Δραστήριος ιταλός σοπρανίστας του καιρού μας, ο Gianni Mimmo είναι επίσης ιδρυτής της Amirani Records, ενός «εκλεκτικού» jazz label, εντός του οποίου δραστηριοποιούνται μουσικοί μιας... κατανοητής jazz-avant – εκείνης, τέλος πάντων, που διακρίνεται και για τα λαϊκά της χαρακτηριστικά. Από παράδοση, δηλαδή, οι Ιταλοί δεν απεμπολούν τις popular ρίζες τους, παράγοντας συνήθως μουσικές με την απαραίτητη κοινωνική βάση. Έτσι συνέβαινε στα sixties και τα seventies, έτσι συμβαίνει και τώρα· έστω και σ’ ένα πλαίσιο ολίγον τι προπαρασκευαστικό. 
Το άλμπουμ “One Way Ticket” [AMR001] του Gianni Mimmo είναι το παρθενικό CD της Amirani, εκείνο που θα μάς οδηγήσει κάπως απότομα στον κόσμο της εταιρίας. Ένα «ταξίδι χωρίς επιστροφή» είναι λοιπόν το... φιλοσοφικό υπόβαθρο του άλμπουμ, το οποίον από τη φωτογραφία του εξωφύλλου κιόλας – ο πατέρας τού Mimmo σε μία seventies πόζα, κάπου, με λιμάνι και ουρανοξύστες πίσω του – επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα. Σόλο σοπράνο σαξόφωνο, ηχογραφημένο στο Μιλάνο στο διάστημα Μάρτιος-Ιούλιος του ’05, φόρος τιμής, όπως ίσως θα υποθέσουν κάποιοι στον Steve Lacy. Όχι ακριβώς. Βεβαίως υπάρχει μία σύνθεση του Lacy ανάμεσα (“The bath”), εκείνο όμως που φαίνεται να βγαίνει πάνω απ’ όλα στο “One Way Ticket” είναι η διάθεση του Mimmo να εξερευνήσει τις «συμπτώσεις» ανάμεσα στον Monk, τον Webern, τον Mingus, τον Ellington, τον Roscoe Mitchell, τον Lacy, τον εαυτό του και ακόμη τον Eliot και τον συμπατριώτη του ζωγράφο Toti Scialoja... σκάβοντας μία δίοδο επικοινωνίας μεταξύ Γραμμάτων και Τεχνών. Οι τεχνικές και οι προσεγγίσεις δεν έχουν εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα, στο στυλ «παίζω κι αυτό, παίζω κι εκείνο», αφού αποτελούν, όλες, ένα συγκεκριμένο εγχειρίδιο αισθητικής, όσον αφορά στην επικοινωνιακή σχέση του σοπράνο με την ησυχία.
Πάλι ο Steve Lacy φαίνεται πως είναι ο «φάρος» στο “Two’s Days/ Tuesdays” [AMRN002] των Gianni Mimmo και Angelo Contini τρομπόνι (φωτό κάτω). Χωρίς κανένα ρυθμικό ή αρμονικό στήριγμα, οι δύο μουσικοί συνθέτουν, αυτοσχεδιάζουν και βεβαίως ερμηνεύουν το κατά βάση πρωτότυπο υλικό (υπάρχουν και οι εκδοχές των “Naufrage” και “Feline” του Lacy), ενδυναμώνοντας τη μεταξύ τους επικοινωνία μέσω συμπορεύσεων και αντιπαραθέσεων, που τους οδηγούν πότε στην έκρηξη, πότε στην κανονικότητα και πότε στην ησυχία. Αφού σιωπή, ως γνωστόν, δεν υφίσταται...
Εντελώς διαφορετικά τοπία εξερευνά το “Bespoken” [AMRN003] των Lorenzo Dal Ri live electronics, field recordings, γενικότερη ηχητική διαχείρηση και Gianni Mimmo σοπράνο, μπάσο σαξόφωνο, πιάνο και προετοιμασμένο πιάνο. Ήχοι από την αστική καθημερινότητα, συμπλέκονται με live electronics και «κανονικά» όργανα – προετοιμσμένα ή μη – σε δύο «μιλανέζικες» sessions, τις οποίες χώρισαν 4 ½ χρόνια (3/2002-9/2006). 
Το ηλεκτροακουστικό περιβάλλον αποδεικνύεται ιδανικός χώρος, προκειμένου οι δύο συνεργάτες να δημιουργήσουν ένα νέο έργο, σχεδόν προγραμματικού χαρακτήρα (οι τίτλοι “traffico”, “pigs”, “kids”, “the rainshadow interlude” λένε την αλήθεια), οδηγώντας τον ακροατή μέσα από μία διαδρομή 27 μόλις λεπτών στο μάλλον εφιαλτικό (εξαρτάται από τι ώρα το ακούς) “The longing museum interlude”. Να φανταστώ πως οι Ιταλοί δεν διαθέτουν τα έγκατα ενός σύγχρονου... μεγαλομανούς μουσείου;A Watched Pot (never boils). Παράξενη ονομασία για συγκρότημα ή τίτλος άλμπουμ, πλουραλιστική η μουσική του συνταγή [AMRN006]. 
Οι Gianni Mimmo σοπράνο, Andrea Serrapiglio τσέλο, lo-fi electronics και Francesco Cusa κρουστά, δημιουργούν μία avant-jazz πλατφόρμα πάνω στην οποία εναποθέτουν ρομαντικό πνεύμα και concrete patterns. Το “Pot head pixies” (με ίχνη ρυθμικού υποστρώματος από Holger Czukay) δείχνει να παραπέμπει στους φερώνυμους ήρωες της Gong-μυθολογίας, και γι’ αυτό, ίσως, αφήνει μία avant/jazz-rock αίσθηση – αν και χωρίς ίχνος(;) ηλεκτρισμού. Στο “Cartoon shouter” το «παιγνίδισμα» είναι ακόμη πιο έντονο – κάτι σαν φόρος τιμής στον Raymond Scott –, ενώ στο “Clinched” η chamber αίσθηση με την free ανάπτυξη δεν δείχνει να έχουν κενά επαφής. Πάλι, εδώ, ο προγραμματικός χαρακτήρας των συνθέσεων λειτουργεί εντυπωσιακά και δίχως ψόγο (“Athlete on the creek”, “Put to sleep”, αφού ως γνωστόν μουσικές για να κάνουν νάνι τα μωρά – αν μιλάμε για κάτι τέτοιο – έγραψε προ 46ετίας και ο Scott).
Οι Gianni Mimmo σοπράνο, Andrea Serrapiglio τσέλο, lo-fi electronics και Francesco Cusa κρουστά, δημιουργούν μία avant-jazz πλατφόρμα πάνω στην οποία εναποθέτουν ρομαντικό πνεύμα και concrete patterns. Το “Pot head pixies” (με ίχνη ρυθμικού υποστρώματος από Holger Czukay) δείχνει να παραπέμπει στους φερώνυμους ήρωες της Gong-μυθολογίας, και γι’ αυτό, ίσως, αφήνει μία avant/jazz-rock αίσθηση – αν και χωρίς ίχνος(;) ηλεκτρισμού. Στο “Cartoon shouter” το «παιγνίδισμα» είναι ακόμη πιο έντονο – κάτι σαν φόρος τιμής στον Raymond Scott –, ενώ στο “Clinched” η chamber αίσθηση με την free ανάπτυξη δεν δείχνει να έχουν κενά επαφής. Πάλι, εδώ, ο προγραμματικός χαρακτήρας των συνθέσεων λειτουργεί εντυπωσιακά και δίχως ψόγο (“Athlete on the creek”, “Put to sleep”, αφού ως γνωστόν μουσικές για να κάνουν νάνι τα μωρά – αν μιλάμε για κάτι τέτοιο – έγραψε προ 46ετίας και ο Scott).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου