ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ Νύχτα...

Δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις την ιστορία; Ακόμη κι αν το θέλεις; Ακόμη και τότε απ’ ό,τι φαίνεται. Ο Στάθης Δρογώσης αν και ξεκινά με πολλά (και καλά) εφόδια στον τραγουδοποιητικό του σάκκο, η διαδρομή του – αναφέρομαι, πάντα, στο τελευταίο του CD «Η Αγάπη στο Τέλος» [Lyra] – παραμένει μέσα στα χαρτογραφημένα πλαίσια. Κάτι λείπει δηλαδή, για να ξεφύγουν οι μπαλάντες (γενικώς) τού Δρογώση από το, λίγο έως πολύ, αναμενόμενο. Παρότι ο χειρισμός της γλώσσας είναι καλός (ακόμη κι αν εξαιρέσουμε κομμάτια που δεν «κάθονται», όπως τα «Μεγάλα στελέχη» ή το «Απλό τραγούδι»), παρότι ρυθμικά και μελωδικά στοιχεία εναλάσσονται με τρόπο που δείχνει γνώσεις κι ευαισθησία, εντούτοις τα θέματα που μένουν – που αξίζει να μείνουν – είναι λίγα. Νομίζω πως ξέρω τι φταίει, ανάμεσα σε άλλα. Οι ενορχηστρώσεις είναι «κοινές»· ό,τι ανακαλούμε, ακούγοντας τα περί «ηλεκτρικού τραγουδιού» (ακόμη και τα έγχορδα ελάχιστες στιγμές "αποδεικνύουν" την αναγκαιότητά τους). Έπειτα οι ερμηνείες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν πείθουν. Τις διακρίνει, συχνά, ένας «σιχτιρισμός», μία ολίγον τι τσαμπουκαλεμένη «χύμα» διάθεση, που δεν αφορμάται πάντα από τα λεγόμενα. Ο Δρογώσης έχει δυνατότητες, είναι σίγουρο. Πρέπει ν’ απαλλαγεί όμως, άμεσα, απ' ό,τι αγαπάει, και δείχνει να τον δυναστεύει, παγιδεύοντάς τον σε προφανείς καταστάσεις. Κανένας (έτσι πρέπει να το δει δηλαδή) δεν μπορεί να γράψει καλύτερο τραγούδι από τη «Νύχτα» του.