Όπως το έχουμε γράψει και πάλι, εδώ στο blog, στο τέλος κάθε χρόνου, τα
τελευταία χρόνια (μπορεί και τα παλαιότερα... δεν θυμόμαστε), ο
συνθέτης-τραγουδοποιός Μανώλης Γαλιάτσος μας προτείνει έναν καινούριο δίσκο
του. Υπάρχει, εννοούμε, μία σταθερότητα στις ηχογραφήσεις-κυκλοφορίες του, κάπως
σαν ένα... χωράφι που σπέρνεται, και που θα δώσει καρπό μία δεδομένη χρονική
στιγμή.
Αυτή η σταθερότητα στην κυκλοφορία άλμπουμ, από τον Μανώλη Γαλιάτσο –έναν από τους πιο μοναχικούς συνθέτες-τραγουδοποιούς της τελευταίας 15ετίας, χωρίς live, χωρίς τηλεόραση, χωρίς ιδιαίτερες συνεντεύξεις, με τους δίσκους του να περνάνε απαρατήρητοι από τα μεγάλα μίντια και τις πλατιές μάζες– είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Πολλά, δηλαδή, δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητα στην περίπτωση του Μ. Γαλιάτσου και αυτό είναι ένα από τα πολλά.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, ας πούμε, η σχέση του με την ποίηση (και την λογοτεχνία), που αποτελεί μία μόνιμη παράμετρο στους δίσκους του. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η «εμμονή» του σε κάποιες πολύ βασικές όψεις των επιρροών του και από ’κει και πέρα των συνθέσεών του (η «μουσική δωματίου», το progressive rock, η κινηματογραφική μουσική του Ennio Morricone ας πούμε). Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το πολιτικο / κοινωνικό στοιχείο, που συχνά, σχεδόν πάντα, υφέρπει μέσα στις δουλειές του. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η «χρησιμοποίηση» μιας πάνω-κάτω ίδιας ομάδας οργάνων (αρκετών οργάνων), τα οποία χειρίζονται κάποιοι επίσης σταθεροί συνεργάτες του μέσα στα χρόνια. Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητο ούτε το art-cover των άλμπουμ του, εσχάτως σε hardback, all paper CD-φακέλους. Είναι κι άλλα... λιγότερο φανερά...
Στο τελευταίο άλμπουμ του, που αποκαλείται «Δια Μέσου των
Πραγμάτων, Μετά απ’ Αυτά» [MLK, 2022], ο Μανώλης Γαλιάτσος μελοποιεί Γιάννη
Βαρβέρη, Antonio Porchia
(μτφ. Ε.Χ. Γονατάς) και Karl Marx
(μτφ. Τζένη Μαστοράκη) «από αυτόνομο
αρχικά κείμενο, ενσωματωμένο, στη συνέχεια, στο Κεφάλαιο».
Το άλμπουμ, για μιαν ακόμη φορά, εξαντλεί τον χρόνο, καθώς διαρκεί πάνω από 78 λεπτά, με τα ορχηστρικά και τα τραγούδια να εναλλάσσονται (έξι instrumentals, πέντε τραγούδια) και με το άκουσμα να είναι πυκνό, συμπαγές, έντονο, σύνθετο, απαιτητικό, σοβαρό, με δυναμικά και λυρικά μέρη, άλλοτε επικό και άλλοτε ελεγειακό, με τα έγχορδα (τρία βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο) συχνά να πρωταγωνιστούν και με τα πνευστά (φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, μπάσο κλαρίνο, φαγκότο, κόρνο, τρομπέτα), τις κιθάρες, τα κρουστά, τα πλήκτρα και την φωνή να ακολουθούν συμπληρώνοντας το παζλ των ενορχηστρώσεων, που είναι ένα από τα βασικά ατού και αυτού του άλμπουμ του Μανώλη Γαλιάτσου.
Δεν θα αποκαλούσαμε το «Δια Μέσου των Πραγμάτων, Μετά απ’ Αυτά» ένα άλμπουμ «δύσκολο», όσον αφορά στη συνθετική κατεύθυνσή του. Όμως σίγουρα είναι ένα άλμπουμ «απαιτητικό», που προϋποθέτει μιαν άνεση χρόνου και την διάθεση, πάνω απ’ όλα, του ακροατή να απομονωθεί και ν’ ακούσει. Και αυτό είναι εν τέλει το δύσκολο. Το να αποφασίσεις να δώσεις 80 λεπτά από την ζωή σου, για να το πράξεις.
(Επιλογές είναι αυτές... Που κάποιοι τις κάνουν –λίγοι μεν, αλλά τις κάνουν–, γιατί γνωρίζουν πως κάτι θα κερδίσουν. Και είναι σίγουρο πως κερδίζουν.)
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge
Αυτή η σταθερότητα στην κυκλοφορία άλμπουμ, από τον Μανώλη Γαλιάτσο –έναν από τους πιο μοναχικούς συνθέτες-τραγουδοποιούς της τελευταίας 15ετίας, χωρίς live, χωρίς τηλεόραση, χωρίς ιδιαίτερες συνεντεύξεις, με τους δίσκους του να περνάνε απαρατήρητοι από τα μεγάλα μίντια και τις πλατιές μάζες– είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Πολλά, δηλαδή, δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητα στην περίπτωση του Μ. Γαλιάτσου και αυτό είναι ένα από τα πολλά.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, ας πούμε, η σχέση του με την ποίηση (και την λογοτεχνία), που αποτελεί μία μόνιμη παράμετρο στους δίσκους του. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η «εμμονή» του σε κάποιες πολύ βασικές όψεις των επιρροών του και από ’κει και πέρα των συνθέσεών του (η «μουσική δωματίου», το progressive rock, η κινηματογραφική μουσική του Ennio Morricone ας πούμε). Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το πολιτικο / κοινωνικό στοιχείο, που συχνά, σχεδόν πάντα, υφέρπει μέσα στις δουλειές του. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η «χρησιμοποίηση» μιας πάνω-κάτω ίδιας ομάδας οργάνων (αρκετών οργάνων), τα οποία χειρίζονται κάποιοι επίσης σταθεροί συνεργάτες του μέσα στα χρόνια. Τέλος, δεν περνάει απαρατήρητο ούτε το art-cover των άλμπουμ του, εσχάτως σε hardback, all paper CD-φακέλους. Είναι κι άλλα... λιγότερο φανερά...
Το άλμπουμ, για μιαν ακόμη φορά, εξαντλεί τον χρόνο, καθώς διαρκεί πάνω από 78 λεπτά, με τα ορχηστρικά και τα τραγούδια να εναλλάσσονται (έξι instrumentals, πέντε τραγούδια) και με το άκουσμα να είναι πυκνό, συμπαγές, έντονο, σύνθετο, απαιτητικό, σοβαρό, με δυναμικά και λυρικά μέρη, άλλοτε επικό και άλλοτε ελεγειακό, με τα έγχορδα (τρία βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο) συχνά να πρωταγωνιστούν και με τα πνευστά (φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, μπάσο κλαρίνο, φαγκότο, κόρνο, τρομπέτα), τις κιθάρες, τα κρουστά, τα πλήκτρα και την φωνή να ακολουθούν συμπληρώνοντας το παζλ των ενορχηστρώσεων, που είναι ένα από τα βασικά ατού και αυτού του άλμπουμ του Μανώλη Γαλιάτσου.
Δεν θα αποκαλούσαμε το «Δια Μέσου των Πραγμάτων, Μετά απ’ Αυτά» ένα άλμπουμ «δύσκολο», όσον αφορά στη συνθετική κατεύθυνσή του. Όμως σίγουρα είναι ένα άλμπουμ «απαιτητικό», που προϋποθέτει μιαν άνεση χρόνου και την διάθεση, πάνω απ’ όλα, του ακροατή να απομονωθεί και ν’ ακούσει. Και αυτό είναι εν τέλει το δύσκολο. Το να αποφασίσεις να δώσεις 80 λεπτά από την ζωή σου, για να το πράξεις.
(Επιλογές είναι αυτές... Που κάποιοι τις κάνουν –λίγοι μεν, αλλά τις κάνουν–, γιατί γνωρίζουν πως κάτι θα κερδίσουν. Και είναι σίγουρο πως κερδίζουν.)
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge
Αυτό είναι Έντεχνο.Κορυφαιος και χωρίς αντιπαλο
ΑπάντησηΔιαγραφή