οι μάγκες με τα τρίκυκλα

Κάθισα κι εγώ, όπως όλος ο κόσμος που έχει ακόμη τηλεόραση και δεν την έχει πετάξει στα σκουπίδια, να δω το χθεσινοβραδινό ντιμπέιτ. Απελπίστηκα στο πρώτο τέταρτο, σηκώθηκα από τον καναπέ, αφήνοντας την TV να λαλάει στο δωμάτιο ακούγοντας, συγχρόνως, και για πολλοστή φορά το φοβερό δισκάκι του Λάμπρου Παπαλέξη (θα τα πούμε λίαν συντόμως και γι’ αυτό), συμπληρώνοντας συγχρόνως και κάτι άλλα κείμενα... Σταματούσα, ξαναστηνόμουν στην TV, αλλά και πάλι τα ίδια. Μια απαράδεκτη εικόνα, που βρώμαγε απ’ όπου και να την έπιανες.
Το σίγουρο είναι ένα. Κερδισμένοι από το ντιμπέιτ βγήκαν όσοι δεν πήγαν. Βασικά, ο... εθνικολαθροσοσιαλιστής Μιχαλολιάκος και ο… βαράτε με κι ας κλαίω Λεβέντης. Από τα απόνερα δε ακόμη και οι... αντάρτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί κάτι να βούτηξαν…

Ο Τσίπρας ήταν άνευρος, άγευστος και σε βαθμό κακουργήματος (έτσι άρμοζε!) απολογητικός. Δεν απάντησε σε καμμία ερώτηση, όντας εν αμύνει. Αφήνω κατά μέρος το γεγονός πως... ούτε ο ίδιος πίστευε αυτά που έλεγε. Όλη η ένδεια και η τραγικότητα του ΣΥΡΙΖΑ (να μην πω τίποτα χειρότερο) σε κάθε τοποθέτησή του. Ακόμη και η κόντρα του με την Τρέμη εναντίον του αποβαίνει. Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Ο Μεϊμαράκης επιχείρησε μ’ αυτό το λαϊκό, πατερναλιστικό προφίλ που διατηρεί στην μετα-αβερωφική δεξιά να το παίξει «συναίνεση» και «σιγουριά». Κατεβαίνει με τη γραμμή Γιούνκερ, στο στυλ… συνεργάζομαι με όλους. Ακόμη και με τον διάολο (τον Τσίπρα εννοώ) προκειμένου να ηγηθεί (αν ηγηθεί) ενός… μεγάλου συνασπισμού. Του την άναψε ο Καμμένος, κι εκεί μέτρησε το… χασαποταβέρνα στυλ, αν κι είναι σίγουρο πως οι βαρύμαγκες (δες και τις ελληνικές ταινίες) στο τέλος κλάνουν μέντες.

Του Λαφαζάνη θα του μείνει το… κουνημένο από Πάρκινσον χέρι, καθώς σταματάει το ταξί, για να τον πάει στο Νομισματοκοπείο… Υπάρχει το άγχος εννοώ, και η αγωνία της επιβίωσης. Δεν πάνε καλά τα νούμερα για την ΛΑΕ και όσοι είναι δίπλα του δεν γουστάρουν να μπουν και πολύ στα βαθιά. Και πρώτη-πρώτη η Ζωή, που μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά κρατάει δυνάμεις για την επόμενη φορά…

Ο Θεοδωράκης φαινομενικά ήταν ο πιο άνετος απ’ όλους, λόγω επαγγέλματος να πούμε. Κατέβαλε και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να πείσει, αλλά μάλλον δεν πείθει πλέον ούτε τους δικούς του – εκείνους που τον ψήφισαν εννοώ στις προηγούμενες εκλογές. Άνευρος και άχρωμος, νομίζω πως πέρασε εντελώς απαρατήρητος.

Ο Κουτσούμπας δεν εκμεταλλεύτηκε την πάσα που του έκανε η… συντρόφισσα Κοσιώνη νομίζω (ή η Ζαχαρέα;) εξηγώντας μας τι ακριβώς εννοούσε ο Μαρξ, όταν έγραφε αυτά που έγραφε για το κράτος και τη δημοσιοϋπαλληλία στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», ένα από τα γραπτά της μαρξιστικής φιλολογίας που ευτελίζουν οι διάφοροι ανεγκέφαλοι φιλελέδες. Και γιατί δεν το έπραξε αυτό (ο Κουτσούμπας); Απλώς, γιατί τον εμποδίζει το… νομιμοποιημένο ΚΚΕ. Καλά να πάθει…

Ο Καμμένος, για τις τηλεοπτικές ανάγκες, υπερασπίζει καλύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ όσο ο Τσίπρας –εκεί φθάσαμε!– και αυτό δεν είναι ανεξήγητο. Ο πληθωρικός, ψευτοκαταγγελτικός και τραβηγμένος απ’ τα μαλλιά λόγος του συγκινεί το… πλήθος, που δεν αποκλείεται να τον ανταμείψει με το πολυπόθητο 3%. Τρολ, ξετρόλ... επιβίωσε. Είναι μάλιστα, θαρρώ, ο μόνος χθεσινός «κερδισμένος», αφού... έφυγε με τα λεφτά του.

Η Γεννηματά ήταν λες κι είχε βγει από τα πάλαι ποτέ δράματα του ελληνικού κινηματογράφου. Κάτι από… Μάρθα Βούρτση εννοώ και πέραν αυτής. Το κλαψιάρικο στυλ της και η απουσία ίχνους λόγου έστω και με το ελάχιστο νόημα είναι…  χειραψία, γροθιά στο στομάχι και χτύπημα στον τράχηλο για τη… μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Πάντως με το ΠΑΣΟΚ δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα. Ακόμη και αν εξαφανιστεί ως κόμμα οι υπουργοί του θα είναι πάντοτε τα… πολυτιμότερα πετράδια σε κάθε μνημονιακή κυβέρνηση.

Και το απόλυτο γελοίον του πράγματος. Σε κανέναν δεν άρεσε η διαδικασία, για την οποίαν, όμως, όλοι είχαν συμφωνήσει μια μέρα πριν!