NICKOLAS G. παγασητικά blues

Ελληνικά ακουστικά blues άλμπουμ δεν υπάρχουν πολλά και μάλλον είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού. Θυμάμαι αμέσως τις απόπειρες του Ηλία Ζάικου κάτι Louisiana Red με Στέλιο Βαμβακάρη και αυτό είναι όλο – αν υπάρχει και κάτι ακόμη, που δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό, προσθέστε το. Έτσι λοιπόν ένα ολόκληρο άλμπουμ, έστω και σαν CD-R, πάντα θα έχει ένα νόημα, υπό την έννοια πως το ακουστικό blues είχε και θα έχει έλληνες φίλους, μιας και αποτελεί την ιστορική και διαχρονική καρδιά του blues· και του ηλεκτρικού blues εννοώ, που ακούει πιο πολύ ο κόσμος. Παλαιότερα, στα χρόνια του ’80 και του ’90, συνέβαιναν ακόμη και συναυλίες ακουστικού blues στην Ελλάδα (θυμάμαι τον Doctor Ross, τον Bob Brozman φυσικά, τον Roy Book Binder...), ενώ τα τελευταία χρόνια όλα τούτα μοιάζουν με «πολυτέλειες», παρά το γεγονός πως το budget του ακουστικού ήχου, δεν συγκρίνεται μ’ εκείνο του ηλεκτρικού. Ψιλά γράμματα όμως… Μικρή εισαγωγή, για να πούμε λίγα λόγια για το άλμπουμ “Cross-Eyed” ενός μουσικού από τον Βόλο που ακούει στο όνομα Nickolas G. …

Δεκαπέντε τραγούδια –πολλά– χώρεσε σ’ αυτό το CD-R o Nickolas G. κάνοντας το κέφι του. Παίζοντας εννοώ κιθάρες, φυσαρμόνικα, κάτι περίεργα δικά του έγχορδα (υποθέτω), kazoo, κρουστά με τα πόδια και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. (Σ’ ένα track ακούγεται φυσαρμόνικα από άλλο πρόσωπο, ενώ σε κάποιο άλλο υπάρχουν και γυναικεία φωνητικά). Το αποτέλεσμα είναι, γενικώς, ευχάριστο, παρότι διαρκεί αρκετά. Αν έβγαιναν ας πούμε 9-10 κομμάτια σ’ ένα LP (γιατί όχι;), οπωσδήποτε το πράγμα θα ήταν καλύτερο, μεστότερο, αποδοτικότερο κ.λπ.
Ο Nickolas G. κατέχει το πνεύμα της μουσικής που θέλει να μεταδώσει, το ακουστικό blues δηλαδή, γνωρίζει τον τρόπο να φτιάχνει ενδιαφέροντα τραγούδια, στηριγμένα στις κλασικές ρυθμικές και μελωδικές δομές του είδους, ενώ και η φωνή του είναι καλή – παρότι για πολλούς λευκούς πάντα θα υπάρχει το ύπατο θέμα της πειστικότητας.

Μεταξύ των ωραιότερων τραγουδιών του Nickolas G. θα τοποθετούσα σίγουρα το “Cripples” (up tempo, με slide και κρουστά με το πόδι), το φερώνυμο… αυτοβιογραφικό “Cross-eyed”, το “The chugger blues” (που με παραπέμπει στο “Louisiana blues” του Muddy Waters), όπως και κάποια κομμάτια προς το τέλος του set (“The investment blues”, “Diddley bow”, “Shitty blues”), που είναι από τα δυνατότερα του άλμπουμ.

Διάθεση, πίστη και ιδέες υπάρχουν. Άνθρωποι (και δεν αναφέρομαι μόνο σε ακροατές), που να αφουγκράζονται, σήμερα, τέτοιες προσπάθειες αναζητούνται…