ΝΙΚΟΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ Στροφή

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι μία σπάνια, μία ειδική περίπτωση τραγουδοποιού. Υπό ποία έννοια. Δεν διαχωρίζονται αυτά που γράφει. Μουσικές, στίχοι, ενορχηστρώσεις (με τους μουσικούς του, ok), τα αντιλαμβάνεσαι πάντα υπό το άτομό του. Ξέρω ότι, κατά καιρούς, δικά του τραγούδια τα έχουν πει διάφοροι άλλοι, όμως κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, όταν θ’ αποφασίσει να τα πει ο ίδιος. Ο Πορτοκάλογλου έχει ισχυρό στίγμα. Νομίζω ότι το ξέρει και ο ίδιος. Φρονώ δε πως όσο ο καιρός κυλάει αυτό το στίγμα θα γίνεται ισχυρότερο. Έχω την αίσθηση, με άλλα λόγια, ότι ο Πορτοκάλογλου οδεύει προς μία τραγουδοποιητική «εσωστρέφεια» (αναφέρομαι στα σημαίνοντα της τέχνης του), η οποία θα τον «ανεβάσει» περισσότερο στα μάτια όσων ήδη τον εκτιμούν ή, απλώς, τον συμπαθούν. Βεβαίως, το ζητούμενο θα είναι πάντα το «βάθος» της έμπνευσης, ο τρόπος δηλαδή να είσαι σημερινός, διαμορφώνοντας γνώμη από πηγές με ήθος. Ο Πορτοκάλογλου και στη «Στροφή» [Mercury] παρουσιάζει έναν λεκτικό κώδικα (μιλάμε για τους στίχους του κατ’ αρχάς) απλό και σαφή στη δομή του, ο οποίος ορισμένες φορές διολισθαίνει – όχι σύνηθες για τον ίδιον – προς την καταγγελία («οργισμένος είμαι θεατής/ στην πατρίδα της κομπίνας/ της παραγραφής»). Άλλοτε πάλι εκφράζει το ποθούμενο («γείτονες κι αλλοδαποί/ μετανάστες και αστοί/ μια πολύχρωμη φυλή/ μια καινούργια μουσική»), μ’ έναν καθαρτήριο τρόπο, γνωρίζοντας βεβαίως, και ο ίδιος, πως... νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Υπάρχουν δυσκολίες, προβλήματα· και με τους... ιθαγενείς και με τους μετανάστες. Απαιτούνται λύσεις. Δεν προβλέπονται. Τι μπορεί να κάνει το τραγούδι; Όχι και πολλά... Βεβαίως, υπάρχουν και στροφές («χαρά να σε γυρεύουνε/ και να μη βρίσκουν σπίτι/ κι εσύ να παίζεις στην αυλή/ μ’ ένα μικρό αλήτη»), τραγούδια ολάκερα («Δε βλέπεις τίποτα», «Ο ξεναγός», «Τι είμαι εγώ για σένα», «Δωσ’ μου τη ζωή μου πίσω»), που δείχνουν το διαχρονικό ταλέντο του Πορτοκάλογλου στο να γράφει απλά, ανθρώπινα τραγούδια με έρμα ψυχής. Η πίκρα, ο πόνος, η αγωνία, η θέληση, η ελπίδα, η πάλη με τον έσω κόσμο είναι το «γήπεδο» του Πορτοκάλογλου. Εκεί, δε χάνει... Στα συν, ασυζητητί, οι ωραίες ροκ μελωδίες, οι ωραιότερες δικές του από καιρό, παιγμένες μάλιστα με δύναμη από ένα σταθερό σχήμα.