Θυμάμαι μία LP-συλλογή με garage και ψυχεδελικούς ήχους από την Καμπότζη(!), που είχε κυκλοφορήσει περί τα τέλη των 90s. Την είχα ακούσει κάπου σ’ ένα μαγαζί, βιαστικά, δίχως να την αγοράσω. Εκείνο το “Cambodian rocks” το συνάντησα αργότερα σ’ ένα άλμπουμ της Q.D.K. Media/Shadoks, με δυνατούς psych ήχους από την Ασία, γενικώς. Ακαταπόνητη farfisa, fiery κιθαρισμοί, rhythm section ολίγον ασ’ τα να πάνε (σαν να μην ήξεραν να παίζουν για τα δυτικά ώτα, αφού «αγκομαχούσαν» να συνοδεύσουν), γυναικεία φωνητικά με κάτι από το κλάμα του Bollywood, αλλά, εν τέλει, μία rock exotica που είχε σοβαρό λόγο ύπαρξης· όχι για τους Καμποτζιανούς – αυτό δεν το συζητάμε –, αλλά και για ’μας, τούς... με ανοιχτό το στόμα Δυτικούς. Κι εντάξει η κιθάρα, κιθάρα ήταν. Καλοί κιθαρίστες μπορεί να υπάρξουν οπουδήποτε. Το θέμα ήταν πως έλεγαν εκείνη την κυρία, που «πατώντας» σε τόσο «δυτικο-τοπικούς» ρυθμούς, μπορούσε να τραγουδά στη δική της γλώσσα. Μήπως Ros Sereysothea; Ή μήπως Pan Ron; Δεν το έμαθα. Πάντως, η καμποτζιανή pop φαίνεται να υπήρξε, και αυτή, προϊόν της δεκαετίας του ’60, μια και γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και έκλεισε τον πρώτο κύκλο της με την έλευση των Ερυθρών Χμερ του Πολ Ποτ, τον Απρίλιο του ’75. Και αν οι προαναφερόμενες υπήρξαν όσο νά’ναι οι «βασίλισσες» της σκηνής, το αναμφισβήτητο μέγιστο ανδρικό όνομα, την ίδια εποχή, ήταν ο Sinn Sisamouth, o άνθρωπος που έφτιαξε το λεξικό της campodian pop, τραγουδώντας στη γλώσσα του το “The house of the rising sun”, το “Black magic woman” και λοιπά rock άσματα. Σ’ αυτήν ακριβώς τη σκηνή αφιερώνουν τη μουσική ζωή τους οι Dengue Fever από το L.Α.
Αμερικανοί που ταξίδεψαν κάποια στιγμή στην Καμπότζη (ο κιμπορντίστας Ethan Holtzman δηλαδή), οι Dengue Fever σχηματίστηκαν το 2001, προκειμένου να αναπαράξουν για τις... ανάγκες της τοπικής σκηνής ένα ξεχασμένον ήχο. Το «κλειδί», ως αντιλαμβάνεστε, θα ήταν να βρισκόταν μια φωνή (γυναικεία κατά το μάλλον), η οποία θα μπορούσε ν’ αναστήσει κάτι από την αύρα της Sereysothea, αφού η αναπαραγωγή του organic feeling δεν θα συναντούσε, έτσι κι αλλιώς, κάποιαν ιδιαίτερη δυσκολία. Η κυρία εντοπίστηκε στην Little Phnom Penh του Long Beach, λεγόταν Chhom Nimol και θα ήταν αυτή που θα έμπαινε μπροστά στον… Δάγκειο Πυρετό και στους τρεις, ως σήμερα, δίσκους του· το “Dengue Fever” (2003), το “Escape from Dragon House” (2005) και το πλέον πρόσφατο “Venus On Earth” [m80/Real World] του 2008. [σ.σ. Όταν έγραφα το κείμενο στο Jazz & Tζαζ δεν είχε κυκλοφορήσει το "Sleepwalking Through the Mekong" του 2009].Το άλμπουμ έχει 12 κομμάτια, διάρκεια 47:35 (η Nimol τραγουδά στην χμερ και την αγγλική) και είναι ένα τυπικό, δηλαδή εξαιρετικό, δείγμα του πώς μπορεί να αναγεννώνται τα ηχοχρώματα του rock παρελθόντος, μέσα από λεπτές και εν γνώσει προσεγγίσεις. Μπαλάντες, αγκιστρωμένες από ένα μεταξένιο, ταξιδιάρικο έρμα, αρμονικός σχεδιασμός στηριγμένος σε απλούς, αλλά πολλάκις λειτουργικούς κανόνες, «ροκ σχήματα» που πορεύονται με άψογα ενταγμένο τρόπο – ο ήχος θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα αμάλγαμα Lemon Drops, θυμηθείτε το “I live in the springtime” από τα Nuggets, και Vietnam Veterans εποχής “Crawfish for the Notary” – και φυσικά, μια φωνή, εκείνη της Chhom Nimol, ικανή να πληροί το σύνολο των απαιτήσεων του ψυχεδελικού μακρόκοσμου.
Να το πω, λοιπόν. Αξέχαστο άλμπουμ.
Πρόκειται για το 
Υπάρχουν ουκ ολίγες διασκευές του τραγουδιού. Επιλέγω αυτήν των Ιταλών 
Η pop στην Ταϊλάνδη μοιάζει να εμφανίστηκε στην δεκαετία του ’60 (λέω «μοιάζει», γιατί δε θέλω να εμφανιστώ ως ειδήμων του thai rock), όχι ως μέρος ενός ευρύτερου νεανικού κινήματος, κατά τα δυτικά εν πολλοίς (ή εν ολίγοις) πρότυπα, όσο κυρίως ως ένα τμήμα μίας 
Το συγκρότημα Asteria Beat σχηματίστηκε το 1969 στην πόλη Karvina (όχι πολύ μακρυά από την Brno - ανήκει στη σημερινή Τσεχία και βρίσκεται στην περιοχή της Μοραβίας-Σιλεσίας) και αποτελείτο από τ’ αδέλφια Achilles και Zachar Michailidis που τραγουδούσαν, τον μπασίστα και οργανίστα Jiri Cochlar, τον τενορίστα/ φλαουτίστα Boleslav Zemanek, τον κιθαρίστα Miroslav Kopriva και τον ντράμερ Milan Sojka. Το μοναδικό τους single, με τέσσερα τραγούδια, που γνωρίζω ήταν το… beat 
Την επόμενη φορά που ξανάκουσα τους αδελφούς Μιχαηλίδη ήταν σ’ ένα 45άρι του 1973, με τα κομμάτια
1. 
Βρήκα στο YouTube μερικά βίντεο των Achill, Zachar a Bolek. Καθόλου παράξενο. Επιλέγω το 
Η συνεργασία των τριών είναι ένα απίστευτης δυναμικής ηλεκτρικό παραλήρημα, ηχογραφημένο ζωντανά στο Kyoto και την Osaka τον Μάρτιο του 2003, το οποίο έλκει την καταγωγή του από τις old days του jazz-rock – κυρίως από έναν φανταστικό συνδυασμό, που ποτέ δεν «κάθισε», ένα jam, πώς να το πω, ανάμεσα στον Jimi και τον Larry Coryell. Και οι δύο απόψεις (Jimi-Larry) στριμώχνονται στις πενιές του Kawabata. Από την μια μεριά η φαντασία και η ελευθερία του «Γύφτου», και από την άλλη ο κατευθυνόμενος ήχος του τεξανού guitar hero σ’ εκείνη την καταιγίδα “The jam with Albert” (1969)· όπου “Albert” (ο τότε μπασίστας του Coryell, Albert Stinson, εδώ διάβαζε “Tsuyama”), αλλά και όπου «καταιγίδα» συμπλήρωσε, παρακαλώ, με “Shoji Hano”.
Οι 
Παντελώς ανεξάρτητη παραγωγή (από την Πάτρα) είναι το άλμπουμ του 
Οι Playground Noise είναι κατ’ αρχάς πενταμελείς: Βασίλης Σμπήλιας φωνή, κιθάρες, Θόδωρος Παπαδόπουλος κιθάρες, Τίμων Καρδάμας μπάσο, Νίκος Ντεντόπουλος keyboards, Ανδρέας Λαμπρόπουλος ντραμς, με βοήθειες σε τρομπέτα, τσέλο και βιολί. Δεύτερον, τραγουδούν, και αυτοί, στην αγγλική (αφού έτσι νοιώθουν…) και τρίτον, δεν είναι το σχήμα, το οποίο θα μπορούσες να το περιγράψεις με δύο λέξεις· το... post-rock δε λέει τίποτα – είναι ένα τσουβάλι, στο οποίο χώνουμε ό,τι μας κατέβει. Επειδή «συγκρότημα» δε σημαίνει μόνο τι παίζεις, αλλά και το τι ακούς, ή τι έχεις ακούσει, οι Playground Noise είναι η μπάντα εκείνη με τις επιρροές απ’ όλη την γκάμα της british pop την τελευταία 30ετία και, παραλλήλως, εκείνη με το δικό της ήχο – ό,τι παίζουν – μία στιβαρή, σταθερή κιθαριστική pop που «σπάει» άλλοτε προς το dark, άλλοτε προς το chamber και άλλοτε προς το περισσότερο… shiny. Ωραία τραγούδια υπάρχουν, με… ωραιότερα, τα μεγαλύτερα σε διάρκεια ,
Δεν είχα ακούσει όμως, μέχρι το 2003 που κυκλοφόρησε σε CD (από την Hux όπως προείπα) το πρώτο άλμπουμ του Mick Softley 
Δεν υφίσταται πρόβλημα, εννοείται· να χτυπάνε με jazz και improv-jazz παλμούς παλαιά λαϊκά και ρεμπέτικα άνευ μπουζουκιού. Θυμάμαι, προχείρως, τον Γεράσιμο Λαβράνο στα mid-sixties να «ζωγραφίζει» πάνω στη «Συννεφιασμένη Κυριακή», στην δεύτερη “Rebeta Nova”, αλλά και το πάλαι ποτέ KROK TRIO, των Φλώρου Φλωρίδη, Δημήτρη Πολυζωΐδη και Μιχάλη Σιγανίδη, να «διαλύει» το «Πέντε Έλληνες στον Άδη» του Γιάννη Παπαϊωάννου, το 1986, όμως στην περίπτωση του Παπαδόπουλου έχουμε, φρονώ, μία απομυθοποίηση της πράξης (σε πρώτη φάση) και μία παραδοχή (σε μία δεύτερη), οι οποίες τοποθετούν αυτού του τύπου τις προσεγγίσεις, πια, σε άλλη βάση. (Δε λέω «καλύτερη» ή «χειρότερη», λέω «άλλη»). Ο Παπαδόπουλος, δηλαδή, φαίνεται πως επέλεξε να βαδίσει στον πιο απάτητο δρόμο επιλέγοντας όχι μόνον – όντας ερχόμενος από ένα μη «λαϊκό» στρατόπεδο – να χρησιμοποιήσει το μπουζούκι στις ενοργανώσεις του, αλλά και να… παραδεχθεί, πως άνευ των συγκεκριμένων μπουζουκοδράσεων, δύσκολα θα μπορούσε να επιτύχει, για τον εαυτό του, ένα προσωπικό αναγνωρίσιμο. Είμαι μαζί του. Υπό την έννοια ότι εκείνο που ακούω έχει την ταυτότητά του.
Έτσι, λοιπόν, τα τραγούδια, διατηρώντας τη «λαϊκή» τους γοητεία, αφού οι μελωδίες παραμένουν «καθαρές», ή «σχεδόν καθαρές», και άρα αναγνωρίσιμες, έχουν τον τρόπο ν’ ακουστούν – έστω και με κάποια… δυσκολία – ακόμη κι από κείνους που άκουγαν, πιθανώς, ρεμπέτικα στα χρόνια της αναβίωσης (δεν γνωρίζω πως θ’ αντιδρούσαν οι πιουρίστες…). Κάτι ο ακουστικός ήχος, κάτι οι πειθαρχημένες αυτοσχεδιαστικές προσεγγίσεις, κάτι η αρμονική επεξεργασία, κάτι η φωνητική απουσία, όλα τούτα οδηγούν τον Μπάμπη Παπαδόπουλο και τους συνεργάτες του στη δημιουργία μιας «ιδιότροπης» λαϊκής ατμόσφαιρας, εντός της οποίας εμφιλοχωρούν όλα τα καθέκαστα· το δικό μας (σας) σιγο-ψιθύρισμα, οι δικές μας (σας) βόλτες.
Πότε βεβαιωνόμαστε εμείς, με αποδεικτικά πλέον στοιχεία, από τα μέλη των Juniors, πως ο άγγλος κιθαρίστας που είχαν δίπλα τους ήταν ο τρανός πια Eric Clapton; Τριάντα χρόνια, πριν εκδώσει το βιβλίο του ο Νταλούκας! 
Το 1976 ο 
Το 
Το 
Η Kalevala, το εθνικό φινλανδικό έπος, πρωτοτυπώθηκε σε τρεις διαφορετικές εκδοχές το 1835, το 1849 και το 1862. Αποτελείται από 50 runos (ραψωδίες να τις πούμε) και συνολικώς 22.795 στίχους, οι οποίοι αντλήθηκαν (από παλαιότερες πηγές) από τον Elias Lonnrot (1802-1884), κατά το πρότυπο της Ιλιάδας του Ομήρου. Kalevala είναι, κατά μίαν έννοια, μία ποιητική ονομασία της Φινλανδίας, που σημαίνει η «γη των ηρώων Kaleva» (γιατί υπάρχουν και οι αντι-ήρωες Pohja). Αρχηγός των «γιών της Kalevala» είναι ο σοφός Vainamoinen, άρχοντας με θεϊκό προγονικό. Άλλοι χαρακτήρες του έπους είναι ο Ilmarinen (κάτι σαν τον Ήφαιστο), που σφυρηλάτησε τα «ταβάνια του Ουρανού», ο τυχοδιώκτης, γυναικάς Lemminkainen, η Luonnotar, με ρόλο που αντιστοιχεί σ' εκείνον των Μοιρών της Ελληνικής Μυθολογίας, ο τραγικός ήρωας Kullervo, ενώ δεκάδες είναι οι τοπωνυμίες, οι οποίες έχουν – να το πούμε – το ανάλογό τους στη δική μας μυθολογία. Η Kalevala, όπως και η Ιλιάδα εξάλλου, δεν απαγγελόταν, αλλά τραγουδιόταν και στο βιβλίο υπάρχουν αρκετά τέτοια δείγματα, τα οποία, όχι παράξενα, έχουν τη βάση τους στους αρχαίους ελληνικούς τρόπους.
