίποντα...
Παλιά, στα σέβεντις ας πούμε, όταν δεν υπήρχαν τα 6,25 / 6,75, υπήρχαν ελάχιστοι σουτέρ, που τολμούσαν να ρίξουν σουτ από τόσο μακριά.
Ήταν ο Μπαρλάς βασικά, που θα μπορούσε να σουτάρει ακόμη και λίγο κάτω από το κέντρο, αλλά και ο Κόντος, ο Γιατζόγλου, κάπως λιγότερο ο Κορωναίος, και τέλος πάντων δεν ήταν περισσότερα από δέκα τα άτομα σε όλο το πρωτάθλημα. Ο «σουτέρ» δηλαδή ήταν κάτι εξαιρετικό και σπάνιο, και φυσικά με μεγάλα ποσοστά ευστοχίας, όχι 2 στα 20 τρίποντα και κάτι τέτοια θλιβερά...
Τώρα υπάρχουν σουτέρ της πλάκας βασικά, που χαλαλίζουν αβέρτα προσπάθειες, κάνοντας το μπάσκετ εντελώς προβλέψιμο και βαρετό.
Πρέπει να καταργηθεί η γραμμή του τριπόντου και να πέσει ο ρυθμός, να πάνε οι επιθέσεις στα 30 ή και στα 35 δευτερόλεπτα, ώστε να υπάρχει χρόνος να «γυρίσει» η μπάλα, προκειμένου να οργανωθεί καλύτερα η «σωστή» επίθεση.
Καθώς είναι όλοι γομάρια και αθληταράδες, με εντελώς «κλειστές» άμυνες, άιντε τώρα να πας να σουτάρεις από μέση απόσταση ή να παίξεις στην ρακέτα... Θες χρόνο για να βρεις την «τρύπα», ώστε να περάσεις την μπάλα στον ξεμαρκάριστο. Και τον χρόνο στον κλέβουν οι κανονισμοί.
[σχόλια του τύπου έχεις μείνεις πίσω, δεν ξέρεις από μπάσκετ, έτσι είναι εδώ και χρόνια τα πράγματα, και άλλες τέτοιες βλακείες, θα τρώνε σουτ...]