Τι να ψηφίσεις σ’ αυτές τις εκλογές, έτσι όπως τα ’κανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Σκατά κι απόσκατα…

Εδώ μας έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα. Να μην ξέρουμε τι να ρίξουμε στις εκλογές σε λίγες μέρες. Αν είναι δυνατόν. Ένα κόμμα που ψηφίστηκε για να καταργήσει το μνημόνιο, τουλάχιστον τα πιο σκληρά ή εξοντωτικά μέτρα του, να καταλήγει μέσα σε εφτά μήνες σε εμπροσθοφυλακή του!

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την ψήφο του κόσμου, τη μάσησε και την έφτυσε στα μούτρα μας, δίχως να έχει εξ αρχής κανένα εκπονημένο σχέδιο για την «άλλη μέρα». Τούτο φαινόταν, βεβαίως, και από την προεκλογική περίοδο του περασμένου Γενάρη, όμως… όλοι, πολλοί, κάποιοι τέλος πάντων (άπαντες, όμως, ζεματισμένοι από τα κατορθώματα των Σαμαροβενιζέλων) πίστευαν ότι κάτι θα συνέβαινε την πιο κρίσιμη στιγμή, ότι υπήρχε ο «άσσος στο μανίκι», που θα εμφανιζόταν στο παραπέντε ή έστω στο παραένα σώζοντας την παρτίδα. Τρίχες!

Γνωρίζοντας τα εκβιαστικά εργαλεία των δανειστών και βασικά το κλείσιμο της στρόφιγγας της ρευστότητας από την ΕΚΤ (η Κύπρος ακόμη άχνιζε), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το παραμικρό σχέδιο, ώστε να αντιμετωπίσει αυτόν τον πιο αισχρό και πιο δολοφονικό από τους εκβιασμούς των «εταίρων» μας. Πληρώναμε σαν κρετίνοι τους δανειστές, χωρίς να παίρνουμε δεκάρα από το καλοκαίρι του ’14, στραγγίζοντας τα δημόσια ταμεία και βάζοντας μόνοι μας το κεφάλι μας στο στόμα του λύκου. Το πράγμα έδειξε από πολύ νωρίς (από τον Φλεβάρη-Μάρτη). Μόνο ο Βαρουφάκης δεν το έβλεπε ή έκανε πως δεν το έβλεπε, όταν δήλωνε πως… «στις αποπληρωμές στο ΔΝΤ φυσικά πρόκειται να δώσουμε προτεραιότητα. Δεν πρόκειται να είμαστε η πρώτη χώρα που δεν θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της προς το ΔΝΤ (σ.σ. ώπα ρε μεγάλε!). Θα βγάλουμε από τη μύγα ξίγκι (σ.σ. το δικό μας ξίγκι εννοούσε, όχι της μύγας) αν χρειαστεί να το κάνουμε αυτό μόνοι μας, και θα το κάνουμε», σημειώνοντας για τα χρέη προς την ΕΚΤ πως… «θα πρέπει να το καθορίσουμε αυτό σε συνεργασία με τους εταίρους μας και τους θεσμούς… Η Αθήνα σκοπεύει να ξεκινήσει συνομιλίες με τους πιστωτές της για την αναδιάταξη του χρέους προκειμένου το τεράστιο χρέος της χώρας να καταστεί βιώσιμο, την ίδια στιγμή που θα εργάζεται για τα μέτρα μεταρρυθμίσεων που πρέπει να οριστικοποιηθούν έως τον Απρίλιο». Αηδίες και ξεράσματα.

Τι σανό φάγαμε δε λέγεται… και να το αποτέλεσμα. Η χώρα οικονομικά κατεστραμμένη και με όλους τους ανθρώπινους δείκτες να πηγαίνουν κατά διαόλου οδεύει σε εκλογές, για να αποφασίσει τι; Ποιος συνασπισμός κομμάτων θα υποστηρίξει καλύτερα το εγκληματικό μνημόνιο τής δήμευσης της μικροπεριουσίας, της υφαρπαγής των καταθέσεων των φτωχών (άμεσα ή έμμεσα), των συντάξεων-επιδομάτων των 600 ευρώ, της διαλυμένης αγοράς εργασίας και της μικροεπιχείρησης, της καταβαραθρωμένης καταναλωτικής εμπιστοσύνης, των ανύπαρκτων μισθών και των μεροκάματων της πλάκας, της ασύστολης φορολογίας, της κατεδάφισης των τελευταίων κοινωνικών υποδομών, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, του εξοστρακισμού της νεολαίας, που έχει κάνει πλέον μότο της το… όπου φύγει-φύγει. Μακάρι όλοι μας ρε φίλε να μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε απ’ αυτόν το σκουπιδότοπο και να μην ξαναπατούσαμε ούτε στην κηδεία μας…

Μπορεί να στέκομαι ενεός μπροστά στην ομορφιά της ελληνικής φύσης, του ελληνικού τοπίου –μακριά από τα κωλοχανεία των celebrities, τις ταξιδιωτικές αρλούμπες των πληρωμένων writers και τα γκαρσονιλίκια–, αλλά φτύνω στο πιάτο όλων εκείνων που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι τα τελευταία 40 χρόνια. Που διέλυσαν τις ζωές μας. Ου να μου χαθείτε. Τομάρια.

Απογοήτευση. Μαζί ανακατωμένη με τιμωρητική διάθεση, με παγερή αδιαφορία, με συνολική απαξίωση, αλλά και με διάφορα «δολώματα» από την άλλη μεριά (κόμμα Λαφαζάνη, Λεβέντης, Χρυσαυγή…), έτοιμα να εκτονώσουν τη χλεύη και το σιχτίρι.

Η απλή κριτική-απορία εν σχέσει με το κόμμα Λαφαζάνη είναι τούτη. Γιατί να εμπιστευτείς κάποιους οι οποίοι μέχρι το παραένα στήριζαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα έπρεπε να είχαν διαχωρίσει τη θέση τους από τον Φλεβάρη-Μάρτη; Έλα ντε; Πώς θα απαντηθεί αυτό το ερώτημα, και κυρίως ποιο είναι το σχέδιο της ΛΑΕ έναντι της ΕΚΤ; Πώς θα διαχειριστεί το θέμα της ρευστότητας των τραπεζών, που είναι το μείζον; Ήξεις-αφήξεις. Θα κρατικοποιήσουν τις τράπεζες λένε, αλλά με τι συναλλαγματικά αποθέματα θα γίνει η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα; Χρειαζόμαστε περί τα 20 δισ. μέσα στο χρόνο, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Από πού θα βρεθούν αυτά; Είναι γνωστές οι φαιδρότητες περί ριφιφί στο νομισματοκοπείο. Γιατί δεν λένε στον κόσμο… ένα, δύο, τρία… ώστε να γίνουν, σε κάποιους τουλάχιστον, κάπως αξιόπιστοι; Δεν τους ενδιαφέρει. Βολεύονται και μ’ ένα 4-5%... Σαν το ΚΚΕ… Μια ζωή εξωφυλαρούχοι. Δε μηδενίζω το Κόμμα. Μα αν ποτέ κατόρθωνε να φθάσει στο 10% είμαι σίγουρος πως θα ξανακοβόταν στη μέση, για να πάει και πάλι στο 5… Λες και το ’χει τάμα…

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε ένα δάκρυ. Όπως είπε κι ένας γείτονας, ο Τόλης ο κουκουές… αυτοί ρε φίλε θα έχουν το θράσος να έρθουν και πάλι στην Καισαριανή, να προσκυνήσουν ξανά στο Σκοπευτήριο! Φωτιά θα πέσει να τους κάψει!!

Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχουν «ιδέες», «σοφίσματα», «θεωρίες» που ακούς από ’δω κι από ’κει, αλλά πουθενά ένας οδηγός αξιοπρεπούς επιβίωσης που να πείθει. Που να μπορούν να τον υποστηρίξουν όλοι, ή έστω οι μισοί από ’κείνους που ψήφισαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Δεν υπάρχει θέλω να πω ένα μελετημένο εναλλακτικό σχέδιο, που να έλκει την πλειονότητα του κόσμου – και αυτό είναι η μεγάλη… αντιπροσφορά στον τόπο για την «πρώτη φορά αριστερά». Σαν δεν ντρέπονται! Τουλάχιστον οι ΕΛΑΣίτες γκρεμοτσακίζονταν στις χαράδρες, ή πέταγαν τα όπλα τους στις κουρελούδες μετά τη Βάρκιζα, με τα δάκρυα να τρέχουνε ποτάμι, ενώ τούτοι ’δω ρε άνθρωπε εντελώς στα… τέτοια τους. Μα εντελώς μιλάμε… Βγαίνουν στα κανάλια, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ούτε μια «συγγνώμη». Ή έστω με μια χούφτα Τryptizol στην τσέπη…

Ως γνωστόν στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή παραπάνω από 6,3 εκατομμύρια φτωχοί, όπως κατέγραψε και η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής τον περασμένο Σεπτέμβρη. Πολλοί Έλληνες, οι περισσότεροι, δεν έχουν να χάσουν πλέον τίποτα, μα και να χάσουν δεν τους νοιάζει – καθότι μπροστά στο τελευταίο ελάχιστο κακό, βαραίνει πιότερο η πιο τελευταία αξιοπρέπεια. Ο κόσμος αυτός, ένας λαός ολόκληρος, είναι πολιτικά «άστεγος» τούτη τη στιγμή, ψάχνοντας να βρει έκφραση μέσα από το λευκό, το άκυρο, την αποχή, την υποστήριξη φαιδρών ή δολοφονικών κομμάτων, ενώ ορισμένοι, οι πιο απελπισμένοι, μπορεί να καλοβλέπουν ακόμη και την περίπτωση τού… λαϊκού κιμπάρη Μεϊμαράκη!

– Έλα ’δω παιδάκι μου… Να, τράβα να πάρεις ένα «22» απ’ το περίπτερο και μια «Απογευματινή» και τα ρέστα δικά σου…

– Ευχαριστώ θείο… 

Όλα τα σκατά έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σ’ εφτά μήνες, αλλά να μας φορτώσει και την επιτομή του πιο δεξιού παλαιοκομματισμού, αυτόν τον απίθανο μουστάκια για πρωθυπουργό, είναι κάτι που προσωπικά δεν θα το αντέξω…