REINHARD KLEIST "Johnny Cash"

Γεγονότα στα δύο...
Είναι ένα από τα συντομότερα – και πιο ευχάριστα – βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Δυο-τρεις ώρες; Κάτι τέτοιο. Αναφέρομαι στις 209 σελίδες του comic τού γερμανού γραφίστα Reinhard Kleist “Johnny Cash” (εκδόσεις οξ υ, Αθήνα 2009) , μία καλαίσθητη έκδοση με ωραίο... σεναριακό ενδιαφέρον. Πρόκειται, χονδρικώς, για την ιστορία του «ανθρώπου με τα μαύρα», έτσι όπως την αφηγείται ένας έγκλειστος των φυλακών Folsom και περιστασιακός τραγουδοποιός o Glen Sherley (1936-1978)· υπαρκτό πρόσωπο δηλαδή. Ο Sherley στo comic – αλλά, όπως δείχνουν τα πράγματα, και στη ζωή – πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει πως ο «ήρωάς» του Johnny Cash θα δώσει συναυλία στη Folsom Prison (στη φερώνυμη πόλη της California), την 13η Ιανουαρίου του 1968, ετοιμάζοντας, έτσι, το... νόημα της ζωής του. Ηχογραφεί, προχείρως, ένα τραγούδι και με... βαποράκι τον παπά της φυλακής, το βγάζει έξω ελπίζοντας να φθάσει στα χέρια τού ανθρώπου, για τον οποίον έχει μάθει όλα τα κατατόπια της ζωής του. Και όντως. Το τραγούδι παραδίδεται στον Cash την προηγούμενη μέρα, το ακούει, του αρέσει, το μαθαίνει και το λέει, τελικώς, στη συναυλία, όπως και στο άλμπουμ, που τυπώθηκε από την Columbia λίγους μήνες αργότερα (πρόκειται για το “Greystone chapel”, τελευταίο track της δεύτερης πλευράς). Κι ενώ έχεις την αίσθηση – με βάση τον όγκο των σελίδων που έχουν προηγηθεί γύρω από τα κατορθώματα του Cash, από την παιδική του ηλικία μέχρι τη συναυλία στη Folsom – ότι το «σεναριακό εύρημα» του Sherley τελειώνει, ο Kleist, μ’ ένα άλμα στο 2002, όταν ο Cash ηχογραφούσε το “American IV: The Man Comes Around”, με παραγωγό τον Rick Rubin, δίδει τις έσχατες πληροφορίες για τον... δευτεραθλητή του (δια στόματος Cash, καθώς ο ίδιος διηγείται στον Rubin). «Αποφυλακίστηκε νωρίτερα, επειδή του προσέφερα δουλειά στις συναυλίες μου. Τη μέρα που βγήκε η Τζουν κι εγώ τον πήραμε από τη φυλακή. Έκανε σαν παιδί από τη χαρά του. Μετά, μας ακολούθησε στην περιοδεία μας και μάλιστα ηχογράφησε ένα δίσκο. Είναι στ’ αλήθεια πολύ καλός. Ο δίσκος έχει πάνω τ’ όνομά του και μια φωτογραφία από το Φόλσομ. Γκουχ, γκουχ... Όμως δεν μπορούσε ν’ αντέξει την προβολή και την ελευθερία. Ίσως... να μην μπορούσε να σταθεί στη σκιά μου. Έπρεπε να τον αφήσω να φύγει. Αργότερα έμαθα πως περιπλανιόταν εδώ κι εκεί, και κατέληξε να δουλεύει εργάτης σ’ ένα αγρόκτημα με βοοειδή. Μερικές φορές σα να τον βλέπω να στέκεται μπροστά από το τροχόσπιτό του. Ήταν το τελευταίο άθλιο κατάλυμά του προτού στρέψει την καραμπίνα στον εαυτό του. Φαντάζομαι πως ακούει ξανά και ξανά τις καγκελόπορτες της φυλακής να κλείνουν πίσω του. Οι τοίχοι του Φόλσομ είναι απαραβίαστοι. Πιο δυνατοί από βράχο, πιο δυνατοί απ’ όλους μας».

Ο Reinhard Kleist, κάπου στη σελίδα 94, βάζει τον Sherley να λέει: «Οι ιστορίες είναι αυτές που μένουν, όχι τα γεγονότα. Και οι ιστορίες είναι για να τις διηγείσαι». Και τα γεγονότα φίλε μου Kleist και τα γεγονότα...