...σ’ ένα υπέργειο, φωτεινό, κάπου στη Σίνα...

Πέρασα από το Rock & Roll Circus το πρωί, για κάποια δισκοδουλειά, κι έπεσα πάνω σε δυο πελάτες από τη Γκάνα, οι οποίοι έψαχναν τα reggae CD. Χαίρομαι όταν βλέπω αλλοδαπούς να κάνουν ό,τι κάνουμε κι εμείς. Και δεν εννοώ να τρώνε σουβλάκια στον Μπαϊρακτάρη ή να πίνουν φραπέ στο Λέντζο, αλλά να ψωνίζουν CD από ’κει που ψωνίζουμε κι εμείς, να παρακολουθούν μαζί μας μουσικά δρώμενα και συναυλίες (σ’ αυτά επικεντρώνομαι προς το παρόν). Ήμουν δίπλα-δίπλα με Νιγηριανούς στη συναυλία του Femi Kuti το καλοκαίρι, ενώ, πραγματικά, το καταχάρηκα όταν κανα-δυο εκατοντάδες Σενεγαλέζοι άπλωσαν τη σημαία τους, στον αχανή χώρο του Ποδηλατοδρομίου στο Μαρούσι, στη συναυλία του Youssou N’Dour την περασμένη άνοιξη. Το αυτό (θα χαιρόμουν δηλαδή), αν έπρατταν το ίδιο οι Αλβανοί ή οι Πακιστανοί – για να μην νομιστεί ότι... μεροληπτώ υπέρ των μαύρων. Οι Γκανέζοι δεν ήταν άσχετοι περί τα μουσικά. Η reggae τούς ενδιέφερε, όπως ενδιαφέρει πλήθος συνειδητοποιημένων Αφρικανών, που εντοπίζουν στο «μύνημα» έναν τρόπο να καλυτερεύσουν τη ζωή τους και φυσικά να διασκεδάσουν. Τους μίλησα, στη λίγη ώρα που είχα στη διάθεσή μου, για κάποιους γκανέζους καλλιτέχνες που μου αρέσουν· τον κιθαρίστα Ebo Taylor π.χ. Τον ήξεραν. Λογικό. Είναι σαν να ρώταγα κάποιον 35άρη Έλληνα, που ασχολείται με τη μουσική, αν ήξερε το Σαββόπουλο ή έστω το Σιδηρόπουλο. Τους ζήτησα επίσης να μου πουν έναν αγαπημένο τους καλλιτέχνη από τη χώρα τους... και μου μίλησαν για τον πιανίστα της jazz Kwamena Ray Ellis. Δεν τον ήξερα. Θα τον ψάξω...
Διαβάζοντας πριν από χρόνια το “Fight the Power” του Chuck D, μου είχαν κάνει εντύπωση τα λόγια που έγραφε ο Mr.Public Enemy για την Γκάνα, την πρώτη αφρικανική χώρα, που θα επισκεπτόταν ο ίδιος μαζί με το συγκρότημά του. Η Γκάνα υπήρξε η πρώτη χώρα της μαύρης Αφρικής που κατέκτησε την ανεξαρτησία της (1957), κι ακόμη εκείνη που ανέδειξε τον πρώτο ηγέτη του παναφρικανικού κινήματος, τον Πρόεδρο Kwame Nkrumah. Περαιτέρω, υπήρξε η πρώτη που «έχτισε» μία εθνική μουσική, τη highlife, ένα αμάλγαμα δυτικών αρμονιών, βρετανικών στρατιωτικών εμβατηρίων, αμερικανικής jazz και τοπικών ρυθμών και ακόμη η πρώτη – πολλές οι πρωτιές μα την αλήθεια – στην οποία πάτησε πόδι "δυτικού" για συναυλία (Louis Armstrong, 1956). Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την επιρροή του afrobeat του Fela Kuti από τη γειτονική Νιγηρία, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική υπήρξε η τοπική σκηνή στα seventies – κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από τα άλμπουμ “Ghana Soundz, Vol.1/2” της Soundway, που κυκλοφόρησαν πριν από μερικά χρόνια. Πρόκειται για κατατοπιστικές συλλογές, που κινούνται σ’ ένα ευρύτατο φάσμα, από κλασικό funk, μέχρι ηλεκτρική jazz και ψυχεδελικό afro-rock, όλα ερμηνευμένα από υπερ-επαρκείς μουσικούς, κάτι σαν «ήρωες» για τη μακρινή χώρα. Μερικά ονόματα: Sweet Talks, Ogyatanaa Show Band, Oscar Sulley & the Uhuru Dance Band, Apagya Show Band, Εbo Taylor με ή χωρίς τους Pelikans (το “Heaven” είναι κολοσσός) και κυρίως οι Marijata στο απίστευτο “Mother Africa”, ένα δυναμίτη που σκορπάει στα τέσσερα τους War και τους Funkadelic μαζί! Μάλιστα, διάβασα στο site της Soundway (www.soundwayrecords.com) πως πρόκειται να κυκλοφορήσει οσονούπω το 2CD/5LP-Box "Ghana Special/ Modern Highlife, Afro Sounds, Ghanaian Blues 1968-1981" με πολλούς "γνωστούς" και "αγνώστους" καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Και μια και ο λόγος για τον Ebo Taylor ας σημειώσω πως όχι απλώς «ανακαλύφθηκε» προσφάτως, αλλά έδωσε και συναυλίες το καλοκαίρι που μας πέρασε· στο Παρίσι, την 17/7 και στην Φρανκφούρτη την 18/7!!
Εδώ; (Όχι, δεν αστειεύομαι...).Photos
www.factmagazine.co.uk
www.analogafrica.blogspot.com
www.popsike.com