ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 479

24/12/2022 

Give us the money... give us the money... 

[ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!] 

24/12/2022

Εκτιμώ τον φίλο εδώ στο fb Θοδωρή Μανίκα ως παραγωγό, και το επόμενο διάστημα σκοπεύω να γράψω γι’ αυτόν, αλλά τούτο που λέει εδώ πέρα, στο ogdoo.gr, δεν ισχύει:
>>Το σπουδαιότερο τέτοιο άλμπουμ μου στην Λύρα ήταν το tribute-album Μια Γρανίτα Για Τον Χιώτη, που επισημαίνω κάτι που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τότε, ότι δηλαδή είναι ένα από τα πρώτα tribute-album παγκοσμίως! Ο όρος πρωτοεμφανίσθηκε διεθνώς στις αρχές του 1986, ψάξε στην Wikipedia να δεις τι λέω και, η Γρανίτα, βγήκε τον Ιούνιο του 1986!<<
Φυσικά και δεν συμβαίνουν αυτά, όχι μόνο «παγκοσμίως», αλλά ούτε καν για την Ελλάδα.

Να υπενθυμίσω μόνον πως tribute άλμπουμ είχε κάνει ο Σταύρος Ξαρχάκος για τον Μάρκο Βαμβακάρη ήδη από το 1968, το LP «Μάρκος ο Δάσκαλός μας» [Odeon], ενώ και διεθνώς είναι άπειρα τα tributes πριν από το 1986.
Να μερικά (από τα σίξτις και μετά): Various: Can’t Keep from Crying (Topical Blues on The Death of President Kennedy) [Testament, 1964], Aretha Franklin “Unforgettable, A Tribute to Dinah Washington” [Columbia, 1964], Marvin Gaye “A Tribute to the Great Nat King Cole” [Tamla, 1965], Jeff Cooper and The Stoned Wings “Tribute to Jimi Hendrix” [Europa, 1971], Various “A Tribute to Woody Guthrie” [CBS, 1972] κ.ο.κ.

23/12/2022
Το να μιλάς δημοσίως μια ξένη γλώσσα, που δεν την κατέχεις όσο πρέπει δείχνει θράσος, μπορεί να δείχνει ότι είσαι και αδίστακτος, γενικότερα, αλλά μπορεί να δείχνει πως είσαι και λίγο στον κόσμο σου, πως είσαι καλό παιδί και πως απλώς θέλεις να... ξετρίψεις. Εξαρτάται από το ποιος είσαι...
Επίσης μπορεί να δείχνει ανασφάλεια, αν είσαι επώνυμος, καθώς φοβάσαι την κριτική από τους κοσμοπολίτες, τους ευρωλιγούρηδες κ.λπ., τους οποίους επιχειρείς να εξευμενίσεις με τσάτρα-πάτρα αγγλογαλλικά, μήπως και σου κάνουν χάρη και δεν σε πιάσουν στο στόμα τους.
Αν τώρα είσαι επιφανές δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να ξέρεις πως το να κυκλοφορείς με μεταφραστή σού προσθέτει κύρος. Ποτέ δεν θα ακούσεις την Μέρκελ, τον Ερντογάν, τον Πούτιν ή δεν ξέρω γω ποιον άλλον, σε επίσημες φάσεις, να μιλούν δημοσίως αγγλικά. Μιλάνε στη γλώσσα τους. Είναι και θέμα κουλτούρας και προβολής του ισχυρού. Άμα νοιώθεις ισχυρός το κάνεις. Άμα νοιώθεις άποικος μιλάς και στην γλώσσα... του κυρίου σου.
Τώρα, αν είσαι «ανώνυμος», κανονικός άνθρωπος δηλαδή, κι έχεις μάθει αγγλοϊταλικά στις παραλίες και στις ντίσκο, τα καλοκαίρια στα νησιά, και όχι στον Όμηρο και τον Στρατηγάκη, μην φοβάσαι τίποτα. Θα βγαίνεις πάντα ασπροπρόσωπος.

22/12/2022
Ε Ντε Λα Μαγκέν Ντε Κορωπίκ

22/12/2022
Αγόρασα σήμερα το βιβλίο του Αλέξη Βάκη για τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι, από τις εκδόσεις οξ υ.
Ευχαριστώ κατ’ αρχάς τον συγγραφέα για τις δύο αναφορές σε κείμενά μου (ένα, που είχα γράψει για τον «Καπετάν-Μιχάλη» και ένα για τον Δημήτρη Ψαριανό).
Διαβάζοντας εν τάχει το βιβλίο –θα το διαβάσω και με μεγαλύτερη προσοχή κάποια στιγμή– θα πω πως έχει το ενδιαφέρον του, αλλά γενικώς το θεωρώ «λίγο». Θα μπορούσε να ήταν διπλάσιο και πιο ουσιαστικό. Λείπουν πράγματα εννοώ, που αφορούν στην περίοδο καλοκαίρι 1972-1973 (καθώς ο συγγραφέας το φθάνει το θέμα έως και την εποχή του Πολυτεχνείου).

Είναι θετικό το ότι στο βιβλίο υπάρχουν συνεντεύξεις εποχής του Χατζιδάκι, και όχι μεταγενέστερες – αλλά οι συνεντεύξεις δεν αποδίδουν όσα πρέπει να αποδώσουν, γιατί μένουν βασικά ασχολίαστες.
Έτσι, ο νεότερος αναγνώστης, αλλά και κάθε αναγνώστης δεν μπορεί να αντιληφθεί λεπτομέρειες σε σχέση με την εποχή. Αυτό είναι πολύ βασικό, γιατί αν δεν μπορεί να ανασυσταθεί το κλίμα, με πληροφορίες και κρίσεις του συγγραφέα, η προσπάθεια μένει ανολοκλήρωτη.
Εγώ το έχω κάνει αυτό στα σχετικά κείμενα που έχω γράψει για τον Χατζιδάκι, και με την συνέντευξη στον Ρεσβάνη, και με την συνέντευξη στα Νέα (στον Πηλιχό) (αυτές οι συνεντεύξεις υπάρχουν και στο βιβλίο), παίρνοντας θέση.
Σαν να μην θέλει ο συγγραφέας να κάνει κριτική στον Χατζιδάκι... Σαν να αδιαφορεί ή να κωλώνει... δεν ξέρω τι συμβαίνει... Και δεν θέλει σίγουρα, αφού τον βλέπουμε κάποια στιγμή να κάνει κριτική στον δημοσιογράφο(!) που παίρνει την συνέντευξη και όχι στον ίδιο τον Χατζιδάκι, που είναι το θέμα μας!
Το βιβλίο έχει κάποιο ενδιαφέρον, το ξαναλέω, αλλά έχει πολλές ελλείψεις και βεβαίως λάθη.
Ας πούμε στην σελίδα 61 διαβάζουμε «ο Μ.Χ. πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα μετά από έξι χρόνια απουσίας στις 28 Ιουλίου 1972» και λίγες γραμμές πιο κάτω διαβάζουμε από συνέντευξη εποχής «ύστερα από απουσία τεσσάρων και πλέον ετών ο Μάνος Χατζιδάκις επέστρεψε στην Ελλάδα».
Ποιο από τα δύο είναι το σωστό τελικά; Το έξι χρόνια απουσίας του Βάκη ή το τέσσερα και πλέον του Βήματος, του ’72; Ο συγγραφέας το περνάει στο ντούκου, και ο καημένος ο αναγνώστης δεν ξέρει ποιον να πιστέψει από τους δύο.
Λοιπόν ο Βάκης δεν ξέρει πως ο Χατζιδάκις δεν έφυγε μονοκοπανιά από Ελλάδα τέλη ’66 και γύρισε Ιούλιο ’72 (χοντρικά πέντε χρόνια και οκτώ μήνες, άιντε πες έξι χρόνια), καθώς ξαναγύρισε τον Οκτώβριο του ’67 και ξαναέφυγε τον Νοέμβριο του ’67 (άρα μέχρι τον Ιούλιο του ’72 είναι τέσσερα χρόνια και οκτώ μήνες). Το Βήμα του ’72 τα λέει σωστά δηλαδή, ενώ ο Βάκης του 2022 τα λέει λάθος.
Άλλο λάθος, ακόμη πιο σοβαρό; Στη σελ. 11 διαβάζουμε πως ο Μεγάλος Ερωτικός είναι το πρώτο έργο του Χατζιδάκι που κυκλοφόρησε σε δίσκους μετά την εξαετή παραμονή του στην Αμερική. Ε λοιπόν δεν είναι ο Μεγάλος Ερωτικός το πρώτο έργο του Χατζιδάκι μετά την επιστροφή του από την Αμερική, αφού προηγείται ο δίσκος “Greece” για τον χουντικό ΕΟΤ, τον Οκτώβριο του ’72, που δεν είναι άλλος από τον «Σκληρό Απρίλη του ’45».
Και αυτό το θέμα έχει πολύ ζουμί, εννοείται και δεν θίγεται καθόλου στο βιβλίο...

22/12/2022
>>Δημητρακόπουλος: «Η Εύα Καϊλή είναι αθώα»<<
Κάποτε είχα δει μια βάρκα σ’ ένα επαρχιακό λιμανάκι, που έγραφε στο σκαρί της «Η Αθώα»...
Δεν πρέπει να έχω συναντήσει τίποτα αθωότερο στη ζωή μου...

21/12/2022
Φήμες κυκλοφορούν διάφορες. Σ’ αυτές που προέρχονται από βιβλία και περιοδικά, δίνω κάποια βάση και το ψάχνω, επειδή σέβομαι τον τυπωμένο λόγο, αλλά στο ίντερνετ και σ’ αυτά που ακούω από δω κι από κει, στις παρέες, είμαι πάντα πολύ επιφυλακτικός, έως ότου εξακριβώσω κάτι από μόνος μου.
Όταν έγραφα πέρσι, τέτοια εποχή πάνω-κάτω, το κείμενο για τον σκηνοθέτη Γιάννη Κοκκόλη, το πρώτο που γράφτηκε ποτέ, συνολικά για την εντελώς ιδιότυπη και παράξενη περίπτωσή του, συμπεριέλαβα εκεί όλα όσα ήξερα κι ήμουν σίγουρος γι’ αυτά.
Δεν έγραψα πολλά πράγματα για το «Πειραματόζωο» (αυτό το cult των cult του ελληνικού σινεμά), επειδή κυκλοφορούν πολλές φήμες και δεν θέλω να μπλέξω με πρόσωπα και καταστάσεις (γιατί ο κόσμος έχει τρελαθεί και μπορεί να σε σύρει στα δικαστήρια για ψύλλου πήδημα – είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την σύγχρονη δικομανία, που για μένα είναι μάστιγα και συνώνυμη της ανελευθερίας), όπως δεν έγραψα και τίποτα για την «Φθορά» του, εν τω μεταξύ, μια ταινία ακόμη πιο σπάνια και από το «Πειραματόζωο», για την οποία είχα ακούσει μόνο φήμες.
Λοιπόν, τώρα δημοσιεύω μια φωτό από την ταινία, που μπορεί να μην λέει τίποτα αισθητικά (η φωτό), αλλά είναι ντοκουμέντο. Και σπάνια εννοείται.
Δεν θα πω πολλά για την «Φθορά», γιατί ξέρω κάποια πράγματα, αλλά είναι ανεξακρίβωτα, θα πω όμως πως η ταινία γυρίστηκε, στις αρχές του ’72, ολοκληρώθηκε κατά πάσα πιθανότητα, προοριζόταν για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς, αλλά κατασχέθηκε, γιατί η εταιρεία που την είχε κάνει φαλίρισε εν τω μεταξύ και έκτοτε η τύχη της αγνοείται.
Η ταινία είναι απίστευτα σπάνια, σπανιότερη και από το «Πειραματόζωο» όπως προείπα, εννοείται πως δεν έχει προβληθεί ποτέ και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν την έχει ούτε ο σκηνοθέτης της.

[στη φωτό ο Μιχάλης Μιχαήλος και η Γεωργία Εμμανουήλ από την «Φθορά» του Γιάννη Κοκκόλη]
https://www.lifo.gr/culture/cinema/giannis-kokkolis-i-istoria-enos-entelos-paragnorismenoy-kai-tolmiroy-skinotheti

21/12/2022
Τουλάχιστον μ’ αυτούς ήξερες με τι είχες να κάνεις...
Με Παντσέρι, Κοτσολίνο,Ταραμπέλα, Φραντσέσκο Καϊλή και τα λοιπά έχει χαθεί η μπάλα...

21/12/2022
Και με Specials χορέψαμε και Special AKA ακούσαμε και πολύ γουστάραμε όταν είδαμε μέλη των Specials να συνεργάζονται με Robert Wyatt και διαβάσαμε το «Η εξέγερση της αγγλικής νεολαίας / Από το Μπρίξτον στο Λίβερπουλ» και ταινίες ανάλογες είδαμε και άλλα τινά κάναμε και RIP για τον Terry Hall τέλος πάντων, αλλά εγώ θέλω να ξαναγράψω για τον Μπίγαλη, μετά απ’ όσα διάβασα στο olafaq. Να συνεχίσω δηλαδή το προηγούμενο ποστ...
Τον Μπίγαλη τον έμαθα στα τέλη των σέβεντις λόγω Jesus Christ Superstar, από τις διασκευές των Πλέσσα-Μαλαβέτα, που πολύ μου άρεσαν γιατί τις άκουγα στο ραδιόφωνο, και περίμενα πώς και πώς για να βγούνε και σε δίσκο. Γιατί ακούγαμε και Apocalypsis τότε με Παλαμίδα και Βασιλόπουλο (που έπαιζε και στο Jesus Christ). Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ τελικά, αφού τα «δικαιώματα» θα ήταν απαγορευτικά. Χώθηκαν όμως αργότερα δυο-τρία tracks σ’ ένα άλμπουμ – στη ζούλα υποθέτω.
Από κει έμαθα τον Μπίγαλη, που τον ακούγαμε στις ντίσκο αργότερα, τα καλοκαίρια, λόγω I miss you, αλλά και πιο μετά, στο τέλος του '80 και στις αρχές του ’90 πια, όταν μαζί με Αλέξια, Ρακιντζή, Αντρέα Μικρούτσικο και όλους τους άλλους έσερνε τη βάρκα της ελληνικής ποπ.
Βέβαια, εμείς τότε, που ήμασταν πιο μεγάλοι, και δεν ήμασταν 15χρονοι, γελάγαμε με όλα αυτά, τα βλέπαμε αφ’ υψηλού και τα κοροϊδεύαμε, γιατί τ’ ακούγαμε συνέχεια και βασικά στις καφετέριες. Δηλαδή αν καθόσουνα 2-3 ώρες σε μια καφετέρια αποκλείεται να μην τα άκουγες όλα αυτά 5-6 φορές το καθένα. Σου σπάζανε τα νεύρα. Και κάναμε πλάκα και λέγαμε διάφορα, που δεν γράφονται δημοσίως... και δωσ’ του να ’χει η... Αθερίνα...
https://www.youtube.com/watch?v=3BvXHB73iDU

20/12/2022
>>Το 1973 λοιπόν, η δισκογραφική Columbia/ΕΜΙ διοργάνωσε ένα διαγωνισμό νέων συγκροτημάτων σε συνεργασία με το περιοδικό «Φαντάζιο». Στον διαγωνισμό «Pop Festival ’73» συμμετείχαν εκατοντάδες τότε νεανικές μπάντες<<
>>Και ο Κώστας Μπίγαλης περνάει επισήμως, το 1973, το κατώφλι μιας δισκογραφικής εταιρείας. Και η καριέρα του ξεκινάει. «Το 1977 έκανα το πρώτο μου single με την EMI. Τότε παραγωγός μου ήταν ο μετέπειτα δημοσιογράφος Τέρενς Κουίκ και μου είπε πως θέλει να μου αλλάξει το όνομα και να μου το κάνει “Αλέξης”<<
Για το Pop Festival ’73 επικρατεί σκοτάδι. Πουθενά δεν έχω δει να γράφεται ούτε πότε έγινε (μήνας / μέρα), ούτε που έγινε, ούτε πόσες μπάντες είχαν δηλώσει συμμετοχή, που δεν ήταν σίγουρα «εκατοντάδες» (ήταν, πάντως, πάνω από 100).
Και ο Μπίγαλης ξεκινάει να ηχογραφεί το ’74 μόνος του, και όχι το ’77 όπως λέει, ως Κων/νος Μπίγαλης (με το κανονικό του όνομα δηλαδή) και μετά, επειδή τα δισκάκια πατώσανε, τον γράψανε Αλέξη, που ήταν πιο πιασάρικο σαν όνομα («Αλέξης» ήταν τότε και ο Βάσος Αδριανός στο «Μεθοριακό Σταθμό»). Και ως «Αλέξης» πάτωσε βέβαια, γιατί τα τραγούδια ήταν χαζά, και χαζά τραγούδια το ’75 ο κόσμος δεν άκουγε. Όπως άκουγε το ’90, ας πούμε...

20/12/2022
Αυτοκράτωρ Εμμανουήλ ο Τετράχορδος...
https://www.youtube.com/watch?v=oFuXE7D4C2A

19/5/2022
Τις τελευταίες μέρες ασχολήθηκα πολύ με το «Βρώμικο Ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου. Το είχα υποσχεθεί εξάλλου, τον Σεπτέμβριο, όταν έγραψα κριτική για το πρόχειρο βιβλίο του Κάσδαγλη. Ένα θα σας πω μόνο...
Τόσα χρόνια, δεκαετίες να πούμε, δεν έχει γραφεί τίποτα ουσιαστικό για την περίοδο αυτή του Σαββόπουλου, που συνδέεται επίσης με το Κύτταρο και με άλλα διάφορα.
Αναπαράγονται, συνέχεια, τα ίδια και τα ίδια, υπάρχει πληθώρα προσωπικών εντυπώσεων, σκέψεων, ασκήσεων, φαντασιοπληξιών κ.λπ. και δεν υπάρχει κανένα απολύτως ντοκουμεντάρισμα για το τι συνέβη ακριβώς, πού συνέβη και πότε συνέβη.
Έψαξα αρκετά, όχι πάρα πάρα πολύ, για να εξακριβώσω πολλά και διάφορα πράγματα και κάπως έτσι προέκυψαν δύο βασικά κείμενα (και ιδέες για άλλα μικρότερα), που ξεπέρασαν (και τα δυο μαζί) τις 10 χιλιάδες λέξεις. Το ένα θα δημοσιευθεί την άλλη βδομάδα, όταν θα συμπληρωθούν τα 50 χρόνια από το «Βρώμικο Ψωμί» και το άλλο όποτε...
Ένα θα σας πω μόνο – όσο και να σας φανεί περίεργο. Θα διαβάσετε πράγματα, που δεν τα έχετε ξαναδιαβάσει και που μπορεί να τα ξέρετε στο περίπου ή και καθόλου]

[από τα απόνερα του ψαξίματος, για όσους ψυλλιάζονται, ξέρουν ή και... αγνοούν – «σαν σήμερα» πριν από 51 χρόνια]