ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 480

28/12/2022 

Ασ’ τους κακούς, φως μου μην τους ακούς
είναι όνειρο η ζωή μας και περνά
μια χούφτα φως στα ματάκια σου μπρος
και σφαλίζουνε ξανά
[ένα τεράστιο τραγούδι, από πάσης πλευράς, που δεν το πιάνει το μάτι σου]
https://www.youtube.com/watch?v=XeTx-3-pUNg

28/12/2022

Σαν σήμερα, πριν από 3 χρόνια, πέθανε ο Θάνος Μικρούτσικος.
Έχω γράψει διάφορα κείμενα μέσα στα χρόνια για τον Μικρούτσικο, και το καλύτερο όλων (κατά τη δική μου γνώμη) είναι αυτό για το «Εμπάργκο» (με αφορμή το νέο «Εμπάργκο»), που ξαναπροτείνω τώρα, στο τέλος...
Το κείμενο αυτό, που επιχειρεί να ανασυστήσει την εποχή του παλιού «Εμπάργκο» (1982), τοποθετώντας παράλληλα το νέο «Εμπάργκο» στο τώρα δεν εκτιμήθηκε από κάποιους, που θα έπρεπε να το εκτιμήσουν.
Το Οgdoo, μετά απ’ αυτό το κείμενο, σταμάτησε να μου στέλνει πρόμο (ανθρώπινη αντίδραση, που την κατανοώ, αλλά όχι και επαγγελματική – δεν το λέω με παράπονο φυσικά, καθότι σιχαίνομαι να παραπονιέμαι), ενώ αυτό πάλι το κείμενο θα ήθελα να το δω και στο βιβλίο που ετοιμάζεται για τον Θάνο Μικρούτσικο, τώρα, από τον Μετρονόμο, και που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Αντ’ αυτού προκρίθηκε ένα άλλο κείμενο για τον Θάνο Μικρούτσικο που έχω γράψει, και όχι αυτό για το «Εμπάργκο».

Δεν νιώθω περήφανος για κάθε κείμενο που γράφω – ικανοποιημένος σ’ ένα ποσοστό νοιώθω, γιατί ο χρόνος πάντα πιέζει και πάντα λες... έπρεπε να είχα γράψει κι εκείνο, και το άλλο, κακώς έδωσα βάση σ’ αυτό, έπρεπε να δώσω περισσότερη σ’ εκείνο, έπρεπε να ψάξω πιο πολύ εκείνη την κατεύθυνση και όχι την άλλη κ.λπ.
Για το κείμενο αυτό, όμως, ναι, νιώθω περήφανος.
https://www.lifo.gr/culture/music/empargko-mia-nea-anagnosi-enos-istorikoy-diskoy-toy-thanoy-mikroytsikoy

27/12/2022
Εκείνη την περίοδο ο Cornelius Cardew ήταν μέλος του μαοϊκού Communist Party of England (Marxist-Leninist), που αργότερα μετεξελίχθηκε στο αλβανόφιλο-χοτζικό Revolutionary Communist Party of Britain (Marxist–Leninist) με την κριτική του στον Stockhausen, και γενικότερα στη σκηνή του Darmstadt, να αποκτά πολεμικά χαρακτηριστικά.
[KARLHEINZ STOCKHAUSEN ένα κατατοπιστικό κείμενο, για μία από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα]
https://diskoryxeion.blogspot.com/2018/10/karlheinz-stockhausen-20.html

27/12/2022
>>Θα συμφωνήσω μαζί σας. Όντως η λέξη Fusion είναι «παραξηγημένη». Και αυτό κυρίως οφείλεται σε ανιστόρητους τύπους που ζουν παρασιτικά στις πλάτες του ελέφαντα. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι κάτι σαν παραχαράκτες της ιστορίας. Υπηρέτες ή μη της σώου μπίζνες, δεν διστάζουν να διοχετεύουν εσφαλμένες κι αδόκιμες εκτιμήσεις και κριτικές τους, προς χιλιάδες ακροατές-αναγνώστες τους. Παλαιότερα, είχα σημειώσει ότι, κατ’εμέ, η υπόθεση που στον καιρό μας αποκαλούμε με τον όρο Fusion είναι μια πολύ παλιά μουσική πράξη, η οποία εκτελείται με διάφορους τρόπους ανά τους αιώνες.<<
Ο Κυριάκος Σφέτσας τα βάζει με τους μουσικοκριτικούς, από τελείως λάθος θέση. Και προσβάλλει ένα επάγγελμα, και τους επαγγελματίες του φυσικά συλλήβδην, το οποίο δρα υποβοηθητικά του μουσικού έργου, όταν εκείνο αξίζει να υποβοηθηθεί, καθώς παρεμβαίνει διανοητικά και ανάμεσα στο κοινό και τον καλλιτέχνη, εκτός από το να επικοινωνεί με το ίδιο το μουσικό έργο – κάτι που συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων.
Στην τρέχουσα μουσική ορολογία fusion αποκαλείται το jazz-rock, η ανάμειξη δηλαδή της τζαζ με το ροκ. Όταν λέει λοιπόν ο μουσικοκριτικός fusion εννοεί αυτό. Οφείλει να εννοεί αυτό. Από κει και πέρα fusion (ως έννοια) κάνουν οι πάντες, γιατί δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική και όλοι παίρνουν πράγματα απ’ όλους. Και ο Ρωμανός ο Μελωδός fusion έκανε και ο Μπαχ και ο Θεοδωράκης και οι πάντες.
Όμως στην μουσική, ξαναλέω, πως ως fusion, αναγνωρίζεται, παλαιόθεν, η ανάμειξη της jazz με το rock. Έτσι, αν αποκαλέσεις τον Θεοδωράκη ή τον Χατζιδάκι fusion μουσικό θα γελάει ο κόσμος. Ενώ αν πεις πως ο Miles Davis έκανε fusion δεν θα γελάσει κανένας.
Αλλιώς αν το πράγμα το «ανοίξουμε» και αποκαλέσουμε και τον Μπαχ-fusion, τότε να πούμε πως και ο Αλκιβιάδης ήταν ροκ περσόνα (όπως τα λένε αυτά κάτι ανόητοι) και ότι τα κυκλαδικά ειδώλια είναι pop-art.
Οι συνθέτες να κοιτάξουν τη δουλειά τους, τις μουσικές τους, και ν’ αφήσουν τους μουσικοκριτικούς ήσυχους να κάνουν κι εκείνοι τη δουλειά τους, που την ξέρουν μια χαρά (και σ’ αυτά τα βασικά ζητήματα).

27/12/2022
Μια ηθική προσέγγιση της spiritual jazz σήμερα...
https://www.youtube.com/watch?v=Rf_VQPY6uiI

26/12/2022
Όταν βρίσκω άγνωστα ελληνικά ποιητικά βιβλία, στα διάφορα ψαξίματα, πάντοτε τα ανοίγω και διαβάζω επί τόπου 2-3 ποιήματα. Αν κάποιο ποίημα με συγκινήσει, με «τραβήξει», τότε αγοράζω χωρίς δεύτερη σκέψη το βιβλίο. Έτσι, μ’ αυτό τον τρόπο, έχω ανακαλύψει αριστουργήματα. Καταπληκτικά βιβλία εννοώ, εντελώς επισκιασμένα, απολύτως άγνωστα, έως και α-γκουγκλάριστα.
Ένα τελευταίο που βρήκα, εντελώς τυχαία εννοείται, είναι το «Από τις Εφημερίδες» [Σείριος, 1973] του Βασίλη Βάλλη... Εξαιρετικό βιβλίο, εντυπωσιακός ποιητικός λόγος, με δυνατό κοινωνικό περιεχόμενο, με μοντέρνα αφήγηση και με διαχρονικά νοήματα. Βασικό γνώρισμα αυτό της ουσιαστικής ποίησης. Λέει στην εισαγωγή ο ποιητής:
«Σ’ αυτά τα ποιήματα θέλησα να παρουσιάσω την απομυθοποιημένη όψη μερικών καθημερινών καταστάσεων. Πρόκειται για καταστάσεις που έχουν παρεμβληθεί μεσ’ τη ζωή μας, καθιερώθηκαν, μας κυρίεψαν με το πέρασμα του χρόνου και τώρα δεν κάνουν πια καμιά εντύπωση, οχυρωμένες πίσω απ’ τη συνήθεια και την αδράνειά μας. Δεν κάνουν εντύπωση, αλλά διαβρώνουν. Αργά και μεθοδικά μας κατατάξανε στη κατάσταση της αδιαφορίας κι αυτή η αδιαφορία απαλλοτρίωσε το πνευματικό, το ηθικό, το πολιτικό μας “εγώ” και μας έκανε άβουλα εξαρτήματα της εξουσίας...».
Βασίλης Α. Βάλλης

26/12/2022
Άντα Αποστολίδου «Δυο γυφτοπούλες»...
https://www.youtube.com/watch?v=pCmD4zKYWL8