HERBIE GOINS: Η βρετανική soul στο απόγαιό της...

Επιτέλους. Επανεκδόθηκε, από τη βρετανική ΕΜΙ/Zonophone όπως πρέπει. Ένα από τα κορυφαία soul-mod άλμπουμ του δεύτερου μισού των sixties, το “No.1 In Your Heart” του τραγουδισταρά Herbie Goins. Γεννημένος στη Florida το 1939, ο Goins θα βρεθεί να υπηρετεί τη θητεία του, όπως χιλιάδες Αμερικανοί, στη Δυτική Γερμανία των αρχών του ’60. Θα μπει τραγουδιστής στη βρετανική Eric Delayne Great Orchestra, θα υπογράψει μαζί της συμβόλαιο, θα αποστρατευθεί, θα γυρίσει στην Αμέρικα να αποχαιρετήσει την οικογένειά του, για να μετακομίσει εν συνεχεία στο Λονδίνο, όπου μετά από κάποιο διάστημα θα γνωριστεί με τον Alexis Korner· τον άνθρωπο που θα του αλλάξει, έκτοτε, τη μουσική ζωή. Ο νεαρός Goins θα μπει στους Blues Incorporated και μαζί τους θα γράψει το άλμπουμ “At the Cavern” [Oriole, rec. 2/1964], καθώς και 6 κομμάτια για το LP “Red Hot from Alex” [Transatlantic, rec. 3/1964]. Περί τα μέσα του ’65 ο Herbie Goins θα γίνει βασικός τραγουδιστής στους Night-Timers, με τους οποίους θα ηχογραφήσει το 45άρι “The music played on/ Yield not to temptation” [Parlophone, rec. 10/1965]. Δίπλα του, τρομπετίστας στο γκρουπ ο Harry Beckett και κιθαρίστας ο... John McLaughlin! Οι Night-Timers γρήγορα θα γίνουν top live act στη χώρα. Θα μετατοπίσουν σταδιακώς το ρεπερτόριό τους από το r&b προς τη soul, αρχίζοντας να πρωταγωνιστούν σ’ έναν club dance ήχο, στον οποίον θα θεωρηθούν σκαπανείς (μαζί με τους Alan Bown Set, τους Jimmy James & The Vagabonds, τους Geno Washington and The Ram Jam Band, τους Equals λίγο αργότερα...). Η soul στο Νησί εκτοπίζει από τις πίστες το r&b, που αποκτά άλλα Cream-οειδή χαρακτηριστικά, για να εξελιχθεί μέσα από τα διάφορα παρακλάδια της (mod-soul, blue eyed soul, northern soul – μην τρελαίνεστε, όλα τα ίδια είναι...) στο top groovy άκουσμα της περιόδου. Οι Night-Timers θα συνεχίσουν ακάθεκτοι. Τον Ιούλιο του ’66 θα δώσουν το “No.1 in your heart/ Cruisin’” [Parlophone] – ένα single που θα χορευτεί σε όλη τη δυτική Ευρώπη και που θα αποτελέσει, βασικά, προάγγελο του πλήρους άλμπουμ που θ’ ακολουθούσε ένα χρόνο αργότερα –, και ακόμη το 45άρι “Coming home to you/ The incredible Miss Brown”. Αν και ο McLaughlin είχε αφήσει το γκρουπ από το καλοκαίρι του ’66, εντούτοις στο LP ακούγονται οι πενιές του σε αρκετά κομμάτια (ή μήπως σε όλα;). Περιττό να πούμε πως το άκουσμα είναι καταπληκτικό! Η μπάντα παίζει με απίστευτο κέφι τις διασκευές της από το αμερικανικό soul book (“Look at granny run run” – Howard Tate, “I don’t mind” – James Brown, “Pucker up, buttercup” – Junior Walker, “No.1 in your heart” – The Monitors, “Good good lovin’” – James Brown, “Knock on wood” – Eddie Floyd, “Turn on your love light” – Deadric Malone), ρίχνοντας ανάμεσα δύο δικά της, το “Coming home to you” του οργανίστα Mike Carr, το “Cruisin’” του John McLaughlin, καθώς και μία ωραία version του “(I can’t get no) satisfaction”, με τον Herbie Goins να μην κωλώνει πουθενά. Πανζουρλισμός. Η μπάντα θα γίνει περιζήτητη στην... clubland, σπάζοντας άμεσα τα σύνορα της χώρας, δίνοντας παραστάσεις στη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία, την Ισπανία, την Ελβετία, την Ιταλία... Τι τό’θελαν; Σε μιαν ιταλική tour, που θα τους φέρει μέχρι τη Σικελία, οι μαφιόζοι θα τους περιποιηθούν. Θα βουτήξουν το βαν με όλα τα όργανα και τα μηχανήματά τους, με αποτέλεσμα η περιοδεία να λάβει απότομο τέλος (το λιγότερο). Οι Εγγλέζοι θα τη κοπανήσουν γρήγορα για το Νησί, αλλά ο Goins, πεισματάρης προφανώς, θα παραμείνει στη Σικελία, προσπαθώντας με τη βοήθεια των τοπικών αρχών να βρει κάποιαν άκρη. Όταν θα καταλάβει ότι οι Σιτσιλιάνοι δεν αστειεύονταν, θα φύγει απο το νησί – δίχως να εγκαταλείψει την ωραία χώρα, που είχε και «ψωμί» τις νύχτες – πηγαίνοντας στη Ρώμη· την πόλη, στην οποία εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα. Να πούμε πως η ιταλική καριέρα του Herbie Goins είναι ένα λίγο σκοτεινό κεφάλαιο· δεν μας παίρνει η... ώρα να το αναπτύξουμε. Πάντως στα bonus tracks του CD της Zonophone υπάρχει μία ιταλική version του “Any day now” του Burt Bacharach, ως “Dimmi ciao” από το 1968, αλλά όχι και το άπιαστο “Ticket to ride” από ένα 7ιντσο της Carisch, ένα χρόνο νωρίτερα. (Μην αφήσουμε να εννοηθεί πως τα 22 tracks του βρετανικού CD δεν αρκούν, γιατί θα είναι άδικο).