ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΚΤΑΣ αστρολάβος

Ακολουθώντας μια παλιά πρακτική, να διαβάζω πρώτα ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει πάνω και μέσα στον δίσκο (βινύλιο ή CD), πριν ρίξω το άλμπουμ στο πλατώ ή το player, και πριν αγγίξω το πληκτρολόγιο, ομολογώ πως ο «Αστρολάβος» [Μετρονόμος, 2022] του νέου τραγουδοποιού Γιώργου Δίκτα, με άφησε... ασυγκίνητο.
Και αναφέρομαι, βασικά, στους στίχους, που είναι καταγραμμένοι στο booklet. Δεν με «τράβηξαν», ενώ μερικές λέξεις μου φάνηκαν εκτός τόπου και χρόνου (περπατάρης, μυροβλίζει κ.ά.). Αφήνω δε το γεγονός πως καθώς τους διάβαζα δεν μου έβγαινε το μέτρημα – σε αρκετούς, όχι σε όλους. Ροή με προσκόμματα.
Στην συνέχεια έριξα μια ματιά και στους μουσικούς του «Αστρολάβου», μήπως αντιληφθώ και από εκεί κάτι, πριν ξεκινήσω την ακρόαση. Δεν βλέπω μπουζούκια, βλέπω κιθάρες (κλασικές, ακουστικές, ηλεκτρικές), βλέπω τενόρο σαξόφωνο, τσέλο, όπως βλέπω και νέι, μαντολίνο και φλάουτο. Σκέφτομαι... πως δεν συνάδουν όλα αυτά, για να βγει κάποιο, βέβαιο, συμπέρασμα.
Τέλος, έριξα μια ματιά στις φωνές. Βασικά εδώ έχουμε στίχους, μουσικές, ερμηνείες του Γιώργου Δίκτα (καλό αυτό, είπα μέσα μου), με λίγες περαιτέρω βοήθειες. Δύο γυναικείες φωνές λένε δύο τραγούδια (Μαρία Κουνελάκη, Μαρία Λούκα), δύο στιχουργοί έχουν γράψει λόγια σε δύο κομμάτια (Σταύρος Περράκης, Στέφανος Φώκος). Αυτά... για να ακολουθήσει η ακρόαση.

Η γνώμη μου είναι θετική για τον «Αστρολάβο» του Γιώργου Δίκτα. Μπορεί να πλανάται πάνω από τα τραγούδια του το φάντασμα του Σωκράτη Μάλαμα, αλλά ο Γ. Δίκτας δεν είναι αδιάφορος τραγουδοποιός.
Βεβαίως οι στίχοι του θέλουν κι άλλη δουλειά, για να γίνουν κάτι περισσότερο από μέτριοι ή απλώς καλοί, (όπως είναι τώρα) ενώ παραπάνω από επαρκής κρίνεται για τις μελωδίες του, και ακόμη για τις ενορχηστρώσεις (που μπορεί να μην είναι δικές του, καθώς ανήκουν στους Θανάση Γκίκα, Φώτη Μυλωνά, αλλά είναι «δικές του», αφού αφορούν στα τραγούδια του).
Τα τραγούδια, σαν κι αυτά που γράφει ο Γιώργος Δίκτας, ο κόσμος θα τα αποκαλέσει «έντεχνα» (όπως και του Μάλαμα, εξάλλου). Για μένα είναι λάθος αυτός ο χαρακτηρισμός. Το έντεχνο είναι βασικά «συνθέτης-στιχουργός-ερμηνευτής». Δεν είναι «τραγουδοποιός». Ο Δίκτας είναι κλασικός τραγουδοποιός, αφού τα κάνει όλα μόνος του ή σχεδόν όλα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, των singer-songwriters, σίγουρα θα μπορέσει να διακριθεί, στο μέλλον, ο Γιώργος Δίκτας, γιατί το ταλέντο, στις συνθέσεις, στις μελωδίες πρώτα-πρώτα, δεν του λείπει, ίσα-ίσα, ενώ και σε όλα τα άλλα κινείται από ένα άλφα επίπεδο και πάνω. Το «Βαρκάρη έλα να με πας» είναι πολύ καλό τραγούδι – και νομίζω πως αυτός ο τύπος τού ροκ τού πάει τού Δίκτα, περισσότερο από τις μπαλάντες και τα πιο ακουστικά κομμάτια. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και σε ορισμένα από τα πιο ήπια tracks δεν βρίσκεις ωραία στοιχεία («Το βαλς της ανατροπής»).
Δεν ξέρω αν ο «Αστρολάβος» είναι το ντεμπούτο του Γιώργου Δίκτα στην δισκογραφία. Φαίνεται, όμως, πως είναι. Αν είναι έτσι, τελικώς, σαν ντεμπούτο ο «Αστρολάβος» είναι τυπικός. Υπό την έννοια πως εμπεριέχει όλα εκείνα πάνω στα οποία αξίζει να πατήσει ο Γ. Δίκτας για να πάει πιο ψηλά (που το αξίζει, έτσι νομίζω) όπως και όλα εκείνα, τα οποία θα πρέπει να αποφύγει στο άμεσο μέλλον (για να μην τον τραβήξουν προς τα κάτω). Δικές του οι επιλογές. Αυτός θα αποφασίσει.
Επαφή: www.metronomos.gr