LIVE ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ...

Έχω τη γνώμη ότι το ρεμπέτικο δεν είναι «θέαμα»· ούτε για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ούτε για την οποιαδήποτε ταβέρνα της γειτονιάς. Είναι πάνω απ’ όλα ένας τρόπος αντιμετώπισης της «αλήθειας», για όσους πρόλαβαν και το βίωσαν έτσι στα χρόνια του ’30 και ενδεχομένως ζουν ακόμη, για όσους μεγάλωσαν μαζί του – μόνοι τους, μαζί του – στα χρόνια του ’40, του, ’50, του ’60... αλλά έως εκεί. Από ’κει κάτω μιλάμε για κάτι άλλο. Μιλάμε για μία «προβολή» στις δύο διαστάσεις της ρεμπέτικης συνείδησης, αποφλοιωμένης προφανώς απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία της «ράτσας», που την ανέδειξαν σε καθαρό "δωρικόν" έπος. Τι νόημα έχει λοιπόν να λέμε και να ξαναλέμε για τον επαγγελματισμό του Γιώργου Νταλάρα και των συνεργατών του – τον οποίον κανείς δεν αμφισβητεί – τι νόημα έχει να κάνουμε λόγο ακόμη και για τις προθέσεις των συμμετεχόντων στο «Σαν Τραγούδι Μαγεμένο, Αναφορά στο ρεμπέτικο» [Legend]; Το ζήτημα είναι αλλού, και τοποθετείται σ’ ένα επίπεδο προηγούμενο. Καμμία «μετατόπιση» του σημερινού ενδιαφέροντός μας για το ρεμπέτικο – που αξίζει να εξαντλείται σ’ ένα επίπεδο «ασκητικής» έρευνας και μόνον –, προς εκείνο του... event, δεν μπορεί να διασφαλίσει τη μετάγγιση του δόγματός του. Πολλώ δε μάλλον, όταν εμπλέκονται ανάμεσα οι μεγαλόσχημες "αναστάσιμες" σκηνοθεσίες. Πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Με τους... νεκρούς δεν τα βγάζεις πέρα. Τους αφήνεις, απλώς, στην ησυχία τους...
Όλα τα live που... σέβονται τον εαυτό τους λένε το «που» και το «πότε» συνέβησαν. Στο διπλό “Live” [Legend] του Κώστα Μακεδόνα, αυτό δεν συμβαίνει. Αναφερόμαστε, απλώς, σε... αποσπάσματα από τις συναυλίες (του) των τελευταίων χρόνων. Έστω. Το «κακό» όμως παραγίνεται όταν ο συμπαθής τραγουδιστής, ως άλλος... Προκρούστης, τεντώνει και «μαζεύει» όχι μόνον ό,τι έχει πει ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση, αλλά και τραγούδια των Χατζιδάκι, Σαββόπουλου, Μούτση, Ιωαννίδη, το “Confessa” του Celentano (τι μάς χρωστάει η καημένη η ιταλική...), παραδοσιακά και άλλα τινά... Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, πια, και ο Μακεδόνας...Τον προηγούμενο χειμώνα η Ελένη Βιτάλη βρέθηκε στο Κύτταρο για σειρά παραστάσεων, με αφορμή, θα λέγαμε, την κυκλοφορία του εξαιρετικού περυσινού της άλμπουμ «Επτά... Και Να Προσέχεις». Έτσι κάπως προέκυψε το παρόν διπλό CD «Ζωντανό Κύτταρο» [Legend], το οποίο συνυπογράφει με τους Haig Yazdjian και Αρετή Κετιμέ (ο ρόλος του πρώτου είναι ακρογωνιαίος). Όσο και αν ο ήχος του live δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνον του άλμπουμ, είναι τέτοιο το «δώσιμο» της φωνής της Βιτάλη, ώστε κάθε μείον να αμβλύνεται και κάθε συν να ξανατονίζεται. Ένα θετικό; Η τραγουδοποιός αποδίδει τα 6 από τα 12 θέματα τού «Επτά...». Αυτό κάτι λέει. Λέει ότι τα καινούρια της τραγούδια «μετράνε», πως αντέχουν στην άμεση επαφή τους με τον κόσμο (δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς – μιλάμε για τη «Χαραμάδα», το κορυφαίο «Επτά», το «Καράβια αραγμένα»...) και πως η ίδια ξέρει, γνωρίζει τo βάρος εκείνων που έχει γράψει και πώς, με ποιον τρόπο, θα διοχετεύσει αυτήν ακριβώς τη «βαρύτητα» στο ακροατήριό της. Όχι μόνο με το «Άι γαρούφαλλό μου» ή με το «Μια γυναίκα μπορεί», αλλά με ό,τι αποφασίζει να πει. Με ό,τι; Ναι, με ό,τι. Ακόμη και με την «Πριγκιπέσσα».