Το library υλικό που ηχογραφήθηκε και τυπώθηκε στην παλαιά Δυτική Γερμανία – στη δεκαετία του ’70 κυρίως – είναι άπειρο. Δύο ήταν οι πολύ μεγάλες εταιρίες που ειδικεύονταν στο είδος. Η Selected Sound από το Αμβούργο και η Ring Musik από την Φρανκφούρτη του Μάιν. Από τον κατάλογο της δεύτερης, της περίοδου ’74-’79, και τα υπο-labels Golden Ring και Happy, επιλέγει η Sonorama Records 15 tracks, συνολικής διάρκειας 37:31, προκειμένου να μας φέρει σ’ επαφή με τον πιο groovy ήχο (ή, έναν εξ αυτών, αφού υπήρχαν ακόμη τα ιταλικά και τα γαλλικά libraries – ok και τα βρετανικά και τα ελβετικά και τα...), που παρεπιδημούσε τότε στην ηπειρωτική Ευρώπη. Θα πρέπει να πούμε από την αρχή πως αυτού του τύπου τα LPs είναι εξαιρετικώς δυσεύρετα, με τις τιμές τους στο eBay να ξεκινούν από τα 50 ευρά και ν’ ανεβαίνουν. Μπορεί και μέχρι τα 300... ή και παραπάνω... Οι αιτίες είναι πολλές. Πρώτον, περιέχουν εξαιρετική, «πιασάρικη» μουσική. Κομμάτια μικρής διάρκειας, αθεραπεύτως groovy, κινούμενα σε funk, jazz, latin, brasilian, rock ακόμη και ethnic δρόμους, τα οποία μέσα στη σύντομη διάρκεια που τους παρέχεται οφείλουν να πουν πολλά. (Εννοείται πως ενδιαφέρουν άπαντες. Συλλέκτες, DJs, πάσης φύσεως μουσικόφιλους...). Δεύτερον, τυπώνονταν σε περιορισμένες ποσότητες. Τρίτον, δεν κυκλοφορούσαν συχνά στα δισκοπωλεία, πηγαίνοντας κυρίως από χέρι σε χέρι (από τα στούντιο, στα κινηματογραφικά ή τα τηλεοπτικά πλατώ, τα γραφεία των διαφημιστών, τους promoters εμπορικών εκθέσεων, τις αυτοκινητοβιομηχανίες στις εκδηλώσεις παρουσίασης των νέων μοντέλων...). Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, τόσο η Sonorama όσο και άλλες εταιρίες, ξαναρίχνουν στην αγορά – που αποδεικνύεται ακόρεστη – αυτό το επισκιασμένο υλικό, που, γενικώς, κάνει στράκες. Βεβαίως, πολλές φορές, ή έστω αρκετές, όλα τα κομμάτια... κάτι μάς θυμίζουν αλλά δεν ξέρουμε τι – ορισμένες φορές ξέρουμε, αφού, για παράδειγμα, το leading track “Mr.Marco’s music” του Werner Drexler είναι ίδιο με το “Vehicle” των Ides of March – τούτο όμως, η «ανακατεμένη τράπουλα» δηλαδή, σ’ ένα library κομμάτι δεν θα πρέπει να θεωρείται μείον, αλλά συν. Σ’ αυτή τη βάση εξάλλου, του να «ξέρεις τι ακούς, άνευ εκπλήξεων», στηριζόταν ανέκαθεν η επιτυχία μιας εμπορικής ηχο-βιβλιοθήκης. Πάντως, για να μην παρεξηγηθούμε, υπάρχουν και κομμάτια που βγάζουν μάτι ιστάμενα μακράν της εφαρμογής. Τέτοια είναι: το “Jumping balls” του Klaus Weiss (ex-Niagara) με την εξοντωτική κρουστή ομοβροντία, το “Jump and fly” του Peter Thomas (αν σας αρέσει το “La discotheque” του Μάικ Ροζάκη – θεός σχωρέσ’ τον), το “Present news” επίσης του Klaus Weiss (με κάτι τέτοια rhythm patterns οι Yello έκαναν πάταγο στο ξεκίνημά τους), το ροκάδικο “Getting’ high” του Siegfried Schwab, το “Pick it up” του Jurgen Franke (θυμίζει τα instros των Ελλήνων Sunset) και ακόμη το “Late train”, του Franke πάλι, απλώς γιατί είναι ένα top groovy track, με hammond, πνευστά, jazzy vibes, «κοφτερές» και lead κιθάρες (έχει απ’ όλα).(θα συνεχιστεί)
Κι επειδή θυμήθηκα τους Sunset, να πω πως υπάρχουν μερικά κομμάτια από το μοναδικό τους άλμπουμ του 1977 [Polydor - στη φωτό το cover του CD], που έχουν κάποια "φάνκικη" αξία και δεν είναι για πέταμα. Βεβαίως "καλύτερα" είναι τα τραγούδια τους από τις 45 στροφές ("Ψέμματα παιδικά/ Λουλούδια αγάπης" στην Pan-Vox το '74, "Γυρνώ και ζητάω/ Μνήμες" στην EMI το '75, "Μόνο εσύ/ Δωσ' μου αν θες το χέρι σου" στην Polydor το '76), αλλά, προσωπικά, μπροστά στο instro "Sunset" μένω. Πρόκειται για ένα δυνατό, up-tempo ορχηστρικό με ηλεκτρικό πιάνο, blax σύνθια, και ωραίο παίξιμο στα ντραμς από τον Νίκο Αντύπα (πριν πάει στους Socrates), που θά'πρεπε ήδη να υπάρχει στις συλλογές του είδους. Βεβαίως, εμένα μου ψιλοαρέσουν κι άλλα κομμάτια τους (από τα... χείριστα, κάτι διασκευές σε Bee Gees και Eric Carmen... αλλά αυτό είναι δικό μου κόλλημα).
Κιμπορντίστας στους Sunset ήταν ο Κώστας Παπαδούκας, ο οποίος λίγο μετά την έκανε για Γαλλία, σχηματίζοντας εκεί τους Energy και εν συνεχεία τους Fos (ηχογράφησαν ένα 45άρι στην AZ, το 1980, με τα τραγούδια "Jonathan/ Friends" που δεν έλεγε τίποτα). 
Όπως δεν έλεγε κάτι ιδιαίτερο και το LP των New Energy "Friends" [Minos, 1980], που δεν ήταν άλλοι από τους Energy και τους Fos στην... ελληνική τους έκδοση. 
Μπορεί στο άλμπουμ να διασκευαζόταν Kim Fowley(!), όμως το καλύτερο κομμάτι ήταν το "Why do I have to understand?" του Ντέμη Βισβίκη (έπαιζε και τραγουδούσε πολύ πριν τους Axis - σήμερα συνθέτης "σοβαρής" μουσικής). Όσον αφορά στον Παπαδούκα; Aπό τα πρώτα χρόνια του '90 και μετά συνεργάζεται με την Αλεξίου...(ίσως το προχωρήσω λίγο ακόμη)
Και δυο λόγια για τους «Γάλλους» Axis και τα δικά τους... breaks. Οπωσδήποτε η δεύτερη περίοδός τους, γύρω στο ’73, είναι η πιο progressive, κι εκείνη που παρέχει τις περισσότερες «εκπλήξεις». Το LP της Riviera που βλέπετε είναι πολύ καλό, από το εξώφυλλό του μέχρι την τελευταία νότα, όπως και το τελευταίο (έκτο) 45άρι του συγκροτήματος, πάντα στη Riviera, με τα κομμάτια “Waiting a long time/ Turning myself ’nto energy”. 
Ήταν η εποχή των μεγάλων έργων των King Crimson και οι Axis, όλοι μέσα στην prog φάση, φτιάχνουν κάτι σαν... το άλμπουμ της ζωής τους. Όπως τους βλέπετε στη photo ήταν οι: Αλέξανδρος Φάντης ηλεκτρικό μπάσο, κρουστά, Γιώργος Χατζηαθανασίου ντραμς, κρουστά, Ντέμης Βισβίκης (με την αφάνα) ηλεκτρικό πιάνο, πιάνο, μέλοτρον, όργανο, φωνή, κρουστά και Χρήστος Στασινόπουλος ντραμς, κρουστά. 
Το παράξενο είναι ότι ποτέ καμμία εγγραφή τους δεν κυκλοφόρησε στην Ελλάδα. Απεναντίας, τα περισσότερα από τα κομμάτια τους ήταν διαθέσιμα στην Τουρκία! Τουρκικό είναι και το single που βλέπετε πιο κάτω...
οκ Φωντα.Ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή