THE BOY "Please Make Me Dance"

Mary And The Boy τέλος. Και επισήμως, μετά την κυκλοφορία του “Please Make Me Dance” [Inner Ear, 2009] του Boy. Άλλο όμως είναι το σημαντικότερο κι ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε – μια και τα γκρουπ, έτσι είναι, έρχονται και παρέρχονται. Ο (The) Boy συνεχίζει να μεταφέρει και στην προσωπική του, πλέον, διαδρομή, εκείνη την punky στάση, την μπολιασμένη, προσέτι, με σαφή στοιχεία από την κουλτούρα του δρόμου. Χωρίς να κάνει hip-hop, χωρίς να ραπάρει με την πιο στενή έννοια του όρου, άγεται (χωρίς να φέρεται) από κάτι κλασικό του ελληνικού χώρου (ναι, το ακρογωνιαίο Σύνδρομο) προκειμένου να μεταφέρει σπαράγματα μιας λίγο-πολύ αβίωτης καθημερινότητας, η οποία μοιάζει να βιώνεται (και καλλιτεχνικώς – ξενίζει ο όρος;) μέσω μιας θετικής χορευτικής παραζάλης (το άλμπουμ δεν έχει κενά, απεναντίας διαθέτει διαρκή... εργοταξιακό θόρυβο).Αν και προσωπικώς, δεν αντιλαμβάνομαι την ανάγκη χρήσης τραγουδιών του Θεοδωράκη και του Σαββόπουλου στο έργο (δεν πειράζει...), λέω πως ο (The) Boy επιτυγχάνει διάνα με την από κοινού χρήση της ελληνικής και τη αγγλικής και, κυρίως, με το ανάρμοστο πάθος του να μη μασάει λόγια και αισθήματα. Είναι σκληρό άλμπουμ το “Please Make Me Dance”. Αφήνει κάποια περιθώρια διαφυγής, αλλά, βασικά, στόχος του είναι να υποσκάψει το μέλλον... εκείνων που το αναποδογύρισαν (το μέλλον). Και ακόμη να ξυπνήσει όσους οφείλουν να είναι ξύπνιοι· όσοι είναι ηλικιακώς κοντά στον Boy δηλαδή. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ότι το «Πυροβολισμός στο πρόσωπο» είναι καταπληκτικό τραγούδι, αφού δεν εγράφη για να καταπλήξει. Κρίνω αισθητικώς και είναι λάθος...