ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ παραμυθάς

Για τον ρεθυμνιώτη τραγουδοποιό Γιάννη Χαλκιαδάκη έχουμε ξαναγράψει. Ήταν τον Μάρτιο του 2019, όταν είχαμε αναφερθεί στο πρώτο άλμπουμ του «Μύστες». Σ’ εκείνη την κριτική σημειώναμε πως ο Γ. Χαλκιαδάκης είχε κάνει πολύ καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα, πως οι μελωδίες του ήταν εξαιρετικές, πως οι στίχοι του ήταν ψαγμένοι και επεξεργασμένοι, και πως η φωνή του ήταν… κρητική, δίχως να γλιστράει ανάμεσα σε άλλες ιστορικές, ούτε να καταχράται της ντοπιολαλιάς για να επιβληθεί με το ζόρι (σε… σύντεκνους ή μη). 

Χοντρικά και σε γενικές γραμμές όλα αυτά ισχύουν και για το δεύτερο CD του Γιάννη Χαλκιαδάκη, που έχει τίτλο «Παραμυθάς» [Art Path, 2022] και που κυκλοφορεί σε ωραία σχεδιασμένο και περιποιημένο digipak.

Στο άλμπουμ αυτό ο Γ. Χαλκιαδάκης γράφει μουσικές, στίχους και τραγουδά στα οκτώ από τα δεκατέσσερα κομμάτια του, ενώ στα υπόλοιπα έξι ακούμε τους Αργυρώ Καπαρού, Χρίστο Νινιό-Γιάννη Χαλκιαδάκη, Καίτη Κουλλιά, Σοφία Ανδριανού, Διαμάντη Δαγιάση και Γ. Χαλκιαδάκη-Κ. Κουλλιά-Μανώλη Χατζημανώλη-Αργυρώ Καπαρού-Πάνο Μπούσαλη (ένα τραγούδι δηλαδή το αποδίδουν πέντε τραγουδιστές).
Ο τίτλος του δίσκου («Παραμυθάς») προσδιορίζει κατ’ αρχάς, και επακριβώς, το είδος των στίχων του Γ. Χαλκιαδάκη – στίχοι που είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο... φασματικού περιεχομένου, με πολλά παραμυθένια ή... παραμυθοειδή στοιχεία, τα οποία ακολουθεί ένας ήπιος διδακτισμός.
Εννοούμε με αυτό πως ο... παραβολικός λόγος του Γ. Χαλκιαδάκη δεν είναι του στυλ μην κάνεις εκείνο ή κάνε το άλλο, καθώς τούτος κινείται σε περισσότερο λαϊκές / ποιητικές κατευθύνσεις, επηρεασμένος καταφανώς από το παραδοσιακό τραγούδι (κρητικό ή άλλο).
Τώρα, και με βάση όλα αυτά τα στιχουγικά μοτίβα, τα μόνα που μένουν είναι οι... ανάλογες μουσικές και φυσικά οι ερμηνείες. Συμβαίνει. Γιατί και οι μουσικές διακρίνονται για τα πολλά και ποικίλα παραδοσιακά στοιχεία τους, ενώ και οι ερμηνείες είναι αναλόγου σοβαρότητας.
Παρά ταύτα, παρά το γενικότερο αυτό κλίμα, οι επιρροές του Γιάννη Χαλκιαδάκη κινούνται και προς άλλες κατευθύνσεις – κάτι το οποίο αναδεικνύουν, βασικά, οι ενορχηστρώσεις (δικές του και του Νίκου Κρέτση, που παίζει κιθάρες, λαούτα και τζουρά στον δίσκο, όπως και του Νίκου Πιτλόγλου σ’ ένα track).
Έτσι, μπορείς να εντοπίσεις στον «Παραμυθά» επιρροές και από το «έντεχνο» τραγούδι, και από το ροκ-ηλεκτρικό, ακόμη και από την ιταλική μπαλάντα του Angelo Branduardi ας πούμε («Ο ήχος της νιότης») κ.λπ.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον ή και αρκετά ενδιαφέρον άλμπουμ, λοιπόν, από τον Γιάννη Χαλκιαδάκη και τους συνεργάτες του.
Επαφή: www.artpath.gr