TRAUM γερμανική dreamy neo-psych

Οι Traum είναι ένα καινούριο γερμανικό ροκ συγκρότημα, που το αποτελούν οι Helen Lichter τραγούδι, κιθάρα, παραγωγή, Thereyoughost μπάσο και Christoph Guschlbauer ντραμς, κρουστά, τραγούδι. Έχοντας ηχογραφήσει ήδη ένα δισκάκι, στην αρχή της χρονιάς, με τα κομμάτια “Hold the line / Sunshine song”, στην αμερικάνικη Hypnotic Bridge Records, οι Traum δεν βιάζονται καθόλου, ως φαίνεται, για να κυκλοφορήσουν κάποιο long-play, πηγαίνοντας σιγά-σιγά προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, εκείνο που μας παρουσιάζουν τώρα (2024) είναι ένα 12ιντσο 4-tracks EP στη (γερμανική) Tonzonen Records, που έρχεται να διασαφηνίσει ακόμη περισσότερο το στυλ τους.

Οι Traum είναι ένα γκρουπ που κινείται «πάνω» στον ποπ-ψυχεδελικό ήχο των late 60s – και βασικά σ’ εκείνον της βρετανικής σκηνής (και της ανάλογης της ηπειρωτικής Ευρώπης).
Το εισαγωγικό κομμάτι τους “Shoeshine” φέρνει στη μνήμη τους End (το θρυλικό άλμπουμ τους “Introspection” από το 1969), με τις φωνές κα τα φωνητικά να δουλεύουν πολύ καλά, μέσα σ’ αυτό το dreamy περιβάλλον, που δημιουργούν οι Γερμανοί, με τις περιπετειώδεις, λόγω εφφέ, κιθάρες τους (που είναι και το μόνο σολιστικό όργανο το γκρουπ – πέραν της φωνής) να είναι αρκούντως «φευγάτες».
Στο “Tuesday’s lover”, τώρα, εκείνο που πρώτα ανακαλείς είναι τους Ολλανδούς Shocking Blue, και είναι αλήθεια πως οι Traum ξέρουν να φτιάχνουν απλά τραγούδια, στηριγμένα σε λίγα ακόρντα, τα οποία εμπλουτίζουν πάντα με τις φωνές τους (που λειτουργούν καθοριστικά, εντός αυτού του pop-psych πλαισίου).
Το “Electric blue” τώρα, που ανοίγει την Side 2, διαθέτει σαν τραγούδι τα ίδια pop vibes, με τις ακουστικές κιθάρες να συμβαδίζουν με τις ηλεκτρικές και με τις φωνές να πατούν γερά πάνω στην ωραία μελωδική γραμμή. Γενικώς, το τραγούδι έχει μια ανάπτυξη που σε κερδίζει με άνεση, παρασύροντάς σε το ίδιο εύκολα.
Το EP θα ολοκληρωθεί με το “Illusion”, που είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια track του δίσκου, διαθέτοντας και αυτό την ίδια ταξιδιάρικη, dreamy αφήγηση, με τα «κοψίματα», τα soli και τις διπλο-περασμένες φωνές να λειτουργούν πάντα όπως πρέπει.
Πρέπει να περιμένουμε το άλμπουμ των Traum, για να πούμε ακόμη πιο πολλά.
Επαφή: https://traumtraum.bandcamp.com/album/traum

ΝICK GRAVENITES (1938-2024): Ο θρυλικός ελληνοαμερικανός μπλούζμαν, που έζησε 86 χρόνια – όλοι οι φίλοι του, από την Janis Joplin μέχρι τον Mike Bloomfield, είχαν πεθάνει νέοι

Ο θάνατος του ελληνοαμερικανού θρύλου του blues και του rock Nick Gravenites, πριν από λίγες μέρες, στις 18 Σεπτεμβρίου, δεν ήταν κάτι το ξαφνικό. Ο Nick The Greek είχε πολλά προβλήματα υγείας, ενώ πλησίαζε τα 86 του. Είχε καταφέρει να ζήσει δηλαδή, περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέσα από τις δεκαετίες (ιδίως στα νιάτα του), βλέποντας τους καλύτερους φίλους και συνοδοιπόρους του να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον. Οι περισσότεροι από τα ναρκωτικά.
Πρώτη η τραγουδίστρια Janis Joplin, που θα πέθαινε στα 27 της, το 1970. Έπειτα ο κιθαρίστας Mike Bloomfield, που θα εγκατέλειπε στα 37 του, το 1981. Μετά ο φυσαρμονικίστας Paul Butterfield, που θα έφευγε κι αυτός από τη ζωή, στα 44 χρόνια του, το 1987 και τέλος ο κιθαρίστας John Cipollina, που θα πέθαινε στα 45 του, το 1989. Με όλους αυτούς ο Gravenites ήταν «κολλητός» σε διάφορες φάσεις της ζωής του, ακόμη και πριν από τη δισκογραφία του, παίζοντας μαζί τους σε κοινά συγκροτήματα ή γράφοντας τραγούδια για τα προσωπικά άλμπουμ τους.
Όπως θα έλεγε κατά καιρούς ο ίδιος, σε συνεντεύξεις του, εκείνο που θα τον έσωζε, ώστε να μην είχε την τύχη (δηλαδή την ατυχία) της Janis ή του Mike, θα ήταν η ελληνική οικογένειά του. Τα ναρκωτικά για τη «μέση» ελληνική οικογένεια –ακόμη και για την ελληνοαμερικανική ως φαίνεται–, ήταν συνδεδεμένα με την καταστροφή και το θάνατο (προφανώς τα πιο σκληρά απ’ αυτά). Ενώ και η αίσθηση του μέτρου, που την είχε έντονη στη ζωή του ο Nick, από ένα σημείο και μετά, θα τον έσωζε, τελικά, από το πρόωρο φευγιό. Φυσικά, δεν πέθαναν όλοι οι ρόκερ φίλοι του νέοι (κάποιοι ζουν ακόμη, αν και μικρότεροι από ’κείνον), όμως θα εγκατέλειπαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς.

Ο Nick Gravenites στην Αμερική
Ο Gravenites, που καταγόταν από την Αρκαδία, γεννήθηκε (το 1938) και μεγάλωσε στο Σικάγο, ενώ στα 18 του φοιτά στο University of Chicago, στη νότια μεριά της πόλης, σπουδάζοντας Λογοτεχνία. Εκεί όμως, στη νότια μεριά, είχαν «στρατοπεδεύσει» όλοι οι μαύροι από το νότο των ΗΠΑ, που θα ανέβαιναν προς τον βορρά, ήδη από τη δεκαετία του ’30, μετά τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης, προκειμένου να βρουν δουλειά (στη βιομηχανία ή αλλού). Και κάπως έτσι θα άνθιζαν και τα κέντρα διασκέδασής τους, καθώς το blues θα μετατρεπόταν και αυτό από rural σε urban. Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα των κλαμπ ο 20χρονος Nick θα μπει με θάρρος και φόρα, γνωρίζοντας στην πορεία τον Paul Butterfield, που ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερός του και ζούσε κι αυτός εκεί (στη νότια πλευρά), και πιο μετά τον Mike Bloomfield, έναν σχεδόν συνομήλικο του Paul, που γρήγορα θα διακρινόταν ως κιθαρίστας του blues. Βασικά όλοι αυτοί είχαν ξεκινήσει ως folkists (καθώς συζητάμε για μια εποχή, στο τέλος των 50s, όπου το φολκ ήταν δημοφιλέστατο στην Αμερική), παίζοντας με ακουστικές κιθάρες, πριν στρίψουν στις ηλεκτρικές.
Το 1965 ήταν μια πρώτη καθοριστική στιγμή για τον Nick The Greek, γιατί κάτω απ’ αυτό το όνομα γράφει το πρώτο δισκάκι του, με τα κομμάτια “Drunken boat / Whole lotta soul” [Out of Sight]. Το πρώτο ήταν ένα πρώιμο ψυχεδελικό διαμάντι (με φολκ και blues επιρροές), ενώ το δεύτερο ήταν πιο κοντά στο blues, με πολλά πνευστά όμως, που τα έπαιζαν διακεκριμένοι τζαζίστες, σαν τους Lester Bowie τρομπέτα, Julian Priester τρομπόνι και Roscoe Mitchell άλτο σαξόφωνο! Σαν ήχος δε (αυτό το track) ήταν μπροστά από την εποχή του.
Όταν οι Butterfield Blues Band θα κυκλοφορούσαν το πρώτο άλμπουμ τους στην Elektra, τον Οκτώβριο του 1965, το τραγούδι του Gravenites “Born in Chicago” δεν θα άνοιγε μόνο το LP τους, αλλά θα αποδεικνυόταν και κάτι σαν σήμα κατατεθέν τους.
Μπορεί ο Nick να μην ήταν ποτέ μέλος της μπάντας του Butterfield, όμως την επόμενη χρονιά (Αύγουστος 1966) θα χάριζε στους φίλους του ένα συγκλονιστικό κομμάτι, που δεν ήταν άλλο από το ψυχεδελικό αριστούργημα “East-west”. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες σε σχέση με το πώς ακριβώς συνετέθη αυτό το ιστορικό track, στην αυγή του acid rock, για την παρουσία του Bloomfield στη σόλο κιθάρα, και για τον τρόπο που αυτοσχεδίασε, επηρεασμένος από την ινδική μουσική, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το ρόλο του Gravenites στη σύνθεση (επηρεασμένος, βασικά, από τα ακούσματα της ελληνικής λαϊκής μουσικής, που είχε από το σπίτι του ή απ’ όπου αλλού). Περιττό να πω πως και μόνο γι’ αυτό το κομμάτι το όνομα τού Nick Τhe Greek περνάει κατ’ ευθείαν στο πάνθεον των «ηρώων» του ροκ.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/nik-gkrabenitis-1938-2024-o-thrylikos-ellinoamerikanos-mployzman-pethane-sta-86-toy

BUZZ’ AYAZ το νέο ethnic-anadolu-psych γκρουπ του Αντώνη Αντωνίου από τη Λευκωσία

Οι Buzz’ Ayaz (Μπάζει Αγιάζι) είναι ένα νέο κυπριακό συγκρότημα (από την Λευκωσία), που οδηγεί ο Αντώνης Αντωνίου, γνωστός μας από τα σχήματα Monsieur Doumani και Trio Tekke, όπως και από τις πιο προσωπικές δουλειές του (για τους δίσκους όλων αυτών υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον). Το παρθενικό άλμπουμ των Buzz’ Ayaz έχει ως τίτλο το όνομά τους και κυκλοφορεί, τώρα (2024), από τη γερμανική Glitterbeat Records. Μέλη του γκρουπ, εν τω μεταξύ, είναι οι Μάνος Στρατής όργανο, synth bass, φωνητικά, Will Scott μπάσο κλαρίνο, φωνητικά, Ulaş Öğüç ντραμς, κρουστά, φωνητικά και φυσικά ο Αντώνης Αντωνίου σε ηλεκτρικό τζουρά, φωνή, ηλεκτρονικά.
Βασικά το γκρουπ, και μέσω της line-up του, δείχνει πως ηχητικώς εκφράζει όλο το νησί, και τις δύο κοινότητές του (την ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή), δείχνοντας, για άλλη μια φορά, πως η Τέχνη, και δη η μουσική, μπορεί να προσπερνά όλα τα εμπόδια (υπαρκτά ή ανύπαρκτα), ενώνοντας τους ανθρώπους. Τώρα, το ότι ο Will Scott μπορεί να είναι Βρετανός ίσως να είναι τυχαίο, αλλά ακόμη και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει τον συμβολισμό του.

Ό,τι ακούμε εδώ, από τους Buzz’ Ayaz, είναι ένα ιδιαίτερο ηλεκτρικό / ηλεκτρονικό χαρμάνι– απ’ αυτά, που, εν πολλοίς, μας έχει συνηθίσει ο Αντωνίου σε όλες τις έως σήμερα δουλειές του (είτε προσωπικές είναι αυτές, είτε... συγκροτηματικές). Φυσικά, οι επιρροές από την ελληνική πλευρά της μεγαλονήσου εκφράζονται κατ’ αρχάς από την γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Αντωνίου (όταν γράφει τους στίχους του), που είναι η κυπριακή διάλεκτος. Από ’κει και πέρα σίγουρα υπάρχουν και ηχητικές / μουσικές επιρροές από ποικίλα ελληνικά / ελληνοκυπριακά ακούσματα, όμως το βασικό που ακούμε εδώ είναι μια εξελιγμένη μορφή του anadolu rock. Του rock του Barış Manço, των Moğollar και των Üç Hürel, έτσι όπως θα μετασχηματιζόταν αυτό τα πιο πρόσφατα χρόνια από τους Baba Zula ας πούμε ή ακόμη και από την Gaye Su Akyol.
Το βασικό σε όλες αυτές τις απόπειρες θα είναι πάντα το ανακάτεμα των τοπικών μελωδιών με το rock, μέσα από την χρήση δυτικών και μη οργάνων, προσαρμοσμένων επί το ηλεκτρικότερον. Αυτό εκφράζει ο ηλεκτρικός τζουράς του Αντωνίου (που επέχει ρόλο ηλεκτρικής κιθάρας, κατ’ αναλογίαν με το ηλεκτρικό σάζι στο anadolu rock), με τα υπόλοιπα όργανα (το ηλεκτρικό όργανο, το μπάσο κλαρίνο και τα ντραμς) να υπηρετούν, εννοείται, το ίδιο «σχέδιο».
Στην περίπτωση των Buzz’ Ayaz θα λέγαμε, περαιτέρω, πως τη διαφορά την κάνουν, πέρα από τον πειραγμένο τζουρά, το ηλεκτρικό όργανο ιδίως, με τα συνεχή γεμίσματά του, μα και το μπάσο κλαρίνο, που καταφέρνουν να εισχωρήσουν σ’ αυτό το πλαίσιο, προσθέτοντας νέες διαστάσεις.
Υπάρχουν τραγούδια και στις δύο πλευρές του “Buzz’ Ayaz”, που σε συνεπαίρνουν με το πρώτο άκουσμα, όπως είναι το φερώνυμο κομμάτι (A1) και το «Άρκος» (Β2), ενώ πολύ δυνατά είναι και τα ορχηστρικά ή περίπου ορχηστρικά «Φύσα» (Α3), «Άτε πάλε» (Β2) και “Alu” (Β4).
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα άνετο, ευχάριστο και γεμάτο άλμπουμ, που αποπνέει τη χαρά της συνεύρεσης, της συμμετοχής και γιατί όχι του γλεντιού, καθώς η διάθεση είναι παντού και πάντα εξωστρεφής, ανεξαρτήτως του λόγου, και πέραν των όποιων πειραματισμών στο ηχητικό επίπεδο.
Επαφή: https://buzzayaz.bandcamp.com/album/buzz-ayaz

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 602

26/9/2024
Πού εμφανίστηκε για πρώτη φορά το τάκα-τάκα;
Πότε ακριβώς ήρθε στην Ελλάδα, και από ποιούς;
Ενοχλούσε όντως την κοινωνία, στις ώρες «κοινής ησυχίας» ή και γενικότερα ή πρόκειται περί μύθου;
Υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί από τα τάκα-τάκα, ιδίως όταν το έπαιζες ανάποδα, και μπορούσε να σπάσεις την κερκίδα;
Είχαν σπάσει όντως τζαμαρίες ή κεφάλια από ανεξέλεγκτα ιπτάμενα τάκα-τάκα;
Το κυνήγησε τελικά η χούντα, όπως… το ροκ, την τζαζ, και τη θεία μου τη χίπισσα;
Ο Τέρης Χρυσός είχε παίξει ποτέ τάκα-τάκα;
Πού στο διάολο έχω βάλει το δικό μου τάκα-τάκα;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που με απασχολούν, εντόνως, αυτή την περίοδο…

26/9/2024
Findask ήταν ο Willie Lindsay και ο Stuart Campbell. Σκωτσέζοι από τα 80s, που ηχογράφησαν μερικά πολύ καλά φολκ LP – σε μιαν εποχή όπου αυτοί οι ήχοι δεν προβάλλονταν πουθενά. Και το να προτείνεις κάτι, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα το ακούσουν ελάχιστοι είναι μαγκιά. 

Είναι μαγκιά να μην ακολουθείς, αλλά να σε ακολουθούν – έστω και λίγοι. Έπαιζαν και σαπόρτ λέει στους Fairports οι Findask… Αυτό το άλμπουμ προέρχεται από το 1987 και μετράει πολύ…
https://www.youtube.com/watch?v=xr57X6jfmoo

26/9/2024
Τι να πει κανείς... Περαστικά της μόνο... 
https://www.youtube.com/watch?v=-VNi9tBoXjo

25/9/2024
Ήταν ΠΑΣΟΚ –δεν το έκρυβε– τουλάχιστον έως το θάνατο του Αντρέα. Ιδρυτικό στέλεχος από το ’74, υποψήφιος βουλευτής, συνδικαλιστής, μέλος της ΚΕΑΔΕΑ κ.λπ. Ως «πασόκ» τον βλέπαμε όλοι μας και στην τιβί στα έιτις, είτε πρωταγωνιστούσε στα κλασικά σίριαλ της εποχής (Χατζημανουήλ, Χαίρε Τάσο Καρατάσο), είτε βρισκόταν μπροστά σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κ.λπ. Σαν ηθοποιός μου άρεσε. Είχε κάτι το άμεσο και ακατέργαστο στο παίξιμό του, που δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητο. Και δεν πέρασε. Το ότι ήταν στον Κουν, για μια 20ετία, παίζοντας σε ιστορικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, λέει εξάλλου πολλά. 

Μπορώ να βάλω φωτογραφίες από Κουν, αλλά προτιμώ αυτήν... Γιάννης Μόρτζος, εν ειρήνη...

25/9/2026
Iron Maiden, αντί για Ικαριώτικους... John Berberian...
https://www.youtube.com/watch?v=CyWSZIp6wqk

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΩΤΣΑΝΗ / ΤΑΣΟΣ ΚΟΦΟΔΗΜΟΣ o Aπόκοπος του Μπεργαδή

«Γραμμένος είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, αλλά τυπωμένος για πρώτη φορά στη Βενετία το 1509, γνώρισε αλλεπάλληλες ανατυπώσεις και έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα του νέου ελληνισμού, τουλάχιστον για τους επόμενους τρεις αιώνες. Ο Απόκοπος του Μπεργαδή περιγράφει μια ονειρική κάθοδο στον άλλο κόσμο και αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της πρώιμης Αναγέννησης στην κρητική λογοτεχνία. Είναι συνθεμένος σε βυζαντινή δημώδη γλώσσα με πολλά στοιχεία του κρητικού ιδιώματος και στις βενετικές εκδόσεις αποτελείται από 556 ζευγαρωτά ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους, ωστόσο το τελευταίο τμήμα του γενικά θεωρείται νόθο».
[Στυλιανός Αλεξίου (επιμ.), Μπεργαδής, Απόκοπος / Η Βοσκοπούλα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002]
«Ο Απόκοπος του Μπεργαδή αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της πρώιμης Κρητικής Λογοτεχνίας και το πρώτο δημώδες ελληνικό λογοτεχνικό έργο που τυπώθηκε στη Βενετία, το 1509. Από κάποιους ερευνητές χαρακτηρίζεται ως το πιο ποιητικό κείμενο της κρητικής λογοτεχνίας του 16ου αιώνα, που ανατρέπει το κυρίαρχο βυζαντινό κλίμα της ηθικοδιδακτικής δημώδους ποίησης, κι ένα από τα κοσμήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ξεχωρίζει για την αινιγματική του γοητεία, τη δύναμη, τον πηγαίο λυρισμό και τη σύγχρονη ποιητική του αίσθηση που αγγίζει τα όρια της φιλοσοφικής σύλληψης».
[από το booklet του άλμπουμ]

Αυτό το ποίημα λοιπόν, τον «Απόκοπο» του Μπεργαδή, έρχονται να μελοποιήσουν η Ναταλία Κωτσάνη και ο Τάσος Κοφοδήμος, παρουσιάζοντας την προσπάθειά τους, για πρώτη φορά, ζωντανά, στα Τρίκαλα, στις 7 & 8 Αυγούστου του 2023, και εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, στις 11 και 12 Ιουλίου 2024 αντιστοίχως. Τώρα, στο CD-book «Απόκοπος» [Ανεξάρτητη Έκδοση, 2024], έχουμε πλέον την καταγραφή της μελοποίησης, για την δισκογραφία – μια πολύ καλή προσπάθεια από εικαστικής πλευράς, κατ’ αρχάς, που έχει την επιμέλεια και τον σχεδιασμό της Κωτσάνη.
Έτσι, στο booklet που συνοδεύει το CD καταγράφονται όλα τα credits των τραγουδιών, με τα ονόματα των μουσικών, μαζί με φωτογραφίες από τα sessions, ενώ διαβάζουμε ακόμη εκεί τα προλογικά σημειώματα, τους στίχους των δεκαπέντε τραγουδιών της έκδοσης και, τέλος, ολάκερο το ποίημα «Απόκοπος», από την παρισινή έκδοση του 1870. Εδώ να σημειωθεί πως, μέσω των δεκαπέντε τραγουδιών, μελοποιείται, από την Κωτσάνη και τον Κοφοδήμο, το μεγαλύτερο μέρος του ποιήματος, με τους ίδιους να είναι υπεύθυνοι και για την ενορχήστρωση – με την Κωτσάνη, περαιτέρω, να τραγουδά και να παίζει πιάνο, και με τον Κοφοδήμο να τραγουδά, παίζοντας λαούτο, pads και κιθάρα. Συμπληρώνεται, έτσι, μια πρώτη εικόνα γύρω από το τι ακριβώς επιχειρήθηκε στην εν λόγω την έκδοση, τη βασισμένη σε τούτο το προαιώνιο ποίημα.
Ένα δεύτερο έχει να κάνει με την «εικόνα» της μελοποίησης, που παρέχουν στο ποίημα οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος. Και αυτή είναι ιδιαίτερη, υπό την έννοια πως εδώ δεν έχουμε ένα τυπικό «κρητικοφανές» δημιούργημα, αλλά κάτι πλατύτερο, που «πιάνει» το κλίμα των μουσικών της ανατολικής Μεσογείου (οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και την ηπειρωτική Ελλάδα εννοείται). Ακούς, ας πούμε, την «Παράκληση» και το «Οι πόρτες του Άδου» και αμέσως αντιλαμβάνεσαι τις αναφορές των συνθετών και την ευρύτητα, με την οποία αντιμετωπίζουν την μελοποίηση του «Απόκοπου».
Τούτο είναι ολοφάνερο και από τις επιλογές των οργανοπαικτών, στις οποίες προέβησαν οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος, ώστε να πάρει ηχογραφική όψη το εγχείρημά τους, καθώς στον δίσκο τους συμμετέχουν οι Ross Daly (λύρες, tarhu), Βασίλης Ρακόπουλος (ηλεκτροκλασική κιθάρα), Βαγγέλης Ζωγράφος (κοντραμπάσο) και Άγγελος Πολυχρόνου (ντραμς) – μουσικοί, εν ολίγοις, που έχουν «δοκιμαστεί» σε πολλά και διαφορετικά στυλ, ανάμεσά τους και δυτικής προέλευσης εννοείται (jazz, funk, rock κ.λπ.).
Έχοντας λοιπόν την συνδρομή των συγκεκριμένων οργανοπαικτών, και βεβαίως στηριζόμενοι στο συνθετικό και ερμηνευτικό ταλέντο τους, με όλο το περαιτέρω ψάξιμο, που όλα τούτα συνεπάγονται, οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος παραδίδουν ένα άλμπουμ, που κυλάει με άνεση, θα προσέθετα δε και με γοητευτικό τρόπο, δημιουργώντας ανά διαστήματα (με κάποιες συγκεκριμένες μελοποιήσεις) υπερπλήρεις (από συναισθηματικής πλευράς) καταστάσεις. Αναφερθήκαμε πριν σε δύο tracks, τα οποία συμπληρώνουμε τώρα μ’ ένα τρίτο, το «Ναυάγιο».
Αν και δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίσεις κάτι από ένα έργο, που ρέει «συνολικά» και «σαν ένα», δεν παύει τούτο να προσφέρει και τις πιο... απογειωτικές στιγμές του.
Επαφή: https://www.facebook.com/NataliaKotsani

SILVIA CORDA ένα σόλο άλμπουμ για παιδικό πιάνο

Η ιταλίδα πιανίστρια και αυτοσχεδιάστρια Silvia Corda μάς είναι γνωστή από διάφορα άλμπουμ του παρελθόντος (για τα οποία έχουν γραφτεί reviews στο blog). Κατ’ αρχάς ως μέλος των σχημάτων Unknown Shores (δες τα σχετικά για το CD “The House of Memory” του 2023) και Clairvoyance (δες τα σχετικά για τα CD “Transient” του 2022 και “Clairvoyance” το 2018) και ακόμη ως μέλος της τετράδας Silvia Corda / Adriano Orrù / João Pedro Viegas / Luiz Rocha, στο άλμπουμ “Unknown Shores” (2019).
Τώρα συναντάμε την Silvia Corda σ’ ένα σόλο δίσκο της, που αποκαλείται “When the Crickets Sing” (τυπωμένος για το ελληνικό label Plus Timbre – έτσι διαβάζουμε στο bandcamp) και στον οποίο την ακούμε σε toy piano, μα και σε άλλα μικροσκοπικά όργανα, που παίζονται ταυτοχρόνως με mallets κ.λπ. (όπως βλέπουμε σε μια φωτογραφία του gatefold).

Το toy piano, που θα μπορούσε να το μεταφράσουμε και ως παιδικό πιάνο ή πιανάκι, είναι ένα... κανονικό όργανο, αφού ως τέτοιο το έχουν αντιμετωπίσει πάμπολλοι συνθέτες μέσα στις δεκαετίες (από τον John Cage, μέχρι τον George Crumb και τον Mauricio Kagel), με την Corda να το έχει ήδη συμπεριλάβει σε ηχογραφήσεις της, στο παρελθόν. Τώρα βεβαίως στηρίζει έναν ολόκληρο δίσκο της σε αυτό – κάτι, που κάνει, οπωσδήποτε, τη διαφορά.
Μόνη της, λοιπόν, απέναντι σ’ ένα toy piano και σε διάφορα μικροκρουστά, η Corda δείχνει πως μπορεί, με άνεση, να σχηματίσει ένα πλαίσιο αφήγησης, που να μην είναι εικονοκλαστικό, αλλά, απεναντίας, να δημιουργεί αυτό μια σειρά από ηχητικές εικόνες, που να έχουν τη δυνατότητα να αναπαριστούν διάφορους τεχνητούς ή φυσικούς ήχους – στηρίζοντας μια ροή. Όπως συμβαίνει στο track “When the crickets sing”, για παράδειγμα, στο οποίο χρησιμοποιούνται toy piano, μικροκρουστά, glockenspiel και backing συνοδεία, αποτυπώνοντας ένα νυχτερινό τοπίο (ανάμεσα σε άλλα).
Φυσικά, υπάρχουν και tracks για σόλο toy piano, εδώ, όπως είναι το έσχατο “Novembre”, που δεν είναι λιγότερο ενδιαφέροντα, δημιουργώντας μοναδικά «ξεκούρδιστα» πλαίσια, παίρνοντας σάρκα και οστά μέσα από αυτοσχεδιαστικές πρακτικές, ενώ πολύ ενδιαφέρον είναι και το “Tre ritratti del tempo”, που διαθέτει και ψαλτήριο (το οποίο, ηχητικώς, παραπέμπει σε άλλες, μακρινές, ιστορικές εποχές).
Οπωσδήποτε το “When the Crickets Sing” είναι ένα παράξενο άλμπουμ, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν μπορεί να ακουστεί από την καθεμία και τον καθένα.
Επαφή: https://plustimbre.bandcamp.com/album/when-the-crickets-sing

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 601

24/9/2024
Όταν διαβάζω για Θανάση και Χαρούλη θυμάμαι αυτό. Τα 'πα, τέλειωσα... [Ιούνιος, 2016]
https://www.lifo.gr/stiles/oi-ellines-ftohynane-kai-ginane-lebentes-anatomia-toy-neoy-ellinikoy-tragoydioy-lebentikis

24/9/2024
Πριν από τρεις μέρες έφυγε από τη ζωή ο γίγας του τενόρου σαξοφώνου Benny Golson. Ήταν 96 ετών. O Golson είχε βγάλει καταπληκτικούς δίσκους στα late 50s και τα 60s, έχοντας συνεργαστεί με πολύ κόσμο (ανάμεσα και με τον Eric Burdon!). Στην Ελλάδα πρέπει να είχε έρθει δυο φορές, ως μέλος του γκρουπ του Art Blakey, αλλά και με το κουαρτέτο του, κάπου προς την αρχή του αιώνα, για να παίξει στο Half Note. Το σπάνιο με την περίπτωσή του είναι πως είχε μπει στο στούντιο κι είχε ηχογραφήσει κιόλας στην Αθήνα, ένα ολάκερο άλμπουμ, με την παρουσία και του Γιώργου Κοντραφούρη στο πιάνο. 

Το CD είχε βγει στη Legend του Κώστα Γιαννίκου, που τότε ήταν στα πάνω της κι είχε βγάλει κι άλλα καλά τζαζ άλμπουμ...

23/9/2024
Ένα αριστούργημα από το 1973. Το ξαναποστάρω...

On a misty autumn morning
you can hear the wild birds call
giving chilly winter warning
that the Evening Star will fall

I feel the wind that sings their crying
I wish the dying sun goodbye
and I stand to see them flying
to a warm and welcome sky

And I stay to meet cold winter
to crunch the crackling ice and snow
to walk along beneath bare branches
and wonder why you had to go

The empty rooms they echo laughter
the broken door creaks one more song
and in the silence that comes after
the dusty floors, they ask "how long?"

And I stay to meet cold winter
to crunch the crackling ice and snow
to walk along beneath bare branches
and wonder why you had to go

Soon I'll find winter clothes to hold me
and wrap myself against the cold
but frost and fire they never told me
there is no peace in growing old

There is no peace in growing old...

 

21/9/2024
Στάσου στο 14...

DELFEAYO MARSALIS & UPTOWN JAZZ ORCHESTRA σταθερά γύρω από την Νέα Ορλεάνη

Στο παρελθόν έχουμε γράψει στο blog για τρία άλμπουμ της Uptown Jazz Orchestra –της μπάντας που οδηγεί ο τρομπονίστας Delfeayo Marsalis–, τα “Make America Great Again!” (2016), “Jazz Party” (2019) και “Uptown on Mardi Gras Day” (2023). Ένα τέταρτο, το “Crescent City Jewels” (2024), στρίβει τώρα στο player, τυπωμένο και αυτό για την Troubadour Jass Records (όπως και όλα τα προηγούμενα), δίδοντας και πάλι κίνηση στα πιο ευφρόσυνα jazz vibes, που μπορείς να περιμένεις – μέσα από κομμάτια που επιστημονικώς έχουν επιλεγεί, ώστε να περιγράψουν τούτο ακριβώς. Τη χαρά της ζωής και της συμμετοχής σε μια γιορτή –καθότι αυτός είναι πάντα ο στόχος της Uptown Jazz Orchestra–, η οποία επιχειρεί να μεταφέρει, για άλλη μια φορά, τις μουσικές της Νέας Ορλεάνης στην καθημερινή ζωή.

Όλοι οι φίλοι της jazz γνωρίζουν τα περί τουριστικοποίησης της μεγάλης μαύρης μουσικής που συμβαίνει στην Crescent City, όπως επίσης γνωρίζουν και τις προσπάθειες των «Μαρσάληδων» να «πατήσουν» πάνω σ’ αυτή την 100χρονη και-βάλε παράδοση της πόλης, δημιουργώντας τον ήχο της, για το σήμερα και το αύριο. Δεν χρειάζεται να πούμε πως με κάτι τέτοιους δίσκους, σαν το “Crescent City Jewels”, είναι ολοφάνερο πως το επιτυγχάνουν.
Το άλμπουμ διαθέτει πρωτότυπα tracks, αλλά ταυτοχρόνως και ουκ ολίγες διασκευές, που φαινομενικώς, μπορεί να μην ταιριάζουν με τους ήχους της περιοχής, αλλά στην πράξη μετατρέπονται σε τέτοιους. Και δεν λέμε εδώ για ένα ακόμη θαυμάσιο “Summertime”, μα για το “’round midnight” του Thelonious Monk, το “Inner urge” του Joe Henderson, για στάνταρντ σαν το “A sleepin’ bee” (Harold Arlen / Truman Capote) ή ακόμη και για το “I wish I knew how it would feel to be free” του Billy Taylor.
Φυσικά σ’ αυτή την έξτρα επιβλητική παρουσίαση, του εν λόγω ρεπερτορίου, συμβάλλει μια σειρά από σημαντικούς σολίστες, όπως είναι ο σαξοφωνίστας Branford Marsalis, o τρομπετίστας Kermit Ruffins (Rebirth Jazz Band), ο πιανίστας Davell Crawford, o ντράμερ Herlin Riley και πάνω απ’ όλους, θα λέγαμε, η Tonya Boyd-Cannon, μια ιδανική ερμηνεύτρια μαύρης μουσικής, που κινείται με παροιμιώδη ευκολία σε jazz, blues και funk διαδρομές, προσφέροντας δυνατές soulful ερμηνείες σε κάθε σύνθεση που καλείται να υπερασπίσει. Φυσικά και ο πρώτος τη τάξει, ο τρομπονίστας Delfeayo Marsalis, έχει τον τρόπο να εκπλήσσει σε πολλά και διάφορα tracks με τα καταπληκτικά soli του, όπως συμβαίνει π.χ. με το “Basie moods”, που είναι προφανές σε ποιον αναφέρεται.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα άλμπουμ που έχει φοβερή ενότητα και ροή, έχοντας τον τρόπο να σε εκπλήσσει συνεχώς – παρότι, υποτίθεται, ξέρεις τι θ’ ακούσεις πάνω-κάτω σ’ αυτό.
Επαφή: www.dmarsalis.com

DANAI HÖHNE-STRATIGOPOULOU μια Χιλιανή, με ελληνική ρίζα, που κατόρθωσε να γίνει η «κυρία του ροκ» στο Περού, στα 80s – μια παράξενη ιστορία, που εξελίχθηκε ελάχιστα στην Ελλάδα και πολύ στη Λατινική Αμερική

Όλα ξεκινούν από την Μίρκα Στρατηγοπούλου (1923 – 28 Φεβ. 2009), την αδελφή της περίφημης ερμηνεύτριας του Αττίκ, μεταφράστριας του Pablo Neruda, λογοτέχνιδας κ.λπ. Δανάης Στρατηγοπούλου (1913 – 18 Ιαν. 2009) ή απλώς Δανάης. Η σχέση της οικογένειας Στρατηγοπούλου, ας το πω έτσι, με τον πολιτισμό της λατινικής Αμερικής ξεκινάει από την Μίρκα, η οποία θα φθάσει στο Σαντιάγο της Χιλής, το 1951, τόσο νωρίς, στα 28 χρόνια της, προκειμένου να συνεχίσει την επαγγελματική διαδρομή της στη Νότια Αμερική.
Για ποιον ακριβώς λόγο η Μίρκα θα επέλεγε τη Χιλή γι’ αυτό το σκοπό δεν είναι γνωστό. Είναι όμως γνωστό πως είχε ξεκινήσει να σπουδάζει μουσική, στην Αθήνα, πριν από τον πόλεμο, και κατόπιν χορό, και πως κάποια στιγμή (μετά τον πόλεμο) θα βρισκόταν στη Νότια Αφρική και πως από εκεί θα όδευε, τελικά, για τη Χιλή, μετά από κάποιο αυτοκινητικό ατύχημα (αυτά αναγράφονται στο σάιτ του χιλιανού πανεπιστημίου Alberto Hurtado).
Εκεί, στη λατινοαμερικάνικη χώρα, η Μίρκα θα συνεργαζόταν με τον γερμανό χορογράφο Ernst Uthoff –που είχε εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία από το 1934, για να βρεθεί, στην άλλη άκρη του κόσμου, το 1945, ιδρύοντας το Εθνικό Μπαλέτο της Χιλής–, χορεύοντας για ’κείνον, πριν γίνει στην πορεία καθηγήτρια στη σχολή χορού του Universidad de Chile. Και ήταν εκεί όπου η Μίρκα θα γνώριζε τον μέλλοντα σύζυγό της, τον επίσης Γερμανό Herbert Höhne, που είχε γλιτώσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, φέρνοντας στον κόσμο, το 1955 στο Σαντιάγο (άλλες πηγές κάνουν λόγο για το 1954), την κόρη τους Danai (Höhne).

Δεν ξέρω αν η Μίρκα έδωσε στην κόρη της το όνομα της αδελφής της, όμως οι δύο αδελφές (η Δανάη και η Μίρκα) ήταν πολύ αγαπημένες, και θα συνεργάζονταν σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Να πω μόνο πως στο πολύ καθοριστικό άλμπουμ της Δανάης (Danai), για το νέα χιλιανό τραγούδι (nueva canción chilena), που είχε τίτλο “Istros / Danai Canta a Neruda” [Dicap, 1969] υπάρχει τραγούδι της υπό τον τίτλο “Partí, Mirka” (αφιερωμένο στην αδελφή της), όπως αφιερωμένο στην αδελφή της ήταν και το κείμενό της “Champs-Élysées”, από το βιβλίο της «Η Συνέντευξη» [Φύκιρης, 1991] κ.λπ. Η πορεία της Μίρκας Στρατηγοπούλου στη Χιλή, τα βιβλία της, οι δίσκοι της (εθεωρείτο εξπέρ στην ξύλινη φλογέρα), μα και η γενικότερη παρουσία της εκεί, χρήζουν ξεχωριστού άρθρου, όμως, εδώ, το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει είναι η κόρη της Danai, που θα αναδεικνυόταν, στα 80s, σε κυρίαρχη φιγούρα του ροκ στο Περού. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά...
Η Danai θα ασχοληθεί από νωρίς με τη μουσική, όχι μόνο μέσω σπουδών (λογικό από μια μεριά, αφού η μητέρα της και η θεία της ήταν μουσικά «ονόματα» στη Χιλή), αλλά και μέσω των ροκ συγκροτημάτων της εποχής – βρισκόμαστε, εξάλλου, στην αρχή της δεκαετίας του ’70, όταν το χιλιανό ροκ, λόγω της ταινίας “Woodstock” βασικά, αλλά και του ευνοϊκού κλίματος, που δημιουργούσε η κυβέρνηση του Salvador Allende, θα βρισκόταν στην καλύτερη φάση του. Τα γκρουπ, που σχηματίζονται, παίζουν live και δισκογραφούν είναι δεκάδες (Aguaturbia, Sacros, Blops, Jaivas, Tumulto κ.λπ.) με τους Escombros (ένα LP), του κιθαρίστα Ricardo “Lolin” Mendeville, να διακρίνονται ιδιαιτέρως.
Η Danai συνδέεται με τον Lolin, εμφανίζονται μαζί σε διάφορα events, αλλά όταν ξεσπάει το πραξικόπημα του Pinochet, τον Σεπτέμβριο του ’73, τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους. Η θεία της Δανάη Στρατηγοπούλου έχει προλάβει να φύγει από τη χώρα, πριν από την πτώση της κυβέρνησης Allende, αλλά ο πατέρας της Herbert Höhne θα βρισκόταν αιχμάλωτος στο Εθνικό Στάδιο, απολογούμενος, επειδή είχε μεσολαβήσει για να καταφύγουν στη γερμανική πρεσβεία του Σαντιάγο διωκόμενοι πολιτικοί, ζητώντας άσυλο (όπως διαβάζουμε στο χιλιανό σάιτ «La Tercera / Noticias de Chile y el Mundo»). Τέλος πάντων με κάποιο τρόπο οι δύο μουσικοί θα κατορθώσουν να φύγουν από τη Χιλή (μάλλον με καράβι), έχοντας για προορισμό την Ευρώπη, με τον πρώτο σταθμό τους να είναι η Ελλάδα και η Αθήνα!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/danai-hohne-stratigopoulou-i-hiliani-me-elliniki-riza-poy-egine-i-kyria-toy-rok-sto

15 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ σήμερα έχουμε γενέθλια

Κλείσαμε 15 χρόνια καθημερινής παρουσίας στο διαδίκτυο. Μέσα σ’ αυτά τα 15 χρόνια πραγματοποιήθηκαν 6184 αναρτήσεις –αυτή είναι η 6185η–, δημοσιεύτηκαν πάνω από 23.000 σχόλια, ενώ τα «χτυπήματα» πλησιάζουν τα 5.600.000. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως πάμε καλά! 

Έτσι, θα συνεχίσουμε και αυτή τη σεζόν με τον ίδιο ρυθμό και κυρίως με την ίδια διάθεση να προσφέρουμε έγκυρη και σοβαρή πληροφόρηση γύρω από τα θέματα που μας ενδιαφέρουν κι ενδιαφέρουν κι εσάς (δίσκους ελληνικούς και ξένους, νεότερους και παλαιότερους, βιβλία, ταινίες, με παράλληλο σχολιασμό της επικαιρότητας, που συμβαίνει κυρίως στο facebook και που αναπτύσσεται και εδώ, και άλλα διάφορα).
ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!